Günümüzde tiroidektomide yüzey elektrotlu endotrakeal tüp ile intraoperatif sinir monitorizasyonu (IONM) standart yöntem olup, aralýklý (I-IONM) veya sürekli IONM (C-IONM) þeklinde uygulanabilmektedir. I-IONM’nin tiroidektomiye olan deðerli katkýsýna raðmen kayýt elektrotlarý veya uyarý probu ile ilgili bazý sýnýrlýlýklarý bulnmaktadýr. IONM’nin sýnýrlýlýklarýný aþabilmak ve yöntemi geliþtirmek için yeni yaklaþýmlar dikkat çekmektedir. Yüzey elektrotlu endotrakeal tüp ile IONM’de teknik problemlerin büyük bölümü, tüp elektrotlarýnýn vokal kordlara uygun temas etmemesi ile ilgilidir. Günümüzde farklý kayýt elektrotlarýnýn etkinliði araþtýrýlmaktadýr. Bu kayýt elektrotlarý tiroaritenoid veya posterior krikoaritenoid kasa uygulanan iðne elektrotlar, posterior krikoaritenoid kas yüzey elektrotlarý, trakeal kartilaja uygulanan iðne veya adheziv yüzey elektrotlar ve cilde uygulanan adesiv veya iðne elektrotlar gibi farklý tipte olup, bunlar da endotrakeal tüp elektrotlarý gibi güvenli EMG kaydý yapabilmektedirler. Ýðne elektrotlarý invaziv olmasýna raðmen tüp elektrotlardan daha yüksek EMG amplitüdü kaydederler. Adheziv yüzey elektrotlarý ile amplitüd deðerleri genelde tüp elektrottan daha düþük olmakla birlikte güvenilir EMG kaydý yapýlabilmektedir. Bu farklý tip elektrotlar tüp elektrotlara göre trakeal manipülasyondan daha az etkilenmekte ve amplitüd deðiþimleri daha azdýr.
C-IONM’de vagus çepeçevre diseke edilerek vagusa ek bir uyarý probu uygulanmaktadýr. Son zamanlarda vagusa prob uygulamadan trakeabronþial aðacý yabancý cisimlerin aspirasyonundan koruyan istemsiz, primitive bir beyin sapý refleksi olan laringeal adductor reflex (LAR) arkýnýn duyu, merkezi ve motor bileþenlerini kullanan sürekli monitorizasyon yöntemi olan sürekli LAR-CIONM yöntemi klinik olarak uygulanmaya baþlanmýþtýr. LAR’ýn afferent yolu superior laringeal sinirin internal dalý ile laryngeal mukozadan beyin sapýna ulaþýp, eferent yolu RLN yoluyla larinkse ulaþmaktadýr. LAR aktivasyonunun toplam sonucu bilateral vokal kord adduksiyonu ile laringeal giriþin kapanmasýdýr. LAR-CIONM’de yüzey elektrotlu endotrakeal tüpün bir tarafýndaki elektrottan uyarý verilerek, LAR’ýn operasyon tarafýndaki vokal kordun amplitude cevabý takip edilmektedir. Son zamanlarda disektör veya enerji cihazlarýna uygulanan uyarý probu kablolarý ile I-IONM ile diseksiyon sýrasýnda gerçek zamanlý EMG cevabý saðlanabileceði bildirilmiþtir. (SETB-2021-08-236)

Amaç: Bu çalýþmanýn amacý COVID-19 pandemisinin endokrin cerrahi hacimleri üzerindeki etkisini deðerlendirmektir.
Metod: 2020 yýlýnda pandemi nedeniyle ülkemizde periyodik olarak cerrahi kýsýtlamalar getirilmiþtir. Cerrahi kýsýtlamalarýn endokrin cerrahi hacimine etkisini araþtýrmak için Ýstanbul Týp Fakültesi Endokrin Cerrahisi Bölümünde 2019 ve 2020 yýllarýndaki endokrin cerrahi hacimleri karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: 2020 yýlýnda 2019 yýlýna göre tiroid, paratiroid ve adrenal cerrahi hacminde sýrasýyla %20, %54,5 ve %40 azalma saptandý. 2020’de benign nodüler guatr nedeniyle tiroidektomi ve paratiroidektomi hacimleri anlamlý olarak azalýrken, adrenal cerrahi hacminde 2019'a göre anlamlý bir fark gözlenmedi. Yýllýk tiroid kanseri ve adrenokortikal kanser cerrahisi hacminde iki sene arasýnda anlamlý bir fark saptanmadý.
Tartýþma: COVID-19 salgýný esnasýndaki cerrahi kýsýtlamalar, yýllýk benign guatr nedeni ile tiroidektomi ve paratiroidektomi hacminde anlamlý bir azalmaya yol açarken, tiroid kanseri ve adrenal cerrahisi hacimleri üzerine anlamlý bir etkisi saptanmadý. (SETB-2021-06-191)

Giriþ: Rekürren laringeal sinirin (RLN) ekstralaringeal dallamasý sýktýr. Çalýþmalarda intraoperatif sinir monitörizasyonunun (ÝONM) ekstralaringeal sinir dallanmasýnýn saptanma oranýný arttýrdýðý bildirilmiþtir. Biz de ÝONM klavuzluðunda tiroidektomi uygulanan hastalardaki ekstralaringeal dallanma özelliklerini ve diðer anatomik varyasyonlarla iliþkisini deðerlendirmeyi amaçladýk.
Gereç-Yöntem: Ocak 2016-Aralýk 2019 tarihleri arasýnda ÝONM kýlavuzluðunda tiroidektomi uygulanan ve RLN trasesinin larinkse giriþine kadar ortaya koyulduðu risk altýndaki sinirler çalýþmaya alýndý. RLN’nin larinkse girmeden 5 mm ve öncesinde dallanmasý ekstralaringeal dallanma olarak kabul edildi. RLN’nin Berry bölgesinde vasküler bir yapý veya Berry ligamaný lifleri ile posteriorundan tuzaklanmasý ve RLN-ITA iliþkisi deðerlendirildi.
Bulgular: Yaþ ortalamasý 49,1±13,4 (18-89) olan 696 hastada (536K, 160E) 1127 boyun tarafý deðerlendirildi. Sinir dallanmasý oraný %35.3 olup, kadýnlarda erkeklerden daha yüksekti (sýrasýyla %38.2% ve %25.8, p<0.0001). Ekstralaringeal dallanan 398 sinirin 368’i (%92.5) 2 dal, 27’si (%6.8) 3 dal, 3’ü (%0.7) 4 daldý. RLN’nin ITA’yý anterior ve dallar arasýndan çaprazlama oranlarý dallanmamýþ sinirlere göre daha yüksek (sýrasý ile %47.7 ve %44.4, %12.8 ve %7.6), posteriorundan çaprazlamasý (sýrasý ile %38.5 ve %48) daha düþüktü (p=0.001). RLN’nin Berry bölgesinde tuzaklanmasý dallanmýþ sinirlerde daha yüksekti (%25.9 vs %17.5; p=0.001). Berry tuzaklamasý sað tarafta sola göre hem dallanmýþ sinirlerde (%31.5 ve %19.4, p=0.008) hem dallanmamýþ (nonbranching) sinirlerde (%20.6 ve %14.4) daha yüksekti.
Sonuç: RLN’nin ekstralaringeal dallanmasý nadir olmayýp, genellikle 2 daldýr. Kadýnlarda dallanma oraný erkeklerden daha fazladýr. Dallanmýþ sinirlerde ITA anteriorundan ve dallar arasýndan geçme oraný daha yüksek, dallanmamýþ sinirlerde ise posteriordan seyir daha sýktýr. Dallanmýþ sinirlerde Berry bölgesinde sinirin tuzaklanma olasýlýðý daha yüksektir. Hem dallanmýþ, hem de dallanmamýþ sinirlerde sað tarafta Berry bölgesinde tuzaklama daha fazladýr. Ekstralaringeal dallanma, RLN arter iliþkisi ve Berry bölgesinde tuzaklanma sýk görülen ve deðiþken olabilen anatomik varyasyonlar olup preoperatif öngörülemez. RLN’nin ITA düzeyinde bulunup larinks giriþine kadar takip edilmesi ile ekstralaringeal dallarýn büyük bölümü ve diðer anatomik varyasyonlarla iliþkisi saptanabilir. (SETB-2021-05-155)

