Amaç: Periferik sinirin geniþ defektli yaralanmalarýnda onarým bölgesindeki gerilimi azaltmak için greft uygulanmasý gerekir. Kullanýlan greft, regenere olan aksonlara distal sinir ucuna doðru kýlavuzluk dýþýnda, rejenerasyon için aktif, metabolik ortam saðlamalýdýr. Bu amaçla; klasik olarak otojen sinir segmentleri, greft olarak kullanýlýr. Sinir greftinin alýndýðý yerde duyu kaybý oluþumu ve yeterli uzunlukta bulunamamasý, alternatif otolog greft arayýþlarýný devam ettirmektedir.
Materyal ve Metod: Bu çalýþmada tavþan siyatik sinirlerinde oluþturulan defektlerin onarýmýnda sinir grefleri ile ven ve ters ven greftleri karþýlaþtýrýlmýþtýr. Çalýþmada, 12 þer tavþanlýk 3 grup oluþturuldu. Her grup içinde 4’er tavþana sinir, düz ven ve ters (iýývagiýýe) ven greftleri uygulandý. Sinir rejenerasyonun durumu 1.,3.ve 5.ay sonunda elektrofýzyolojik ve histopatolojik olarak deðerlendirildi. Sinir, düz ve ters ven greftleri, elektrofizyolojik olarak latens dönem ve amplitüd, histopatolojik olarak ise liflerin organizasyonu, miyelin kýlýf ve konjonktif doku yönünden karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Elektrofizyolojik incelemelerde bütün deney gruplarýnda greft yoluyla iletimin oluþtuðu saptandý. 1. ay sonunda deðerlendirilen grupta sinir, ven ve ters ven greftlerinin latens dönemleri istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk göstermezken, sinir greftlerinin amplitüd deðerleri önemli ölçüde yüksek bulundu. Bütün gruplarda 3. ve 5. ayda latens dönemler kýsaldý, amplitüd deðerlerinde artýþ görüldü. Tüm olgularda sinir rejenerasyonu gözlendi. Olgularýn erken dönem (1.ay) deðerlendirmesinde daha az aksonal rejenerasyon ve miyelinizasyon gözlenirken, geç dönemde (3. ve 5. ay) her grupta rej e ne rasy onun daha iyi olduðu, miyelinli liflerin sayýca arttýðý ve daha düzenli olduðu görüldü. Sinirlerin vaskülarizasyonu ters ven grefti uygulananlarda daha iyiydi. Miyelinizasyon, sinir ve ters ven greftlerinde birbirine yakýn iken ven greftinde daha az saptandý.
Sonuç: Uzun dönemde (5 ay grubu içinde) sinir greftleri ile ters ven ve ven greftleri arasýnda elektrofizyolojik ve histopatolojik deðerlendirmede istatistik olarak anlamlý fark görülmedi.

Object: It is necessary to administer grafts to treat peripheral nerve injuries with wide defect. The graft used in the treatment of peripheral nerve defects must not only make guidence to developing axons towards distal nerve endings, but also provide an active surrounding for regeneration and promotion. Autogen nerve segments can be used as grafts for this purpose. The loss of sensation at the derivation region of the graft and sometimes absence satisfactory length of the graft caused a demand to alternative autolog grafts.
Materyal and Method: Nerve, standard and inside-out vein grafts were used in this study in the repair of achieved defects in the sciatic nerves of rabbits. For this purpose, 3 groups were established containing 12 rabbits each. Nerve, standard and inside-out vein grafts were administered to 4 rabbits Per group and the level of nerve regenerations were evaluated by electrophysiologic and histopathologically at the end of 1., 3. and 5. months. The nerve, stadard and inside-out vein frafts were compared electrophysiologically relating to their latence period and amplitude, and histopathologically relating to their fibre organisation, myelin sheath and conjunctive tissue.
Results: In electrophysiological examinations, conduction via the grafts was observes in all treatment groups. In the group examined at the end of one month, no statistically important difference was observed among the latence periods of nerve, standard and inside-out vein grafts, but the amplitude values of nerve grafts was increased significantly. Latence periods shortered gradually ana amplitud values increased. Nerve regeneration was observed in every circumstance, while lesser axonal regeneration and myélinisation were observed during the early evaluations (1 month), better regeneration, increased and more orderly myelinated fibers were observed during later periods (3. and 5. month ). The vascularisation of nerves was better in inside-out graft treated animals. Myélinisation was similar in nerve and inside-out vein grafts and lesser in standard vein grafts.
Conclusion: No statistical importance was observed between electrophysiologic and histopathologic observations of insicle- out vein and standard vein graft groups during longer periods (5 months).

