Papillary thyroid carcinoma (PTC) is the most common endocrine malignancy. Papillary thyroid microcarcinomas (PTMCs) are tumors in size of 1cm or less. The biological behaviour of these tumors differs due to the presence of their aggressive features. The prognosis of PTMCs with high-risk features such as clinical node metastasis, distant metastasis, and significant extrathyroidal extension to the tracheal or recurrent laryngeal nerve (RLN) invasion is poor, even the sufficient immediate surgery is performed at the diagnosis. However PTMCs without these aggressive features are low-risk tumors, because of their being indolent and slow growth behaviours. The increase in thyroid cancer incidence is mostly a result of overdiagnosis of small low-risk PTMCs with indolent clinical course. Despite the sudden increase in thyroid cancer incidence in the world, cancer mortality did not increase. Although the traditional treatment strategy for PTMC is immediate surgery at diagnosis, because of the rather low disease-specific mortality rate, low recurrence rate and potential risk for postoperative complications; active surveillance has been proposed as an alternative option for the PTMCs without invasion, metastasis or cytological or molecular characteristics, recently. The recent data support that active surveillance of low-risk PTMC should be the initial treatment modality, because only a small percentage of low-risk PTMCs show signs of progression and delayed surgery has not caused significant recurrence. However, recent management guidelines are shifting towards the more conservative treatments such as active surveillance. Although there is an increase in the number of studies related to active surveillance, prospective studies have been mostly from academic referral centers in Japan. The world is still in the need of class 1 evidence extended prospective studies originating from the different geographic regions. Active surveillance may be a good alternative to immediate surgery for appropriately selected patients with PTMC.

Despite the notable increasing incidence of papillary thyroid microcarcinoma (PTMC), the optimal treatment of the patients with PTMC remains controversial. Because of no consensus about its treatment, the suggested treatment varies from active surveillance alone to total thyroidectomy. Although the 2015 revised American Thyroid Association guideline recommends hemithyroidectomy as the first-line treatment, active surveillance has also been discussed and accepted as another approach for the patients with PTMC. However, the same guideline does not recommend fine needle aspiration biopsy for nodules sized <1 cm, even it is suspicious. In such situation, neither active surveillance nor hemithyroidectomy could be discussed, with a lack of objective cytologic data about the nodules sized <1 cm. In this situation, the decision to perform FNAB to the nodules <1 cm in size depends on the performer of the thyroid ultrasonography.
In this invited review, we have discussed the diagnosis and prognostic factors for PTMCs. We have also discussed surgical strategies as the accepted the first-line treatment in patients with PTMC.

Objective: Avascular necrosis of the femoral head (AVNFH) is a progressive disease seen in young, active patients, leaving significant disability in the joint when untreated. We retrospectively examined the results of patients with early stage AVNFH who had been operated in our clinic.
Methods: In our study, 65 hips of 46 patients were evaluated retrospectively. These patients were evaluated clinically by the Merle d'Aubigné–Postel Score and Harris Hip Score. The patients were radiologically staged according to the criteria by Ficat and Arlet with hip anterior-posterior and lateral graphs and magnetic resonance imaging.
Results: The mean follow-up period of the patient group was 73 months, and the mean age of the patients was 35 years. Of these patients, 59% were female and 41% were male; 41% had bilateral and 40% had right hip involvement. One of the patients developed AVNFH while she was pregnant, 7 were idiopathic, and 38 (81%) developed AVNFH due to steroid use. According to the Ficat and Arlet classification, 18 hips were found to be stage 1, 37 hips stage 2, and 9 hips stage 3 during admission. From the etiological point of view, 81% of the patients developed AVNFH while using steroid and 19% had idiopathic AVNFH. As for clinical improvement of the patients, the Harris Hip Score increased from 58 to 90 in idiopathic patients and 55 to 83 among steroid users. The Merle d'Aubigné–Postel classification scores increased from 6 to 15 in the idiopathic group and from 6 to 13 among steroid users. Radiologically, according to the Ficat and Arlet stage, progression was seen in all stages. Of the patients, 38.8% in stage 1, 70.2% in stage 2, and 88.8% in stage 3 showed progression, whereas 20% demonstrated rapid progression and needed total hip prosthesis. All patients who demonstrated progression were on chronic steroid therapy. The mean time to conversion to total hip replacement was 27 months.
Conclusion: Osteonecrosis is a disease associated with high morbidity. Early diagnosis can reduce morbidity and improve a patient’s quality of life. Core decompression has the effect of stopping the progression of AVNFH in the early (stage 1) stages, although it has a significant and long-term palliative effect in all stages. Most of the young and active patients with AVNFH still do not have any ideal method for treatment today, but core decompression in the early stages has been seen to reduce morbidity. It is a time-saving attempt before the final treatment, which is hip arthroplasty, is performed.

