Reoperatif paratiroid cerrahisi deneyimli cerrahlar için bile zordur. Kür oranları primer cerrahiye göre daha düşüktür. İyi anatomik ve embriyolojik bilgi önemlidir. Ameliyat öncesi kapsamlı bir cerrahi strateji planlanmalıdır. Olası komplikasyonlardan kaçınmak için odaklanmış paratiroid cerrahisi yapılabilmesi amacıyla gözden kaçan bezi bulmak için ameliyat öncesi görüntüleme yöntemleri kullanılmalıdır. Önemli gelişmelerden birisi gözden kaçan paratiroid bezlerinin bulunmasına yönelik yeni yardımcı yöntemlerdir. Cerrahi başarı oranını artırmak için ortotopik ve olası ektopik yerleşimler cerrah tarafından iyi bilinmelidir. Reoperatif paratiroid cerrahisi, primer paratiroid cerrahisine kıyasla farklı bir yaklaşım gerektirir. Tiroid bölgesine giriş için kesi ve yolun seçimi, yardımcı yöntemlerin kullanımı ve intraoperatif sinir monitörizasyonu temel prensiplerdir ve ayrıca titiz bir diseksiyon gerektirir. Cerrahi kür elde etmek zordur ve yüksek cerrahi dikkat gerektirir. Postoperatif komplikasyon oranları primer paratiroid cerrahisine göre daha yüksektir. Ameliyat olamayan bir hastada diğer tedavi yöntemleri ve medikal tedavi seçenekleri değerlendirilebilir. (SETB-2023-06-100)

Reoperative parathyroid surgery is challenging even for experienced surgeons. Cure rates are lower than primary surgery. Good anatomical and embryological knowledge is important. Preoperatively, a comprehensive surgical strategy should be planned. Pre-operative imaging modalities should be used extensively to find the overlooked gland to have a possibility to perform focused parathyroid surgery to avoid possible complications. One of the important developments is the new ancillary methods to find overlooked parathyroid glands. Orthotopic and possible ectopic locations should be known well by the surgeon to increase the surgical success rate. Reoperative parathyroid surgery needs a distinctive approach compared to primary parathyroid surgery. Basic principles include the selection of the incision and route for entering the thyroid region, use of ancillary methods, and intraoperative nerve monitoring and also require a meticulous dissection. Obtaining a surgical cure is difficult and high surgical caution is needed. Post-operative complication rates are higher compared to primary parathyroid surgery. Other treatment methods and
medical treatment options may be evaluated in a patient who cannot undergo surgery.

Prostat kanseri erkeklerde en sık görülen kanserlerden biridir. Prostat spesifik antijen testi, parmakla rektal muayene veya transrektal ultrasonografi gibi tanı yöntemleri bulunmakla birlikte manyetik rezonans görüntüleme prostat kanserinde doğru ve tekrarlanabilir bir tanı yöntemi olarak önemli bir role sahiptir. Ayrıca hedefe yönelik biyopsilere ve son zamanlarda daha çok kullanılan lokal tedavi yöntemlerine kılavuzluk etmesi önemini daha da arttırmaktadır. Teknik zorluklar, hastanın tolere edememesi ve yorumlamadaki güçlükler nedeniyle “Prostate Imaging Reporting and Data System (PI-RADS)” hasta hazırlığı ve manyetik rezonans görüntüleme teknikleri için öneriler sunmaktadır. Bununla birlikte doğru tanı oranını ve görüntü kalitesini arttırmak için teknikler geliştirilmeye devam etmektedir. Bu makalede çekimden önce hasta hazırlığı ve teknikler detaylarıyla tartışılmıştır. Ayrıca bi-parametrik manyetik rezonans görüntüleme, radiomiks, T1 ve T2 haritalama gibi yeni tekniklere de değinilmiştir. (SETB-2022-12-262)

Prostate cancer is one of the most common cancers in men. In addition to methods such as prostate-specific antigen test, digital rectal examination, and transrectal ultrasonography, magnetic resonance imaging has an important role for accurate and reproducible diagnosis. However, guidance in targeted biopsies and recent use in determining localization for treatment increase its importance. Due to technical difficulties, patient tolerance, and differences in interpretation, the prostate imaging reporting and data system recommends preparations for the patient and magnetic resonance imaging techniques. However, techniques continue to be developed to improve the diagnosis rate and image quality. In our article, patient preparation before imaging and techniques were tried to be discussed in detail. In addition, current approaches in biparametric magnetic resonance imaging and radiomics and new techniques such as T1 and T2 mapping will be mentioned.

Parkinson hastalığının (PH) seyri sırasında, genellikle hipokinetik dizartri olarak adlandırılan konuşma bozuklukları dahil olmak üzere çok sayıda motor ve motor olmayan semptom ortaya çıkar. PH, bu tip dizartrinin en yaygın nedenidir. Parkinson hastalarının yaklaşık %90'ında, hastalık ilerledikçe şiddetlenen ve diğer insanların PHli kişiyi anlamasını çok zorlaştıran hipokinetik dizartri görülür. Bu bozukluk, monoton konuşma, azalmış ve tekdüze ses şiddeti, azalmış vurgu, nefesli veya boğuk ses kalitesi, konuşma hızında artış, fonemlerin hızlı tekrarı ve bozulmuş ünsüz üretimi ile karakterizedir. Bununla birlikte, hastalarda kendi ses şiddetlerini yanlış algılama ve konuşma sorunlarına ilişkin farkındalıklarının azalması gibi duyusal semptomlar da gözlenebilir. PH'deki hipokinetik dizartri, yalnızca nigrostriatal yoldaki dopamin dejenerasyonundan değil, aynı zamanda motor ve somatosensori sistemlerdeki bozulmalardan da kaynaklanabilir. Hipokinetik dizartrili Parkinson hastalarında fonasyon, artikülasyon, respirasyon, rezonasyon ve prozodi gibi tüm konuşma bileşenleri dikkatle değerlendirilmelidir. Tıbbi öykü alma, oral motor değerlendirme, konuşma özelliklerinin algısal değerlendirmesi, anlaşılırlık, verimlilik ve iletişime katılım, değerlendirmenin bir parçası olmalıdır. Konuşma bileşenlerinin özelliklerini ve anlaşılırlığını değerlendirmek için maksimum fonasyon süresi, diadokokinetik hız, cümleleri, kelimeleri ve pasajları okuma, resimleri tanımlama ve spontan konuşma görevleri kullanılır. Değerlendirme, fizyolojik ve akustik yöntemlere ek olarak görüntüleme yöntemlerini de içermelidir. Konuşma terapisi tipik olarak PH'deki konuşma problemlerinin başlıca tedavisidir. PH ile ilişkili hipokinetik dizartrinin yönetimi temel olarak konuşmacı odaklı ve iletişim odaklı stratejilere odaklanır. Kullanılan stratejilerin yanı sıra, şiddetli dizartrisi olan hastalarda Alternatif ve Destekleyici İletişim Sistemleri (ADİS) de tercih edilmektedir. Kanıta dayalı bir program olan Lee Silverman Ses Terapisi LOUD (LSST LOUD) programı ile ses şiddeti, anlaşılırlık ve ses algısı önemli ölçüde iyileştirilebilir. Farmakolojik ve cerrahi tedavi yaklaşımlarının konuşmayı iyileştirmede yararlı etkisi kanıtlanmamıştır. Derin beyin stimülasyonu, hastalık ilerledikçe konuşmanın bozulması riskini taşıyabilir. (SETB-2022-12-273)

Numerous disabling motor and non-motor symptoms occur during Parkinson’s disease (PD), including speech disorders, often referred to as hypokinetic dysarthria. PD is the most common cause of this type of dysarthria. About 90% of PD patients experience hypokinetic dysarthria, which is exacerbated as the disease progresses and makes it very difficult for other people to understand the person with PD. This disorder is characterized by a monotonous speech pattern, reduced and monotonous loudness, decreased stress, a breathy or hoarse voice quality, an increase in speech rate, rapid repetition of phonemes, and impreciseness in consonant production. However, patients may also have sensory symptoms including inaccurate perceptions of their own loudness and decreased awareness of speech problems. Hypokinetic dysarthria in PD may not only result from dopamine degeneration in the nigrostriatal pathway but also from disturbances in the motor and somatosensory systems. All speech components, such as phonation, articulation, respiration, resonance, and prosody should be assessed carefully in PD patients with hypokinetic dysarthria. Taking medical history, an oral motor assessment, a perceptual evaluation of speech characteristics, intelligibility, efficiency, and participation in communication all need to be a part of the assessment. The tasks of maximum phonation time, diadochokinetic rate, reading sentences, words, and passages, describing pictures, and spontaneous speech are used to assess the features of speech components and intelligibility. The evaluation should include physiological, acoustic, or imaging modalities as well. Speech therapy is typically the main treatment of speech problems in PD. The management of PD-related hypokinetic dysarthria basically focuses on speaker-oriented and communication-oriented strategies. In addition to these strategies, Augmentative Alternative Communication (AAC) should be considered in patients with severe dysarthria. Loudness, intelligibility, and sound perception may all significantly improve with the Lee Silverman Voice Therapy LOUD (LSVT LOUD) program which is an evidence-based program. The beneficial effect of pharmacological and surgical treatment approaches has not been proven in improving speech. Deep brain stimulation may carry the risk of the deterioration of speech as the illness progresses.

