Feokromositoma (FK) ve paraganglioma (PG) adrenal medulla, sempatik veya parasempatik ganglionlardan kaynaklanan nadir nöroendokrin tümörlerdir. Günümüzde FK/PG (FPG) ’nin tek kuratif tedavi seçeneði cerrahi rezeksiyondur. Cerrahi hem hipersekresyon riskini hem de tümör büyümesini ortadan kaldýrmayý amaçlamaktadýr. Hipersekresyonun sonuçlarý cerrahiden önce ve cerrahi sýrasýnda medikal tedavi ile dikkatlice kotrol edilmelidir. Postopertaif major komplikasyonlar hipotansiyon, rebound hipoglisemi olup, hastalar bunun için 24-48 arasý yakýn takip edilmelidir.
Cerrahi yaklaþým tercihi germline genetik mutasyon sonuçlarý, tümör çapý, vücut kitle indeksi, cerrahýn deneyimi, malignite olasýlýðýný içeren multipl faktörler temelinde belirlenir. Primer tümör rezeksiyonu tümör persistan ve reküren riskini tam ortadan kaldýrmaz. Bundan dolayý, cerrahi tedavi edilen FPG’li bütün hastalar reküren hastalýk ve yeni tümör oluþumu için en az 10 yýl takip edilmelidirler. Cerrahi rezeksiyon PPGL'ler için tek küratif tedavi olmasýna raðmen, metastatik hastalýkta rezektabl lokorejyonel metastazlar veya izole uzak metastazlar dýþýnda cerrahi tedavi palyatiftir. Palyatif tedavide amaç hormon salgýlanmasýný azaltmak ve kritik bir anatomik lokalizasyondaki metastaz ile iliþkili komplikasyonlarý önlemektir.
PCC/PGL’li hastalarda genellikle kombine α- ve β- adrenerjik blokaj uygulanmaktadýr. Bazý hastalar, hayatý tehdit eden ve kadiyovasküler, pulmoner, nörolojik, gastrointestinal, renal, hepatik ve metabolik sistemleri tutabilen feokromositoma multisistem krizi ile baþvurabilir. Feokromositoma krizi spontan olabilir veya tümörün manipülasyonu, travma, kortikosteroidler, β blokerler, anestezik ilaçlar gibi deðiþik tedaviler, adrenal cerrahi dýþý cerrahi streslerin uyarýsý ile ortaya çýkabilir. Bu hastalar cerrahi acilden öte medical acil olarak düþünülmelidir.
Bu derlemede, FPG’li hastalarda preoperatif, peroperatif ve postoperatif tedavi, küratif ve palyatif cerrahi tedavi, postoperatif sonuçlar ve takibin deðerlendirilmesi amaçlandý. (SETB-2020-08-137)

Amaç: Hipertansiyon tanýsý olan COVID-19 hastalarýnýn kronik renin-anjiyotensin-aldosteron sistemi (RAAS) blokeri kullanýmýnýn hastane içi istenmeyen olaylar ve hastalýðýn ciddiyeti üzerine etkisi halen belirsizliðini korumaktadýr. Bu çalýþmada COVID-19 nedeni ile hastanede yatan hipertansif hastalarda RAAS inhibitörlerinin kronik kullanýmý ile hastane içi advers olaylar arasýndaki iliþkiyi belirlemeyi amaçladýk.
Yöntem: Bu tek merkezli ve retrospektif çalýþmaya COVID-19 tanýsý konmuþ 349 hipertansif hastayý dahil ettik. Bütün hastalar hastane yatýþý öncesinde kronik olarak anjiotensin dönüþtürücü enzim inhibitörü (ADEI)/anjiotensin II reseptör blokeri (ARB) veya diðer antihipertansif tedavileri alýyordu. Ýstenmeyen klinik olaylar; hastane içi ölüm, yoðun bakýma gidiþ,yüksek akým oksijen ihtiyacý ve entübasyon olarak belirlendi.
Bulgular: Hastalar antihipertansif tedavi tipine göre iki gruba ayrýldý. (ADEI/ARB kullananlar, n=201; ADEI/ARB kullanmayanlar n=148). ADEI/ARB kullananlarla kullanmayanlar arasýnda hastane içi ölüm (29(14.4%) vs 20(13.5%), p=0.81), yoðun bakýma gidiþ (45(22.4%) vs 27(18.2%), p=0.34), yüksek akým oksijen ihtiyacý (97(48.3%) vs 68 (45.9%), p=0.67) ve entübasyon (32(15.9%) vs 23(15.5%),p=0.92) gibi hastane içi istenmeyen olaylar açýsýndan istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk yoktu. Ayrýca enfekfsiyon þiddeti de gruplar arasýnda benzerdi. Lojistik regresyon analizinde yaþ, nötrofil/lenfosit oraný, prokalsitonin ve ferritin düzeyleri hastane içi ölüm için baðýmsiz ön gördürücüler olarak saptandý.
Sonuç: Sonuçlarýmýz COVID-19 nedeniyle hastanede yatan hipertansif hastalarda kronik ADEI/ARB kullanýmýnýn hastane içi istenmeyen olay sýklýðýný artýrmadýðýný düþündürmektedir. Son dönemde yapýlan çalýþmalarýn sonuçlarý çeliþkili olsa da; hipertansiyonu olan COVID-19 hastalarýnýn hastane yatýþý boyunca kronik ADEI/ARB kullanýmýnýn kesilmesi önerilmemektedir. (SETB-2020-09-159)

