Amaç: Yaþamýn ilk iki yýlýnda anne sütü ile beslenmeye etki eden faktörlerin belirlenmesi.
Yöntemler: Ocak 2011 - Mayýs 2012 tarihleri arasýnda, Saðlam Çocuk Polikliniðinden doðumundan itibaren düzenli olarak takip edilen, 2 yaþýný doldurmuþ süt çocuklarý alýndý. Bebeklerin izlem dosyalarýndan doðum öncesi ve sonrasý bilgileri kaydedildi. Ailenin sosyoekonomik durumu ve annenin doðum öncesi ve sonrasý emzirme eðitimi alma durumu anket görüþmesi yapýlarak kaydedildi. Çalýþma sonucunda elde edilen verilerin yalnýz anne sütü ile beslenme ve toplam anne sütü ile beslenme sürelerine etkisi araþtýrýldý.
Bulgular: Çalýþma 200 çocuk ile tamamlandý. Hastalarýn %57,5’i erkek ve %56’sý sezaryen ile doðmuþtu. Yalnýz anne sütü alma süresi ortalama 4,3±2,0 ay, toplam anne sütü alma süresi 16,4±7,7 ay ve ilk 6 ay yalnýz anne sütü alma oraný %37,5 idi. Annenin eðitim düzeyinin yüksek olmasý ile ailenin gelir düzeyi artmasý ve annenin çalýþýyor olmasýnýn toplam anne sütü süresini olumsuz etkilediði saptandý (sýrasýyla p: 0,009,
p: 0,024, p: 0,001). Doðum öncesi emzirme eðitimi alan anne sayýsý 21 (%10,5), doðum sonrasý emzirme eðitimi alan anne sayýsý 163 (%81,5) idi. Doðum sonrasý anne sütü ile beslenme eðitimi alan annelerin yalnýz anne sütü ve toplam anne sütü alma sürelerinin yüksek olduðu belirlendi (sýrasýyla p: 0,001 ve p: 0,000). Bebekler bir yaþýna geldiðinde emzirmeye devam eden anne sayýsý 136 (%68) idi. Bir yaþýndan sonra emzirme eðitimi desteði alan annelerin toplam anne sütü alma süresinin daha fazla olduðu belirlendi (p: 0,001).
Sonuçlar: Yaþamýn ilk iki yýlýnda toplam anne sütü ile beslenme oranýnýn arttýrýlmasý çabasýnda, bir yaþýndan sonra emzirme eðitimi desteðinin saðlanmasý önemli bir faktör olarak saptanmýþtýr.

Amaç: Kalsiyum duyarlaþtýrýcý ajanlardan olan levosimendan ileri kalp yetmezliði tedavisinde kullanýlan farmakolojik ajanlardan biridir. Kardiyak performansý arttýrdýðý bilinmekte ancak aritmi geliþimi üzerine etkisi iyi bilinmemektedir. Bizim çalýþmamýzýn amacý levosimendanýn inotropik etkisi ve süresini saptamak ve aritmiye neden olup olmadýðýný araþtýrmaktýr.
Yöntem: Evre III-IV kalp yetmezliði olan sinüs ritmindeki 24 hasta çalýþmaya alýndý. Beyin natriüretik peptid (BNP), ekokardiyografi (EKO), 24 saatlik ritim Holter, kalp hýzý deðiþkenliðinin (KHD) analizi, sinyal ortalamalý EKG yapýldý. Levosimendan infüzyonu öncesi ve sonrasý [1, 15 (BNP ve EKO sadece), 28’inci günlerinde] bu testler tekrarlandý.
Bulgular: BNP düzeyleri baþlangýca göre 1. günde azaldý; 15 ve 28. günlerde arttý. Sol ventrikül ejeksiyon fraksiyon’u ilk gününde önemli ölçüde arttý; 15 ve 28. günlerde azaldý ve bu deðiþim istatistiki olarak anlamlý bulundu. Miyokardiyal performans indeksinin (Tei Ýndeksi) deðeri anlamlý olarak ilk günde azaldý. Geç potansiyel pozitifliði baþlangýçta 7 hastada tespit edildi. Tedavi sonrasýndaki 1. günde 5 ve 28. günde 8 hastada tespit edildi. Atriyal fibrilasyon ile ilgili olarak, baþlangýca göre tedavi sonrasý anlamlý artýþ tespit edilmedi. 28 gün de RR sürelerinin standart sapmasý (SDNN) ve ortalama RR sürelerinin standart sapmasý (SDANN) deðerlerinde anlamlý ölçüde artýþ saptandý.
Sonuç: Levosimendanýn sol ventrikül performansýný arttýran ve KHD analizlerinde kismi düzelme saðlayan etkisi vardýr aritmi geliþimini arttýrýcý etkisi yoktur.