Yaşatılabilen düşük doğum ağırlıklı preterm bebeklerin sıklığı arttıkça bu bebeklerde görülen en önemli morbiditelerden biri olan bronkopulmoner displazi (BPD) sıklığı da artmaktadır. BPD gelişimini azaltmak için günümüzde postnatal steroid kullanımı tam olarak aydınlatılamamıştır. Mevcut veriler değerlendirildiğinde günümüzde BPD gelişimini azaltmak için tüm önleme stratejilerinin yanında steroid tedavisinin yaşamın ilk haftasında kullanımının olumsuz nöromotor gelişime neden olduğu bilinmektedir. Postnatal dönemde mekanik ventilatöre bağımlı olan bebeklerde deksametazonun düşük dozda 8-49 günleri arasında uygulanması önerilebilir. Erken dönemde hidrokortizon kullanımının olumsuz nöromotor gelişime neden olmadığı, ancak BPD gelişimini deksametazon kadar önleyemediği görülmektedir. BPD gelişimini azaltmada her ünitenin kendi postnatal steroid uygulama protokolünü oluşturarak, BPD gelişim skala skorunun >%60-65 olduğu durumda, en düşük dozu kullanma hedefiyle, steroid kullanması en uygun yaklaşım olacaktır. (SETB-2023-01-024)

As the frequency of viable low birth weight preterm babies increases, bronchopulmonary dysplasia (BPD), one of the most important morbidities in these babies, also increases. Using postnatal steroids to reduce the development of BPD has not been fully enlightened. Besides all prevention strategies for reducing the development of BPD, it is known that steroid therapy used in the 1st week of life could induce negative neuromotor development according to current data. It may be recommended to administer low-dose dexamethasone between 8 and 49 days in infants dependent on mechanical ventilators in the postnatal period. It is seen that the use of hydrocortisone in the early period does not cause negative neuromotor development, but it cannot prevent the development of BPD as much as dexamethasone. All intensive care units must have their steroid protocol for BPD and use steroids in cases when the BPD development scale score is >60–65% and should have a goal of trying to keep the cumulative dose at the lowest level.

Giriş/Amaç: Akut pankreatit (AP), morbidite ve mortalite oranı yüksek inflamatuar bir hastalıktır. Gastrointestinal sistem hastalıkları arasında en sık hastaneye yatış nedenlerinden biridir. AP'nin şiddetini öngören klinik faktörler ve inflamatuar markerlar hasta yönetimi için çok önemlidir. Bu çalışma, AP'nin şiddeti ile ilişkili faktörleri analiz edecektir.
Metot/Dizayn: Çalışma AP tanılı 514 hastadan oluşmaktadır. Hastaların demografik özellikleri, eşlik eden hastalıkları, AP etiyolojisi, vücut kitle indeksi (VKİ), sigara kullanımı, başvuru sırasındaki kan; amilaz, lipaz, lökosit, nötrofil, lenfosit, C-reaktif protein (CRP), ortalama trombosit hacmi (MPV), eritrosit dağılım genişliği (RDW), albumin, kalsiyum ve 48. saatteki CRP değerleri kaydedildi. Akut Pankreatitte Hasta Başı Şiddet İndeksi (BISAP), Ranson skoru, nötrofil-lenfosit oranı (NLR) ve trombosit-lenfosit oranı (PLR) değerleri hesaplandı ve kaydedildi. Bu parametreler ile Atlanta sınıflamasına göre AP şiddeti arasındaki ilişki analiz edildi.
Bulgular: Hastaların yaş ortalaması 55±17.8 idi. Hastaların yarısından fazlası kadındı (n: 272, %52,9). Biliyer nedenler en sık etiyolojik nedenlerdi (n: 299, %58,2). Hastaların çoğunda hafif pankreatit vardı (n: 416, %80.9). AP şiddeti tütün kullanımı, yüksek BMI, trombositoz, yüksek NLR, yüksek PLR, yüksek 48. saat CRP, hipoalbüminemi, hipokalsemi, aspartat aminotransferaz/alanin aminotransferaz oranı (AST/ALT oranı), yüksek Ranson ve BISAP skorları ile ilişkili olduğu bulundu.
Sonuç: Erken dönemde hızlı sonuç veren biyokimyasal belirteçler AP'nin şiddeti hakkında bilgi verebilir. Bu parametreleri birleştirerek yeni skorlama sistemleri geliştirilebilir. (SETB-2022-07-167)

Objectives: Acute pancreatitis (AP) is an inflammatory disease with a high morbidity and mortality rate. It is one of the most common causes of hospitalization among gastrointestinal system diseases. Inflammatory and other factors that predict the severity of AP are very important for patient management. This study will analyze the factors associated with the severity of AP.
Methods: The sample consisted of 514 patients. Demographic characteristics, comorbid diseases, causes of AP, body mass index (BMI), tobacco use, blood at admission, amylase, lipase, leukocyte, neutrophil, lymphocyte, C-reactive protein (CRP), mean platelet volume, red cell distribution width, albumin, calcium, and CRP values at 48th h were recorded. The bedside index of severity in AP (BISAP), Ranson score, neutrophil-lymphocyte ratio (NLR), and platelet-to-lymphocyte ratio (PLR) values was calculated and recorded. The relationship between these parameters and the severity of AP was analyzed according to the Atlanta classification.
Results: Participants had a mean age of 55±17.8 years. More than half the participants were women (n=272, 52.9%). Biliary causes were the most common etiological causes (n=299, 58.2%). Most participants had mild pancreatitis (n=416, 80.9%). The severity of AP was associated with tobacco use, high BMI, thrombocytosis, high NLR, high PLR, high 48th h CRP, hypoalbuminemia, hypocalcemia, aspartate aminotransferase/alanine aminotransferase ratio (AST/ALT ratio), and high Ranson and BISAP scores.
Conclusion: Biochemical markers that give rapid results in the early period can provide information about the severity of AP. We may develop new scores by combining these parameters.

Amaç: Preterm bebeklerin oral yolla beslenmesi, oral-motor gelişim, nörolojik, kardiyorespiratuar ve gastrointestinal sistemlerin etkileşiminden oluşan, karmaşık ve dinamik bir süreçtir. Preterm bebeklere uygulanan oral motor uyarı (OMU); dudak, çene, dil, yumuşak damak gibi orofarengeal mekanizmayı el yardımı ile uyaran motor stimülasyonlardır ve beslenme becerilerini arttırmaya yönelik uygulanır. Bu çalışmada, preterm bebeklerde başarılı ve güvenli bir oral beslenme deneyiminin oluşmasını sağlamak için uygulanan OMU egzersizlerinin emme yutma becerileri üzerine etkisini değerlendirmek ve bebeklerin oral beslenmeye hazır olduklarını değerlendirmek için objektif ölçeklerin kullanılabilirliğini göstermeyi amaçladık
Gereç ve Yöntem: Tek merkezli, prospektif, kohort çalışmaya 1 Haziran-31Aralık 2020 tarihleri arasında yatarak tedavi gören ≤34 hafta doğan, prematüre bebekler dahil edildi. Dil ve konuşma terapisti (DKT) tarafından hastalara haftada beş gün, günde bir kez OMU uygulandı. İki farklı ölçekle gelişim takibi yapılarak taburculuğa kadar izlendi. Oral beslenme becerisi (OFS) değerlendirmesi ve besleyici olmayan emme (NNS) skorlaması deneyimli DKT tarafından haftalık olarak değerlendirildi.
Bulgular: Toplam 50 bebek çalışmaya alındı. Hastaların ortalama doğum ağırlığı 1376,9±372 g, ortanca gestasyon haftası 30 hafta (25-34) olarak bulundu. Hastaların OMU’nun 5. Gün ve 10. Gününde OFS evrelendirmeleri karşılaştırıldığında istatistiksel olarak anlamlı bir artış olduğu bulundu (p<0.00). Aynı şekilde hastaların başlangıç NNS ile 5. ve 10. Gün skorları karşılaştırıldığında başlangıca göre anlamlı olarak skorun düzeldiği görüldü.
Sonuç: Preterm bebeklerde tüple beslenmeden oral beslenmeye geçişte OMU ile beslenme becerileri artmaktadır. (SETB-2022-07-168)

Objectives: Oral feeding in preterm infants is a complex and dynamic process involving oral motor development and interaction between the neurological, cardiorespiratory, and gastrointestinal systems. Oral motor stimulation (OMS) is defined as stimulating the oropharyngeal components such as the lips, jaw, tongue, and soft palate with fingers in preterm infants to increase their feeding skills. In this study, we aimed to evaluate the effect of OMS exercises on the sucking and swallowing skills of preterm infants and demonstrate the utility of objective scales to evaluate infants’ readiness for oral feeding.
Methods: This single-center, prospective cohort study was conducted between June 1st and December 31st, 2020, which included preterm infants born at ≤34 weeks of gestation and admitted to the neonatal intensive care unit of our hospital. All procedures of the OMS program were performed once a day, 5 times a week by a language and speech therapist who is an expert in oral feeding skills (OFS) staging and non-nutritive sucking (NNS) scoring. All infants were followed up until discharge with a weekly evaluation of OFS staging and NNS scoring.
Results: A total of 50 infants were included in this prospective cohort study. The mean birth weight was 1376.9±372 g, and the median gestational age was 30 weeks (interquartile range: 25–34). The comparison of OFS stages on day 5 and day 10 of OMS revealed a significant increase (p<0.001). Similarly, there was a significant improvement in the NNS scores on days 5 and 10 compared to the baseline.
Conclusion: In preterm infants, OMS during the transition from gavage feeding to oral feeding improves feeding skills.