AMAÇ: Bu çalýþmada 1989-1999 tarihleri arasýnda kliniðimize müracaat eden adölesan ve genç eriþkin genç eriþkin dönemi kemik tümörü tamlý hastalar retrospektif olarak deðerlendirilmiþtir.
GEREÇ VE YÖNTEM: 1989-1999 tarihleri arasýnda 15-30 yaþ arasý kemik tümörü tanýlý 50 hasta kliniðimize müracaat etmiþtir. Erkek hasta 37, kadýn hasta 13 idi.( Erkek / Kadýn: 2.8). 20 hasta osteosarkom (%40), 13 hasta Ewing sarkomu (%26), 5 hasta malign fibröz histiositom‘dur (%10). Tümörün en sýk yerleþim yeri; 25 hasta (%50) ile alt ekstremdedir. 9 hasta stage 4b (%18), 14 hasta stage 4a (%28), 22 hasta stage 2b (%44), 5 hasta stage lb dir. En sýk akciðer metastazý görülmüþtür. Hastalarýn 38‘ine (%76) sistemik kemoterapi, 32‘sine (%64) radyoterapi uygulanmýþtýr. Ortalama sað kalým süresi 18 aydýr (2-66 ay).
SONUÇ: Sað kalým üzerine en etkili faktör olarak; uzak metastazýn lokalizasyonu bulunmuþtur.

PURPOSE: This study evaluates retrospectively those patients diagnosed with adolescent and young adult bone tumors whose applied to our clinic between 1989-1999.
RATIONALE AND METHOD: Between 1989-1999, 50 patients, aged between 15-30, with bone tumors diagnosis applied to our clinic. 37 were male and 13 were female (Men/Women: 2.8) 20 patients had osteosarcoma (40%), 13 had Ewing‘s sarcoma (26%), 5 had hasta fibrous histiocytoma malignant (10%). The most frequent tumor localization was the lower extremity (25 patients, 50%). 9 patients were at stage 4b (18%), 14 were at stage 4a (28%), 22 patients were at stage 2b (44%) and 5 patients were at stage lb (10%). Lung metastasis was the most frequent one. 38 patients (76%) received systemic chemotherapy and 32 patients (64%) received radiotherapy. The average survival period was 18 months ( Range 2-66 months).
RESULTS: The factor effecting survival was found as a localization of metastdsis.

Amaç: Postoperatif adezyon önemli bir cerrahi problemdir ve önlenmesi uzun yülardýr cerrahlarýn ilgisini çekmiþtir. Bu çalýþmanýn amacý sütürle kapamanýn adezyon formasyonu ve fîbrotik olaylarý önlemek amacýyla yarayý açýk býrakmaya karþý üstünlüklerinin araþtýrýlmasýdýr.
Materyal ve Metod: 65 Wistar Albino sýçan (200-250g) iki gruba ayrýldý. 1.Grup 3-post-op günde, 2.Grup ise 9. post-op günde feda edildi. Her iki grupta deseroze yüzeyi açýk býrakýlan Grup la ve 2a, deseroze yüzey 410 âtravmatik ipek ile tamir edilen Grup lb ve 2b olmak üzere iki alt gruba ayrýldý Adezyon skoru için alýnan tüm kat çekum duvarýndaki fibrin düzeyi, fibrozis, subserozal eozmofili sonuçlarý istatistiksel olarak deðerlendirildi.
Bulgular: Grup 1a ve Grup 1b arasýnda makroskopik adezyon ve fibrin düzeyi arasýnda herhangi bir fark saptanmadý. Grup2b‘deki tüm sýçanlarda adezyon oluþtu. 2a ve 2b‘deki adezyon kýyaslandýðýnda anlamlý olarak bulundu. Subserozal eozinofili Grup la‘da anlamlý olarak yüksekti. Grup 2b‘de subserozal eozinofiliye rastlanmazken Grup2a‘da seyrekti. Tüm gruplarda fibroblast saptandý ancak Grup2b‘deki sýçanlarda daha belirgindi.
Sonuç: Açýk serozal yüzey sütürle onarýlýrsa oluþan fibrinöz adezyon, yoðun fibröz adezyona dönüþmektedir. Bundan dolayý, uygun durumlarda peritoneal defektleri spontan kapanmaya býrakmanýn daha çok tercih edilebilir bir yaklaþým olabileceðini düþündük.