Amaç: Yoðun Bakým Ünitelerinde en sýk görülen nozokomiyal enfeksiyon pnömonidir. Nozokomiyal pnömonilerin önemli kýsmýný oluþturan ventilatör iliþkili pnömoniler (VÝP) önemli morbidite ve mortalite nedenidir. VIP oraný ve hýzýnýn belirlenerek enfeksiyon koruma önlemlerinin sürdürülmesi, etkenlerinin ve duyarlýlýklarýn belirlenerek tedavi seçiminin bu doðrultuda yapýlmasý gerekir.
Yöntemler: YBÜ’ne yatýrýlarak takip ve tedavi edilen hastalar ileriye dönük, hastaya ve laboratuvar verilerine dayalý aktif sürveyans yöntemiyle izlenmiþtir. Hastane enfeksiyonu tanýsý, Centers for Disease Control and Prevention (CDC) kriterlerine göre konulmuþtur. Enfeksiyon hýzlarý ve alet kullaným oranlarý ulusal enfeksiyonlarý sürveyans kontrol birimi (UHESKB) gerekliliklerine uygun sürveyans sistemi önerilerine göre hesaplanmýþtýr.
Bulgular: Bu çalýþmada, hastanemiz reanimasyon yoðun bakým ünitesinde Ocak 2011- 2012 tarihleri arasýnda 2 günün üzerinde yatan 252 hastada geliþen ve tümünde mekanik ventilatör uygulamasý olan 24 pnömoni olgusu incelendi. Ventilatör kullaným oranýnýn % 58 olduðu yoðun bakým ünitesinde 1000 hasta gününde VIP hýzý 16,49 olarak tesbit edildi. Hastalardan endotrakeal aspirat yöntemi ile alýnan örneklerden izole edilen etkenler deðerlendirildiðinde; olgularýn 18 (%75) inde tek mikroorganizma 6 (%25) inde iki ve ikiden fazla izole edildi. Bu suþlarýn 27’si (%79,4) gram-negatif bakteri iken 5’i (%14,7) gram-pozitif bakteri, ikisi (%5.8) Candida spp. idi.Gram-negatif etken olarak en sýk Acinetobacter spp. 10(%29.4) Acinetobacter baumannii 6(%17.6) elde edilirken bunu Pseudomonas aeruginosa 4 (%11.7), Pseudomonas spp. 4(%11.7), Klebsiella spp. 3(%8.8) takip etmiþtir. Gram-pozitif etken olarak da MRSA 2(%5.8), MRKNS 3 (%8.8)
izole edilmiþtir. Gram-negatif etkenlerin antibiyotiklere duyarlýlýklarý incelendiðinde; Acinetobacter suþlarýnýn imipeneme %90, siprofloksasine %60, amikasine %57 dirençli olduðu, seftazidim, netilmisin, kolitsin, tigesikline %100 duyarlý olduðu, diðer gram negatif etkenlerin karbapenemlere %100, siprofloksasine %85 duyarlýlðýný koruduðu tesbit edilmiþtir.
Sonuçlar: Görülen mikroorganizma ve elde ettiðimiz duyarlýlýk sonuçlarýna göre, hastanemiz yoðun bakým ünitesinde yatan hastalarda ampirik tedavi gram-negatif etkenlere yönelik düþünülmeli ve karbapenem dirençli Acinetobacter suþlarýn varlýðý durumu da göz önüne alýnarak kombine tedaviler uygulanmalýdýr.