Amaç: Bilgisayarlı tomografi (BT), mide kanserinin preoperatif değerlendirilmesinde evrelemede sıklıkla kullanılan bir yöntemdir. Amacımız, mide kanseri nedeniyle ameliyat edilen hastalarda preoperatif BT bulgularının genel sağkalımı (OS) öngörmedeki rolünü değerlendirmektir.
Materyal-Metod: Ameliyat öncesi BT çekilen 101 mide kanseri hastası (68 erkek, 33 kadın; yaş aralığı, 29-82 yıl; medyan, 61 yıl) retrospektif olarak değerlendirildi. İki radyolog, tümörün invazyon derinliğini (T evresi), patolojik lenf nodlarının sayısını (N evresi), lezyonun en uzun çapını, tümörün lokalizasyonunu ve tümörün arteriyel ve venöz fazlardaki dansite değerlerini ölçmek için multiplanar rekonstrüksiyon görüntülerini değerlendirdi. Postoperatif patoloji bulguları, rezeksiyon durumu (R0, R1), patolojik T evresi, N evresi, derece, histopatolojik alt tipi kaydedildi. BT kaynaklı tüm parametreler ve OS ile ilişkili klinikopatolojik değişkenler tek değişkenli analiz ile analiz edildi, bunu çok değişkenli ve alıcı operatör özellikleri (ROC) analizi izledi.
Bulgular: Çok değişkenli cox regresyon analizi, preoperatif BT bulgularının hiçbirinin OS ile ilişkili olmadığını gösterdi. Rezeksiyondan sonra, sağkalım oranı R1 ve yüksek gradeli gruplarda R0 ve düşük gradeli gruplardan daha kötüydü (sırasıyla p: 0.001, p: 0.005). BT görüntülemede N evresi ile lezyonun en uzun çapı ve R1 rezeksiyonu doğru bir şekilde öngördü (sırasıyla AUC, 0.697; duyarlılık, %63; özgüllük, % 88, AUC,0.734; duyarlılık, % 18; özgüllük, % 76).
Sonuç: R1 rezeksiyon ameliyat edilen mide kanserinde daha düşük OS ile ilişkilidir. Tümörün uzun çapı ve patolojik lenf nodu sayısı da dahil olmak üzere BT bulguları R1 rezeksiyonunu öngörebilir. (SETB-2022-08-187)

Objectives: Computed tomography (CT) is a frequently used modality for staging in the preoperative evaluation of gastric cancer (GC). Our aim was to interpret the importance of preoperative CT features in predicting overall survival (OS) in patients operated for GC.
Methods: One hundred and one patients with GC (33 women, 68 men; range of age: 29–82 years, median age: 61 years) who had abdominal CT prior to surgical resection were included in the study retrospectively. Two radiologists evaluated CT scans to record the longest dimension of the tumor, the localization of the lesion, the attenuation values of the tumor in the arterial and venous phases (Hounsfield units), invasion depth of the lesion (T stage), and the number of pathological lymph nodes (LNs) (N stage). Postoperative pathological results including resection (R0, R1), T stage, N stage, grade, and histopathological subtype were documented. All CT-provided results and clinicopathological features associated with OS were analyzed by univariate, multivariate, and receiver operator characteristic analysis.
Results: Multivariate analysis revealed that none of the CT features were associated with the OS. After resection, the survival ratio was poor for the R1 and high-grade groups than for the R0 and low-grade groups (p=0.001 and p=0.005, respectively). N stage and the longest dimension of the tumor on CT imaging truly estimated R1 resection status (AUC, 0.697; sensitivity, 63%; and specificity, 88%, and AUC, 0.734; sensitivity, 18%; and specificity, 76%, respectively).
Conclusion: R1 resection status is associated with poor OS in GC. CT features, including the tumor’s longest dimension and the number of pathological LNs, can predict R1 resection status.

Amaç: Yenidoğan yoğun bakım ünitemizde (YYBÜ) Candida spp. sepsisi nedeniyle takip ve tedavi edilen bebeklerin demografik özelliklerini, risk faktörlerini, mortalite oranlarını ve laboratuvar bulgularını retrospektif olarak değerlendirmeyi amaçladık.
Metod: Yenidoğan yoğun bakım üniterlerinde çok merkezli, retrospektif olarak, 1 Kasım 2019–1 Eylül 2022 yılları arasında, kan kültüründe Candida spp. üremesi olan hastalar çalışmaya alındı. Candida albicans(C.albicans) üreyenler (Grup 1) ve Candida Non-albicans üreyenler (Grup 2) şeklinde iki gruba ayrılarak incelendi.
Bulgular: Candida enfeksiyon sıklığı %1,6 olarak saptandı. İleri preterm bebeklerde ise %57 oranında saptandı. Grup 1’de normal doğumun daha yüksek olduğu saptandı. Grup 2’de ise hastanede kalış süresinin, Total Parenteral Beslenme (TPN) ve mekanik ventilasyon (MV) süresinin daha uzun olduğu saptandı. Ölüm oranı %35 olarak saptandı ve bu hastaların %65’ inde ek anomali eşlik etmekte idi. Laboratuvar verileri arasında her iki grupta da anlamlı fark saptanmadı.
Sonuç: Sistemik Candida enfeksiyonunu önlemek için hamile kadınların vajinal kandidiyazis açısından taranması gerekir. Uzamış MV, TPN vb. fungal sepsis insidansını arttırır. Bunu önlemek için hastanede kalış süresinin kısaltılması ve etkin tarama programları önerilir. (SETB-2022-11-243)

Objectives: The aims of this study were to evaluate the demographic characteristics, risk factors, mortality rates, and laboratory findings of infants with fungal sepsis in the Neonatal Intensive Care Unit (NICU).
Methods: This retrospective multicenter study included patients in NICU with Candida spp isolated in blood cultures between November 01, 2019, and September 01, 2022. The patients were evaluated in two groups as Group 1 infants with Candida albicans and Group 2 infants with Candida non-albicans positive blood cultures.
Results: Candida infection was detected in blood cultures in 57 of 3450 patients admitted to the NICU. A total of 57 infants included in the study. Candida infection was determined 1.6% of infants in the study population, and 57% of them were extremely pre-term infants. There was no significant difference between the two groups in terms of laboratory data. Normal vaginal birth was determined at a higher rate in Group 1. In Group 2, length of hospital stay, duration of total parenteral nutrition (TPN), and mechanical ventilation (MV) were determined to be longer. The mortality due to Candida fungemia was determined as 35%, and of these patients, 65% had an additional medical condition.
Conclusion: In accordance with the literature, this study showed that prolonged MV and longer TPN increased the incidence of fungal sepsis. Therefore, to decrease the fungal sepsis rate of NICU, shortening the hospital stay and effective screening programs are recommended.