Amaç: Vestibüler yaklaþýmlý transoral endoskopik tiroidektomi (TOETVA), vücudun doðal açýklýklarý kullanýlarak tiroidektomi yapýlmasýný saðlayan izsiz bir yöntemdir. TOETVA yapan cerrahlar arasýnda bile yaygýn olan inanç, bu ameliyatýn tiroidektomi uygulanan hasta grubu içerisinde küçük bir yüzdeyi kapsadýðý yönündedir. Bu çalýþma ile þu anda kabul gören dýþlama kriterlerine dayanarak, endemik bir bölgede tiroidektomi uygulanmýþ olan hastalarýn aslýnda yüzde kaçýnýn TOETVA’ya uygun olduðunu belirlemeyi amaçladýk.
Yöntem: Ocak 2017-Aralýk 2019 yýllarý arasýnda, kliniðimizde tiroid patolojisi nedeni ile cerrahi uygulanan 1197 ardýþýk hasta geriye dönük olarak incelendi. Güncel dýþlanma kriterlerine göre preoperatif deðerlendirmelerinde; boyun cerrahisi geçirmemiþ, tiroid bezi uzun çapý 10 cm’den küçük, tiroid bezi hacmi 45 ml’den az, malign nodül çapý 2 cm’den küçük, benign nodül çapý 4 cm’den küçük, retrosternal uzanýmý olmayan, radyoterapi öyküsü olmayan ve lenf nodu diseksiyonu uygulanmamýþ hastalar TOETVA prosedürüne uygun görülerek çalýþmaya dahil edildi.
Bulgular: Kriterlere göre 513 hasta (%42,8) TOETVA yaklaþýmý için uygun bulundu. Hastalarýn 421 (%82)’i kadýn ve 92 (%18)’si erkek idi. Ortalama yaþ 46.2 ± 13.2 idi. Bu hastalarýn; 192 (%37) kadarý benign nedenlerle, 321 (%63)’si ise malignite veya malignite þüphesi sebebiyle ameliyat edildi. Benign hastalarda ortalama nodül boyu 1,9 cm, ortalama tiroid hacmi 23,8 ml idi. Malign hastalarda ise ortalama nodül boyu 1,7 cm, ortalama tiroid hacmi 21,8 ml idi. Hastalardan 462’sine (%90.1) total tiroidektomi, 51’ine (%9.9) ise hemitiroidektomi uygulandý. Bu tarihler arasýnda 29 hastaya TOETVA uygulanýrken 4 hastaya ise bilateral aksiller meme yaklaþýmlý (BABA) tiroidektomi ameliyatý uygulandý. Hastalarýn kesin patoloji sonuçlarý irdelendiðinde; 301 (%58,7) hastada papiller tiroid karsinomu, 192 (%37,4) hastada benign patolojiler, 20 (%3,9) hastada da diðer patolojiler saptandý (tiroidin folliküler karsinomu, Hürthle hücreli neoplazi, az diferansiye karsinom… vb.).
Sonuç: Her ne kadar ‘hasta isteði’ gibi bir faktör çalýþmaya dahil edilemese de TOETVA’ya uygun hasta havuzu sanýlanýn aksine daha geniþtir. Kozmetik kaygýlarýn giderek önem kazandýðý günümüzde, güvenilirlik bakýmýndan etkin olan TOETVA yönteminin, yaygýnlaþmaya devam edeceðini ve yakýnda rutin cerrahi asistan eðitimi içerisinde de yerini alacaðýný düþünmekteyiz. (SETB-2021-05-145)

Amaç: Total tiroidektomi (TT)’ye ek olarak santral boyun diseksiyonu (SBD) uygulanmasýnýn komplikasyon riskini arttýrýp arttýrmadýðý halen tartýþmalýdýr. Bu çalýþmada diferansiye tiroid kanseri (DTK)’de TT’ye göre SBD’nin komplikasyon geliþimi üzerine etkisini deðerlendirmeyi amaçladýk.
Gereç ve Yöntem: DTK nedeni ile opere edilen yaþ ortalamasý 48,73+14.78 (17-82) olan 186 hastanýn (136 kadýn, 50 erkek) verileri retrospektif olarak deðerlendirildi. Hastalar TT(Grup 1) ve SBD+TT/tamamlayýcý tiroidektomi+lateral boyun diseksiyonu(Grup 2) yapýlanlar olarak 2 gruba ayrýldý. Gruplarýn komplikasyon oranlarý karþýlaþtýrýldý ve komplikasyonlar üzerine etkili risk faktörleri deðerlendirildi.
Bulgular: Grup 1’de 117 (91 K, 26 E), grup 2’de 69 (45 K, 24 E) hasta vardý. Grup 2’de grup 1’den sýrasý ile paratiroid ototransplantasyonu %42, %6 (p=0.000), istenmeyen paratiroidektomi %37.7, %9.4 (p=0.000) anlamlý olarak yüksekti.
Grup 2’de grup 1’den toplam postoperatif hipoparatiroidizm (sýrasý ile %58 vs %21.4; p=0.000), geçici hipoparatiroidizm (sýrasý ile %52.2 vs %20.5; p=0.000) anlamlý olarak daha yüksek, kalýcý hipoparatiroidizm oranlarý istatistik olarak anlamlý deðildi (sýrasý ile %5.8 vs %0.9; p=0.064) (Tablo 2).
Multinominal lojistik regresyon analizinde sadece SBD hem total hem geçici hipoparatiroidizm artýþý için baðýmsýz risk faktörü olarak saptandý. SBD’nin total hipoparatirtoidizm için relatif riski (RR): 5.2 (odd ratio (OR): 0.192); p=0.007, geçici hipoparatiroidizm,çin RR 3.5 kat (OR: 0.285); p=0.036) daha yüksekti.
Risk altýndaki sinir sayýsýna göre 119 boyun tarafýna SBD, 253 boyun tarafýna sadece tiroidektomi uygulandý. SBD uygulananlarda sadece tiroidektomi uygulananlara göre total vokal kord paralizisi (VKP) oraný (sýrasý ile 9 (%7.6) vs 6 (%2.4); p=0.017), geçici VKP oraný (sýrasý ile 7 (%6) vs 4 (%1.6); p=0.021) anlamlý olarak yüksekti. Multinominal lojistik regresyon analizinde sadece SBD yapýlmasý total VCP için baðýmsýz risk faktörü olup, total VKP RR’yi yaklaþýk 5.34 kat (OR: 0.184; p=0.007) arttýrmaktadýr.
Sonuç: Sonuç olarak total tiroidektomiye göre SBD kalýcý hipoparatiroidizm ve VKP oranlarýný arttýrmadan uygulanabilmesine raðmen, total ve geçici hipoparatiroidi, total ve geçici VKP riskini arttýran bir giriþimdir. SBD yapýlan hastalar geçici hipoparatiroidi açýsýndan dikkatli takip edilmelidirler. (SETB-2021-07-202)