AMAÇ: Bu çalýþmada Dikkat eksikliði hiperaktivite bozukluðu (DEHB), Karþý olma karþý gelme bozukluðu (KOKGB) ve her ikisinin birlikte bulunduðu 3 grubun biliþsel yetiler, kiþilik özellikleri ve aile özellikleri açýsýndan profillerinin çýkarýlmasý amaçlanmýþtýr. YÖNTEM: DEHB, KOKGB ve her ikisinin birlikte olduðu her biri 20 vakadan oluþan üç grup çalýþmaya dahil edilmiþtir. DSM IV kriterlerine göre seçilen vakalara Wechsler çocuklar için zeka ölçeði (WISC-R), Bender gestalt görsel motor algýlama testi, 4-18 yaþ çocuklar ve gençler için davranýþ deðerlendirme ölçeði (ÇGDÖ) ve Aile içi çatýþma ölçeði ile deðerlendirilmiþtir. BULGULAR: Bender-Gestalt Motor Görsel Algýlama Testinde üç grup arasýnda anlamlý fark saptanmýþtýr. En yüksek ortalama KOKGB grubunda, en düþük ortalama ise DEHB grubunda bulunmuþtur. Resim tamamlama, küplerle desen ve þifreleme gibi WISC-R testinin alt gruplarý arasýnda anlamlý iliþki saptanmamýþtýr. ÇGDÖ ölçeði ile deðerlendirilen içe ve dýþa vura davranýþlar ve aile içi çatýþmayý deðerlendiren Aile içi çatýþma ölçeðinde de üç grup arasýnda farklýlýk saptanmamýþtýr. SONUÇ: DEHB'deki biliþsel becerilerdeki zorluk KOKGB gibi genetik ve organik sebebe baðlý olmayan durumlarla kýyaslandýðýnda arada fark olmasý DEHB'nin organik temelleri bulunabileceðini düþündürmektedir. KOKGB'da ise biliþsel bir bozulma olmamasý ise çevresel ve ailesel faktörlerin önemine vurgu yapmaktadýr.

AMAÇ:
Tamamlayýcý tiroidektomi, genellikle baþlangýçta malignite düþünülmeyen olgularda, total tiroidektomiden daha sýnýrlý yapýlan ameliyatlardan sonra malignite saptanmasý durumunda kalan tiroit dokusunun çýkarýlmasý olarak tanýmlanýr. Papiller tiroit kanserlerinde tümör çapý, agresif histoloji, tiroit dýþý yayýlým, pozitif sýnýr gibi faktörler tamamlayýcý tiroidektomi endikasyonlarýný oluþturur. Ancak bunun dýþýndaki hastalarda cerrahinin geniþliði tartýþmalý olup, özellikle 1-4 cm arasý tümör çapýna sahip hastalarda halen tam bir görüþ birliði yoktur. Papiller tiroit kanserlerinde prediktif faktörlerin saptanmasý, sýk görülen ancak nispeten iyi prognoza sahip bu tiroit patolojisinde hastalar ile ilgili eksik veya aþýrý tedavi konusunda yardýmcý olabilir. Bununla birlikte total tiroidektominin, tek taraflý lobektomiye göre kontralateral lobda tümörü olan hastalarda lokal bölgesel nüks riskini önemli ölçüde azalttýðý da bildirilmiþtir.
Çalýþmamýzda lobektomi uygulandýktan sonra PTK saptanan ve tamamlayýcý tiroidektomi uygulanan hastalarda diðer lobda kanser saptanma oranlarýný ve bunu saptamamýza yardýmcý olabilecek prediktif faktörleri bulmayý amaçladýk.
MATERYAL-METOD:
Kliniðimizde 2011-2016 tarihleri arasýnda tiroid nodüllerine lobektomi uygulandýktan sonra histopatolojik incelemede PTK saptanan 49 hastanýn verileri retrospektif olarak incelendi. Hastalarýn demografik verileri, tümör subtipi, çapý, multicentritesi, tiroid dýþý yayýlým, vasküler invazyon oranlarý belirlendi. Hastalar, tamamlayýcý tiroidektomide karþý lobta malignite saptanmayan (Grup 1) ve malignite saptanan (Grup 2) hastalar olarak 2 gruba ayrýlarak, gruplarýn verileri karþýlaþtýrýldý.
BULGULAR:
Hastalarýn 33’ü (%67.4) kadýn, 16’sý erkek (% 32.6) olup yaþ ortalamalarý 47.59 yýl (23-77 yýl) idi. Grup 1’de 30, Grup 2’de 19 hasta yer aldý. Diðer bir anlatýmla tamamlayýcý tiroidektomi ile karþý lobta tümör saptanma oraný % 38.8’ idi. Ýki grup arasýnda yaþ, cinsiyet ve tümör özellikleri bakýmýndan anlamlý fark saptanmadý. Karþý lobda tümör saptamamýzý öngörebilecek prediktif faktör saptanmadý.
SONUÇ:
Çalýþmamýzda karþý lobta tümör varlýðýný öngörmede prediktif bir faktör saptanmamasýna raðmen, karþý lobta tümör saptanma oraný yüksektir. Bu konuda yapýlacak daha geniþ çalýþmalarda bu konuya katký saðlayabilecek veriler elde edilebilir.