Amaç: Fiziksel aktivitenin prostat kanseri üzerindeki etkisi tartışmalıdır. Fiziksel aktivitenin prostat kanseri tanısı ve radikal prostatektomi sonrası fonksiyonel sonuçlara etkisini araştırmayı amaçladık.
Gereç ve yöntemler: 2019-2020 yılları arasında prostat biyopsisi yapılan 166 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastaların fiziksel aktivite skorları işlem öncesinde yaşlılar için fiziksel aktivite ölçeği (PASE) anketi ile değerlendirildi. PASE skorları prostat kanseri olan ve olmayan hastalar ile kanserin lokal ve metastatik agresifliği arasında karşılaştırıldı. Radikal prostatektomi yapılan hastalar, fiziksel aktivitenin erektil disfonksiyon (ED) ve üriner inkontinans (UI) üzerindeki etkisini analiz etmek için 12 ay boyunca takip edildi.
Bulgular: PASE skorları açısından prostat kanseri olan ve olmayan hastalar arasında anlamlı bir fark yoktu (187,7 vs 195,5, p= 0,665). D'Amico risk sınıflandırmasına ve metastatik olaylara göre ayrıldığında PASE skorları yine benzerdi. Radikal prostatektomi uygulanan 27 hasta cerrahinin ilk yılında fonksiyonel sonuçlar açısından değerlendirildi. Şiddetli ED'li hastaların PASE skorları hafif-orta ED'den daha düşüktü, ancak istatistiksel olarak anlamlı bir fark gözlenmedi (197,0 vs 268,5, p= 0,267). Kalıcı inkontinansı olan hastaların genel olarak kontinan hastalara göre önemli ölçüde daha düşük bir PASE skoru vardı (128,3 vs 271.1, p=0,001) ve PASE skoru radikal prostatektomiyi takiben üriner inkontinansın tek bağımsız öngördürücüsüydü.
Sonuç: Fiziksel aktivitenin prostat kanseri gelişimi veya agresifliği üzerindeki etkisi belirlenemedi. Fiziksel aktivite, radikal prostatektomiyi takiben üriner inkontinans riskinin azalmasıyla ilişkilendirildi. (SETB-2022-11-245)

Objectives: The effect of physical activity on prostate cancer is controversial. We aimed to investigate the effect of physical activity on prostate cancer detection and functional outcomes after radical prostatectomy.
Methods: Between 2019 and 2020, 166 patients who underwent prostate biopsy were included. The physical activity scores of patients were evaluated by the Physical Activity Scale for the Elderly (PASE) questionnaire before the procedure. PASE scores were compared between the patients with and without prostate cancer and local and metastatic aggressiveness of cancer. Patients who underwent radical prostatectomy were followed up for 12 months to analyze the effect of physical activity on erectile dysfunction (ED) and urinary incontinence (UI).
Results: There was no significant difference between patients with and without prostate cancer in terms of PASE scores (187.7 vs. 195.5, p=0.665). PASE scores were also similar when separated according to D’Amico risk classification and metastatic events. Twenty-seven patients who underwent radical prostatectomy were evaluated in terms of functional outcomes at the first year of surgery. PASE scores of the patients with severe ED were lower than mild-moderate ED, but no statistically significant difference was observed (197.0 vs. 268.5, p=0.267). Patients with persistent UI had a significantly lower PASE score overall than continent patients (128.3 vs. 271.1, p=0.001), and PASE score was the only independent predictor of UI following radical prostatectomy.
Conclusion: The effect of physical activity on prostate cancer development or aggressiveness could not be determined. Physical activity was associated with a reduced risk of UI following radical prostatectomy.

Amaç; COVID-19 aşılamasının sağlık çalışanlarda oluşturduğu antikor yanıtı ve antikor yanıtına etki eden faktörlerin irdelenmesi amaçlandı.
Yöntemler; Çalışmamız COVID-19 pandemisi başında prospektif dizayn edilip analizi retrospektif yapılan, tek merkezli, gözlemsel bir çalışma olup, 103 sağlık sağlık çalışanını içermektedir. T.C. Sağlık Bakanlığı tarafından önerilen program dahilinde ilk iki doz CoronaVac aşısı rutin olarak uygulanırken, üçüncü doz gönüllülerin tercihine bağlı olarak BioNTech veya CoronaVac (heterolog veya homolog aşılama) olarak yapıldı. İki doz CoronaVac aşılaması sonrası birinci, beşinci ayda ve üçüncü doz aşılama (homolog/heterolog) sonrası birinci ayda alınan tüm serum örneklerinde SARS-CoV-2’ye karşı antikor düzeyi enzim bağlantılı immünosorbent testi AESKULISA® SARS-CoV-2 S1 IgG (AESKU DIAGNOSTICS, Wendelsheim, Germany) kullanılarak bakıldı.
Bulgular; Gönüllülerde ortalama yaş 39.98±11.31 olup, %62.1’ini kadınlar oluşturuyordu ve %54,4’üne komorbid hastalık eşlik ediyordu. İki doz CoronaVac sonrası birinci ayda antikor titresi ortalama 49.50±33.15 U/ml [seropozitiflik %86] ve beşinci ayda antikor titresi ise yaklaşık yüzde elli azalmış olarak ortalama 24.01±33.48 U/ml [seropozitiflik %49.5] olarak belirlendi. Homolog veya heterolog aşılama fark etmeksizin üçüncü doz aşılama sonrası birinci aydaki antikor düzeyi ortalama 162.44±68.71 U/ml olarak belirlendi. Üçüncü doz aşılamasını homolog olanlarda antikor titresi ortalama 59.73±60.20 U/ml ve heterolog olanlarda ise antikor titresi ortalama 185.07±46.28 U/ml olarak saptandı (p<0.001). Komorbiditeleri olanlarda üçüncü doz aşılama sonrası antikor düzeyinin istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük bulunduğu belirlendi (p<0.05).
Sonuç; T.C. Sağlık Bakanlığı ilk aşı uygulamaları programı kapsamındaki verileri yansıtan çalışmamız aşılama sonrası antikor cevabının heterolog aşılamada homolog aşılamaya göre daha iyi olduğunu göstermiştir. Ayrıca iki doz inaktif aşılama sonrası beşinci ayda antikor düzeyinin yaklaşık %50 oranında azalması da literatür ile uyumludur. Cinsiyet, yaş, vücut kitle indeksi, sigara kullanımı gibi faktörlerin homolog ve heterolog aşılama üzerinde istatistiksel olarak anlamlı fark oluşturmadığı gösterilirken, üçüncü doz aşı sonrası komorbiditesi olanlarda antikor düzeyinin anlamlı düzeyde azaldığı gösterilmiştir. (SETB-2023-01-010)

Objectives: We aimed to determine the antibody levels created by COVID-19 vaccination in healthcare workers and the factors affecting the antibody response.
Methods: Our research is a single-center, observational study that was prospectively designed and retrospectively analyzed at the beginning of the COVID-19 pandemic, and included 103 healthcare workers who received the three-dose regimen of COVID-19 vaccine. In accordance with the recommendations of the Ministry of Health of Turkey, the first two doses of CoronaVac vaccine were administered routinely, while the booster dose was given as BioNTech or CoronaVac (heterologous or homologous vaccination) depending on the preference of the volunteers. Antibody titers against the SARS-CoV-2 were measured in all individuals at different time points (1 month after the second dose of CoronaVac, before the booster dose [BioNTech or CoronaVac] at the fifth month and one month after the booster dose) with AESKULISA® SARS-CoV-2 S1 IgG (AESKU DIAGNOSTICS, Wendelsheim, Germany).
Results: The mean age was 39.98±11.31 years, 62.1% of whom were women and 54.4% of them were ccompanied by comorbid disease. After two doses of CoronaVac, the antibody titer averaged 49.50±33.15 U/mL in the 1st month (antibody seropositivity 86%) and the antibody titer decreased 24.01±33.48 U/mL (antibody seropositivity 49.5%) at 5th month. The mean antibody titer was found 59.73±60.20 U/ml in those who received the booster dose of homologous and 185.07±46.28 U/mL in those who were heterologous (p<0.001). Antibody levels were detected significantly lower after the booster dose of vaccination in patients with comorbidities (p<0.05).
Conclusion: Our study, which reflects the data within the scope of the Turkey Ministry of Health’s COVID-19 vaccination program determined that the antibody response after heterologous vaccination is better than in homologous vaccination. Antibody titer level in the 5th month was 50% waned after two doses of inactivated vaccination. It was also shown that factors such as gender, age, body mass index, and smoking did not create a statistically significant difference in homologous and heterologous vaccination, but after the booster dose antibody levels decreased significantly in those with comorbidity.

Amaç: Bu çalışma ile merkezimizde diferansiye tiroid kanser (DTK) tanısı ile takip edilen hastaların klinik ve patolojik özelliklerinin araştırılması amaçlanmıştır
Yöntem: 2001-2017 yılları arasında DTK tanısı ile çocuk endokrinolojisi kliniğimizde izlediğimiz 32 çocuk ve ergen çalışmaya alındı. DTK'li hastalarımızı 10 yaşından büyük olup olmamalarına göre iki gruba ayırdık ve klinik ve patolojik özelliklerini karşılaştırdık.
Bulgular: Hastaların ortalama başvuru yaşı 11,2±4 yıl idi. Kadın erkek oranı 7 (28: 4) idi. Hastaların %90,6'sında (n=29) tanı papiller tiroid kanseri (PTK) idi. Lenf nodu ve pulmoner metastaz sıklığı sırasıyla %53,1 ve %21,8 idi. Gruplar arasında cinsiyet, başlangıçtaki klinik bulgular ve tümör histopatolojileri açısından fark yoktu. Ortalama tümör boyutu genç yaş grubunda daha büyüktü (p=0,008). Ancak lenf nodu ve pulmoner metastazlar açısından iki grup arasında fark yoktu. Tümör saldırganlığının patolojik parametreleri lenfovasküler invazyon dışında gruplar arasında benzerdi. Lenfovasküler invazyon genç yaş grubunda daha sıktı (p=0,01). Lenf nodu ve pulmonerr metastazı olan hastalarda ekstratiroidal yayılım ve lenfovasküler invazyon görülme oranı daha yüksekti.
Sonuç: Papiller tiroid kanseri en sık görülen DTK idi ve hastalarda önemli oranlarda lenf nodu ve akciğer metastazı vardı. On yaşından küçük olgularımızda tümör boyutu daha büyüktü ve lenfovasküler invazyon daha yaygındı. Yüksek lenf nodu ve akciğer metastazı oranlarına rağmen genel prognoz iyiydi. (SETB-2022-12-265)