Amaç: Mediastinal yerleþimli tiroid ve paratiroid patolojilerinde genellikle servikal kesiler yeterli olsa da bazen mediastinal yaklaþýmlara ihtiyaç duyulmaktadýr. Son yýllarda median sternotomi yerine daha az invaziv yöntemler kullanýlmaktadýr. Bu çalýþmada, kliniðimizde retrosternal guatr (RG) ve mediastinal paratiroid patolojisi nedeniyle split sternotomi yapýlan hastalarda kesinin yeterliliði ve morbidite araþtýrýldý.
Yöntem: Ocak 2010- Ocak 2021 tarihleri arasýnda kliniðimizde retrosternal tiroid patolojisi veya mediastinal ektopik paratiroid adenomu nedeniyle servikal kesiye ek olarak ya da ayrý vertikal kesi ile sternal çentikten üçüncü interkostal aralýða uzanan split sternotomi uygulanan hastalarýn dosyalarý geriye dönük olarak incelendi. Operatif baþarý, split sternotominin saðladýðý ekspojur ve komplikasyon oranlarý incelendi.
Bulgular: Çalýþmaya split sternotomi uygulanan 12 hasta dahil edildi. Hastalarýn ortalama yaþý 57,25±12,62 (44-83) olarak hesaplandý. Hastalarýn 8’i (%66,7) kadýn, 4'ü (%33,3) ise erkekti. Ameliyat endikasyonu 3 (%25) hastada multinodüler guatr (MNG), 3 (%25) hastada nüks MNG, 3 (%25) hastada hiperparatiroidi ve 3 (%25) hastada tiroid kanseriydi. Ameliyat sonrasý 6 (%50) hastada geçici hipokalsemi ve 1 (%8,3) hastada geçici unilateral vokal kord paralizisi geliþmiþ olup, ortalama 3 haftalýk sürede tüm komplikasyonlar spontan düzeldi. Yine hiçbir hastada medyan sternotomi gerekmedi.
Sonuç: Split sternotomi servikal yaklaþýmla eksize edilemeyen RG ve mediastinal paratiroid patolojilerinde ameliyatýn baþarýsý için yeterli ve uygulanabilir bir yöntemdir. (SETB-2021-05-136)

Amaç: Hormon aktif ve fonksiyonel olmayan adrenal kitlelerde farklý cerrahi yaklaþýmlarýn intraoperatif ve kýsa dönem sonuçlarýný karþýlaþtýrmak.
Yöntem: 2012-2020 yýllarý arasýnda kliniðimizde adrenal bez cerrahisi geçiren 206 hastanýn verileri retrospektif olarak incelendi. Hastalara ait ameliyat öncesi poliklinik kayýtlarý, görüntüleme yöntemleri, laboratuvar sonuçlarý ve ameliyat kayýtlarý, ameliyat süreleri, kanama miktarý, hastanede kalýþ süresi, komplikasyonlar deðerlendirildi. Hastalar, non-fonksiyonel kitlesi olanlar (n=80) ve hormon-aktif kitlesi olanlar (n=126) þeklinde 2 gruba ayrýldý.
Bulgular: Hastalarýn yaþ ortalamasý 56,5 (19-83) olup %77,2’si kadýndý. Ýki grup arasýnda demografik bulgular benzerdi. Kitle boyutlarý fonksiyonel kitlelerde daha büyük olup (p=0,311), feokromositoma alt grubunda fark daha belirgindi (p=0,088). Her iki grupta açýk cerrahiye geçiþ oraný benzer olup (0,959), robotik olgularda laparoskopi veya konvansiyonel açýk cerrahiye geçiþ yapýlmadý. Ýki grup arasýnda, ameliyat süresi (p=0,669), ortalama kan kaybý miktarý (p=0,834) ve ortalama hastanede kalýþ süresi de benzerdi (p=0,195). Hormon aktif grupta yer alan hastalarýn alt grup analizlerine bakýldýðýnda; Conn, Cushing ve Feokromositoma nedeniyle ameliyat edilen hastalar arasýnda ameliyat süresi ve tahmini kan kaybý açýsýndan fark saptanmazken (p=0,086 ve p=0,099; sýrasýyla), hastanede yatýþ süresi Cushing’li hastalarda daha uzun olarak bulundu (p=0,001).
Sonuç: Hormon aktif adrenal kitlelerin cerrahi sonuçlarý non-fonksiyonel kitlelerle benzer olarak bulunmuþtur. Kitlenin hormonal durumunun cerrahi prosedürün zorluk derecesini deðiþtirmediði düþünülmekle birlikte robotik yaklaþýmýn bu kitlelerde manipülasyonu kolaylaþtýrmak için tercih edilmesi düþünülmelidir. (SETB-2021-05-147)