Amaç: Literatürde D vitamininin alt üriner sistem semptomlarý (LUTS) üzerindeki etkisi ile ilgili çalýþmalar mevcuttur. Bu çalýþmalarda çeliþkili sonuçlar bildirilmiþtir. LUTS kadýnlarda daha yaygýndýr. Bu çalýþmada kadýn hastalarda D vitamini ve LUTS arasýndaki iliþkiyi, üroflovmetrik yöntemle deðerlendirmeyi amaçladýk.
Material/metod: Bu retrospektif kohort çalýþmaya LUTS ile baþvuran 186 kadýn hasta dahil edildi. Demografik özellikler, týbbi öykü, kalsiyum (Ca) ve D vitamini içeren laboratuvar verileri ve maksimum idrar akýþ hýzý (Qmax), ortalama idrar akýþ hýzý (Qav) ve geçersiz hacim (V) olarak üroflovmetri sonuçlarý kaydedildi. Hastalar yaþ (18-50 ve ≥51) ve D vitamini seviyelerine (<20 ve ≥20) göre iki gruba ayrýldý. Laboratuvar parametreleri, üroflovmetri sonuçlarý gruplar arasýnda karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Yaþ ortalamasý 56,85 ± 12,95 idi. Ortalama D vitamini seviyesi 21.19 ± 13.93 ng / mL (2.5-83.5) idi. Ortalama Qmax deðeri 35.41 ± 12.63 iken ortalama Qav 19.13 ± 9.89 ve ortalama V 446.60 ± 165.08 mL idi. D vitamini düzeyleri yaþ gruplarýna göre farklýlýk gösterdi (p = 0.044). Qmax, Qav ve V deðerlerine göre gruplar arasýnda anlamlý fark gözlenmedi (p> 0.05). D vitamini düzeyi ile Qmax, Qav ve V deðerleri arasýnda anlamlý bir iliþki saptanmadý. Bununla birlikte, düþük D vitamini grubunda serum Ca düzeyi ile V deðerleri (p = 0.042) arasýnda negatif korelasyon saptandý.
Sonuç: Üroflovmetrik açýdan D vitamini düzeyleri ile LUTS arasýnda direkt iliþki bulamadýk. Bununla birlikte, D vitamini düþük olan hastalarda Ca düzeylerinin üroflovmetri parametresini etkilediðini tespit ettik. LUTS hastalarda vitamin D düzeylerine ek olarak serum Ca düzeylerini vurgulayan çalýþmalara ihtiyaç olduðuna inanýyoruz. (SETB-2020-07-114)

Amaç: Non-alkolik yaðlý karaciðer hastalýðý (NAYKH), insülin direnci ile karakterize olan obezite, diyabetes mellitus, metabolik sendrom gibi hastalýklarla yakýndan iliþkilidir. Metabolik sendromun karaciðerdeki tezahürü olduðu düþünülmektedir. Karaciðer fibrozisinin non-alkolik steatohepatitte (NASH) prognostik önemi yüksektir. Bu çalýþmada biyopsi ile kanýtlanmýþ NAYKH olgularýnda insülin direnci ile karaciðerdeki histopatolojik deðiþiklikler arasýndaki iliþki incelenmiþtir.
Gereç ve Yöntem: Çalýþmaya 85 kiþilik biyopsi ile kanýtlanmýþ NAYKH hastasý (64’ü NASH, 21’I NASH olmayan) ve 40 kiþilik kontrol grubu alýndý. Ýnsülin direnci ‘homeostasis model assessment of insulin resistance’ (HOMA-IR) kullanýlarak hesaplandý.
Sonuçlar: NAYKH grubunda C reaktif protein, total kolesterol, düþük dansiteli lipoprotein, trigliserit, vücut kitle indeksi (VKÝ), HOMA-IR düzeyleri kontrol grubuna göre istatistiksel açýdan anlamlý þekilde yüksekti. NASH grubunda NASH olmayan gruba göre HOMA-IR düzeyi anlamlý düzeyde (p=0.026) yüksekti. Ýleri düzeyde fibrozisi olan (evre 3-4, n=27) ve olmayan (evre 0-2, n=58) NAYKH hastalarý karþýlaþtýrýldýðýnda, ileri fibrozis grubunda hafif fibrozis grubuna göre VKÝ (35.2±4.6 kg/m2 ve 32.7±4.1 kg/m2 sýrasýyla, p=0.031) ve HOMA-IR (6.3 [5.8-6.8] ve 3.4 [2.6-4.8] sýrasýyla, p=0.001) seviyelerinin yüksek olduðu gözlendi. Kovaryans analizinde, ileri fibrozis grubunda HOMA-IR yüksekliðinin; VKÝ, yaþ, cinsiyet gibi karýþtýrýcý faktörler düzeltildiðinde de istatistiksel olarak anlamlý biçimde devam ettiði görüldü.
Sonuç: Fibrozis düzeyi ileri derecede olan NAYKH hastalarýnda HOMA-IR deðerinin yüksek olduðu gözlenmiþtir. Günlük pratikte kolaylýkla ölçülebilen HOMA-IR’nin fibrozis için baðýmsýz bir prediktör deðer olduðu görülmüþtür. (SETB-2018-11-163)