Objectives: This study aims to investigate the clinical and pathological features of patients with differentiated thyroid cancer (DTC) treated at our tertiary care institution.
Methods: Thirty-two children and adolescents followed up with the diagnosis of DTC between 2001 and 2017 were enrolled. We classified patients with DTC into two groups as below and above 10 years of age, and compared their clinical and pathological features.
Results: The mean age at presentation was 11.2±4 years. The female/male ratio was 7 (28: 4). The diagnosis was papillary thyroid cancer (PTC) in 90.6% (n=29). The frequencies of lymph node and pulmonary metastases were 53.1% and 21.8%, respectively. The groups were comparable in terms of gender, initial clinical signs and tumor histopathology. The mean tumor size was greater in the younger age group (p=0.008). However, there was no difference between the two groups in terms of lymph node and pulmonary metastases. The pathological parameters associated with tumor aggressiveness were also similar between the groups, except lymphovascular invasion. Lymphovascular invasion was more frequent in the younger age group (p=0.01). Patients with lymph node and pulmonary metastases were more likely to have extrathyroidal extension and lymphovascular invasion.
Conclusion: PTC was the most common type of DTC and presented with considerable rates of lymph node and pulmonary metastases. Tumor size was greater and lymphovascular invasion was more common in younger patients. Overall prognosis was favorable despite high rates of lymph node and pulmonary metastases.

Amaç: Bu çalışmada Parkinson hastalığı (PH) ve Normal Basınçlı Hidrosefali (NBH) tanılı hastalarda denge ve yürüyüş parametrelerini karşılaştırmayı amaçlandı.
Methods: Çalışmaya toplam 13 NBH hastası, 20 PH hastası ve 13 sağlıklı kontrol dahil edildi. Katılımcıların bel bölgesine ve ayaklarına üç adet IMU sensörü (APDM Inc., OR, ABD) yerleştirildi. Denge değerlendirmeleri olgular ayakya iken birbirini izleyen sekiz görevin değerlendirilmesinden oluşan modifiye klinik test ile yapıldı. Bu görevler, sert ve köpük bir yüzey üzerinde ayaklar açık iken gözler açık ve ardından gözler kapalı durma, ayaklar bitişik iken gözler açık ve ardından gözler kapalı durma ve sağ ayak önde ve sol ayak önde tandem duruştan oluşuyordu. Yürümenin fonksiyonel değerlendirmeleri, 10 Metre Yürüme Testi (10 MWT), 2 Dakika Yürüme Testi (2 MWT) ve zamanlı kalk ve git (TUG) kullanılarak yapılmıştır. Yürüyüş ve denge parametreleri analiz edildi ve karşılaştırıldı.
Bulgular: Normal basınçlı hidrosefali hastaları, hem Parkinson hastalarına hem de sağlıklı katılımcılara kıyasla hem adım uzunluğunda hem de yürüme hızında dikkate değer bir düşüş gösterdi. Denge testleri, NBH grubunun, özellikle ayaklar açık, gözler kapalı, köpük yüzey testinde ve tandem duruş testinde önemli ölçüde daha düşük performans gösterdiğini ortaya çıkardı. Sert ve köpük yüzeylerde gözler açıkken yapılan görevler sırasında PH ve NBH gruplarında ön-arka düzlemde RMS salınımı, menzili ve ortalama salınım hızında (p<0.05) artış görüldü. Ayrıca, TUG testi sırasında, NBH grubu, görevi tamamlamak için gereken sürede önemli bir uzama ve dönüş hızında PH'ye göre bir düşüş saptandı, ancak sağlıklı control grubuna kıyasla kayda değer bir fark görülmedi.
Sonuç: Çalışmamız, NBH'li hastaların hem PH hastalarına hem de sağlık katılımcı gruplarına kıyasla belirgin şekilde daha kötü yürüme ve denge ölçümleri sergilediğini gösterdi. Bu bulgular, NBH hastalarında yürüme ve denge bozukluklarının izlenmesi ve yönetilmesinin önemini vurgulamaktadır. Sensör temelli teknolojiler, bu hastaların yürüyüş ve denge açısından daha kaliteli ve verimli takibi için objektif parametreler sunabilir. (SETB-2023-05-076)

Objectives: We aim to compare balance and gait parameters in patients diagnosed with Parkinson’s disease (PD) and normal pressure hydrocephalus (NPH).
Methods: A total of 13 patients with NPH, 20 with PD, and 13 healthy controls (HC) recruited in the study. Three IMU sensors (Ambulatory PD Monitoring Inc., OR, USA) were placed on the lumbar area and the feet of the participants. The balance evaluations comprised eight successive standing tasks; the modified clinical test of sensory interaction on balance test. These tasks involved standing with feet apart and eyes open as well as eyes closed on a firm and foam surface, standing with feet together and eyes open as well as eyes closed, and tandem stance with the right foot front and the left foot front. Functional evaluations of gait were conducted using the 10-M Walk Test (10 MWT), the 2 min-Walk Test (2 MWT), and the timed-up and go (TUG). Parameters of the gait and balance were analyzed and then compared.
Results: NPH patients displayed a notable decrease in both stride length and gait speed as compared with both PD patients and healthy participants. The balance tests revealed that the NPH group demonstrated significantly poorer performance, specifically in the feet-apart eyes-closed foam-surface test, and the tandem stance test. During the tasks while eyes were open on firm and foam surfaces, PD and NPH groups showed an increase in root mean square sway, range, and mean velocity (p<0.05) of sway in the anteroposterior plane. In addition, during the TUG test, the NPH group exhibited a significant prolongation in the time needed to complete the task and a decline in turning velocity as compared to PD, but no notable difference was seen in comparison to the HC group.
Conclusion: Our study indicated that the patients with NPH exhibited notably worse gait and balance measurements in comparison to both the PD patients and HC groups. These findings emphasize the significance of monitoring and managing gait and balance impairments in NPH patients. Sensor-based technologies may offer objective parameters for a more precise and efficient follow-up of these patients in terms of gait and balance.

Giriş: Primer hiperparatiroidizmin majör sebebi paratiroid adenomudur. Günümüzde preoperatif görüntüleme yöntemleri ile patolojik bezin lokalize edilebildiği hastalarda minimal invaziv paratiroidektomi(MIP) standart tedavi haline gelmiştir. Bu çalışmada ultrasonografi(USG) ve/veya sestamibi tek foton emisyon tomografi/Bilgisayarlı tomografi (SPECT/BT) negatif olan ve primer cerrahi uygulanacak pHPT’li hastalarda 4D-BT’nin preoperatif lokalizasyondaki rolünü değerlendirmeyi amaçladık.
Gereç ve Yöntem: USG ve SPECT/CT’den biri veya ikisi negatif olan hastalara çekilen 4D-BT sonuçları retrospektif olarak değerlendirildi.
Bulgular: Çalışmada ortalama yaş 57.1±8.5 olan 19 hastanın 5 erkek, 14’ü kadındı. Bu hastalarda patoloji sonuçları 18 hastada (94,7%) paratiroid adenomu, 1 hastada (5,3%) paratiroid hiperplazisi ile uyumluyu. Altı hastada USG negatif, 14 hastada SPECT/BT negatif, 4 hastada her ikisi de negatifti. 4D-BT’de 14 doğru pozitif, 1 yanlış pozitif olmak üzere 15 hastada pozitif görüntü saptandı. 4D-BT’nin sensitivitesi %82.4 (%95 CI: %60.4-%95.3), Pozitif Prediktif Değer %93.3 (%95 CI: %73.8-%99.6), Uygunluk %78.9, Lokalizasyon Oranı: %73.7 idi. Hastaların 14’ünde (%73.7) minimal invaziv paratiroidektomi ile patolojik bez çıkarıldı.
Sonuç: USG ve sintigrafinin bir veya her ikisinin negatif olduğu hastaların yaklaşık %75’inde 4D-BT ile patolojik bez lokalize edilebilir ve bu hastalarda MIP uygulanabilir. (SETB-2023-05-081)

Objectives: The major cause of primary hyperparathyroidism (pHPT) is parathyroid adenoma. Today, minimally invasive parathyroidectomy (MIP) has become the standard treatment for patients in whom the pathological gland can be localized with pre-operative imaging methods. In this study, we aimed to evaluate the role of 4D-CT in pre-operative localization in patients with pHPT who are negative for ultrasonography (USG) and/or sestamibi single-photon emission computed tomography/CT (SPECT/CT) and will undergo primary surgery.
Methods: Patients whom were operated between 2018 and 2023 were included to this study. 4D-CT results of patients with oneor two-negative USG and SPECT/CT results were evaluated retrospectively.
Results: In this study, 19 patients (5 men and 14 women) with a mean age of 57.1±8.5 years were evaluated. Pathology results were consistent with parathyroid adenoma in 18 patients (94.7%) and parathyroid hyperplasia in 1 patient (5.3%). USG was negative in six patients, SPECT/CT was negative in 14 patients, and both were negative in four patients. In 4D-CT, positive images were detected in 15 patients and these results were finalized as true positive in 14 patients and false positive in 1 patient. The sensitivity of 4DCT was 82.4% (95% CI: 60.4–95.3%), positive predictive value was 93.3% (95% CI: 73.8–99.6%), accuracy was 78.9%, and localization rate was 73.7%. In 14 (73.7%) patients, the pathological glands were removed by MIP.
Conclusion: In approximately 75% of patients with negative USG and/or SPECT/CT, the pathological gland can be localized with 4D-CT and MIP can be applied in these patients.