Amaç: Bu çalýþmanýn amacý, adrenal bezlerin sað, sol, toplam hacim, þeklinin normal deðer aralýðýný belirlemek ve adrenal bez hacmi ile cinsiyet, yaþ, boy, kilo, vücut kitle indeksi (VKÝ), bel çevresi arasýndaki iliþkiyi multi dedektör bilgisayarlý tomografi (MDBT) ile deðerlendirmektir.
Yöntem: Çalýþmaya 56'sý erkek ve 59'u kadýn olmak üzere 115 MDBT taramasý dahil edildi. Adrenal bez hacmini ölçmek için adrenal bezin konturlarý yarý otomatik olarak çizildi. Daha sonra her bir kesitteki alan otomatik toplanarak hacimler ölçüldü. Tekrarlanan ölçümlerde gözlemci güvenilirliðini analiz etmek için %95 güven aralýðý ile sýnýf içi korelasyon katsayýsý testi kullanýldý. Katýlýmcýnýn yaþý, cinsiyeti, kilosu, boyu, VKÝ'si ve bel çevresi kaydedildi. P deðerinin 0.05'ten düþük olmasý istatistiksel açýdan anlamlý kabul edildi.
Bulgular: Katýlýmcýlarýn ortalama yaþý 49.5 ± 17.7 (19-81) dir. Ortalama sað adrenal bez hacmi, sol adrenal bez hacmi ve toplam adrenal bez hacmi sýrasýyla 3.47 ± 1.33, 4.77 ± 1.33 ve 8.25 ± 2.74 cm3 olarak hesaplandý. Tüm ölçümler için sýnýf içi korelasyon katsayý deðerleri > 0.80–0.90 idi ve bu mükemmel uyumu gösteriyordu. Sol adrenal bez hacmi, sað adrenal bez hacminden daha yüksek olarak ölçüldü. Adrenal bez hacimleri ile VKÝ ve bel çevresi arasýnda orta derecede pozitif korelasyonu gözlendi.
Sonuç: Obezitenin göstergesi olan VKÝ ve bel çevresindeki artýþ, adrenal bez hacimlerindeki artýþla iliþkili olup, bu bulgu obezitedeki muhtemel hipotalamik-hipofiz-adrenal aks fizyopatolojisinin aydýnlatýlmasýna katkýda bulunabilir. (SETB-2021-05-140)

Amaç: Bu çalýþma, tek bir merkezin sað ve sol taraf laparoskopik donör nefrektomi (LDN) sonuçlarýný karþýlaþtýrmayý amaçlamaktadýr.
Gereç ve Yöntemler: 2008-2020 yýllarý arasýnda kliniðimizde LDN uygulanan hastalarýn sonuçlarý retrospektif olarak deðerlendirildi. Verici böbreðin tarafýna göre iki grup oluþturuldu. Gruplar arasýnda cinsiyet, yaþ, vücut kitle indeksi, ameliyat süresi, kanama miktarý, sýcak iskemi süresi, dren çekilme süresi, hastanede kalýþ süresi ve komplikasyonlar karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Çalýþmaya toplam 314 hasta dahil edildi. Altmýþ altý hastaya sað LDN ve 248 hastaya sol LDN uygulanmýþtý. Gruplar arasýnda yaþ, operasyon süresi, kanama miktarý, sýcak iskemi süresi ve komplikasyonlar açýsýndan fark yoktu (p>0.05). Bununla birlikte dren çekilme süresi ve hastanede kalýþ süresi sol LDN grubunda daha uzun bulundu (p<0.05).
Sonuçlar: Sað LDN, sol LDN ile benzer intraoperatif sonuçlara sahiptir. Bununla birlikte sol LDN sýrasýnda lenfatik yapýlarýn disseksiyonunun titizlikle yapýlmamasý, þilöz drenaj ve uzamýþ hastanede kalýþ süresine neden olabilir. (SETB-2021-01-020)

Amaç: Hamartomlar akciðerin sýk görülen iyi huylu tümörleridir. Nadiren, teþhis sýrasýnda veya takip sýrasýnda akciðer kanseri görülebilir.
Yöntem: 2016-2019 yýllarý arasýnda ameliyat edilen ve akciðer hamartomu tanýsý alan 38 hasta klinikopatolojik özellikleri açýsýndan retrospektif olarak incelendi. Olgular yaþ, cinsiyet, radyolojik bulgular, nodüllerin lokalizasyonu, cerrahi yöntemler ve akciðer kanseri insidansýna göre analiz edildi.
Sonuçlar: Ortalama yaþ 50.2 ± 11.1 (daðýlým 28-76) idi. 23 erkek (%60.5) ve 15 kadýn (%39.5) hasta vardý. Ortalama çap 2.7 ± 1.8 (daðýlým 0.8-10 cm) idi. 28 hastada hamartom çapý <3 cm (%73,6) idi. 18 olguda (%47.4) hamartom lokalizasyonu üst lobdaydý. 6 olgu (%15.8) hamartom santral yerleþimliydi. 10 olguda (%26.3) multiple nodül tespit edildi. Taný anýnda 4 olguda (%10.5) akciðer kanseri ve hamartom birlikte görüldü. 29 olguya (%76.3) video yardýmlý torakoskopik cerrahi (VATS) uygulandý. Cerrahi yöntem olarak, 4 olguda (%10.5) enükleasyon, 28 olguda (%73.7) wedge rezeksiyonu ve 6 olguda (% 15.8) lobektomi yapýldý. Ameliyat sonrasý erken dönem takiplerde mortalite görülmedi.
Sonuç: Pulmoner hamartomlar sýklýkla benign radyolojik bulgularý olan soliter pulmoner nodüller olarak görülür. VATS wedge rezeksiyon, taný ve tedavide güvenle kullanýlabilecek bir yöntemdir. Hamartomlar taný veya takip sýrasýnda akciðer kanseri ile birliktelik gösterebilir, bu nedenle hamartom teþhisi konan hastalarda görülen farklý bir nodülün akciðer kanseri ile iliþkili olabileceði akýlda tutulmalýdýr. (SETB-2020-06-097)

