Cerrahi Olarak Tedavi Edilen Kalkaneus Kırıklarında Greft Kullanımının Önemi: Retrospektif Bir Analiz
Barıs Ozkul1, Hanifi Ucpunar2, Kutalmis Albayrak1, Muhammed Bilal Kurk1, Muhammed Mert1, Gokhan Pehlivanoglu1, Muharrem Kanar31Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, Metin Sabancı Baltalimanı Kemik Hastalıkları Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul, Türkiye2Medical Park Bursa Hospital, Bursa, Turkiye
3Ortopedi ve Travmatoloji Anabilim Dalı, Şişli Hamidiye Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İstanbul, Türkiye
Amaç: Bu çalışmanın amacı, Sanders Tip II, III ve IV kalkaneal kırıklarında cerrahi tedavi sırasında kemik grefti kullanımının radyolojik parametreler ve fonksiyonel sonuçlar üzerindeki etkisini değerlendirmektir.
Gereç ve Yöntem: Bu retrospektif kohort çalışmada, 2016 ile 2022 yılları arasında deplase intraartiküler kalkaneal kırık nedeniyle açık redüksiyon ve internal fiksasyon (ORIF) uygulanan 115 hasta incelendi. Kırıklar Sanders sınıflamasına göre değerlendirildi ve greft kullanılan (+) ve kullanılmayan (–) alt gruplara ayrıldı. Böhler ve Gissane açıları ile kalkaneus yüksekliği dört farklı zamanda ölçüldü. Fonksiyonel sonuçlar American Orthopaedic Foot and Ankle Society (AOFAS) arka ayak skoru ile değerlendirildi.
Bulgular: Toplam 115 hastanın 38'i Sanders Tip II, 43'ü Sanders Tip III ve 34'ü Sanders Tip IV kırık tespit edildi. Gruplar arasında yaş, cinsiyet ve takip süreleri açısından anlamlı fark bulunmadı (p>0.05). Hem greftli(+) hem de greftsiz(-) gruplarda ameliyat sonrası radyolojik parametrelerde anlamlı iyileşmeler izlendi (p<0.05), ancak bu iyileşmeler zamanla azaldı. Herhangi bir zaman noktasında gruplar arasında anlamlı fark saptanmadı (p>0.05). AOFAS skorları ve yüzeyel enfeksiyon oranları da tespit edildi.
Sonuç: Greft kullanımı, Sanders Tip II, III ve IV kalkaneal kırıklarında ORIF sonrası daha iyi radyolojik veya fonksiyonel sonuçlar sağlamamıştır. Bulgular, greft kullanımının seçici bir şekilde, özellikle belirgin parçalı kırık veya kemik kaybı olan olgularda düşünülmesi gerektiğini ve biyolojik tekniklerin önemini desteklemektedir.
Does Grafting Matter in Surgically Treated Calcaneal Fractures? A Retrospective Analysis
Barıs Ozkul1, Hanifi Ucpunar2, Kutalmis Albayrak1, Muhammed Bilal Kurk1, Muhammed Mert1, Gokhan Pehlivanoglu1, Muharrem Kanar31Department of Orthopaedic Surgery and Traumatology, Metin Sabanci Baltalimani Bone Diseases Training and Research Hospital, Istanbul, Turkiye2Medical Park Bursa Hospital, Bursa, Turkiye
3Department Orthopedics and Traumatology, Sisli Hamidiye Etfal Training and Research Hospital, Istanbul, Turkiye
Objectives: The role of bone grafting in the surgical treatment of displaced intra-articular calcaneal fractures (DIACFs) remains controversial. Although bone grafts are commonly used to restore joint congruity and support anatomical reduction, recent evidence favors minimally invasive approaches that may eliminate the need for routine grafting. This study aimed to evaluate the impact of bone graft use on radiological parameters and functional outcomes in Sanders Type II, III, and IV calcaneal fractures treated surgically.
Methods: This retrospective cohort study included 115 patients who underwent open reduction and internal fixation (ORIF) for DIACFs between 2016 and 2022. Fractures were classified using the Sanders classification and subgrouped as grafted (+) or non-grafted (–). Böhler and Gissane angles and calcaneal height were measured at four time points. Functional outcomes were assessed using the American Orthopaedic Foot and Ankle Society (AOFAS) hindfoot score. Intergroup and intragroup comparisons were made using appropriate statistical methods.
Results: Of the 115 patients, 38 had Type II, 43 had Type III, and 34 had Type IV fractures. Demographics and follow-up durations were comparable across groups (p>0.05). Both grafted and non-grafted groups demonstrated significant postoperative improvements in radiological parameters (p<0.05), which gradually declined over time. No statistically significant intergroup differences were observed at any time point (p>0.05). AOFAS scores and superficial wound infection rates were also similar.
Conclusion: Bone grafting did not yield superior radiological or functional outcomes in Sanders Type II, III and IV DIACFs treated with ORIF. These findings support a selective approach to grafting, especially in cases with significant comminution or bone loss, and align with current trends favoring biologically friendly and minimally invasive techniques.(SETB-2025-04-092)
Makale Dili: İngilizce