Aim: Postoperative intraabdominal adhesion is an important and unsolved surgical problem. The prevention of postoperative adhesions has been a complex problem for surgeons from all disciplines for many decades.To investigate the benefit of leaving the bare serousal area open over stitching procedure to prevent adhesion formation and the reformation of serosal layer are the aims of this study.
Material and method: Sixty-five Wistar Albino rats(200-250 g) were allocated to two groups. Each group divided into two subgroups.An area of serosa of cecum denuded in both groups of rat. Bare area left alone in group la and 11a rats and stitch repaired in Group lb and lib rats.Group I and II rats killed on 3rd and 9th postoperative day respectively. Adhesion severity score determined, full thickness cecum wall obtained for hystologic examination to assess fibrin grading, fibrosis, subserosal eosynophyls (ptah, haemotoxylen-eosine and fibrin stains). Reformation of serosal layer particularly emphasized.
Results: No difference noted in adhesion severity score and fibrin grading between group la and group lb.In group lib all rats had adhesion and difference in adhesion severity between I la and lib were significant. Subserosal eosynophyls were significantly increased in group la. No subserosal eosynophyls found in group lib, while in group 11a fibroblasts there were scarce. Fibroblasts found in both groups, but were prominent in group lib rats. Similarity of fibroblasts to mesothelial cells and increased eosynophyls in non-suture repaired rats imply role of eosynophyls on changing fibroplastin to mesothelial cells.
Conclusion: If the bare serosal surface approximated by suture the fibrinous adhesion formed changes into dense fibrous adhesion. Therefore, we suggested that allowing peritoneal defects to heal spontaneously may enhance serosal reformation.

Amaç: Bütün pankreatit modellerinde (diyet, duktus baðlanmasý ve sekretuar ilaçlar ile indüklenme) mekanizma pankreasýn dokusu içinde asiner enzim aktivasyonu gibi benzer olaylarla tetiklenir. Kolesistokinin (CCK) analoðu serulein ile oluþturulan akut pankreatitin þiddetinin CCK reseptör antagonisti ile deðiþtirilebileceði tartýþmalýdýr. Bu çalýþmada, bir CCK reseptör antagonisti olan loksiglumidi serulein ile oluþturulmuþ akut pankreatit modelinde, serulein indüksiyonu öncesi kullanarak, tek baþýna ve oktreotid ile birlikteki etkisini karþýlaþtýrmalý olarak araþtýrdýk.
Materyal ve Metod: Çalýþmamýzda her biri 30 sýçan içeren 3 deney ve 10 sýçan içeren 1 kontrol grubu oluþturuldu. Grup 1’de deneklere serulein 4 doz subkutanöz olarak verildi. Grup 2’de serulein enjeksiyonlarýndan 30 dakika önce loksiglumid, grup 3’te ise loksiglumide ek olarak okrerotid deneklere uiygulanmýþtýr. En son serulein enjeksiyonundan 6,12 ve 24 saat sonra her gruptan 10 sýçan ameliyat edilip biyokimyasal analiz için kanlarý alýnýp, histolojik deðerlendirme için de pankreas dokusu rezeke edilmiþ ve deðiþiklikler deðerlendirilmiþtir.
Sonuçlar: Serum amilaz ve laktat dehidrojenaz (LDH) deðerleri ve histolojik akut pankreatit kriterlerine göre grup 2 ve 3’te akut pankreatitin þiddeti düþüktü. Pankreatit þiddeti açýsýndan grup 2 ve 3 arasýnda fark yoktu.
Tartýþma: Pankreatit oluþumundan 30 dakika önce kullanýlan loksiglumid oluþturulan pankreatitin þiddetini azaltmýþtýr. Loksiglumide ek olarak kullanýlan oktreotidin bir katkýsý gösterilememiþtir.