Amaç: Çalýþmadaki amacýmýz güçlü bir antienflamatuar ve antioksidan olan manuka balýn deneysel olarak, sýçan femoral arterinde oluþturulan subaraknoid kanama modelinde vazospazm geliþimi üzerinde etkinliðinin olup olmadýðýný araþtýrmaktýr.
Metod: Yirmi dört adet Wistar-Albino türü sýçan üç gruba ayrýldý: birinci grup (n = 8), kontrol grubu; ikinci grup (n = 8), vazospazm grubu; ve üçüncü grup (n = 8), vazospazm + bal tedavi grubu. Femoral arterlerin duvar kalýnlýðý (W) ve lümen çapý (L) morfometrik olarak ölçüldü. Ýstatistiksel analiz için SPSS kullanýldý. Alt grup analizleri Mann Whitney U testi ile yapýlýp, Bonferroni düzeltmesi ile yorumlandý. Ýstatistiksel alfa anlamlýlýk seviyesi p < 0,05 olarak kabul edildi.
Sonuçlar: Gruplarýn L ve W ortalamalarýnda istatistiksel olarak anlamlý fark saptandý (p < 0,001, p = 0,001). Grup 2’nin L ortalamasý Grup 1 ve grup 3’e göre istatistiksel olarak anlamlý düþüktü. W ortalamasý ise anlamlý olarak yüksekti (hepsi için p < 0,001). Grup 1 ve grup 3’ün L ve W ortalamalarý arasýnda ise istatistiksel olarak anlamlý fark saptanmadý (p = 0,064 p = 0,954).
Tartýþma: Manuka balý antioksidan ve antienflamatuar etkisini plazma TNFα, IL-1β, IL-6 gibi inflamatuar sitokinleri ve lipid peroksidasyon seviyesini inhibe ederek gösterir. Antienflamatuar ve antisitokin tedavinin Subaraknoid kanama sonrasý iskemik komplikasyonlarý önlediði çeþitli çalýþmalarda ortaya konulmuþtur. Yapmýþ olduðumuz çalýþmada Manuka balýn antienflamatuar ve antioksidan özelliði ile, deneysel olarak sýçan femoral arterinde oluþturulan vazospasm modelinde, vazospasmý önlemede baþarýlý olduðu istatistiksel olarak gösterilmiþtir.