GÝRÝÞ: Çalýþmamýzýn amacý sýk aralýklý insülin tedavisi almakta olan tip 2 diyabet hastalarýnda farklý insülin tiplerini günlük insülin doz ihtiyacý ve tedavi baþarýsý açýsýndan karþýlaþtýrmak, yüksek dozlara raðmen tedavi baþarýsýzlýðýnýn sebeplerini irdelemektir
YÖNTEM: Retrospektif olarak dizayn edilmiþ olan çalýþmamýza bazal bolus insülin tedavisi altýndaki 198 tip 2 diyabet hastasý dahil edildi. Hastalar aldýklarý insülin tiplerine göre 3 gruba ayrýldý (Grup 1: Kýsa ve uzun etkili analog insülin alanlar(n: 83), Grup 2: Kýsa ve uzun etkili regüler insülin alanlar(n: 58), Grup 3: Regüler insülin + uzun etkili analog insülin alanlar(n: 57)) Hasta takip dosyalarýndan demografik veriler ve günlük insülin doz bilgileri kaydedildi. Bu veriler ve hedef HbA1c düzeyine ulaþma oranlarý gruplar arasýnda karþýlaþtýrýldý. Ayrýca, glisemik hedeflere ulaþýlabilen ve ulaþýlamayan hastalarýn insülin dozlarý karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR: 198 hastanýn 123’ü (%62,1) kadýn 65’i (%47,9) erkektir. Üç grubun yaþ ortalamasý sýrasýyla 55,81± 8,1, 58,3 ± 8,9, 58,3± 8,8 dir. HbA1c düzeyleri Grup 1 de 8,72± 1,65, Grup 2 de %9,02± 1,98, Grup 3 de ise %9,05 ± 2,24 saptanmýþtýr. Hedef A1c deðeri %7 nin altýna ulaþma oranlarý analog tedavi grubunda %27,7, regüler tedavi grubunda %25,9, regüler+analog tedavi grubunda ise %31,6 dýr (p >0,05). Üç grubun günlük bolus ve bazal insülin dozu, total ve kg baþýna insülin dozu ve bazal bolus oraný anlamlý farklýlýk göstermemiþtir(p > 0,05). Grup 1 ve Grup 2 de glisemik kontrol hedefine ulaþýlamayan hastalarda günlük total insülin dozlarý,Grup 3 de ise bazal insülin dozu hedefe ulaþýlanlardan anlamlý olarak daha yüksek saptandý.
SONUÇ: Analog ve regüler insülinler arasýnda doz analizlerinde belirgin farklýlýk saptamadýðýmýz çalýþmamýzda en önemli sonuç olarak yüksek insülin dozlarýna çýkmanýn glisemik kontrol için yeterli olmayabileceði ortaya konulmuþtur. Bu hastalarda altta yatan neden aranmalý, düzeltilebilecek nedenler ortadan kaldýrýlmalýdýr. (SETB-2018-10-140)

Giriþ: Kronik ürtiker(KÜ) 6 haftadan uzun süren deri lezyonlarý ve anjioödem ile karakterize sýk görülen bir deri hastalýðýdýr. Etiyolojide otoimmün hastalýklar, enfeksiyonlar, ilaçlar, maligniteler gibi birçok faktör suçlanmakla birlikte hastalarýn önemli bir bölümünde herhangi bir neden saptanamaz. Bu çalýþmada amacýmýz kronik ürtikerli hastalarda etiyolojide rol alan faktörleri araþtýrmaktýr.
Gereç ve yöntemler: Dermatoloji Kliniði Alerji Polikliniði’nde kronik ürtiker tanýsý ile izlenen 62 hasta retrospektif olarak deðerlendirildi. Hastalara ait klinik ve laboratuvar verileri hasta dosyalarý ve hastane otomasyon sisteminden elde edildi. Elde edilen veriler kategorik deðiþkenler için sayý ve yüzde, sayýsal deðiþkenler için ortalama, standart sapma, minumum, maksimum olarak verildi.
Bulgular: Çalýþma grubunu 33(%53.2)’ü kadýn, 29(%46.8)’u erkek toplam 62 hasta oluþturdu. Anjioödem sýklýðý %51.6, eþlik eden fiziksel ürtiker %40.3 olarak hesaplandý. On dört(%22.6) hastada otoimmün hastalýk, 15 (%24.2) hastada enfeksiyon eþlik etmekteydi. Hastalarýn % 24,5’inde tiroid otoantikorlarý, %69’unda helikobakter pylori (H.pylori) antijeni pozitif bulundu. Sonuç: Kronik ürtikerli hastalarda otoimmün tiroid hastalýklarý ve enfeksiyonlar sýklýkla eþlik eden hastalýklar olarak öne çýkmaktadýr. (SETB-2018-10-150)

AMAÇ: Bu çalýþmamýzda demir eksikliði anemisi ile yatan hastalarýn etyolojik olarak deðerlendirilmesini amaçladýk.
MATERYAL-METOD: Çalýþmamýzda 2005-2010 tarihleri arasýnda Þiþli Etfal Hastanesi Ýç Hastalýklarý Kliniðinde demir eksikliði anemisi tanýsý ile yatan 60’ý erkek, 90’ý kadýn toplam 150 hasta retrospektif olarak deðerlendirildi. Anemi için hemoglobin deðeri kadýnlarda <12 g/dl, erkeklerde <13 g/dl, demir eksikliði için transferrin satürasyonu ≤ %15 anlamlý olarak kabul edildi.
BULGULAR: Çalýþmamýza 60 erkek, 90 kadýn dahil edildi. Hastalarda tespit edilen etyoloji incelendiðinde 150 hastanýn 35’inde ( %23,3 ) eroziv gastrit, 15’inde ( %10 ) mide karsinomu, 14’ünde ( %9,3 ) kolon polibi, 14’ünde ( %9,3 ) myom, 13’ünde ( %8,6 ) divertikülozis, 7’sinde ( %4,6 ) kolon karsinomu, 7’sinde( %4,6 ) menometroraji, 6’sýnda ( %4 ) hemoroid, 6’sýnda ( %4 ) malabsorbsiyon, 4’ünde ( %2,6 ) çölyak hastalýðý, 3’ünde ( %2 ) mesane karsinomu, 3’ünde ( %2 ) hematolojik malignite, 23’ünde (%15,3) diðer nedenler ( nedeni belirlenemeyen ) saptandý.
SONUÇ: Demir eksikliði anemisi saptandýðýnda altta yatan ciddi bir hastalýðýn habercisi de olabilir. Olgularýn çoðunda sebep üst ve alt gastrointestinal sistem kaynaklý hastalýklardýr. Endoskopik incelemeler taný açýsýndan önemlidir. Demir eksikliði anemisi tanýsý alan olgularda gastroskopi, kolonoskopi incelemesinin birlikte yapýlmasýný önermekteyiz. (SETB-2018-09-134)