Background: In all acute pancreatisis models (diet induced, duct ligation and secretogogue induced) similar starting events triggered: acinar enzyme activation within pancreas, it is controversial that severity of acute pancreatitis induced by cholecystokinin (CCK) analogue, cerulein, might be altered by CCK receptor antagonists. In this study we assessed the affect of loxyglumide, a CCK receptor analogue given before induction of acute pancreatisis by cerulein and compared the result when ocreotide plus loxyglumide given.
Methods: Three groups of rat consisting of 30 rats, and 10 control rats included in the study. Group 1 rats were given cerulein subcutaneously, Group 2 rats were given loxyglumide 30 minutes before cerulein injection, and Group 3 rats were given loxyglumide plus octreotide 30 minutes before cerulein injection. After 6,12 and 24 hours of the last cerulein injection 10 rats in each group operated and blood taken for biochemical analysis and pancreas resected for hystologic examination and changes observed were evaluated.
Results: Severity of acute pancreatisis was lower in Group 2 and 3 rats as demonstrated by amylase, lactate dehydrogenase (LDH) levels and histologic acute pancreatisis criteria. No difference in severity found between Group 2 and 3.
Conclusion: Loxyglumide shown to decrease severity of acute pancreatitis when given 30 minutes before induction of pancreatitis. Octreotide pretreated with loxyglumide has no supplemental affect.

Amaç: Nütrisyonel rikets ülkemizde ve geliþmekte olan birçok ülkede hala sýk görülen bir çocuk saðlýðý sorunudur. Asýl sebebi olarak D vitamini eksikliði gösterilse de bazý araþtýrmacýlar iyi güneþ alan ülkelerde bu hastalýktan sorumlu olan faktörün D vitamini eksikliðinden ziyade kalsiyum eksikliði olduðunu iddia etmektedir. Bu çalýþmanýn amacý Ýstanbul’ un bir bölgesinde gelir düzeyi düþük ailelerin çocuklarýnda görülen nütrisyonel rikets tedavisinde hangi tedavi yönteminin daha etkili olduðunu ortaya koymaktýr.
Materyal ve metod: Çalýþmaya yaþlarý 6-30 ay arasýnda deðiþen riketsli 45 çocuk alýnmýþ ve bunlara rastgele olarak, çift kör yöntemle dört haftalýk D vitamini (300,000 U i.m.), kalsiyum (3 gri gün) veya bunlarýn birlikte olduðu tedavilerden biri uygulanmýþtýr. Tedaviye cevabý deðerlendirmek için serum kalsiyum, fosfor ve alkalenfosfataz düzeyleri bakýlmýþ ve radyolojik deðerlendirme için 10 aþamalý bir radyografik puanlama uygulanmýþtýr.
Bulgular: Tedavi ile her üç grupta da serum kalsiyum düzeylerinde artýþ, alkalen fosfataz düzeylerinde azalma olmuþsa da asýl düzelme D vitamini ile beraber kalsiyum alan grupta olmuþtur.
Sonuçlar: Bölgemizdeki nütrisyonel riketsin asýl sebebi olarak D vitamini eksikliði görünmektedir. Ancak, tedaviye en iyi cevap tek baþýna kalsiyumdan ziyade tek baþýna D vitamini veya D vitamini ile beraber kalsiyum verildiðinde ortaya çýkmaktadýr.

Objective: Nutritional rickets still remains a common child health problem ind Turkey and many other developing countries. Although vitamin D deficiency is accepted as the basic problem underlying the disease, some others postulate that a deficiency of dietary calcium, rather than vitamin D, is often responsible for the nutritional rickets in sunny countries. We conducted a placebo-controlled study to determine the best treatment form in nutritional rickets in children from a lower socioecenomic group in Ýstanbul.
Study design: We enrolled 45 infants (aged 6-30 months) with rickets in a randomized, doble-blind, controlled trial of 4 weeks of treatment with vitamin D (300,000 U i.m.), calcium, phosphorus and alkaline phosphatase and used a 10-point radiographic score to assess the response to treatment.
Results: Treatment produced an increase in serum calcium and a decrease in alkaline phosphatase concentration in all three groups, but the most important increase was reached in vitamin D plus calcium group.
Conclusions: Vitamin D deficiency appears to be the primary etiologic factor of rickets in our children with rickets but a better response to treatment with vitamin D or in combination with calcium were taken than to treatment with vitamin calcium alone.