Amaç: İleri evre primer gonartroz için standart cerrahi yöntem, transfüzyon gerektiren kanama riskine rağmen total diz arthroplastisidir (TKA). Kan transfüzyonu potansiyel olarak tehlikelidir. Bu çalışmanın amacı, perioperatif lokal traneksamik asit alan ve almayan hastalar arasında kanama miktarında ve transfüzyon ihtiyacında istatistiksel bir fark olup olmadığını belirlemektir.
Yöntem: Hastane veritabanı Ocak 2015 ile Ocak 2022 tarihleri arasında gonartroz nedeni ile total diz arthroplastisi yapılan hastaların verilerine erişmek için kullanılmıştır. Hastalar iki gruba ayrıldı: kontrol grubu (Grup C) ve peroperatif lokal tranexamic asit uygulanan grup. (Grup LTXA). Kanama miktarı, hastaların hemogram takipleri, cerrahi drenden gelen kan miktarını ve ameliyat sonrası dönemde transfüzyon ihtiyaçlarını dikkate alarak karşılaştırıldı.
Bulgular: Lokal traneksamik asit uygulamasının total diz artroplastisin de hastalarının perioperatif kan kaybının önemli ölçüde azaldığını ve daha az transfüzyona ihtiyaç duyduğunu gösterdi.
Sonuç: Araştırmamızın bulguları diğer çalışmalarla uyumludur ve TKA'da TXA kullanımını destekler. Bulgularımızı doğrulamak ve TKA'da ideal TXA dozajı ve uygulama yöntemi oluşturmak için ek araştırmalar gereklidir. (SETB-2023-04-067)

Objectives: The standard surgical method for primary gonarthrosis in advanced stages is total knee arthroplasty (TKA), despite the risk of bleeding that requires transfusion. Blood transfusions are potentially dangerous. The aim of this study was to determine whether there is a statistical difference in the amount of bleeding and the need for transfusion between patients who received and did not receive perioperative local tranexamic acid in TKA.
Methods: The hospital data system was used to access the data of patients who underwent TKA in our clinic between January 2015 and January 2022 with a diagnosis of gonarthrosis. Patients who underwent TKA and had gonarthrosis as the primary diagnosis were included in the study. They were separated into two groups: A control group (Group C) and a group that received perioperative local tranexamic acid (Group LTXA). The amount of bleeding was compared by taking into account patients’ hemogram follow-ups, the amount of blood from their drains, and their transfusion needs during the postoperative period.
Results: The findings demonstrated that TKA patients who received local tranexamic acid administration experienced a significant decrease in perioperative blood loss and needed lesser transfusions.
Conclusion: The findings of our investigation are consistent with other studies and are in favor of the usage of TXA in TKA. To validate our findings and establish the ideal TXA dosage and administration method in TKA, additional research is required.

Amaç: Kronik hiperkortizolizm, immün sitemde çeşitli değişikliklere ve enflamatuar bozulmalara neden olur. Serum inflamasyon temelli skorlar (SIBS) sistemik inflamatuar durumu yansıtır. Bu çalışma, Cushing hastalığı (CH) olan hastalarda tanı ve remisyon değerlendirilmesinde SIBS'ın rolünü araştırmayı amaçlamaktadır.
Yöntem: Bu retrospektif kesitsel çalışma 195 katılımcı ile yapılmıştır. CH tanısı alıp tedavi sonrası takipli 52 hasta, subklinik Cushing sendromu (SCS) tanılı 65 hasta ve tam kan sayımı (TKS) tetkiki olan 78 sağlıklı birey çalışmaya alındı. TKS sonucunu etkileyebilecek ek hastalığı veya ilaç kullanımı olan katılımcılar çalışma dışı bırakıldı. Grupların SIBS değerleri karşılaştırıldı. Değerlendirilen indeksler; nötrofil-lenfosit oranı (NLR), monosit-lenfosit oranı (MLR), trombosit-lenfosit oranı (PLR), ve sistemik immün-enflamasyon indeksidir (SII). SIBS değerleri ile hiperkortizolizm için tanı testleri arasındaki korelasyonlar incelendi. CH tanılı hastaların tanı anındaki indeksleri remisyondan sonrakilerle karşılaştırıldı. Ek olarak, CH grubunda anlamlı derecede yüksek indekslerin tanısal doğruluğunu, duyarlılığını ve özgüllüğünü değerlendirmek için ROC eğrisi analizleri kullanıldı.
Bulgular: CH tanılı grubun MLR ve SII değerleri sağlıklı gruba göre anlamlı düzeyde yüksek bulundu (p<0.01). CH tanılı hastaların SCS tanılı hastalara göre, NLR ve SII değerlerinin yüksekliği anlamlı düzeyde bulundu (p<0.05). SCS grubu ile kontrol grubu arasında ise tüm SIBS değerleri için belirgin farklılık saptanmadı. CH grubunda SIBS değerleri ile hiperkortizolizm için yapılan tanı testleri arasında anlamlı, pozitif ve orta derecede ilişki belirlendi (0.30<r<0.70; p<0.05). Değerlendirilen tüm skorlar, hastalığın remisyon döneminde aktif dönemle karşılaştırıldığında anlamlı olarak daha düşük bulundu (p<0.001). MLR için optimal tanısal eşik değer 0,20 (p=0,003; duyarlılık, %78,4; özgüllük, %51,4) ve SII için optimal tanısal eşik değer 776,20 olarak (p=0,017; duyarlılık, %54,9; özgüllük, %70,0) bulundu.
Sonuç: TKS tetkikinden elde edilen verilerle kolayca hesaplanabilen ve ek maliyet gerektirmeyen SIBS değerleri, CH için tanı ve remisyon kararına katkıda bulunabilir. (SETB-2023-04-072)

Objectives: Chronic hypercortisolism causes diverse alterations in the immune system and inflammatory disruptions. Serum inflammation-based scores (SIBS) are indicators of systemic inflammatory status. This study aims to determine the role of SIBS in the diagnosis and evaluation of remission in patients with Cushing’s disease (CD).
Methods: This retrospective cross-sectional study was conducted on 195 participants; 52 patients diagnosed and followed up after treatment with CD, 65 patients with subclinical Cushing’s syndrome (SCS), and 78 healthy individuals whose complete blood counts (CBC) were obtained for analysis. Participants with additional diseases or drug use that could affect CBC were excluded from the study. SIBS of the three groups were compared. Scores considered were neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR), monocyte-to-lymphocyte ratio (MLR), platelet-to-lymphocyte ratio (PLR), and systemic immune-inflammation index (SII). The correlations between SIBS and initial diagnostic tests for hypercortisolism were analyzed. The SIBS of patients with CD at the diagnosis were compared with those after remission. In addition, receiver operator characteristic curve analyses were used to determine the diagnostic accuracy, specificity, and sensitivity of the scores significantly high in the CD group.
Results: MLR and SII values were significantly higher in CD patients than in the healthy group (p<0.01). NLR and SII were significantly higher in patients with CD than those with SCS (p<0.05). There were no significant differences between the SCS and the control groups in all SIBS. We determine significant, positive, and moderately correlated findings between SIBS and initial diagnostic tests for hypercortisolism in the CD group (0.30<r<0.70; p<0.05). All of the scores evaluated were significantly lower in the remission of the disease compared to the active period (p<0.001). An optimal cut-off MLR value of 0.20 showed the best diagnostic value (p=0.003; sensitivity, 78.4%; specificity, 51.4%), and an optimal cut-off SII value of 776.20 showed the best diagnostic value (p=0.017; sensitivity, 54.9%; specificity, 70.0%).
Conclusion: The SIBS, which can be easily calculated with the data obtained from CBC and do not have additional costs, can contribute to the diagnosis and assessment of remission in patients with CD.