Amaç: Antenatal steroid tedavisinin (AST) prematüre morbidite ve mortalitesi üzerine olumlu etkileri bilinmektedir ancak laboratuvar belirteçleri üzerine etkisi hakkýnda az sayýda çeliþkili veriler mevcuttur. Prematüre bebeklerde AST’nin erken dönem laboratuvar deðerleri üzerine etkisinin incelenmesi amaçlandý.
Yöntem: Hastanemizde 2008 - 2013 yýllarý arasýnda doðan, gebelik süresi ≤32 hafta olan, týbbi kayýtlarýna ulaþýlabilen bebeklerin dosyalarý geriye dönük olarak incelendi. Antenatal steroid tedavisi, betametazon tek (12 mg) veya iki doz (24 mg) uygulanmýþ bebekler ve hiç uygulanmadan doðmuþ bebekler iki gruba ayrýldý. Gruplar arasýnda demografik özellikler, erken dönem klinik ve laboratuvar bulgularý ve yatýþ sürecinde ortaya çýkan morbiditeler karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Çalýþma dönemi içerisinde doðmuþ 603 bebeðin týbbi kayýtlarý incelendi. Toplam 515 bebeðin verisi analiz edildi. Antenatal steroid alan grupta (n=304), almayanlara göre (n=211), preeklampsi ve oligohidramniyoz sýklýðý daha fazla, APGAR 5. dakika skorlarý daha yüksek ve doðum salonunda entübe olma oraný daha düþük saptandý. Yatýþ sonrasý ilk laboratuvar deðerlendirmelerine göre AST grubunda beyaz küre (BK) sayýlarýnýn düþük ancak trombosit sayýlarýnýn ise daha yüksek olduðu belirlendi. Ýnterlökin-6 (IL-6) ve C reaktif protein (CRP) seviyeleri iki grup arasýnda benzer bulundu.
Sonuç: Bu retrospektif kohortta AST’nin preterm bebeklerin inflamatuvar belirteçleri üzerine anlamlý etkisi gösterilememiþtir. (SETB-2018-12-181)

Amaç: Baþ-boyun kanserleri, görülme ve ölümlere neden olma sýklýklarý açýsýndan diðer kanser türlerine göre daha alt sýralarda yer almasýna raðmen, yerleþim bölgesinin anatomik ve iþlevsel özellikleri nedeniyle ayrý bir öneme sahiptir. Multidisipliner tedavi rejimlerinde büyük ilerlemelere raðmen, uzun süreli saðkalýmýn iyileþtirilimesi için daha spesifik biyobelirteçleri tanýmlamaya ihtiyaç vardýr. Bu çalýþmada; baþ boyun squamöz hücreli kanserlerde tümör infiltre edici lenfosit yoðunluðunu histopatolojik parametrelerle karþýlaþtýrmayý ve prognoza olan etkisini deðerlendirmeyi amaçladýk.
Gereç ve Yöntemler: Ocak 2010 – Kasým 2013 tarihleri arasýnda Cerrahpaþa Týp Fakültesi Kulak Burun Boðaz Anabilim Dalý’na baþvuran baþ boyun kanseri teþhisi konup cerrahi müdahale yapýlan 114 hasta retrospektif tarama ile incelendi. Hastalarýn yaþ, cinsiyet, alkol-sigara kullaným alýþkanlýklarý, tümör lokalizasyonu kaydedildi. Tümörün boyutu, histolojik differansiyasyonu, tümöre karþý immün cevabý gösteren lenfosit infiltrasyon yoðunluðu, desmoplazik stromal yanýt, kan damarý, perinöral ve lenfovasküler invazyon varlýðý, lenf nodu metastazý ve perinodal yayýlým olup olmadýðý deðerlendirildi. Patolojik preparatlar Hematoksilen-Eozin boyama yapýlýp paraffin bloklar halinde kesitler alýndý, tümör dokusu içerisinde infiltre edici lenfosit yoðunluðu açýsýndan, her biri ayrý þekilde, semi-kantitatif olarak deðerlendirildi.
Bulgular: Çalýþmaya alýnan 114 hasta primer tümör lokalizasyonuna göre deðerlendirildiðinde; 97 hasta (% 85.1) ile larinks kanseri çoðunluðu oluþturmaktaydý. Diðer 17 hastanýn 10’u (% 8.8) oral kavite, 7’si (% 6.1) orofarenks kanseriydi. Lenfosit infiltrasyon yoðunluðu; tümör boyutu, lenfatik, kan damarý ve perinöral invazyon, lenf nodu metastazý, perinodal yayýlým, histolojik grade ve evre ile karþýlaþtýrýldý, aralarýnda anlamlý fark saptanmadý. Desmoplazik stromal yanýt; tümör boyutu (p: 0,014), lenfatik invazyon (p: 0,000), kan damarý invazyonu (p: 0,037), perinöral invazyon (p: 0,002) ve evre (p: 0,006) ile karþýlaþtýrýldý ve aralarýnda istatistiksel olarak anlamlý fark bulundu. Hastalarýn 5 yýllýk sað kalým oranlarýna bakýldýðýnda tümör infiltre edici lenfosit yoðunluðunun ve desmoplazik stromal yanýtýn prognoz üzerine olumlu etkisi olmasýna raðmen istatistiksel olarak anlamlý fark saptanmadý.
Sonuç: Klinik TNM evrelemesi ve histolojik parametrelerin yaný sýra kansere karþý oluþan immün hücrelerin prognoz ve yeni tedavi modelleri belirlenmesinde yol gösterici olacaðýný öngörmekteyiz. Kanser immünoterapisinde, tümör infiltre edici lenfositlerin anti-tümör etkilerinin artýrýlarak, mevcut kanser terapilerini deðiþtireceðini ve umut verici sonuçlar vereceðini düþünmekteyiz. (SETB-2018-12-167)