Amaç: Travma, radyoterapi, onkolojik rezeksiyon ve tekrarlayan ameliyatlar sonrasýnda saçlý deri defektleri ortaya çýkabilir. Saçlý kafa derisinin iki rolü vardýr, bu da kalvaryumu korumak ve estetik görünüme katkýda bulunmaktýr. "Rekonstrüktif merdiven" yaklaþýmý küçük ve orta büyüklükteki kafa derisi kusurlarýný kapatmak için kullanýlabilirken, kalvaryumu içeren daha büyük olanlar veya radyasyon tedavisi geçmiþi için geçerli deðildir. Bu çalýþmanýn amacý, karmaþýk kafa derisi defektleri nedeniyle ameliyat edilen vakalarý sunmak, komplikasyonlarý analiz etmek ve rekonstrüksiyon seçimini tartýþmaktýr.
Gereç ve Yöntemler: Çalýþma, Aralýk 2017 ile Aðustos 2019 tarihleri arasýnda karmaþýk kafa derisi defekti nedeniyle opere edilen 14 hastadan oluþmaktadýr. Hastalar yaþ, cinsiyet, etiyoloji, radyasyon tedavisi öyküsü, defekt boyutu ve yeri, rekonstrüksiyon aþamalarý, kraniyoplasti ve duraplasti seçenekleri, serbest flep tipi, alýcý arter, ven greft gereksinimi ve komplikasyon açýsýndan deðerlendirilmiþtir.
Bulgular: On bir erkek ve üç kadýndan oluþan hastalarýn yaþ ortalamasý 56,7 idi. Skalp defektlerinin etiyolojisi bazoskuamöz karsinom, skuamöz hücreli karsinom, dev bazal hücreli karsinom, anjiyosarkom, atipik menenjiyom, glioblastoma multiforme ve anaplastik oligodendrogliomu içermekte idi. Defektler dokuz vakada tam kalýnlýkta kalvaryum ve beþ vakada perikranyumu içeriyordu. Kranioplastiler kaburga grefti (n = 1), kemik grefti (n = 1) ve titanyum meþ (n = 7) ile yapýldý. Rekonstrüksiyon için kullanýlan serbest flepler; muskulokutanöz latissimus dorsi (n = 4), latissimus dorsi kas (n = 3), anterolateral uyluk (n = 4), muskulokutanöz anterolateral uyluk (n = 1), vastus lateralis kas (n = 1) ve rektus abdominis kas flebi (n = 1) idi. Flep kaybý gözlenmedi. Hastalarýn dördünde komplikasyon oluþtu, bunlar kýsmi greft kaybý, yara ayrýlmasý, seroma ve tatmin edici olmayan estetik sonuç idi.
Sonuç: Kompleks skalp defektlerinin rekonstrüksiyonu için lokal flepler yerine serbest doku transferleri seçilmelidir, çünkü lokal fleplerin baþarýsýzlýðý çok daha büyük kusurlar ve daha kötü sonuçlar yaratabilir. Düzgün rekonstrüksiyon için birçok seçenek vardýr ve her vakanýn komorbid koþullarýný hesaba katarak uygun olaný seçmek önemlidir. (SETB-2020-10-199)

Amaç: Geçici transvenöz pacemaker (GTPM) takýlmasý, acil serviste (AS) uygulanan hayat kurtarýcý müdahalelerden biridir. Bu çalýþmanýn amacý, acil serviste hemodinamik açýdan stabil olmayan bradiaritmi nedeniyle GTPM takýlan hastalarýn demografik, klinik özelliklerini ve hastane içi sonuçlarýný belirlemekti.
Yöntem: Çalýþmamýza Ocak 2014 ve Ekim 2019 tarihleri arasýnda, ASʼde yatak baþý GTPM takýlan ardýþýk 234 hasta dahil edildi. Hastalarýn etiyolojik özellikleri, elektrokardiyografi
(EKG) bulgularý, kalýcý pacemaker (KPM) gereksinimleri ve hastane içi mortalite geriye dönük olarak incelendi.
Bulgular: Stabil olmayan bradiaritmilerin en sýk etiyolojisi ekstrinsik nedenlerdi (%57,6). Ekstrinsik etyolojilerin çoðunluðu ilaç tedavisiyle iliþkili faktörlerdi (%60,7). Bradiaritmi, ekstrinsik nedenler ortadan kaldýrýldýktan sonra hastalarýn %60'ýnda devam etti. En sýk EKG bulgusu yüksek dereceli atrioventriküler bloktu (%62). Hastalarýn %44ʼüne KPM implante edildi. Hastane içi mortalite oraný %19,7 idi. Çok deðiþkenli regresyon analizinde sol ventrikül ejeksiyon fraksiyonu (LVEF) ve baþvuru anýnda ölçülen diyastolik kan basýncý (DKB) (p<0,001; p<0,001, sýrayla) hastane içi mortalitenin baðýmsýz öngörücüleri olarak belirlendi.
Sonuç: Acil serviste ilk taný ve müdahale stabil olmayan bradiaritmili hastalar için büyük önem taþýmaktadýr. Acil serviste mümkün olan en hýzlý þekilde GTPM takýlmasý özellikle düþük LVEF’li ve düþük DBP'li hastalarda hayati organlarýn hipoperfüzyonuna maruz kalma süresini azaltarak mortaliteyi azaltabilir. Ayrýca, potansiyel olarak dýþ faktörlere baðlý olarak ortaya çýktýðý düþünülen bradiaritmilerde de altta yatan bir latent iletim sistemi hastalýðý olabileceði akýlda tutulmalýdýr. (SETB-2021-02-059)

Amaç: Hidrops fetalis (HF) tanýsý ile yatýrýlarak tedavi edilen yenidoðan bebeklerin etiyolojik daðýlým ve prognozunun deðerlendirilmesi
Yöntem: Bu retrospektif tanýmlayýcý çalýþmaya, hastanemizde son on yýllýk süre içerisinde doðan ve HF tanýsý ile yatýrýlan tüm infantlar çalýþmaya alýndý. Bebeklerin demografik özellikleri, saptanan etiyolojik daðýlýmlar ile uygulanan tedavi giriþimleri ve prognoz bilgileri geriye yönelik olarak kaydedildi. Bebek verileri tam olmayan infantlar çalýþma dýþý býrakýldý
Bulgular: Çalýþmaya alýnan 21 HF tanýlý olgunun ortalama gestasyonel yaþý 33,6±3,1 hafta, ortalama doðum aðýrlýðý 2444±792 gram idi. HF olgularýnýn %90,5’i sezeryan ile doðmuþtu ve prenatal taný oraný %42,9 idi. Doðum salonunda, doðumda canlandýrma uygulanan bebeklerin %57.1’i entübe edilmiþti. Yenidoðan Yoðun Bakým Ünitesi’nde %81 olgu entübe edilmiþ ve %71,4’ü surfaktan tedavisi almýþtý. HF bulgularýndan en sýk asit (%81) ve cilt altý ödem (%81) saptandý. Olgulara en sýk giriþimsel iþlem olarak parasentez (%81) ve torasentez (%52,4) uygulanmýþtý. Ýmmun HF nedeni ile 2 olguya (%9,5) kan deðiþimi uygulanmýþtý. Çalýþma grubunda mortalite %52,4 idi. Çalýþma grubunda HF olgularýnýn etyolojik daðýlým deðerlendirildiðinde, 3 olguda (%14,3) immun HF ve 18 olguda (%85,7) non-immun hidrops fetalis (NIHF) saptandý. Ýmmun HF olgularýnda altta yatan neden rhesus (Rh) uyuþmazlýðý idi. NIHF saptanan olgularda, etyolojide en sýk idiyopatik (%23.8) ve kardiovasküler hastalýk (19,04%) saptandý. Doðum salonu uygulamalarý ile mortalite arasýnda anlamlý iliþki saptandý. Kaybedilen olgularda doðumhanede entübasyon gereksinimi anlamlý yüksek iken yaþayanlarda doðumhanede sadece pozitif basýnçlý ventilasyon uygulanma sýklýðý anlamlý yüksek idi ( p sýrasýyla; 0,017 ve0,013). Ýmmun HF olgularýnda saðkalým %66,7, NIHF olgularýnda saðkalým %44,4 idi.
Sonuç: Hidrops fetalis tanýlý bebeklerde perinatal mortalite riski altta yatan nedene baðlý olarak yüksektir. Çalýþmamýzda HF’in büyük bir oranda non immün nedenler ile geliþtiði, prenatal taný ve izlemin bu bebeklerde yetersiz olduðu ve doðumhanede uygulanan giriþimlerin HF’li yenidoðan bebeklerde mortaliteyi öngörmede etkili bir faktör olduðu saptandý. (SETB-2021-06-189)