Giriþ: Akut pankreatitin (AP) en sýk nedeni safra taþlarýdýr. AP’de laboratuvar, görüntüleme tetkikleri yanýnda yaþ da mortaliteyi göstermede önemli bir prediktördür. Yaþ artýþý ile birlikte hastaneye yatýþ oranýnýn da arttýðý görülmektedir. Bu çalýþmada akut biliyer pankreatitli 65 yaþ üstü hastalarda baþvuru bulgularý ve toplam mortalite araþtýrýldý.
Materyal-metod: Çalýþmaya Nisan 2006 - Ekim 2013 yýllarý arasýnda, Gastroenteroloji kliniðine baþvuran ve yatarak tedavi görmüþ olan toplam 852 hasta alýndý. Hastalarýn elektronik kayýt sisteminden verileri alýnarak retrospektif olarak deðerlendirildi. AST deðeri 3 kattan fazla yükselen, kolelitiazis olan, kolesistektomi öyküsü olan ya da koledokta taþ saptanan hastalar biliyer pankreatit olarak kabul edildi. Hastalar 65 yaþ üstü ve altýnda olmak üzere iki gruba ayrýldý.
Bulgular: Gençlerde ALT, albumin, hematokrit ve amilaz düzeyleri, yaþlýlarda ise üre, lökosit ve CRP düzeyi anlamlý olarak daha yüksek saptandý. Ortalama yatýþ süresi iki grupta da benzer bulundu. Yaþlýlarda koledokta taþ saptanma oranýnýn anlamlý olarak daha fazla olduðu görüldü (p<0.001). Mortalite oranlarý 65 yaþ üstü hastalarda 65 yaþ altý gruba göre 28. gün ve 90. günde (1.25% & 5.63%, p<0.001) anlamlý olarak daha fazla bulundu. Ayrýca lojistik regresyon çok deðiþkenli analizde, 90. gün mortaliteyi ön görmede yaþ (OR 2.0, 95% CI 1.54-1.36; p=0.006), üre (OR 1.12, 95% CI 1.05-1.19; p=0.001), hematokrit artmasý (OR 1.42, 95% CI 1.13-1.77; p=0.002) ve albumin azalmasýnýn (OR 0.05, 95% CI 0.004-0.652; p=0.022) mortalite için prediktör olduðu görüldü.
Sonuç: Yaþlý hastalarda AP’deki laboratuvar bulgularý 65 yaþ altýndaki hastalara göre farklýlýk gösterebilmektedir. Kesitsel görüntüleme bulgularý ise her iki grupta benzer olmasýna raðmen 65 yaþ üstü hastalarda mortalite daha yüksektir.

Amaç: Akut Ýmmün Trombositopenik Purpura (ÝTP) tedavisinde hemostazý saðlayacak trombosit düzeyini en hýzlý þekilde elde etmek temel hedeftir ve bu amaçla ilk 48 saat içinde trombosit sayýsýnda hýzlý artýþ yapmasý nedeni ile intravenöz (ÝV) pulse steroid kullanýmý yaygýndýr. Ýntravenöz pulse steroid tedavisi, genellikle sabahlarý tek doz þekilde, metilprednizolon olarak uygulanmaktadýr. Yarýlanma ömrü nedeni ile oral tedavilerde genellikle iki dozda kullanýlan metilprednizolonun pulse tedavide iki dozda kullanýmýna dair bir etkinlik çalýþmasý bulunmamaktadýr. Bu çalýþmada, medikal tedavi gereken hastalarda, en etkili ve ekonomik yönden en ucuz tedavi þekli olan pulse steroid tedavisinin, tek veya iki dozda verilmesinin trombosit sayýsýný yükseltme hýzý açýsýndan farklý olup olmadýðýný araþtýrmayý amaçladýk.
Gereç ve Yöntem: Akut ITP tanýsý uygun klinik, laboratuvar ve kemik iliði bulgularý ile trombosit sayýsýnýn <100000/mm3 olmasý olarak belirlendi. Hastalarýn hepsi kemik iliði aspirasyonu ile taný aldýlar ve yatýrýlarak izlendiler. Trombosit sayýsý 20000/mm3 altýnda olan, ýslak purpura veya aktif kanama þikayeti bulunan tüm hastalara tedavi verildi. Tedavi uygulanacak hastalar rastgele olarak, iki tedavi grubuna ayrýldý. Birinci gruba iv pulse metilprednizolon (30 mg/kg/gün, üç gün ve 20 mg/kg/gün, dört gün) sabah erken saatte tek doz, ikinci gruba ayný toplam doz sabah-akþam (12 saatte bir) olacak þekilde ikiye bölünerek verildi. Pulse steroid tedavisinden önce ve tedavinin 1., 2., 3., 5., 7. gününde hemoglobin, beyaz küre ve trombosit sayýlarý incelendi ve her iki grubun tedaviye cevap hýzlarýný belirlemek için trombosit sayýsýnýn 20000/mm3, 50000/mm3 ve 100000/mm3’ün üzerine çýkma süreleri, tedavinin 1., 2., 3., 5. ve 7. günlerinde karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Çalýþmaya iv pulse steroid tedavisi alan toplam 60 ITP’li hasta dahil edildi. Ýki dozda pulse steroid alan 2. gruptaki hastalarýn trombosit düzeylerinin 20000/mm3 ve üzerine ulaþma süresi [ortanca 2 (2-3) gün], 50000/mm3 ve üzerine ulaþma süresi [ortanca 3 (2.7-3.5) gün], 100000/mm3 ve üzerine ulaþma süresi [ortanca 5 (3-5) gün], tek doz alan 1. gruptaki hastalardan [sýrasýyla ortanca 3 (2-5) gün, ortanca 5 (4-7) gün, ortanca 7 (4-7) gün] anlamlý olarak daha kýsaydý (sýrasýyla p<0.001, p<0.001, p=0.004).
Sonuç: Bu çalýþma, akut ÝTP’de trombosit sayýsýnýn 20000/mm3’den düþük ve intrakranial kanama riski olan, trombosit sayýsýný hýzla yükseltmek istediðimiz hastalarda, iv pulse steroid tedavisinin ilacýn yarýlanma ömrü dikkate alýnarak, oral tedavide olduðu gibi iki dozda verilmesinin trombosit sayýsýnýn erken dönemde daha hýzlý yükselmesinde etkili olduðunu göstermektedir.