Amaç
Endoskopi iþlemlerinde sedasyon ne kadar sýk yapýlýrsa, yan etki sýklýðý da o kadar artmaktadýr; iþte bu nedenle endoskopi ünitelerinde geliþmiþ monitorizasyon giderek daha önemli hale gelmiþtir.
Bu çalýþmanýn amacý, Bispektral Ýndeks (BIS) monitorizasyonunun iþlemlerde geliþebilecek solunum depresyonunu erken dönemde tespit edip etmediðini deðerlendirmek ve yaygýn olarak kullanýlan klinik sedasyon skoru ile arasýndaki uyumunu belirlemektir.
Materyal ve Metot
Çalýþmaya, etik kurul onayý alýnmasýný takiben Endoskopik RetrogradKolanjiyopankreatografi (ERKP) yapýlmasý planlanan Amerikan Anesteziyologlar Derneði (ASA) fiziksel durumu I olarak belirlenen 18 ila 50 yaþlarý arasýndaki 60 hastanýn verileri dahil edildi.
Tüm hastalara sedasyon sýrasýnda propofol kullanýldý. Sedasyon derinliðini deðerlendirmek için klinik sedasyon skoru olarak Ramsay sedasyon skoru (RSS) kullanýldý. Tüm katýlýmcýlar BIS monitörüne baðlandý. Perioperatif hemodinamik deðerler, BÝS deðerleri, ortalama propofol dozu, iþlem süresi, apne sýklýðý, desatürasyon sýklýðý ve hava yolu ile ilgili yapýlan müdahaleler, demografik parametreler kaydedildi. BIS skorlarý RSS verilerine kör tutuldu.
Bulgular
Araþtýrmayý, 18-50 yaþlarýnda (ortalama: 36.10 ± 8.02) 60 hasta (36 kadýn) oluþturmuþtur. Ortalama iþlem süresi ve Propofol dozu sýrasýyla 32.70 ± 1.79 dk ve 287.17 ± 59.66 mg idi. Solunum depresyonu sýrasýnda kaydedilen BÝS deðerlerini incelediðimizde; ölçümün 15. dakikasýnda 60 olan BÝS skorunun % 96.2 duyarlýlýða ve % 42.9 özgüllüðe; 20. dakikasýnda ölçülen 59.50'lik BÝS skorunun % 98.2 duyarlýlýða ve % 100.0 özgüllüðe ve ölçümün 25. dakikasýnda 59.00'lýk BÝS skorunun% 98.3 duyarlýlýða ve % 50.0 özgüllüðe sahip olduðu görülmüþtür. Regresyon analizi ise ortalama BÝS puanýnýn (p = 0.000,% 95 CI -0.110-0.043) RSS'de birim artýþla 0.076 oranýnda arttýðýný göstermiþtir.
Sonuçlar
BÝS Monitorizasyonunun RSS ile uyumlu olduðu ve sedasyon sýrasýnda geliþebilecek solunum depresyonunu önlemek için kullanýlabileceði kanaatindeyiz. (SETB-2020-05-085)

Kolonun divertiküler hastalýðý kas tabakasýndaki bazý zayýflýklar nedeniyle mukozanýn dýþa doðru balonlaþmasý ile oluþan bir patolojidir. Divertiküler hastalýk, semptomatik komplikasyonsuz divertiküler hastalýktan, akut divertikülit veya divertiküler kanama gibi komplikasyonlarý olan semptomatik hastalýða kadar deðiþebilir. Akut kolonik divertikülit, hastalarýn yaklaþýk %10-25’inde görülmektedir. 2016-2019 yýllarý arasýnda hastanemiz acil kliniðine karýn aðrýsý þikayeti ile baþvuran hastalar deðerlendirilerek akut divertikülit tanýsý ile yatýrýlarak tedavi uygulanan 134 hasta çalýþmaya dahil edildi. Hastalarýn cinsiyeti, yaþ, ek hastalýk varlýðý, baþvuru anýnda lökosit ve C-reaktif protein(CRP) yüksekliði, divertikül lokalizasyonu, hinchey sýnýflamasý, ortalama yatýþ süresi ve tedavi þekli deðerlendirildi. Bu parametrelerin komplikasyon ve nüks üzerindeki etkileri istatistiksel olarak incelendi. Hastanede yatýþ süresinin, hinchey sýnýflamasý ile pozitif yönde istatistiksel olarak anlamlý iliþkili saptandý(p<0,001). Medikal olarak tedavi edilen hastalarýn 18'inde daha sonra nüks geliþtiði görülürken bu oran istatistiksel olarak anlamlý bulundu(p<0,001). Hastalýðýn þiddeti ve nüks geliþmesi üzerine rol alabilecek faktörler incelendiðinde bunlardan biri olan lokalizasyonun çalýþmamýzdaki sonuçlarýný deðerlendirdiðimizde rektosigmoid yerleþimin nüks için önemli bir faktör olduðunu saptadýk. Yaptýðýmýz çalýþmada kolondaki lokalizasyonun ve hastalýðýn þiddetinin akut divertikülitin prognozu üzerinde etkili olduðunu gördük. Bu hastalarda cerrahi planlanýrken lokalizasyonun ve geçirmiþ olduklarý hastalýðýn þiddetinin göz önünde bulundurulmasý gerektiði kanaatindeyiz. (SETB-2020-08-141)