Giriþ: β-laktam antibiyotik alerjisi çocuklarda en sýk görülen ilaç alerjisidir. β-laktam antibiyotiklere karþý þüpheli reaksiyonlarý olan hastalarýn çoðu aslýnda bu ilaçlarý tolere edebilir. Bu çalýþmanýn amacý β-laktam alerjisi olan çocuklarýn klinik ve laboratuvar özelliklerini deðerlendirmek ve penisilin ile sefalosporinler arasýndaki çapraz reaktiviteyi belirlemektir.
Yöntemler: β-laktam alerjisi tanýsý, deri testleri ve / veya ilaç provokasyon testlerinin sonuçlarýna göre konulmuþtur. Penisilin alerjisi deri testleri DAP penisilin® (Diater laboratories, Madrid, Ýspanya), penisilin G ve ampisilin / amoksisilin preparatlarý ile yapýldý. Sefalosporin alerjisini deðerlendirmek için penisilin cilt ve / veya provokasyon testlerine ek olarak suçlu sefalosporin ile cilt ve provokasyon testleri yapýldý.
Bulgular: β-laktam alerjisi olan hastalarýn% 87.7'sinin (71/81) suçlu ilacý tolere edebildiðini bulduk. Taný konulan 10 hastadan 2'sinde çapraz reaktivite (penisilin ve sefalosporin) ve 8'inde çeþitli β-laktam (aminopenisilin n = 6, seftriakson n = 2) alerjileri vardý. Yaþýn büyük olmasý ve erken tip klinik reaksiyonlarý, doðrulanmýþ β-laktam alerjisi için risk faktörleri olarak belirledik.
Sonuç: Deri testleri ve ilaç provokasyon testleri, β-laktam alerjisi olan hastalarda teþhis ve alternatif bir güvenli antibiyotiðin belirlenmesinde yararlý prosedürler gibi görünmektedir. Hastalarýn çoðu bu ilaçlarý tolere etti. Doðrulanmýþ alerjisi olan hastalarýn küçük bir kýsmý, çapraz reaktivite olasýlýðý nedeniyle tüm β-laktam antibiyotiklerinden kaçýnmalýdýr. (SETB-2021-02-035)

Amaç: Kolay kullanýlabilen ve arteryel kan örneði alýnmasýný gerektirmeyen noninvaziv bir solunum yetmezliði deðerlendirme aracý olan respiratuvar þiddet skoru (RSS)’nun çok düþük doðum aðýrlýklý (ÇDDA) prematürelerde ekstübasyon baþarýsýzlýðýný tahmin etmedeki prediktif deðerini araþtýrmaktýr.
Yöntem: Þubat 2016 – Eylül 2020 tarihleri arasýnda ünitemize kabul edilen <30. gebelik haftasýndan önce doðan ve doðum aðýrlýklarý <1250 g olan bebeklerin demografik özellikleri, klinik seyirleri ve neonatal morbiditeleri retrospektif olarak hasta dosyalarýndan incelendi. Ekstübasyon baþarýsý, ekstübasyondan sonraki 72 saat süreyle reentübasyon ihtiyacý olmamasý olarak tanýmlandý. Hastalarýn ilk planlý ekstübasyonlarý öncesindeki RSS ve RSS/kg deðerleri hesaplandý. Baþarýlý ve baþarýsýz ekstübasyon grubundaki bebeklerin ekstübasyon öncesindeki RSS deðerleri ve ekstübasyon baþarýsýzlýðý ile iliþkilendirilen risk faktörleri karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Çalýþmamýz dahil edilme kriterlerini karþýlayan 142’si bebek ile gerçekleþtirildi. Ekstübasyon baþarýsýzlýðý oranýmýz %30,2 (43/142) olarak saptandý. Erken gebelik haftasý, düþük doðum aðýrlýðý, erkek cinsiyet, yüksek RSS deðerleri, grade ≥3 intraventriküler kanama, geç baþlangýçlý sepsis ile ekstübasyon zamanýndaki düþük aðýrlýk ve postmenstrüel yaþ ekstübasyon baþarýsýzlýðý için risk faktörleri olarak saptandý. Bu risk faktörlerini içeren lojistik regresyon analizinde RSS/kg, geç baþlangýçlý sepsis ile birlikte istatistiksel önemini korudu [OR 25.7 (95% CI: 5,70 - 115,76); p < 0.001]. RSS deðerleri için gerçekleþtirilen ROC analizinde 2,13 cut-off deðeri ile (AUC: %82,5) RSS/kg’ýn %77 duyarlýlýk ve %78 özgüllüðe sahip olduðu belirlendi (p<0,001). Ekstübasyon baþarýsýzlýðý yaþayan bebeklerde mekanik ventilasyon ve hastanede yatýþ süresi ile evre ≥3 prematüre retinopatisi ve evre ≥2 nekrotizan enterokolit görülme sýklýðý daha fazla saptandý.
Sonuç: Yüksek RSS ve RSS/kg deðerleri ekstübasyon baþarýsýzlýðý ile yakýndan iliþkilidir ve ekstübasyon baþarýsýzlýðýný azaltmada klinik yargýyý destekleyici noninvaziv bir deðerlendirme aracý olarak kullanýlabilir. (SETB-2021-04-119)