Bu çalýþmada, kliniðimizde çocukluk çaðý radius boyun kýrýðý nedeni ile açýk yerleþtirme ve K-teli ile tespit uygulanan hastalarýn orta dönem fonksiyonel sonuçlarýný analiz etmek amacý ile 11 çocuk hasta geriye dönük olarak deðerlendirildi Kýrýklarýn sýnýflandýrýlmasýnda Judet’in radius boyun kýrýklarý sýnýflandýrmasý, fonksiyonel deðerlendirmede ise Tibone ve Stolz sýnýflamasý kullanýldý. Hastalarýn ortalama izlem süresi 36,5 ay idi. Judet sýnýflamasýna göre 8 hasta tip 3, 1 hasta tip 4A, 2 hasta tip 4B olarak deðerlendirildi. Tip 3 kýrýðý olan bir ve tip 4A kýrýðý olan bir hastada yer deðiþtirmemiþ ve konservatif izlenen proksimal ulna kýrýðý mevcut idi. Tibone ve Stolz sýnýflamasýna göre 5 hastada mükemmel, 3 hastada iyi, 3 hastada orta sonuç elde edildi. Proksimal ulna kýrýðýnýn eþlik ettiði tip 4A hastada mükemmel, tip 3 hastada ise orta sonuç elde edildi. Hastalarýn hiçbirinde valgus deformitesi izlenmedi. Radyografik olarak hiçbir hastada avasküler nekroz, heterotopik ossifikasyon ve radyoulnar sinostoz geliþmedi. Çalýþmanýn sonuçlarýna göre çocukluk çaðý radius boyun kýrýklarýnýn cerrahi tedavisinde açýk yerleþtirme ve K-teli ile tespit yönteminin etkin ve güvenilir bir tedavi yöntemi olduðu kanaatindeyiz.

Amaç: Bu çalýþmada rotator manþet yýrtýðý tanýsýyla artroskopik yardýmlý mini-açýk yöntemle rotator manþet tamiri yapýlan hastalar geriye dönük olarak deðerlendirildi.
Yöntemler: Rotator manþet yýrtýðý saptanan 35 hastaya (9 erkek, 26 kadýn; ortalama yaþ 56; daðýlým 41-75) artroskopik yardýmlý mini-açýk yöntemle rotator manþet tamiri yapýldý. 29 hastada sað, altý hastada sol omuz tutulumu vardý. Hastalar ameliyat öncesi fizik muayene, direk radyografi, manyetik rezonans görüntüleme ve omuz constant murley skorlarý ile ameliyat sonrasýnda fizik muayene, omuz constant murley skorlamasý ile deðerlendirildiler. Ortalama takip süresi 21 ay(daðýlým 12-48) idi.
Sonuçlar: Ameliyat öncesinde 41.7 (daðýlým 12-82) saptanan Constant-Murley skoru ortalamasý, ameliyat sonrasý dönemde 79.7’ye (42-100) yükseldi (p<0.05). Sadece 4 hastanýn ameliyattan memnun olmadýðý öðrenildi. Hiçbir hastada enfeksiyon görülmedi.
Çýkarýmlar: Seçilmiþ olgularda, rotator manþet yýrtýklarýnda artroskopik yardýmlý mini-açýk yöntemle tamirin klinik ve fonksiyonel sonuçlarý baþarýlý bulundu.