Amaç: Rektum kanserinde minimal invaziv cerrahinin kullanýmý ile onkolojik sonuçlarýn karþýlaþtýrýlmasý gerekliliði ortaya çýkmýþtýr. Rektum kanserinde tedavi yaklaþýmýmýzý deðerlendirmek, laparoskopik ve açýk cerrahi sonuçlarýný karþýlaþtýrmayý amaçladýk.
Gereç ve Yöntem: Ocak 2006- Ocak 2016 yýllarý arasýnda kliniðimizde rektum karsinomu nedeniyle ameliyat edilen hastalar deðerlendirildi. Sonuçlar açýk ve laparoskopik cerrahi olarak iki grup arasýnda karþýlaþtýrýldý. Cerrahi giriþim sonrasý klinik özellikler, preoperatif ve postoperatif sonuçlar; patolojik inceleme sonuçlarý ve hastalýksýz saðkalým süreleri karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Çalýþmaya toplam 121 hasta dahil edildi. 50 hastaya açýk, 71 hastaya laparoskopik cerrahi uygulandý. Açýk cerrahi grubunda medyan takip süresi 56.75 ay; laparoskopik cerrahi grubunda hastalarýn medyan takip süresi 55.2 aydý. Patolojik incelemede her iki grupta benzer sayýda lenf nodu saptandý (p>0.05). Hastanede yatýþ süresi laparoskopik cerrahi grubunda açýk cerrahi grubuna göre istatistiksel olarak anlamlý derecede düþük bulundu (p<0.05). Hastalýksýz takip süresi açýk cerrahi grubunda %74, laparoskopik cerrahi grubunda %82.5’idi ve istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk olmadýðý görüldü (p>0.05).
Sonuç: Çalýþmamýzda rektum karsinomu için laparoskopik ve açýk cerrahi arasýnda komplikasyon ve rekürrens açýsýndan anlamlý farklýlýk olmadýðý görüldü. Laparoskopik cerrahi grubunda bulunan hastalarýn hastanede kalýþ süresi açýk cerrahi grubundan istatistiksel olarak anlamlý derecede düþüktü. Laparoskopik veya açýk cerrahi seçenekleri, rektal kanser tedavisinde hastanýn klinik uygunluðuna, cerrahýn deneyimine ve merkez kaynaklarýna göre tercih edilebilir.