Amaç: Ýnek sütü (ÝS), duyarlý bireylerde alerjik reaksiyona yol açabilen bazý proteinler içermekte olup, çocukluk çaðýnda en sýk görülen gýda alerjisi nedenlerindendir. Hastalarýn birçoðunda 3 yaþýna kadar tolerans geliþmektedir. Bu çalýþmada inek sütü alerjisinde (ÝSA), inek sütü alerjen bileþenleri (α-laktalbumin, β-Laktoglobulin, kazein) duyarlýlýðý ile birlikte keçi sütü ve koyun sütü çapraz reaksiyonlarýnýn deðerlendirilmesi ve klinik bulgular ile tolerans geliþimi üzerine etkisinin araþtýrýlmasý amaçlandý.
Metot: Bu çalýþma IgE aracýlý ÝSA tanýsý ile izlenen ortalama 38 aylýk 66 hastayý içeren retrospektif kesitsel bir çalýþma olup, hastalar iki grupta deðerlendirildi; Grup 1(n=50): besin yükleme testine (BYT) göre tolerans geliþmediði saptanan hastalar, Grup 2(n=16): eliminasyon diyeti ile izlenen ve BYT testinde tolerans geliþtiði saptanan hastalar idi. Ýki grup arasýnda Ýnek sütü(ÝS)-sIgE, α-laktalbumin(A-LA)-sIgE, β-Laktoglobulin(BLG)-sIgE, kazein(CAS)-sIgE, keçi sütü(KS)-sIgE ve koyun sütü(KoS)-sIgE, deri prik testte(DPT) ÝS ve KS ile kabarýklýk çapý, periferik kanda eosinofil yüzdesi karþýlaþtýrýldý.
Tartýþma: Yüksek CAS-sIgE, KS-sIgE, KoS-sIgE düzeyi persistan ÝSA için ÝS-sIgE düzeyi ve DPT’de ÝS kabarýklýk çapýnýn yüksekliði gibi risk faktörüdür. Ýlk reaksiyonun anafilaksi olmasý risk faktörü olarak düþünülmüþtür. Yüksek ÝS-sIgE, CAS-sIgE, KS-sIgE, KoS-sIgE düzeyi, solunum bulgularý ile iliþkilidir. (SETB-2020-09-180)
Sonuçlar: Hastalarýn %84.8’inde KS-sIgE ve KoS-sIgE duyarlýlýðý saptandý; A-LA-sIgE, bLG-sIgE, CAS-sIgE pozitifliði ise sýrasýyla %69.7, %62.7, %77.3 idi. Gruplar arasýnda, ÝSA baþlangýç ve taný yaþý, cinsiyet, ortanca eliminasyon süresi, Total IgE, ÝS-sIgE, A-LA-sIgE, bLG-sIgE, eozinofil yüzdesine göre fark yoktu (p>0.05). Grup 1’de DPT’de ÝS ve KS ile kabarýklýk çapý(p<0.001), CAS-sIgE(p<0.001), KS-sIgE(p=0.003), KoS-sIgE(p=0.001) düzeyi daha yüksekti. ÝS-sIgE ile total IgE(p=0.001), % eozinofil(p=0.04), DPT’de ÝS ile kabarýklýk çapý (p=0.001), CAS-sIgE (p<0.001), KS-sIgE (p<0.001), KoS-sIgE (p<0.001) arasýnda pozitif korelasyon saptandý. Solunum semptomlarý ve anafilaksi öyküsü olan hastalarýn ÝS-DPT, ÝS-sIgE, CAS-sIgE, KS-sIgE, KoS-sIgE düzeyi yüksekti (p<0.05); gastrointestinal bulgular veya cilt semptomlarý ile laboratuvar bulgularý arasýnda iliþki saptanmadý. Anafilaksi öyküsü olan hiçbir hastada tolerans saptanmadý.

Amaç: Karbapeneme dirençli Gram negatif etkenler ile geliþen bakteriyemik enfeksiyonlar artan sýklýkta karþýlaþýlmakta ve yüksek mortaliteyle sonuçlanmaktadýr. Çalýþmamýzda karbapeneme dirençli ve duyarlý Gram negatif bakteriler ile geliþen bakteriyemilerdeki risk faktörleri ve sonuçlarýn karþýlaþtýrýlmasý, mortalite ile iliþkili faktörlerin belirlenmesi amaçlanmýþtýr.
Yöntem: Çalýþma xxx Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi’nde, Haziran 2016 – Kasým 2017 tarihleri arasýnda retrospektif gözlemsel karþýlaþtýrmalý vaka serisi olarak gerçekleþtirildi. Olgular kan kültürlerinde üreyen patojenlerin antibiyotik duyarlýlýk sonucuna göre karbapeneme duyarlý ve dirençli olmak üzere iki gruba ayrýlarak deðerlendirildi. Bu iki grup arasýnda karbapenem direnci geliþimi açýsýndan risk faktörleri, hastanede yatýþ süreleri, mortalite oranlarý, mortal seyreden olgular için mortalite ile iliþkili faktörler araþtýrýldý.
Bulgular: Çalýþmaya 211 olgu dahil edildi. Olgularýn 157 tanesi karbapeneme duyarlý, 54 tanesi karbapeneme rezistan Gram negatif bakteriyemiydi. Tüm hastalar içerisinde 60 (%28,4) hastada mortalite geliþti. Karbapenem direnci olan hastalarýn 14 ve 28 günlük mortalite oranlarý karbapenem direnci olmayanlara göre istatistiksel olarak anlamlý yüksek saptandý. Bakteriyemi geliþimi sonrasý hastane yatýþ süreleri karþýlaþtýrýldýðýnda her iki grup arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark saptanmadý. Pittsburgh bakteriyemi skoru, kardiyovasküler hastalýk, üriner kateterizasyon ve uygun olmayan ampirik antibiyotik tedavisi mortalite açýsýndan en anlamlý risk faktörleri olarak saptandý.
Sonuç: Karbapenem direnci artmýþ mortalite ile iliþkilidir ve uygun olmayan ampirik antibiyotik tedavisi mortaliteyi artýrmaktadýr. Bu sebeple karbapeneme dirençli Gram negatif bakteriyemileri öngörmede hastalar risk faktörleri açýsýndan deðerlendirilmeli ve uygun hastalarda dirençli patojenlere yönelik tedavi uygulanmalýdýr. (SETB-2020-05-065)

Amaç: Metabolik sendromlu (MS) geriatrik hastalar nötrofil / lenfosit oraný (NLO) ve C-reaktif protein (CRP) ile epikardiyal yað dokusu kalýnlýðý (EFTT) arasýndaki iliþkiyi deðerlendiren veri yoktur. Bu çalýþmada 65 yaþ üzeri metabolik sendromlu hastalarda EFTT ile CRP ve NLO arasýndaki iliþkiyi deðerlendirmeyi amaçladýk.
Yöntem: Çalýþmamýz kesitsel bir çalýþmadýr. Çalýþmaya metabolik sendromlu 50 hasta (hasta grubu) ve metabolik sendromu olmayan 25 kiþi (kontrol grubu) dahil edildi. Tüm parametreler hasta ve kontrol gruplarýnda karþýlaþtýrýldý. NLO ve CRP ile EFTT arasýndaki korelasyon deðerlendirildi.
Bulgular: WBC ve nötrofil düzeyleri metabolik sendrom grubunda daha yüksekti (sýrasýyla p = 0,020, p = 0,019). Metabolik sendromlu hastalarda hem transvers hem de longitudinal EFTT daha fazlaydý (p <0,001). Metabolik sendrom grubunda EFTT ile NLO arasýnda anlamlý bir korelasyon vardý, ancak ayný korelasyon CRP ile saptanmadý (r = 0.4, p = 0.003).
Sonuç: Çalýþmamýz, MS'li 65 yaþýn üzerindeki hastalarda hem uzunlamasýna hem de enine EFTT'nin NLO ile iliþkili olduðunu gösterdi. Geriatrik MS hastalarýnda, yüksek NLO seviyesi, miyokardýn etrafýndaki artmýþ viseral yaðýn bir göstergesi olarak kullanýlabilir. (SETB-2021-01-016)

