Hipertiroidizm tiroid bezi tarafýndan fazla tiroid hormonu üretimi ve sekresyonu ile dokularda fazla tiroid hormonu konsantrasyonuna baðlý geliþen klinik durumdur. Hipertiroidizm düþük TSH ve yüksek T3 ve/veya T4 ile karakterizedir ve en sýk sebepleri Graves hastalýðý, toksik multinodüler guatr ve soliter toksik adenomdur. T3 tiroid hormonunun periferik etkili aktif formu olup hemen her doku ve sistemi etkilemektedir. Hipertiroidizmle ilgili en belirgin özellikler kardiyovasküler sistemle ilgili olanlardýr. Hipertiroidizmin tedavisinin 3 tedavi opsiyonu antitiroid ilaçlar (ATDs), radyoaktif iyot tedavisi (RAI) ve cerrahi olup, bunlar arasýnda en etkili tedavi cerrahidir. Cerrahi endikasyon koyulan hastalarda tiroidektominin optimal þartlarda uygulanabilmesi için hastalarýn preoperatif hazýrlýk tedavisinin yapýlmasý gerekmektedir. Preoperatif hazýrlýk tedavisi, tiroid bezinden tiroid hormonlarýnýn sentezini, salgýlanmasýný ve periferik etkilerini önlemeyi hedefleyen bir kombinasyon tedavisi olmalýdýr. Bu tedavide kullanýlabilen ilaçlar tiyonamidler, beta blokerler, iyod, kortikosteroidler, kolestiramin, perklorat, lityum, terapötik plazma deðiþimi olarak sayýlabilir. Hastanýn durumuna göre bu tedavi seçenekleri kombine edilebilir. Hipertiroidide cerrahi tercih edilecekse, hipertiroidinin korkulan komplikasyonu olan tiroid fýrtýnasýný önlemek için hastalarýn preoperatif antitiroid tedavi ile ötiroid hale getirilmesi önerilmekle birlikte kanýt düzeyi düþüktür. Ameliyat öncesi tedavi, ameliyat sýrasýndan hastanýn ötiroidi veya hipertiroidi olmasý tiroid fýrtýnasýndan korumaz. Hipertiroidik hastalarda biyokimyasal ötiroidi saðlanana kadar cerrahinin ertelenmesinin gerekip gerekmediði halen tartýþma konusudur. Son yýllarda yayýnlanan çalýþmalarda deneyimli anestezist ve cerrahlar tarafýndan hipertiroidik safhada tiroidektomi uygulanmasýnýn tiroid fýrtýnasýný presipite etmeden, intraoperatif ve postoperatif komplikasyon geliþimini arttýrmadan güvenli bir þekilde uygulanabileceði bildirilmektedir. Hipertiroidik hastalarda cerrahi öncesi ötiroid durumuna ulaþmak ideal olsa da, her zaman mümkün deðildir. Ötiroid ilaçlara karþý alerji, ilaç yan etkileri, tedaviye dirençli hastalýk, hastanýn tedaviye uyumsuzluðu ve kesin tedavinin ne kadar acil olmasý gerektiði gibi faktörler, hipertiroidizmin ameliyat öncesi kontrol edilip edilemeyeceðini belirlemede kritik öneme sahiptir. Hipertiroidik hastalarda ötiroid hale gelmeden cerrahi gerektiðinde hastanýn genel durumu, komorbiditeleri anestezist, cerrah ve endokrinolog tarafýndan birlikte deðerlendirilmeli, özellikle kardiyovasküler sistem stabilize edilmelidir. Hipertiroidik safhada ve kardiyovasküler açýdan stabil olan hastalarda tiroid cerrahisinin ertelenmeyebileceði ve güvenli bir þekilde uygulanabileceði düþüncesindeyiz. (SETB-2024-09-148)

Amaç: Bu çalýþmada total ekstraperitoneal (TEP) tekniðiyle ve kýsmi emilebilir mesh kullanýlarak yapýlan laparoskopik inguinal herni onarýmlarýnýn 5 yýllýk bir dönemde postoperatif sonuçlar ve rekürrens oraný açýsýndan incelenmesi amaçlandý.