Amaç: Kapalý redüksiyon ve perkütan telleme ile tespit tekniði, proksimal humerus kýrýklarýnýn cerrahi tedavisinde bazý durumlarda tercih edilen kolay bir yöntemdir. Özellikle parçalý kýrýklarda mini açýk yöntem ile redüksiyon sonrasý perkütan telleme ile tespit tedavinin baþarýsýný etkileyebilecek bir faktör olabilir. Bizim bu çalýþmadaki amacýmýz; proksimal humerus kýrýklarýnýn cerrahi tedavisinde kapalý redüksiyon veya mini açýk redüksiyon sonrasý yapýlan telleme ile tespit tekniklerini karþýlaþtýrarak, klinik olarak her iki tekniðin etkinliklerinin araþtýrýlmasýdýr.
Yöntem: Kliniðimizde parçalý proksimal humerus kýrýðý nedeniyle cerrahi olarak tedavi edilen 26 hastanýn (grup I: kapalý yerleþtirme sonrasý telleme ile fiksasyon, 13 hasta ve grup II: mini-açýk yerleþtirme sonrasý telleme, 13 hasta) klinik sonuçlarý geriye dönük olarak deðerlendirildi. Her iki grupta da 7 adet Neer tip 3 ve 6 adet Neer tip 4 parçalý proksimal humerus kýrýðý mevcut idi. Her iki gruptaki Constant skorlarý, hareket açýklýðý deðerleri ve komplikasyonlar istatistiksel olarak karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Grup I’de ortalama Constant skoru 38,2(24-61) iken, grup II’de 47,3(17,5-64) olarak bulundu(p: 0,166). Grup I’deki ortalama öne fleksiyon 83°(60°-120°) ve abduksiyon 80°(60°-120°) iken, grup II’deki ortalama öne fleksiyon 90°(60°-150°) ve abduksiyon 85,4°(60°-150v) olarak belirlendi (p: 0,585 p: 0,638). Grup I’de bir hastada kaynamama, 1 hastada avasküler nekroz ve 2 hastada açýlý kötü kaynama tespit edilirken, Grup II’de 1 hastada glenohumeral eklem artrozu ve 1 hastada çivi migrasyonu geliþti. Hiçbir hastamýzda damar sinir yaralanmasý veya enfeksiyon görülmedi.
Sonuçlar: Proksimal humerus parçalý kýrýklarýnýn cerrahi tedavisinde mini-açýk ve kapalý redüksiyon ile telleme yöntemleri kullanýlarak benzer klinik sonuçlar elde edildi. Fakat her iki yöntem ile çok parçalý kýrýklarda baþarýlý olmak oldukça zor gözükmektedir.

Amaç: Rotator manþetin korakoakromial arkusta sýkýþmasý (impingement sendromu) en önemli omuz aðrýsý sebeplerindendir. Son yýllarda artroskopik cerrahi prosedürlerinin geliþmesi sonucunda, omuz artroskopisi geçerli bir yöntem olarak uygulamaya girmiþtir. Bu çalýþmada artroskopik subakromial dekompresyon yaptýðýmýz hastalar ileriye yönelik olarak deðerlendirildi.
Yöntemler: Çalýþmaya artroskopik subakromial dekompresyon uygulanan ve en az bir yýl süreyle izlenen 31 hasta (18 kadýn, 13 erkek; ortalama yaþ 57.7; daðýlým 23-78) alýndý. 20 hastanýn sað kolu, 11 hastanýn sol kolu etkilenmiþti. Deðerlendirmeler ameliyat öncesinde fizik muayene, direk radyografi, manyetik rezonans ve omuz Constant-murley skoru ile yapýldý. Ameliyat sonrasýnda fizik muayene, direk radyografi ve omuz constant-murley skorlamasý kullanýldý. Ortalama takip süresi 18.6 aydý (daðýlým 12-48 ay).
Sonuçlar: 27 hastada (%87) çok iyi ve iyi, 4 hastada (%13) tatmin edici sonuç alýndý. Kötü sonuç alýnan hasta olmadý. Ameliyat öncesi omuz constant-murley skor ortalamasý 42.8 (daðýlým 17-69) idi. Ameliyat sonrasýnda omuz constant-murley skor ortalamasý 79.2 (daðýlým 75-93) olarak bulundu (p<0.05).
Çýkarýmlar: Artroskopik subakromial dekompresyon, tecrübe kazanmýþ kiþiler için uygun seçilen olgularda üstün bir cerrahi tedavi seçenektir. Artroskopik cerrahi yapýlan hastalar, yara bakýmýnýn kolay olmasý ve deltoid yapýþma yerine zarar verilmemesi nedeniyle çok çabuk rehabilite olmasý ile açýk tekniklere göre daha üstündür.