Amaç: Günümüzde tiroid nodüllerinin benign/malign ayrımının tanımlanmasında ultrasonografi ve ince iğne aspirasyon biyopsisi (İİAB) altın standarttır. Ancak İİAB, kolay uygulanabilir olsa da invaziv bir işlemdir. Tiroid malignitelerinin tanısında daha az invaziv biyobelirteçlere ihtiyaç duyulmaktadır. Bu çalışmada, tiroid nodülü ile takip edilen hastalarda rutin olarak değerlendirilen serum tiroid hormon ve tiroglobulin(TG) düzeylerinden yola çıkarak diferansiye tiroid kanserlerinin (DTK) tanısında kullanılabilecek parametreleri belirlemeyi amaçladık.
Yöntem: Çalışmada Ocak 2015-Haziran 2022 tarihleri arasında nodüler özellikli hastalıklar sonrası tiroid cerrahisi uygulanan hastalar değerlendirildi. Değerlendirilen 1444 hastadan dahil edilme kriterlerini karşılayan (Normotiroid benign nodüler hastalık ya da normotiroid diferansiye tiroid kanseri) 919 hasta çalışmaya dahil edildi. Hastalar benign grup (BG) ve DTK grubu (DTKG) olarak ikiye ayrıldı. Hastaların preoperatif serum tiroid hormon ve tiroglobulin değerleri ve bu değerlerin oranlarının tanısal değerleri karşılaştırıldı.
Bulgular: Dahil edilen 919 hastanın 517'si (%56.3) BG’de, 402'si (%43.7) DTKG’de yer almaktaydı. DTKG'de 318 hasta kadın, 84 hasta ise erkekti. DTK grubunda yaş ortalaması 47.8'di. DTKG ve BG karşılaştırıldığında T3/T4 oranının (p=0.002), T3/TSH oranının (p=<0.001), T4/TSH oranının (p=<0.001), TG/TSH oranının (p=<0.001), TSH/TG oranının (p=<0.001) anlamlı olarak farklı olduğu görüldü. Ancak belirtilen değerler ROC analizi ile değerlendirildiğinde T3/T4 oranın iki grup arasında anlamlı fark teşkil etmediği (p=0.1) diğer değerlerin anlamlı farklı olduğu saptandı (T3/TSH için p=<0.001, T4/TSH için p=0.001, TG/TSH için p=<0.001, TSH/TG için p<0.001).
Sonuç: Tiroid nodüllerinde malignite prediksiyonu için tümör belirteci olarak T3/TSH (cut-off=2.183), T4/TSH (cut-off=0.6) ve TG/TSH (cut-off=29.67) değerlerinin anlamlı olduğu ve bu parametrelerdeki düşük değerlerin malignite ile ilişkili olduğu görülmüştür. TSH/TG (cut-off=0.031) değerinin de malignite prediksiyonu açısından anlamlı olduğu ve yüksek değerlerin malignite ile ilişkili olduğu tespit edilmiştir. Tiroid hormon ve tiroglobulin oranları, tiroid nodüllerinde tedavi kararını etkileyebilir. (SETB-2023-04-061)

Objectives: Ultrasonography and fine-needle aspiration biopsy (FNAB) are the gold standard methods in the prediction of benign and malignant thyroid nodules. However, despite being easily applicable, FNAB is an invasive procedure. Less invasive biomarkers should be utilized in the diagnosis of thyroid malignancies. In this study, we aimed to determine the parameters that can be used in the diagnosis of differentiated thyroid cancer (DTC) based on the serum thyroid and thyroglobulin (TG) levels which are routinely checked in patients followed up for thyroid nodules.
Methods: In the study, we evaluated patients who underwent thyroid surgery for nodular diseases between January 2015 and June 2022. Of the 1444 patients evaluated, 919 patients who met the inclusion criteria (normothyroid benign nodular disease or normothyroid DTC) were included in the study. Patients were divided into two groups as benign group (BG) and DTC group (DTCG). We compared patients’ pre-operative serum thyroid and TG values and the diagnostic properties of their ratios.
Results: Of the 919 patients included, 517 (56.3%) were in BG and 402 (43.7%) were in DTCG. In DTCG, 318 patients were female and 84 patients were male. The mean age in the DTCG was 47.8 years. Comparison of DTCG and BG revealed a significant difference between T3/T4 ratio (p=0.002), T3/TSH ratio (p≤0.001), T4/TSH ratio (p≤0.001), TG/TSH ratio (p≤0.001), and TSH/TG ratio (p≤0.001). However, evaluation of the specified values by ROC analysis showed that the T3/T4 ratio did not make a significant difference between the two groups (p=0.1), whereas the other values displayed a significant difference (p≤0.001 for T3/TSH, p=0.001 for T4/TSH, p≤0.001 for TG/TSH, and p<0.001 for TSH/TG).
Conclusion: T3/TSH (cutoff =2.183), T4/TSH (cutoff=0.6), and TG/TSH (cutoff=29.67) values were found to be significant tumor markers for the prediction of malignancy in thyroid nodules, and low values were found to be associated with malignancy. TSH/TG (cutoff=0.031) value was also significant in predicting malignancy while high values were found to be associated with malignancy. Thyroid hormone and TG ratios may alter the preferred treatment method for thyroid nodules.

Amaç: Konjenital veya edinilmiş nedenli alt ekstremite deformitelerinin İlizarov metoduyla tedavisinde komplikasyonlar sıktır. Elde edilecek sonuçlar spesifik hasta gruplarında değişkenlik gösterir. Bu çalışmada etiyoloji türünden bağımsız, deformitesi 16 yaş öncesi gelişenlerle bu yaştan sonra gelişenler elde edilen sonuçlar, tedavi süreleri ve karşılaşılan komplikasyonlar açısından karşılaştırılmıştır.
Gereç ve Yöntem: Aynı cerrah tarafından İlizarov metoduyla tedavi edilmiş ortalama 9,5 (7,5-18) yıl takipli 53 kemik deformitesi, deformitenin oluşum yaşına göre 2 gruba ayrıldı. Demografileri ve deformite özellikleri tanımlanan hastaların tedavi süreleri, kemik iyileşme indeksleri, konsolidasyon/düzeltme oranları, ve elde edilen sonuçlar ASAMİ fonksiyonel ve kemik skorlamasıyla retrospektif olarak karşılaştırıldı. Komplikasyonlar karşılaşılan sorunlar Paley’e göre derecelendirilerek guruplar arası göreli risk artışları hesaplandı.
Bulgular: Hastaların 26’sı erkek, 22’si ise kadındı. Ortalama yaş 26.47 (7-57) idi. Ortalama deformite 23,98° (7-60), 39 hastadaki ortalama kısalık 38,65(10-110)mm idi. Mekanik aks sapması hastaların %83’ünde düzeltilebildi. Uzatma indeksi gelişim grubunda 54.13gün/cm, erişkinlerdeyse 63.69 gün/cm idi. Konsolidasyon /düzeltme oranı gelişim grubunda 2.54, erişkinlerde 2.4 (P = 0. 698) dü. Risk ratio, Paley’e göre karşılaşılan sorunlar açısından 1.02, engeller için 2, komplikasyonlarda 3, vaka başı toplu karşılaşılan sıkıntılarda 1.34 kat artmıştı. Fiksatörde kalış süresi gelişim grubunda erişkinlerden yüksekti (P: 0.023 ). ASAMİ fonksiyonel (P = 0.000148) ve kemik (P = 0.000242) skorları erişkin grupta daha iyiydi.
Sonuç: Alt ekstremitede konjenital veya edinilmiş deformitelerin İlizarov metoduyla tatminkar sonuçlarla tedavisi mümkündür. Deformitenin küçük yaşlarda gelişmesi tedaviyi güçleştirmektedir. Genelde daha yüksek miktarda kısalık bulunan bu hasta grubunda kemik iyileşme indeksi daha düşük olmasına karşın tedavi genelde erişkin çağı deformitelerininkinden daha uzun; komplikasyonlar daha sık ve ciddidir. Fonksiyonel ve anatomik sonuçlar daha başarısızdır. (SETB-2023-04-070)

Objectives: Complications are common in the treatment of lower extremity congenital or acquired deformities by Ilizarov method. The results to be obtained vary in specific patient groups. In this study, deformities who developed before the age of 16 were compared with those developed after this age regardless of the type of aetiology, in terms of results obtained, treatment durations and complications encountered.
Methods: 53 bone deformities with an average of 9.5 (7.5-18) years of follow-up treated by the same surgeon were divided into 2 groups according to the age of deformity onset. Demographics and deformity characteristics of patients were defined, treatment times, bone healing indexes, consolidation/correction rates, problems encountered and results obtained were compared retrospectively. The results were compared with ASAMI functional and bone scoring. Complications were rated according to Paley and relative risk increases between groups were calculated.
Results: 26 of the patients were men and 22 were women. The average age was 26.47 (7-57). The mean deformity was 23.98° (7-60) and the mean shortness in 39 patients was 38.65 (10-110)mm. Mechanical axis deviation was corrected in 83% of patients. The Lengthening index was 54.13days/cm in the development group and 63.69 days/cm in adults. Consolidation/correction rate was 2.54 in developmental age and 2.4 (p=0.698) in adults. The risk increased by 1.02 times in terms of problems encountered, 2 for obstacles, 3 times in complications and 1.34 times in total difficulties per case, according to Paley. The duration of stay in the fixator was higher in developmental group (p=0.023). ASAMİ functional (p=0.000148) and anatomical (p=0.000242) scores were better in the adult group.
Conclusion: Congenital or acquired deformities in the lower extremity can be treated with satisfactory results by Ilizarov method. The development of deformity at an early age makes treatment difficult. Although the bone healing index is lower in this group of patients, which usually has a higher amount of shortness, the treatment is usually longer than that of adult deformities; complications are more frequent and serious. Functional and anatomical results are more unsuccessful.