Amaç: Kulak burun boðaz hastalýklarý cerrahisinde sýklýkla tercih edilen genel anestezi sonrasý entübasyona sekonder boðaz aðrýsý, öksürük, ses kýsýklýðý gibi üst hava yolu komplikasyonlarýnýn ve yutma güçlüðünün, entübasyon tüpü balon basýncý, entübasyon tüpü çapý ve entübasyon süresi dikkate alýnarak araþtýrýlmasý amaçlandý.
Gereç ve Yöntemler: Çalýþmaya dahil edilen 67 hasta çalýþma ve kontrol gruplarýna atandýktan sonra çalýþma grubunda entübasyon tüpü basýncý, manometre kullanýlarak 20-30 cm H2O basýnç aralýðýnda tutuldu. Kontrol grubunda anestezi uzmaný tarafýndan balon basýncý palpasyonla ayarlandý. Entübasyon süresi ve tüp çapý kaydedildi. Postoperatif 4, 8 ve 24. saatlerde boðaz aðrýsý, öksürük, disfoni ve disfaji açýsýndan gruplar karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Kontrol grubunda balon basýncý çalýþma grubundan anlamlý yüksekti. Boðaz aðrýsý kontrol 4, 8 ve 24. saatlerde, öksürük ve disfoni 4 ve 8. saatlerde, disfaji ise 4. saatte çalýþma grubundan anlamlý alarak fazla gözlendi. Entübasyon süresi ile sadece öksürük arasýnda anlamlý iliþki saptandý.
Sonuçlar: Balon basýncýnýn palpasyon yöntemi ile fazla þiþirilmesi ve bu grup hastalarýnda entübasyona sekonder hava yolu komplikasyonlarýnýn yüksek oranda görülmesi nedeniyle tüp basýncýnýn manometre ile ayarlanmasý bu komplikasyonlarýn azaltýlmasýnda önerilmektedir.

Amaç: Medikal tedaviye cevap vermeyen alt konka hipertofisi tedavisinde radyofrekans ile konka cerrahisi yaygýn olarak kullanýlan bir metoddur. Bu çalýþmanýn amacý konka hipertrofisi tedavisinde radyofrekans ablasyonu ile konka cerrahisinin etkinliðini deðerlendirmek ve alerjik ve non-alerjik rinitli hastalardaki sonuçlarýný karþýlaþtýrmaktýr.
Method: Bu prospektif randomize olmayan klinik çalýþmaya üçüncü basamak hastanemizde Eylül 2017 ve Ocak 2018 tarihleri arasýnda alt konkalarýna radyofrekans iþlemi uygulanan yaþlarý 18 ve 67 arasýnda deðiþen (ortalama 37 ± 13) 59 hasta dahil edildi. Alerjik rinitli hastalar (n=23) grup 1, non-alerjik hastalar (n=36) grup 2 olarak sýnýflandýrýldýlar. Preoperatif ve postoperative üçüncü ve altýncý aylarda endoskopik burun muayeneleri ve akustik rinomanometri testleri uygulandý. Nazal semptomlar standart 0-10 vizüel analog skalasý (VAS) ile deðerlendirildi.
Bulgular: Her iki grupta da nazal týkanýklýkta postoperative anlamlý derecede azalma olduðu ve bu azalmanýn 1. grupta daha iyi olduðu görüldü. Kaþýntý, rinore ve hapþýrma VAS skorlarýndaki azalma grup 1 de istatiksel olarak anlamlý bulunurken, 2.grupta hapþýrma VAS skorunda azalma anlamlý idi.
Sonuç: Bu çalýþma radyofrekansýn alt konka hipertofisi olan alerjik ve non-alerjik rinitli hastalarda etkili ve güvenli bir tedavi seçeneði olduðunu göstermiþtir. Ayrýca alerjik rinitli hastalarda tüm nazal semptomlarýn, non-alerjik rinitli hastalarda burun týkanýklýðý ve hapþýrma semptomlarýnýn daha iyi olmasýný saðlamýþtýr.