Amaç: Gebelikte akut apandisit ciddi maternal ve fetal komplikasyonlar ile iliþkili olabilmektedir. Gerek tanýda kullanýlan klinik, laboratuvar ve radyolojik parametreler gerekse seçilen ameliyat yöntemi ve zamanlamasýnýn sonuçlara etkisi tartýþmalýdýr. Bu çalýþmada akut apandisit þüphesi olan gebe hastalarda ayýrýcý tanýda kullanýlan klinik yaklaþýmýn ve cerrahi tedavi yöntemlerinin komplikasyonlar ile olan iliþkisinin ortaya konulmasý amaçlandý.
Yöntem: Aralýk 2007 ile Aðustos 2019 tarihleri arasýnda apendektomi yapýlan 21 gebe hasta çalýþmaya dahil edildi. Yaþ, gebelik yaþý, baþvuru esansýndaki þikayetler, lökosit sayýsý, radyolojik inceleme sonuçlarý, cerrahi yöntem (konvansiyonel veya laparoskopik), histopatoloji sonuçlarý, baþvurudan ameliyata kadar geçen süre, maternal ve fetal komplikasyonlar retrospektif olarak deðerlendirildi.
Bulgular: Komplikasyon geliþen hasta sayýsý 6 (%28,6) idi. Bu hastalarýn yarýsýnda (%14.3) erken doðum, diðer yarýsýnda (%14.3) abortus geliþti. Trimester ile komplikasyon geliþimi arasýnda istatistiksel olarak anlamlý bir iliþki bulunmadý (p=0.747). On dört hastaya (%66.7) laparoskopik cerrahi, 7 hastaya (% 33.3) konvansiyonel cerrahi uygulandý. Laparoskopik grupta komplikasyon oraný daha yüksek olmasýna raðmen istatistiksel olarak anlamlý fark saptanmadý (p=0.306). Serideki fetal kayýp oraný %14.3 olup tamamý laparoskopik gruptaydý. Ancak gruplar arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark yoktu (p=0.158).
Sonuç: Gebeliðe baðlý sýnýrlayýcý faktörler akut apandisit tanýsýný zorlaþtýrmaktadýr. Bu hastalar için standart klinik yaklaþýmýn ötesinde çok daha þüpheci bir tutum ve ek taný araçlarý þarttýr. Tedavide laparoskopik apendektomi güvenli bir seçenek olarak görünse de daha yüksek fetal kayýp riski ile olan iliþkisi göz önünde tutulmalýdýr. (SETB-2020-05-078)

Objective: Laparoscopic surgery (LS) is a safe and widely used technique. During LS, carbon dioxide insufflation may produce significant hemodynamic and ventilatory consequences, such as elevated intra-abdominal pressure (IAP) and hypercarbia. Splanchnic and cardiovascular blood flow can be affected by the elevated IAP, which can result in ischemia in the splanchnic region prior to hemodynamic changes. Changes in gastric pH may be an early precursor of changes in splanchnic blood circulation. This study investigated the relationship between gastric pH measurement and IAP in patients undergoing LS.
Materials & Methods: This study included 49 patients aged 18 – 65 years with American Society of Anesthesiologists (ASA) physical status I – III who were undergoing elective laparoscopic cholecystectomy. A gastric pH tonometer probe was applied using an orogastric catheter. Simultaneously, insufflation pressure, cardiac apex beat (CAB), and mean arterial blood pressure (MAP) values were recorded. Indirect IAP was then measured through the bladder. Measurements were performed at baseline; at 15, 30, and 60 minutes after onset of insufflation (AI 15, AI 30, and AI 60, respectively); and at the end of insufflation (EI). Two pH measurements were obtained with a gastric tonometer pH probe, using an automated function of the gastric tonometer to improve measurement reliability.
Results: IAP was significantly higher than baseline at AI 15, AI 30, AI 60, and EI (p < 0.001). The pH1 and pH2 levels were significantly lower at AI 15 and AI 30, compared with baseline (p < 0.001). There were no significant differences between pH1 and pH2 measurements at AI 60 and EI. Compared with baseline, CAB was significantly lower at AI 15, AI 30, AI 60, and EI (p = 0.001, p < 0.001, p = 0.006). There were no statistically significant differences in MAP changes at any time point.
Conclusion: Elevated IAP caused by CO2 insufflation during LS led to reductions of pH1 and pH2. There was a correlation between gastric pH measurement and IAP. Measurement of gastric pH may be useful to assess blood circulation in the splenic area during LS. (SETB-2020-06-107)

Objectives: In a thyroidectomy, the external branch of the superior laryngeal nerve (EBSLN) is a potential risk during the superior pole dissection due to its close anatomical relationship with the superior thyroid artery and its highly variable anatomy. In this study, we aimed to evaluate the relationship of EBSLN with the superior pole considering Cernea classification and the factors affecting this relationship.
Methods: The data of thyroidectomized 126 patients (95 female, 31 male) with 200 neck sides (mean age of 45.6±12.1 years) using intraoperative neuromonitoring (IONM) for the EBSLN exploration were evaluated retrospectively. During the superior pole dissection, the EBSLN course was classified according to Cernea classification after being confirmed with IONM. It was defined as a large goiter in the case of the thyroid lobe volume being >50 cc. The factors influencing the presence of type 2b, which has the highest risk of injury, were evaluated using logistic regression analysis.
Results: Of the 200 EBSLNs evaluated, 52 (26%) were type 1, 134 (68%) were type 2a, and 14 (7%) were type 2b. The mean volumes of the resected thyroid lobes were 22±25 cc (min-max: 2-136), 23±20 cc (3-163), and 39±24 cc (3-65) in type 1, 2a and 2b, respectively, which was significantly higher in type 2b (p=0.035). Presence of large goiter rates were 5.8% (n=3), 8.2% (n=11), 64.3% (n=9) in type 1, 2a, and 2b, respectively, and was significantly higher in type 2b (p=0.0001). There was no significant difference between EBSLN Cernea types concerning age, sex, nerve side, presence of cancer and hyperthyroidism. In logistic regression analysis, large goiter was the only independent factor associated with Cernea type 2b. In case of a lobe volume greater than 50 cc, the probability of type 2b presence was approximately 25 times higher (p<0.001, odds ratio: 25.262).
Conclusion: Type 2b course of EBSLN is more common in large goiters, and it is 25 times more likely to be seen in the presence of a lobe volume over 50 cc. Thus, it should be considered that the probability of this high-risk course is significantly higher in large goiters. (SETB-2020-09-184)