Giriþ: Taný sýrasýndaki fibroz evresi ve tedavinin ilk yýlýnda ursodeoksikolik asit tedavisine yanýt, primer biliyer kolanjitte (PBK) prognostik göstergeler olarak kabul edilir. Bu göstergelerin non invaziv modeller ile belirlenebilmesi, karaciðer yetmezliði riskinin taný anýndan itibaren sürekli deðiþkenler ile monitorize edilmesini saðlayabilir. Bu çalýþmanýn amacý, PBK'li hastalarda basit non-invaziv modellerin prognostik göstergeleri belirleyebilme açýsýndan tanýsal performanslarýný deðerlendirmektir.
Gereç ve Yöntemler: PBK'li hastalara ait veriler retrospektif olarak tarandý. Hastalar erken (≤2) ve ileri (≥3) fibroz gruplarýna ayrýldý. Ek olarak, hastalarýn Paris-II kriterlerine göre tedavi yanýt durumu ve UK-PBC skoruna göre karaciðer yetmezliði riskleri (KYR) belirlendi. Non-invaziv indikatörlerin fibroz evresi, tedaviye yanýt ve düþük KYR’ni saptayabilme açýsýndan tanýsal performanslarý analiz edildi.
Bulgular: Çalýþmaya 53 hasta dahil edildi. Hastalarýn ortalama taný yaþý 49.6 ± 13.6/yýl ve % 86.8'i (n: 46) kadýndý. S-Index fibroz evresini, tedavi yanýtlý ve düþük KYR sahip hastalarý belirleyebildi (Sýrasý ile AUC: 0.747, 0.823, 0.752; p: 0.006, <0.001, 0.0007). Ayrýca, S-Index’in PBK'nin prognostik göstergelerin teþhisi bakýmýndan diðer non-invaziv göstergelerden (APRI, Fib-4 ve RDW/ Trombosit oraný) üstün olduðu saptandý.
Sonuç: S-index, PBK'de karaciðer fibrosisi ve tedavi yanýtlý hastalarý belirleyebilen, pratik ve ucuz non invaziv bir modeldir. PBK’te sürekli deðiþken prognostik bir model olarak kullanýlabilir. (SETB-2020-09-172)

Amaç: Bu çalýþmada tiroid otoantikoru pozitif olan invitro fertilizasyon hastalarýnda prednizolon tedavisinin gebelik hýzýna etkisinin incelenmesi amaçlanmýþtýr.
Gereç ve Yöntemler: Bu çalýþma, Gazi Üniversitesi Týp Fakültesi Kadýn Hastalýklarý ve Doðum Bölümü Tüp Bebek Ünitesi Bölümünden, Ekim 2010 ile Eylül 2011 arasýnda tiroid otoantikoru pozitif olan gonadotropin salgýlatýcý hormon (GnRH) agonisti uzun protokolü kullanýlarak gerçekleþtirilen intrasitoplazmik sperm enjeksiyonu (ICSI) yapýlmýþ 158 hastayý içeren retrospektif bir çalýþmadýr. Anti-TPO ve anti-TG antikorlarýnýn pozitiflik ölçütü olarak her tetkikin kendi referans deðeri kullanýldý. 158 hastanýn 44’üne oositin alýndýðý gün prednol baþlandý ve diðer 114 hasta ilaçsýz takip edildi.
Bulgular: Araþtýrmaya katýlan kontrol grubunun %67,5’inin gebe kalmadýðý, %21,1’inin gebe kaldýðý, %5,3’ünün biyokimyasal gebelik, %4,4’ünün ikiz gebelik, %0,9’unun üçüz gebelik, %0,9’unun ise ektopik gebelik yaþadýðý belirlenmiþtir. Prednol verilip uzatýlan grupta ise, %56,8’inde gebelik gerçekleþmediði, %36,4’ününde gebelik gerçekleþtiði, %4,5’inde ikiz gebelik gerçekleþtiði, %2,3’ünde biyokimyasal gebelik gerçekleþtiði belirlenmiþtir. Prednol verilerek uzatýlan grupta gebelik oranýnda artýþ olduðu gözlenmiþtir.
Çalýþma grubunun gebelik durumuna göre prednol ortalama deðerleri arasýnda istatistiksel anlamlý bir farklýlýk olduðu belirlenmiþtir (p<0,05). Kontrol grubuna göre prednol verilmesi uzatýlan grupta gebe kalma oranýnýn yükseldiði belirlenmiþtir.
Sonuç: Tiroid otoantikorlarýnýn varlýðý ile zayýf IVF sonucu arasýnda güçlü bir iliþki vardýr. Prednisolon birlikte tedavisi, tiroid otoimmünitesinden etkilenen kadýnlarda, klinik gebelik oranýný iyileþtirebilir. (SETB-2020-05-079)

Amaç: Bu çalýþmada hastanemizde doðum yapmýþ preeklamptik gebelerin fetal ve maternal sonuçlarýný deðerlendirdik ayrýca bu hastalarda preeklampsi rekürrens oranlarýný ve takip eden gebelikteki fetal ve maternal sonuçlarý deðerlendirdik.
Yöntemler: Bu retrospektif kohort çalýþmada medikal kayýtlarýna eksiksiz ulaþýlabilen, tekrar gebe kalýp hastanemizde gebeliði sonuçlanan 126 hasta analiz edildi. Birincil amaç preeklampsinin rekürrens oranýný ortaya koymak ikincil amaç ise preeklampsi geliþen ilk gebelik ve bunu takip eden gebeliðin maternal ve fetal sonuçlarýný deðerlendirmekti.
Bulgular: Kliniðimizde preeklampsi görülme oraný %2.1 olarak tespit edildi. Preeklampsi geliþen ilk gebelikte 111 (%80.2) gebelik canlý doðum ile sonuçlanýrken, 7 (%5.6) gebelik terminasyon, 8 (%6.3) gebelik de ölü doðum ile sonuçlanmýþtýr. Neonatal ölüm 10 (%7.9) gebelikte izlendi. Takip eden gebeliklerin 105 tanesi canlý doðum ile sonuçlanýrken, 10 (%7.9) tanesi abortus, 9 (%7.1) tanesi ölü doðum ve 2 (%1.6) tanesi preeklampsi nedeniyle terminasyon ile sonuçlandý. Neonatal ölüm 3 (%2.6) gebelikte izlendi. Takip eden gebelikte hastalardan 70 (%55.5)'inde preeklampsi geliþti ve bunlardan 39 (%55.7) tanesi þiddetli preeklampsi kriterlerine sahipti.
Sonuç: Bu çalýþma preeklampsi ile ilgili risk faktörleri ve fetomaternal advers sonuçlarýn oranlarý konusunda bize yol gösterici olup geçirilmiþ preeklampsi öyküsü olan hastalarýn takip eden gebeliklerinde de antenatal takibin sýký ve düzenli olarak yürütülmesi konusuna dikkat çekmektedir. Bu þekilde maternal ve fetal morbidite ve mortalitenin iyileþtirilmesi en büyük hedeftir. (SETB-2020-07-135)