Amaç: Sekonder hiperparatiroizm (sHPT) son evre böbrek yetmezliğinin, ciddi morbid durumlar ve mortaliteyle karşılaşılabilen, yaygın bir komplikasyonudur. Bu ciddi problemin en iyi çözümü renal transplantasyon (RTX) olsa da, yoğun talep ve sınırlı kaynaklar nedeniyle çoğu zaman bu mümkün olamamaktadır. sHPT’li hastalarda ilk tedavi alternatifi medikal tedavidir ve fayda etmezse paratiroidektomi (PTX) uygulanmalıdır. Subtotal PTX, total PTX ve total PTX ile birlikte ototransplantasyon (AT), sHPT için tercih edilen geçerli cerrahi seçeneklerdir. Intraoperatif parathormon (IO PTH) monitorizasyonu, sHPT’de cerrahi başarıyı arttırabilmektedir. Çalışmamız ile sHPT’li hastalarda ideal cerrahi tekniği ve IO PTH monitorizasyonunun cerrahi başarı ile ilişkisini değerlendirmeyi amaçladık.
Metod: Akdeniz Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Genel Cerrahi Kliniğinde Ocak 2001- Aralık 2021 döneminde sHPT sebebiyle ameliyat edilip takip edilen 35 hastanın tüm verilerini retrospektif olarak analiz ettik.
Bulgular: Hastaların 27 tanesine subtotal PTX uygulanırken, 6 hastaya sınırlı cerrahi (SC), 2 hastaya ise total PTX gerçekleştirildi. Takip döneminde 9 hastada persistans, 1 hastada ise rekürrens gözlendi. IO PTH monitorizasyonu uygulanmış 23 hastada 4 persistans ve 1 rekürrens (%78.3 cerrahi başarı) saptanırken, IO PTH monitorizasyonu uygulanmayan 3 hastanın ise herbirinde persistans geliştiği görüldü (%0 cerrahi başarı) (p=0.022). 9 hastada IO PTH monitorizasyon verisine ulaşılamadı. Bu çalışmada, 20 hastada IO PTH düzeyinde %80 ve üzerinde düşüş (%90 cerrahi başarı) görülürken, 3 hastada ise düşüş %80’nin altındaydı (%0 cerrahi başarı) (p=0.006). Bu 20 hastanın 17 (%94.1 cerrahi başarı)’e Subtotal PTX uygulanmıştı.
Sonuç: sHPT’nin cerrahi tedavisinde IO PTH monitorizasyonu yapılmalı ve IO PTH düzeyinde %80 ve üzerinde düşüş görülmeden de ameliyat sonlandırılmamalıdır. sHPT’nin cerrahi seçenekleri arasında da; IO PTH monitorizasyonu ile birlikte yapılan subtotal PTX, %80 ve üzerinde IO PTH düşüşü görülmesi kaydıyla, etkili ve geçerli bir cerrahi yöntemdir. (SETB-2023-04-060)

Objectives: Secondary hyperparathyroidism (sHPT) is a prevalent complication of end stage renal disease in which serious morbid conditions and mortality can be encountered. Although the best solution of this severe problem is renal transplantation, because of the huge demand and limited resources, this cannot be possible most of the time. Initial treatment alternative is medical treatment in patients with sHPT and parathyroidectomy (PTX) should be applied if does not help. Subtotal PTX, total PTX and total PTX together with autotransplantation are the current surgical options preferred for sHPT. Intraoperative parathyroid hormone (IO PTH) monitoring can increase surgical success in sHPT. We aimed to determine the ideal surgical technique and relation of IO PTH monitoring with surgical success in patients with sHPT through our study.
Methods: We analyzed all the data of the 35 patients who had PTX and follow up between January 2001 and December 2021 because of sHPT at General Surgery Department of Akdeniz University Medical Faculty Hospital in retrospective manner.
Results: Twenty-seven of the patients had been applied subtotal PTX while six of the cases had experienced limited surgery and two of them had undergone total PTX. Persistance happened to be present in the follow-up of nine patients and recurrence in one of them. Four persistant and one recurrent cases were present in 23 patients with IO PTH monitoring (78.3% surgical success), while there were persistences in each of the three patients with no IO PTH monitoring (0% success of surgery) (p=0.022). IO PTH monitoring data of nine patients could not be reached. In this study, 20 patients had IO PTH decline of 80% or more (90% surgical success) and three patients had IO PTH decline below 80% (0% surgical success) (p=0.006). Subtotal PTX was applied to 17 (94.1% surgical success) of these 20 patients.
Conclusion: In surgical treatment of patients with sHPT, IO PTH monitoring should be maintained and operation should not be finished until 80% or more decline in IO PTH level had been detected. Among the surgical alternatives for sHPT, subtotal PTX appears as an effective and valid method when performed together with IO PTH monitoring, provided that there is a decline in PTH level of 80% or more.

Ankyloblepharon filiforme adnatum, göz kapağı kenarlarının kısmen veya tamamen kaynaşmasından oluşan nadir bir konjenital anomalidir. Genellikle izole ve iyi huyludur, ancak varlığı diğer bozukluklarla nadiren ilişkili olabileceğinden neonatoloğu uyarmalıdır. Biz doğumda izole ankyloblepharon filiforme adnatum ile başvuran, üç günlük bir yenidoğan olgusunu sunuyoruz. (SETB-2022-05-124)

Ankyloblepharon filiforme adnatum (AFA) is a rare congenital anomaly consisting of partial or complete fusion of the eyelid margins. It is usually isolated and benign, but its presence should alert the neonatologist as it may rarely be associated with other disorders. We present a case of a 3-day-old newborn presenting with isolated AFA at birth.

Over kistleri, yenidoğan döneminde sık görülen batın içi kitle nedenleri arasında yer almaktadır. Over kistlerinin görülme sıklığı 2500 canlı doğumda bir olarak bildirilirken en sık görülen komplikasyonları torsiyon ve kanamadır. Tedavide fetal over kistleri genellikle kendiliğinden gerilerken komplike olgularda acil cerrahi girişim hayat kurtarıcı olmaktadır. Yaşamın ikinci gününde acil laporoskopik tedavi gereksinimi olan ve over torsiyonu tanısı alan olgumuz, yer değiştiren torsiyonun nadir görülmesi nedeniyle sunuldu. Prenatal takiplerinde karın içi kistik kitle, duodenal atrezi ve mezenter kisti şüphesi olan olgumuz, tanı ve tedavinin planlanması için kliniğimize yatırıldı. Öz geçmişinde 38 gebelik haftasında, 2700 g ağırlıklı kız bebek, normal vajinal yolla doğmuştu. Yapılan incelemelerinde sol alt kadranda kistik lezyon (5,3x4cm) saptandı. Bir gün sonra karın BT ile detaylı değerlendirmeye alınan hastada sağ üst kadranda kistik lezyon saptandı. Kistik kitlenin yer değiştirmesi ayırıcı tanıda mezenter kisti ve over torsiyonu olarak değerlendirildi. Laparoskopik laparotomide sol over torsiyonu olduğu belirlendi. Postoperatif üçüncü gününde hasta ek sorun olmadan taburcu edilidi. Yenidoğan döneminde batın içerisinde saptanan kistik lezyonlarda over kisti düşünülmelidir. Over kistinin torsiyonu durumunda karın içerisinde yer değiştirebileceği unutulmamalıdır. (SETB-2022-10-216)

Ovarian cysts are one of the most common pathologies in the infancy period. Approximately 15% of intraabdominal masses seen in this period are genital origined and one-third of these masses are ovarian cysts. The incidence of ovarian cysts has been reported as 1 in 2500 live births. The most common complications in ovarian cysts are torsion and bleeding. Fetal ovarian cysts usually regress spontaneously in complicated cysts; laparoscopic or open surgery can be applied. A female infant with a diagnosis of intraabdominal cystic mass, suspicion of duodenal atresia, and mesenteric cyst made based on a prenatal ultrasonographic imaging was hospitalized in the neonatal intensive care unit for examination and treatment. The abdominal ultrasonography revealed a cystic lesion in the lower left quadrant. The patient was evaluated with abdominal CT for detailed evaluation 1 day later and revealed a cystic lesion in the right upper quadrant. The displacement of the cystic mass conducted the differential diagnosis in favor of mesenteric cyst and ovarian torsion. Laparoscopic surgery was performed for examination and treatment. It was observed that the left ovary was torsioned and displaced. Ovarian cysts are the most frequently observed masses among prenatal cystic masses in female fetuses. It should be kept in mind that cystic masses detected in the prenatal period may often be ovarian cysts and that these cysts can be displaced in the abdomen while torsion, and a treatment plan should be determined according to the clinical findings of the patient.