Amaç: Betalaktam antibiyotiklerde oluþan tip 1 hipersensitivite reaksiyonlarý týptaki tüm ilerlemelere raðmen tüm dünyada önemli bir klinik sorun olmaya devam etmektedir. Bu çalýþmada hiçbir ilaç alerjisi öyküsü olmayan çocuklarda penisilin duyarlýlýðý araþtýrýlmýþtýr.
Materyal ve metod: Yaþlarý 6-13 (ortalama 8.931.98) yýl arasýnda deðiþen toplam 147 çocukta Benzil Penisilol Polilizin (PPL) ve Minör Determinant Karýþýmý (MDM) içeren solüsyonlar kullanýlarak önce prik, sonra intradermal testler yapýlmýþ, ek olarak da ev tozu akarlarý ve mantarlar gibi sýk rastlanan bazý allerjenlere karþý duyarlýlýk araþtýrýlmýþtýr.
Bulgular: Çalýþma grubunu oluþturan çocuklarda penisilin duyarlýlýðý oraný %15.64 olarak bulunmuþtur. Bir vakada PPL ile test sonrasýnda anafýlaksi geliþmiþtir. Ayrýca vakalarýn bir kýsmýnda ev tozu akarlarý ve mantarlara karþý da duyarlýlýk bulunmuþ, ancak bu allerjenlere karþý duyarlý olmanýn penisiline duyarlýlýðý artýrmadýðý görülmüþtür.
Sonuçlar: Penisilin ve diðer beta-laktam antibiyotiklerin aþýrý kullanýmý çocuklarda klinik belirti oluþturmadan duyarlýlaþmaya yol açabilir.

Objective: IgE-mediated acute systemic reactions to penicillin continue to be an important clinical problem throughout the world in spite of every kind of advances in medicine. In this study the prevalence of penicillin sensitivity among children without known drug reactions was researched.
Study design: Prick and intradermal skin testing were performed with benzylpenicillol (PPL) and Minor Determinant Mixture (MDM) in 147 children aged 6-13 (mean 8.931.98) years. In addition, sensitivity to some common allergens such as house dust mites and moulds was also tested.
Results: The overall frequency of positive skin reactions was 15.6%. a mild anaphylactic rieaction occurred in a child just after testing with PPL. Some of the children were also sensitive to common allergens but these children were not more sensitive to penicillin allergens.
Conclusions: We concluded that excessive usage of penicillins and other beta-lactam antibiotics may lead to sensitization of children without clinical symptoms.

AMAÇ: Lentikiilostriat arter (LSA) alanýnda subkortikal enfarktý ve orta serebral arter (OSA) alanýnda kortikal enfarktý olan hastalarda klinik tablo ve prognozun karþýlaþtýrýlmasý.
MATERYAL VE METOD: Akut dönemde ve yakýnmalarýn 1. haftasýnda kranyal bilgisayarlý tomografi (BT) ve/veya manyetik görüntüleme (MR) ile lezyonlarý görüntülenen 15 LSA ve 18 OSA olgusu çalýþmaya alýndý. Tüm olgularda nörolojik muayene bulgularý ile risk faktörleri kaydedildi. Ýki grup, NIH stroke skalasý ve 6-8. haftalar arasýnda Barthel indeksi uygulanarak karþýlaþtýrýldý, istatistik testi olarak, student-t testi kullanýldý.
BULGULAR: LSA ve OSA gruplarýnýn Barthel indeksi ve NIH stroke skalalarý arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark saptanmadý (p>0.05).
SONUÇ: Çalýþmamýzda prognoz açýsýndan iki grup arasýnda fark saptanmadý. Bu sonuç, prognozu belirleyen öncelikli etkenin motor sistem tutuluþu olduðunu düþündürdü.

OBJECTIVE: To compare the clinical findings and outcome in patients with subcortical infarction in the territory of lentikulostriate artery (LSA) and with cortical infarction in the territory of middle cerebral artery (MCA).
MATERIALS AND METHOS: Fifteen patients with LSA and 18 patients with MCA infarction, who had cranial computed tomography and/or magnetic resonance imaging at the onset-of the symptoms and/or 1 week after, were included in the study. Neurological findings and risk factors were enrolled. The outcome in the two groups were compared using NIH stroke scale and Barthel index.
RESULTS: There was no significant difference between the two groups in NIH stroke scale values and Barthel uindexes.
CONCLUSION: There was no significant difference in the outcome between the two groups. Our results suggested that the main factor to decide the outcome is the involvement of the motor system.