Giriþ: ÖÇB rekonstruksiyonunda tibial fiksasyon öncesi gerilmemiþ otogreftin siklik egzersiz yaptýrýlarak gerdirilmesi gerekliliði bilinmemektedir. Çalýþmanýn amacý; ön çapraz bað yýrtýðý sonrasýnda tek band yöntemi ile bað rekonstruksiyonu yapýlan hastalarý retrospektif olarak deðerlendirilerek, siklik egzersiz uygulanan hastalar ile uygulanmayan hastalarda anlamlý bir fark olup olmadýðýný karþýlaþtýrmaktýr.
Gerec ve Yöntem: 2016–2018 yýllarý arasýnda ön çapraz bað tamiri uygulanan en az 8 ay takibi olan 59 hasta saptandý. Bu hastalardan ameliyatý sýrasýnda tibial tespit öncesi siklik egzersiz uygulanan 30 hasta (Grup 1) ile siklik egzersiz uygulanmayan 29 hasta (Grup 2) deðerlendirildi
Sonuçlar: Grup 1’in Lysholm skoru ortalamasý 95.1 (daðýlým 83–100), Grup 2’nin 87.1 (daðýlým 78–100) saptandý. Grup 1‘in Modifiye Cincinnati skoru ortalamasý 28.7 (24–30), iken Grup 2’nin 26.2 (21-30) saptandý. IKDC subjektif diz deðerlendirme formu skoru ortalamasý Grup 1’de 91,9 (daðýlým 83–100) iken Grup 2’de 86.7 (daðýlým 75–100) saptandý. Grup 1’ de ortalama uyluk atrofi deðeri 1.5 cm, Grup 2’de 2.68 cm saptandý. Grup 1‘de tek ayaðý üzerinde ileri atlama testinde saðlam tarafa göre %85 mesafenin üzerine 23 hasta atlarken, Grup 2 ‘de 11 hastanýn baþarýyla bu mesafeyi atlayabildiði saptandý.
Bu sonuçlara göre ÖÇB rekonstruksiyonu esnasýnda siklik egzersiz yapýlan hastalarýn klinik sonucu yapýlmayanlara göre anlamlý derece de farklýdýr
Çýkarýmlar: Ameliyat sýrasýnda greftin tibial tesbiti öncesi siklik egzersiz uygulanmasýnýn fonksiyel sonuçlar üzerine olumlu etkisi olduðu saptandý. Bu nedenle siklik egzersiz uygulamasýnýn ÖÇB tamiri yapýlan hastalarda ameliyat prosedürüne eklenmesi gerektiði kanýsýndayýz. (SETB-2020-02-019)

Objectives: The present study aims to conduct a translation and transcultural adaptation of the International Hip Outcome Tool – 12 (IHOT-12) into Turkish and evaluate the psychometric characteristics of the Turkish version of IHOT-12 (IHOT-12-TR) for validity and reliability in Turkish patients with hip joint disorders.
Methods: Following the translation and transcultural adaptation procedures, 109 patients completed the IHOT-12-TR and Western Ontario and McMaster Universities Osteoarthritis Index (WOMAC) scale. The retest was completed by 40 patients approximately one week after the initial assessments. The psychometric properties of the questionnaire were tested.
Results: Cronbach's alpha of 0.927 revealed the internal consistency to be highly satisfactory. The overall Interclass coefficient (ICC) between test and retest was 0.927 (p<0.001). The correlation between IHOT-12-TR and WOMAC scores was strong and statistically significant (r=0.815, p<0.001). The explanatory factor analyses revealed that IHOT-12-TR had a single factor structure, explaining 61.9% of the total variance. There was no floor or ceiling effect on the items and overall scale scores.
Conclusion: The results of the analyses in this study demonstrated that the Turkish version of the IHOT- 12 scale, the IHOT-12-TR, is a valid and reliable tool to evaluate the functionality of patients with hip pathologies. (SETB-2020-09-166)