Amaç: Otoimmün büllöz hastalýk (OBH) tanýsýyla kliniðimizde yatarak tedavi almýþ olgularýn eþlik eden hastalýklar açýsýndan retrospektif olarak deðerlendirilmesi amaçlanmýþtýr.
Gereç ve Yöntem: Ocak 1999 - Aralýk 2015 tarihleri arasýnda Þiþli Hamidiye Etfal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Deri ve Zührevi Hastalýklar Kliniði’nde yatarak izlenmiþ 142 OBH olgusu ve 217 saðlýklý kontrol çalýþmaya dahil edildi. Hastalarýn taný anýndaki yaþlarý, cinsiyetleri kaydedildi, eþlik eden hastalýklarý sorgulandý ve saðlýklý kontrollerle karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Çalýþmamýza 80 pemfigus hastasý, 62 pemfigoid hastasý ve 217 saðlýklý kontrol dahil edildi. Eþlik eden hastalýklar incelendiðinde hipertansiyon, diabetes mellitus, koroner arter hastalýðý, katarakt, malignite, demans, Alzheimer hastalýðý, Parkinson hastalýðý, serebrovasküler olay geçirme sýklýðý pemfigoid grubunda pemfigus ve kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlý þekilde daha yüksekti (p<0.01, p<0.01, p= 0.001, p<0.01, p= 0.02, p= 0.008, p= 0.001, p= 0.001, p<0.01; sýrasýyla). Astým, benign prostat hipertrofisi ve katarakt pemfigus grubunda kontrollerle karþýlaþtýrýldýðýnda daha sýk izlenmekteydi (p= 0.02, p= 0.04, p= 0.02; sýrasýyla).
Sonuç: Bildiðimiz kadarýyla literatürde pemfigus, pemfigoid ve saðlýklý kontrollerin komorbiditeler açýsýndan karþýlaþtýrýldýðý çalýþma bulunmamaktadýr. Çalýþmamýzda pemfigus ve pemfigoid gruplarýnda daha sýk izlendiði gösterilen hastalýklarýn geliþmesinde farklý patofizyolojik mekanizmalarýn mý rol oynadýðý yoksa tesadüfi birliktelikler mi olduðu araþtýrmaya açýk bir konudur. OBH olgularýnda eþlik eden hastalýklarýn da sorgulanmasýnýn önemli olduðu kanaatindeyiz.

Amaç: Servikal diskopatilere ve spondiloza baðlý geliþen servikal sinir tutulumu semptomlarý neticesinde aðrý, uyuþma ve kas gücü kaybý gibi þikâyetler ortaya çýkabilir. Kývrýmlý vertebral arter nadir görülen bir vasküler patoloji olmakla beraber neden olduðu sinir basýsý sonucu, benzer özellikte klinik semptomlara yol açar. Tedavi stratejisi, tanýyý takiben tamamen farklýlýk gösterebilir.
Olgu sunumu: Sað kolda uyuþma þikayeti nedeniyle hastanemize baþvuran hastanýn yapýlan MR (manyetik rezonans) incelemesinde, nöral foraminal alanda daralmaya ve C3 sinir kökünde basýya neden olan VA (vertebral arter) kývrýmý tespit edildi. Ýncelemeyi takiben VA’e yönelik yapýlan RDUS (renkli doppler ultrasonografi) tetkikinde anlamlý patoloji saptanmadý.
Sonuç: Servikal disk patolojileri, servikal bölge aðrýsý ile kollarda uyuþma ve güç kaybý þikayeti olan hastalarýn büyük bir çoðunluðunda ana patolojidir. Nadiren de olsa nöral forameni daraltan diðer patolojilerin akýlda tutulmasý ayýrýcý taný açýsýndan faydalýdýr.

Amaç: Takrolimus ile daha sýk görülmekle birlikte kalsinörün inhibitörlerinin hiporeninemik hipoaldosteronizm benzeri tablo geliþtirerek hiponatremi ve hiperkalemi gibi elektrolit bozukluklarýna yol açabildiði bilinmektedir.
Olgu: Yazýmýzda 32 yaþýnda renal transplantasyon yapýlan ve takibinin 149. gününde hiponatremi ve hiperkalemi ile baþvuran, tetkiklerinde normal anyon açýklý metabolik asidoz ve renal tübüler disfonksiyon saptanan, diðer nedenler dýþlandýktan sonra takrolimusa baðlý elektrolit bozukluðu düþünülen vaka verilmektedir. Hastada takrolimusun everolimusa deðiþimi ile yanýt alýnamamýþ ve aldosteron rezistansýna baðlý tübüler disfonksiyon düþünülerek fludrokortizon baþlanmýþ, elektrolit bozukluklarý hýzla düzelmiþtir.
Sonuç: Böbrek nakli hastalarýnda takrolimusa baðlý hiponatremi ve/veya hiperkalemi saptandýðýnda fludrokortizon tedavisi akla gelmelidir.