AMAÇ: Çalýþmamýzda dilatasyon ve kiiretaj ile pipelle biyopsisinin doðru taný oraný, seýýsitivite, spesifisite, histerektomi lýistopatolojilerini belirleyebilnýe gibi endometrial örneklemenin etkinliðini gösteren parametreler açýsýndan karþýlaþtýrýldý. Anormal uterin kanamalarýn deðerlendirilmesinde endometrial patolojilerin tanýsýnda etkinlik, güvenilirlilik ve hasta tarafýndan kabul edilebilirlik açýsýndan her iki metodun birbirine üstünlüðü olup olmadýðý irdelendi.
MATERYAL VE METOD: Þiþli Etfal Eðitim ve Araþtýrýna Hastanesi 1.kadýn Hastalýklarý ve Doðum Kliniði’nde 1.8.1999- 1.6.2000 tarihleri arasýnda histerektomi endikasyonu alan 45 hasta ve anormal uteriýý kanama tanýsýyla endometrial örnekleme endikasyonu alan 36 hasta çalýþmaya alýndý. Hastalara pipelle biyopsisi sonrasý dilatasyon ve kiiretaj uygulandý. Endometrial örnekleme yapýlan 36 hastadan 10 tanesine ve çeþitli nedenlerle histerektomi endikasyonu alan 45 hastaya histerektomi uygulandý.
BULGULAR: Müdahaleler sýrasýnda hastalarýn hissettikleri aðrý þiddetleri karþýlaþtýrýldýðýnda dilatasyon ve kiiretajla (D&C) hissedilen aðrý þiddetinin istatistiksel olarak pipelle yönteminden daha fazla olduðu gözlendi (p<0.005). Pipelle biyopsisinin doðru taný oraný %63.6, sensitivitesi %75, spesifitesi %97, D&C’nin doðru taýýý oraný %78.1, sensitivitesi %100, spesifitesi %97.4 olarak saptandý. Pipelle biyopsisiyle %25, D&C ile %16 oranýnda yetersiz materyal elde edildi. Yetersiz materyaller postmenopozal olgularda çoðunluktaydý. Atrofik endometrium saptamada pipelle biyopsisinin sensitivitesi %12.5, D&C’nin sensitivitesi %25 olarak bulundu. Endometrial polipin saptanmasýnda pipelle biyopsisi ve D&C’nin sensitiviteleri sýrasýyla %0 ve %100 idi. Adeýýokarsiýýom ve basit hiperplazinin saptanmasýnda her iki yöntemin sensitivitesi %100 olarak belirlendi.
SONUÇ: Premenopozal ve post nýenopozal kanamalý hastalarda ýýltrasonografide endometrial polip veya subnýuköz nýyom þüphesi varsa endometrial örnekleme histeroskopi rehberliðinde yapýlmayýdýr. Eðer böyle bir þüphe yoksa pipelle biyopsisi güvenli ve yeterli sonuçlar vermesi ve kolay uygulanabilmesi nedeniyle D&C’ye tercih edilebilir. Postmenopozda ve ýýltrasonografide endometrium kalýnlýðýnýn 4 mm’ýýin altýnda olduðu olgularda yüksek yetersiz materyal oraný nedeniyle pipelle biyopsisi veya D&C yerine histereskopi rehberliðinde biyopsi uyugulanabilir.