Amaç: Bu çalýþmada hastanemiz ortopedi polikliniðine getirilen altý aydan küçük bebeklerde kalça ultrasonografisi ile tespit edilen geliþimsel kalça displazisi sýklýðýnýn araþtýrýlmasý, risk faktörü olarak kabul edilen etkenlerle displazi arasýndaki iliþkinin incelenmesi amaçlanmýþtýr.
Yöntemler: Çalýþmaya Temmuz 2011- Temmuz 2012 tarihleri arasýnda polikliniðimize çeþitli sebeplerle getirilen veya yönlendirilen 6 aydan küçük 259 bebeðin 518 kalçasý dahil edilmiþtir. Bebeklerin 145’i (%56) kýz, 114’ü (%44) erkekti. Yaþ ortalamasý 11,1 (1-24) haftaydý. Bebeklerin doðum ve aile öyküleri öðrenilip fizik muayenede herhangi bir anormallik olup olmadýðýna bakýldý. Her bebeðe Graf yöntemi ile kalça ultrasonografisi yapýlarak kalçalarýn tiplendirmesi yapýldý ve gerekli durumlarda tedaviye baþlandý.
Bulgular: Kalçalarýn ölçülen alfa açýsý ortalamasý 64,3° (40-79), beta açýsý ortalamasý ise 60,6° (40-80) olarak hesaplandý. Ölçülen deðerlere göre 436 (%84,2) kalçada alfa açýsý normal kabul edilen 60°’nin üstündeydi. Buna karþýn 58 (%22,4) bebeðin 82 (%15,8) kalçasýnda ise alfa deðerinin normalin altýnda olduðu belirlendi. Toplam 34 bebeðin (%13,1) 43 kalçasý (%8,3) pavlik bandajý ile tedaviye alýndý. GKD açýsýndan risk etkeni olarak kabul edilen özelliklerden herhangi birine (fizik muayene bulgusu, aile veya doðum öyküsü) sahip olduðu gözlemlenen 92 (%35,5) bebek vardý. Fizik muayenede 71 (%27,4) bebekte GKD açýsýnda dikkat uyandýracak bulgular tespit edildi. Bu bebeklerden sadece 16’sýnda (%6,2) displazi vardý.
Sonuç: Displazi oranlarýnýn fizik muayene bulgularý olan ve olmayan gruplarda benzer çýkmasý bizi evrensel taramanýn daha uygun olabileceði açýsýndan düþündürtmektedir.

Hidrojen peroksit çeþitli konsantrasyonlarda dezenfektan, leke çýkarýcý, boya temizleyici gibi farklý amaçlar için kullanýlan, kokusu ve rengi olmayan, kararsýz bir sývýdýr. Ýçildiði anda açýða çýkan oksijen, gastrik distansiyona ve dolayýsýyla hava embolisine yol açabilir. Ayrýca koroziv etkisi de vardýr. Yazýmýzda kazara %3’lük hidrojen peroksit içen dört hasta sunulmuþtur.
Hastalar ve yöntem: Ýki erkek çocuk kusma ve aðýz köpürmesi nedeniyle acil servise getirildi. Öykülerinden sýnýf arkadaþý olan ve hepsi 13 yaþýnda toplam 4 erkek çocuðun, su zannederek sýnýfta bulduklarý hidrojen peroksit solüsyonunu içtikleri öðrenildi. Diðer 2 çocuk da acile çaðýrýldý. Hepsi yatýrýlarak monitorize edildiler. Hastalarýn klinik bulgularý stabildi, yapýlan özofagoskopilerinde 1 hastada ikinci derece, diðerlerinde birinci derece özefagus yanýðý saptandý. Hastalara iþlem sonrasý oral baþlanarak sorunsuz taburcu edildiler. Kontrollerinde komplikasyon saptanmadý.
Sonuç: Hastalarýmýzda düþük konsantrasyondaki hidrojen peroksitin oral alýmý ciddi bir hasara yol açmamýþsa da, hidrojen peroksitin olasý etkileri göz önüne alýnarak, bu tür hastalarýn hava embolisi ve gastrik distansiyon açýsýndan en az 24 saat gözlemde tutulmasýný ve özofagustaki koroziv etkinin deðerlendirilmesini öneriyoruz.