Amaç: Benign ve malign kitlelerin ayrýmý hastalarýn takibinde ve prognozunda kritik öneme sahiptir. Günümüzde tek baþýna hiçbir modalite yeterli sensitiviteye sahip olmadýðýndan tüm parametrelerin kombinasyonunu içeren skorlama sistemleri kullanýlmaktadýr. Bu çalýþmada pelvik kitle skoru (PKS) ve malignite risk indeksi (RMI-3) skorlama sistemlerinin adneksiyal kitlelerin malignite potansiyelini deðerlendirmedeki rolü karþýlaþtýrýlmýþtýr.
Yöntem: Prospektif gözlemsel nitelikteki çalýþmamýza Mart-Ekim 2016 tarihleri arasýnda adneksiyal kitle tanýsý konulan 15-79 yaþýndaki 40 hasta dahil edildi. Hastalar benign(n=20) ve malign(n=20) grup olarak sýnýflandýrýldý. Yaþ, gravida, parite, pelvik muayene bulgularý, medikal ve aile öyküsü, laboratuvar deðerleri, sonografik bulgular, histopatolojik sonuçlar, PMS ve RMI-3 skorlarý kaydedildi.
Bulgular: Hastalarýn ortalama yaþý, CA-125 seviyeleri, Sassone skorlarý ve ultrasonografi skorlarý malign grupta daha yüksek iken rezistans indeksi bu grupta daha düþük saptandý. Hem RMI-3 hem de PMS skorlarý malign grupta daha yüksekti (1728.14±325.3 vs 36.27±31.01, p<0.001 ve 55.31±40.96 vs 9.91±5.29, p<0.001, sýrasýyla). PMS’nin maligniteyi öngördürme gücünü deðerlendirmek için ROC eðrisi çizildi ve cut-off deðer 14 alýnarak eðri altýndaki alan 0.955 ile sensitivite %95, spesifisite %80, pozitif ve negatif kestirim deðerleri %82.6% ve %94.1 olarak hesaplandý (p<0.001). Benzer þekilde RMI-3’ün maligniteyi ayýrt ettirici gücünü deðerlendiren ROC analizinde ise eðri altýndaki alan 0.930 ile >53.2 cut-off deðeri için sensitivite %95, spesifite %75, pozitif kestirim deðeri %79.1 ve negatif kestirim deðeri %93.7 olarak bulundu (p<0.001).
Sonuç: Yaþ, menopoz durumu, tümör belirteçleri ve sonografik parametreler malignite potansiyelini öngörmede tek baþlarýna çok deðerli veriler saðlasa da bunlarýn birlikte kullanýldýðý skorlama sistemleri maligniteyi belirlemede çok daha kuvvetli bir etkiye sahiptir. Çalýþmamýzýn sonuçlarýna göre PKS, RMI-3 sistemine göre daha hassas ve daha kolay uygulanabilir özelliklere sahiptir. (SETB-2018-11-159)

Rinosinüzit, yaygýn bir enfeksiyon olup nadiren hayatý tehdit eden orbital ve intrakranial ciddi komplikasyonlara yol açabilir. Çalýþmamýzda rinosinüzit komplikasyonu olarak preseptal sellülit ve menenjit birlikteliði geliþen iki olgu literatür verileri eþliðinde sunulmuþtur.
Olgu 1: 9 yaþ 2 aylýk kýz çocuk; ateþ, sol gözde kýzarýklýk ve þiþlik þikayetiyle getirildi. Fizik muayenede sol alt ve üst göz kapaðýnda ileri derece eritem, ödem mevcuttu, göz hareketleri her yöne aðrýsýz ve normaldi. Sistem muayeneleri normal, meningeal iritasyon bulgusu yoktu. Manyetik rezonans (MR) görüntüleme sonucunda preseptal sellülit, etmoid, frontal ve sfenoid sinüzleri içeren rinosinüzit, sol serebral hemisferde dural meningeal kontrast tutulumu saptandý. Hastaya lomber ponksiyon iþlemi sonucunda menenjit tanýsý konuldu. Hasta 14 gün uygun antibiyotik tedavisi sonrasýnda iyileþerek taburcu edildi.
Olgu 2: 8 yaþ 5 aylýk erkek çocuk; ateþ, sol gözde kýzarýklýk ve þiþlik þikayetiyle getirildi. Sol alt ve üst göz kapaðýnda eritem ve ödem mevcuttu. Sistem muayeneleri normal, meningial iritasyon bulgusu yoktu. Bilgisayarlý sinüs tomografisinde pansinüzit ve preseptal sellülit bulgularý saptandý. Tedavi altýnda ateþi devam eden, gözdeki eritem ve ödemi belirginleþen hastaya komplikasyon düþünülerek yapýlan orbital MR görüntülemede sol frontal bölgede kontrast tutulumu izlendi. Lomber ponksiyon iþlemi sonucunda hastaya menenjit tanýsý kondu. Hasta 14 gün uygun antibiyotik tedavisi sonrasýnda iyileþerek taburcu edildi.
Sonuç: Preseptal sinüzite baðlý olarak intrakranial komplikasyon nadir olarak görülmekte ancak hayatý tehdit edebilmektedir. Bu durumlarda radyolojik görütüleme yöntemi olarak MR tercih edilmesini önermekteyiz. (SETB-2019-06-092)

Fetüs ve yenidoðanýn hemolitik hastalýðý, maternal alloantikorlarýn fetüse geçmesi sonucu ortaya çýkan bir hastalýktýr. Literatürde Rh (D) sensitizasyonuna baðlý yenidoðanýn hemolitik hastalýðýn sýklýðý, anti-D gammaglobulin kullanýmýnýn artmasý ile ters orantýlý olarak azalmýþtýr. Bununla beraber minör kan grubu uygunsuzluklarýnýn etyolojideki önemi artmýþtýr. Minör kan grubu uyuþmazlýðýna baðlý olgularda klinik prezentasyon; subklinik hemoliz bulgularýndan aktif hemoliz ve kan deðiþimi gerektiren hiperbilirubinemiye kadar deðiþkenlik gösterebilir. Bu yazýda anti-c antikor uyumsuzluðuna baðlý hemolitik anemi saptanan bir olgu sunulmuþtur. (SETB-2019-02-023)

Kalçanýn geçici osteoporozu; idiopatik, genellikle kendini sýnýrlayan, orta yaþ erkek ve gebe kadýnlarda görülen, travma öyküsü olmadan kalça aðrýsýyla baþlayan bir tablodur. Bu vaka sunumunda; kalça aðrýsýyla baþvuran ve kalçanýn geçici osteoporozu saptanan bir erkek olgudan bahsedilecektir. Bu vaka sunumunun amacý; ani baþlayan kalça aðrýsýnda ayýrýcý tanýda kalçanýn geçici osteoporozunun da akla gelmesi gerektiðini vurgulamak ve bu konudaki literatürü gözden geçirmektir. (SETB-2018-10-152)