OBJECTIVE: We compared pipelle biopsy with dilatation and curettage in parameters such as sensitivity, specifisity, accuracy, predictibility and patient tolerability.
STUDY DESIGN: 45 patients scheduled for histerectomy and 36 patients with diagnosis of abnormal uterine bleeding scheduled for endometrial sampling were admitted. Pipelle biopsy followed by dilatation and curettage were applied to ech patient. Histerectomy was applied to 10 of the 36 patients with abnormal uterine bleeding and 45 patients with previous indications for histerectomy.
RESULTS: The pain felt during dilatation amd curettage (D&C) was more in comparison to pipelle biopsy (p<0.005). The accuracy, sensitivity and specifisity of pipelle biopsy was 63.6%, 75% and 97%, respectively. These parameters were found as 78.1%, 100% and 97.4% for D&C. Insufficient tissue was obtained in 25% of patients with pipelle biopsy and in 16% ofpatiens with D&C. Insufficient tissue specimens were mostly obtained from postmenoposal patients. In assesment of atrophic endometrium the sensitivities of of pipelle biopsy and D&C wer 12.5%, 25% respectively. The sensitivity of pipelle biopsy in assesment of endometrial polip was 0 % whereas sensitivity of D&C was 100%. The sensitivities in the assesment of adenocarcinoma and simple endometrial hyperplasia for both methods were 100%.
CONCLUSION: In premenoposal and postmenoposal patients with uterine bleeding, if there is a suspicion of submucozal myoma or endometrial polip in ultrasonography histerescopy guided endometrial biopsy should be done. If there is no such suspicion pipelle is as accurate as dilatation and curettage in assesment of endometrial patologies and more tolerable. In postmenoposal patients with endometrial thickness below 4 mm, measured by ultrasonography, histeroscopy guided biopsy can be preferred to pipelle biopsy and D&C due to their high rate of insufficient tissue sampling.

Amaç: Proksimal gastrik kanserlerin kiiratif rezeksiyonu amacýyla ve yaygýn eroziv gastrite baðlý aðýr kanamalarýn kontrolünde total gastrektomi hala tercih edilen bir metodtur. Stapler kullanýmýnýn yaygýnlaþmasý ve besleyici jejunostomiyle geniþ gastrik rezeksiyonlarýn operatif morbidite ve mortalitesinin azaldýðý bildirilmiþtir. Son çalýþmalarda besleyici jejunostomiye baðlý bir komplikasyon olan týkanýklýðýn zaman zaman görülmesi konu hakkýnda düþüncelerimizi sorgulamaktadýr.
Materyal ve metod: Çalýþmamýzda hastanemizde 1994-1999 yýllarý arasýnda total gastrektomi yapýlan 55 hasta retrospektif olarak deðerlendirildi. 20 hastaya besleyici jejunostomi açýldý. Tüm hastalarda postoperatif oral beslenme zamaný hastanede kalýþ süresi ve komplikasyonlar karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Oral beslenmeye baþlama zamaný jejunostomili grupta ortalama olarak 5±2 gün iken, diðer grupta 3±1 gün olarak saptandý. Hastanede kalýþ süresi jejunostomili grupta 14±3 gün oldu. Oysa jejunostomisiz grupta 10±3 gün olarak belirlendi. Her iki grupta da anostomoz kaçaðý saptanmadý. Jejunostomi tüpü postoperatif 7-13 günler arasý çekildi. 3 hastada jejunostomi tüpünün çekilmesini takip eden en az 3 gün boyunca tüp yerinden drenaj devam etti. Bu hastalarýn birinde tüp yerinden drenaj 8. güne sarktý. Jejunostomisiz grupta yara komplikasyonu geliþmedi. Tartýþma: Total gastrektomilerin çoðunda besleyici jejunostomi gerekli deðildir. Bu prosedür uygulandýðýnda postoperatif komplikasyonlar ve hastanede kalýþ süresi uzamýþ gibi görünmektedir.

Background: Total gastrectomy for curative resection of proximal gastric cancer and in control of severe bleeding from extensive erosive gastritis is still recommended. Operative morbidity and mortality of this extensive gastric resection is reported to decrease with stapler use and feeding jejunostomy. But in recent studies impact of feeding jejunostomy in the patients questioned.
Material and methods: Between 1994-1999fifty-five patients undergone total gastrectomy were included in the study. In 20 patients feeding jejunostomy performed. We compared postoperative oral feeding time, hospital stay, complications in both patients.
Results: Mean time for starting oral feeding in jejunostomy group was 5±2 days whereas in other group it was 3±1 days. Hospital stay was 143 days in jejunostomy group and 10±3 days in non-jejunostomy group. No anastomotic leak encontered in both groups. Jejunostomy tube removed between 7-13 days postoperatively. In 3 patients jejunostomy wound drainage continued for at least 3 days after removing the tube. In one of these patients 8 days elapsed for cessation of the tube wound drainage. No wound complication occurred in non-jejunostomy group.
Conclusion: Feeding jejunostomy is not necessary in most of total gastrectomies. Postoperative complication and hospital stay seems to increase with this procedure.