Hemolitik üremik sendrom (HÜS); hemolitik anemi, trombositopeni ve akut renal yetmezlik ile karakterize klinik bir tablodur. Ýnfant ve çocuklarda akut böbrek yetmezliðinin en sýk nedenlerinden biridir. HÜS’ün iki tipi mevcuttur. Tipik HÜS; Shigatoksine baðlý olarak geliþen, %90 diyare veya üst solunum yolu enfeksiyonunu takiben ortaya çýkan ve çocuklarda en sýk görülen formdur. Atipik HÜS, kompleman alternatif yolunun regülasyonundaki bozukluða baðlý geliþen primer hastalýktýr ve non Shigatoksin-HÜS olarak da bilinir. HÜS geliþen çocuklarýn %5-10’u atipik HÜS’dür ve bu olgularýn %20’sine ekstra-renal hastalýklar eþlik eder. Ýlk atakta son dönem böbrek yetmezliði geliþme ve mortalite oranlarý yüksektir. Hipertansiyonun hemen düzeltilmesi, uygun elektrolit ve sývý tedavisi, erken diyaliz ve nütrisyonel destek mortaliteyi azaltýr. Günümüzde, yoðun plazmaterapi en etkin tedavi yöntemidir. Biz de olgumuz eþliðinde HÜS’de yoðun destek tedavisini, plazmaferezi ve uzun süreli renal replasman tedavisini tartýþmayý amaçladýk.

Castleman Hastalýðý nadir görülen, nedeni bilinmeyen, en sýk mediastende saptanan, lenfoepitelial benign bir hastalýktýr. Bu makalede, parotis yerleþimli Castleman Hastalýðý olan 45 yaþýndaki hastanýn tedavi yaklaþýmý ve tedavi sonucu sunulmuþtur. Subtotal rezeksiyon uygulanan parotis yerleþimli kitleye adjuvan radyoterapi uygulanmýþtýr. Radyoterapi sonrasý 12. ayda klinik ve radyolojik olarak rekürrens tespit edilmemiþtir.

Dopamin agonistleriyle tedavi edilebilen agresif prolaktinomalar dýþýndaki agresif hipofiz adenomlarýnda ilk tedavi seçeneði cerrahidir. Fakat sýklýkla bu tümörlerin çaplarýnýn büyük olmasý, çevre dokulara invazyon yapmasý ve nüks oranlarýnýn yüksek olmasý nedeniyle cerrahi ve radyoterapi gibi standart tedaviler yetersiz kalmaktadýr. Hipofiz karsinomlarý ise nadir görülen tümörler olup agresif hipofiz adenomlarýnýn kraniyospinal veya sistemik metastaz yapmalarý þeklinde tanýmlanýr. Bu karsinomlar oldukça invaziv olup cerrahi, radyoterapi ve kemoterapiye dirençlidirler ve prognozlarý kötüdür. Son zamanlarda, kimyasal olarak dakarbazin ile iliþkili, imidazoltetrazin derivesi alkilleyici bir ajan olan temozolomid agresif hipofiz adenomlarý ve hipofiz karsinomlarýnýn tedavisinde
baþarýyla kullanýlmýþtýr. O-6 metilguanin DNA metiltransferaz bir DNA tamir enzimi olup temozolomid tedavisine yanýtta rolü olduðu gösterilmiþtir. Temezolomid tedavisinin genellikle hafif derecede yan etkileri olmakla birlikte bazen ciddi yan etkilere neden olabileceðinden yakýn takip gerekmektedir. Temozolomid, konvansiyonel tedavilere yanýtsýz ve O-6 metilguanin DNA metiltransferaz düzeyi düþük olan agresif hipofiz adenom ve hipofiz karsinomlarýnda alternatif bir tedavi ajaný olarak düþünülebilir.