Kondrosarkomlar en sýk görülen maligrý kýkýrdak tümörleridir, tüm kranial boþlukta %0.15 oranýnda görülürler. Kondrosarkomlarýn embriyonal kýkýrdak kalýntýlarýndan veya meningeal fibroblastlardan metaplazi ile geliþtikleri tahmin edilmektedir. Genel olarak bir operasyonda optimal tümör çýkarýlmasý önerilir. Radyoterapi bu tümörlerin önemli yapýlara direkt komþuluðundan dolayý kullanýlan diðer bir tedavidir. Biz bu makalede kranial kondrosarkom tamlý 34 yaþýnda bir erkek hasta ile 25 yaþýnda bir kadýn hastayý sunduk.

The chondrosarcoma, the most malignant cartilage tumor, represents 0.15% of all cranial space occupying lesions. It is assumed that chondrosarcomas originate from remnants of embryonal cartilage or from metaplasia of meningeal fibroblasts. In general, an optimal tumor removal in one operation was advocated. Radiotherapy is another treatment for these tumors in the direct vicinity of essential structures. In this article we report two cases with the diagnosis of cranial chondrosarcoma, one of whom is a 34-year-old male, and the other is 25-year-old female.

Spontan intrakraniyal hipotansiyon ilk kez 1938’de tanýmlanan postural baþ aðrýsý ve düþük beyin omurilik sývýsý (BOS) basýncý ile karakterize bir tablodur. Aðrýya eþlik eden ense sertliði, bulantý, kusma, diplopi, kraniyal nöropatiler daha az sýklýkta tanýmlanmaktadýr. Çalýþmada 4 haftalýk postural baþ aðrýsý öyküsü olan 32 yaþýnda kadýn hasta sunulmaktadýr. Ehler Danlos sendromu tanýsý almýþ olan hasta ani geliþen ve yatmakla düzelen baþ aðrýsý, bulantý, kusma tanýmlamaktadýr. Nörolojik muayenesinde özellik saptanmayan hastanýn lomber ponksiyon (LP) ve Kraniyal manyetik resonans görüntüleme (MRG) bulgularý tanýyý destekleyicidir. Travma ve LP öyküsü olmayan hastada tablonun Ehler Danlos Sendromu ile iliþkili olarak geliþmiþ olabileceði akla gelmektedir.

Spontaneous intracranial hypotension oriinally described in 1938, is a syndrome charcterized by postural headache and low cerebrospinal fluid (CSF) pressure. Headache may be associated with nausea, vomitting and less commonly diplopi or cranial neuropathies. We report 32 years old woman with Ehler Danlos Syndrome who spontaneously developed postural headache, nausea and vomiting. Neurologic examination was normal. LP and cranial MR1 supported the diagnosis. It is possibe that underlying connective tissue disorder Ehler Danlos Syndrome is the reason of spontaneous intracranial hypotension.

Acil Polikliniðimize nefes darlýðý, anazarka tarzý ödem ve kanlý balgam yakýnmasýyla baþvuran ve özgeçmiþinde birkaç kez kokain kullanýmý olan hasta akut böbrek yetersizliði ön tanýsý ile yatýrýldý. Hematiiri ve proteinürisi olan hastanýn renal biopsisinde glomerüler bazal membranda (GBM) lineer infiltrasyon saptanmasý ve AntiGBM ‘n‘ýn pozitif bulunmasý nedeniyle Goodpasture sendromu düþünülerek hastaya inýmünsüpresif tedavi, plaznýaferez ve hemodiyaliz uygulandý. Nadir görülen bir sendrom olmasý nedeniyle sunmaya deðer bulduk.

Patient admitted to the emergency room with respiratory distress and anasarca type edema and was hospitalized with the prediagnosis of acute renal failure. A history of hemoptysis, finding of hematuria and proteinuria in the urine specimen and linear infiltration ofGMB in renal biopsy and Anti-GMB antibody positivity indicated progressive Goodpasture syndrome. Areport of the caseis prepared after failure to stop the progressive process despite the given therapy and the rare incidence of the syndrome.