Yöntem: Toplamda 100 hastada (ort. (SS) yaþ: 51.0(14.6, 16-83) yýl, popülasyonun %91,0’i erkek hastalar) gerçekleþtirilen 150 kýsmi emilebilir mesh kullanýmlý laparoskopik TEP inguinal herni onarýmý (50 hastada bilateral) retrospektif olarak deðerlendirildi. Hastalarýn demografik özellikleri, herni özellikleri (taraf, alt tip), operasyon tarihi ve süresi, erken ve geç-dönem postoperatif komplikasyonlar ve rekürrens oraný 5-yýllýk dönemde kaydedildi.
Bulgular: Hastalarýn yaklaþýk yarýsýndaÝ inguinal herni 50 hastada (%50.0) bilateral (50.0%) ve 53(%53.0) hastada ya indirekt (53.0%) olup, 17(%17,0) olguda lipoma tespit edildi. Medyan operasyon süresi 45.0 dk (23.0 ila 40.0 dk aralýðýnda) oldu. Toplamda, 6(%6,0) hastada konservatif olarak tedavi edilen eroma oluþumu gözlenirken, hiçbir hastada preperitoneal hematom, enfeksiyon veya persistan kronik inguinal aðrý gözlenmedi. Postoperatif takipte 30 ay içinde (2 ila 60 ay aralýðýnda) rekürrens geliþim oraný %0,67 (1/150 operasyonda) idi. Bilateral hernide operasyon süresi, sol veya sað unilateral herni ile kýyaslandýðýnda, anlamlý olarak daha uzundu (median(minimum-maksimum) 50.0(34.0-140.0) dk’ya karþýn sýrasýyla 40.0(23-80) ve 40.0(25.0-130.0) dk, p<0.01 ve p<0.001). Operasyon süresi, hasta yaþý (r=0.240, p=0.017) ve VKÝ (r=0.205, p=0.044) ile pozitif korelasyon gösterdi.
Sonuç: Sonuç olarak, bu retrospektif tek-cerrah çalýþmasýbulgularýmýz, kýsmi emilebilir mesh kullanýlan laparoskopik TEP inguinal herni onarýmlarýnýn erken ve geç dönem komplikasyonlar bazýnda olumlu postoperatif sonuçlar ve 5 yýllýk süre zarfýnda %0,67 rekürrens oraný ile iliþkili olduðunu göstermektedir. (SETB-2024-06-110)

Amaç: Struma ovarii (SO) tüm yumurtalýk tümörlerinin yaklaþýk %1'ini oluþturur. Çalýþmamýzýn amacý, aðýrlýklý olarak monodermal teratom içinde tiroid dokusu ile karakterize SO tanýsý alan hastalardan oluþan kapsamlý bir vaka serisindeki klinik deneyimimizi sunarak tedavi algoritmasýna katkýda bulunmaktýr.
Yöntem: Ocak 2012 ile Ocak 2022 tarihleri arasýnda yumurtalýk kitlesi nedeniyle ameliyat edilen ve histopatolojik olarak SO tanýsý alan 17 yaþ ve üzeri hastalar çalýþmaya dahil edildi. Hastalarýn dosyalarý geriye dönük olarak incelendi. Demografik veriler, baþvuru þikayetleri, radyolojik bulgular, tümör boyutlarý, laboratuvar verileri, uygulanan cerrahi iþlemler, patoloji raporlarý, ek tedaviler ve takip bilgileri kaydedildi.
Bulgular: Toplam 19 hastanýn yaþ ortalamasý 41,7 ± 17,59 yýldý. Bunlardan 3 hastada malign struma ovarii (MSO) mevcuttu. Histopatolojik olarak benign struma ovarii (BSO) tanýsý doðrulanan hastalara kistektomi sonrasý ek tedavi uygulanmadý. Malign vakalarda tek taraflý salpingo-ooferektominin yaný sýra total tiroidektomi, radyoaktif iyot (RAI) ablasyonu ve L-Tiroksin baskýlamasý (TSH serum düzeyinin 0,1 mU/L'nin altýnda olmasý) uygulandý. Takip süresi boyunca mortalite meydana gelmedi.
Sonuç: Benign struma ovarii vakalarýnda konservatif tedaviler kabul edilebilir bir tedavi olarak görülse de malign vakalarýnýn yönetimi tartýþmalýdýr. Genç kadýnlar için doðurganlýðý koruyucu cerrahiyi takiben postoperatif adjuvan tiroidektomi ve radyoaktif iyot ablasyonu tercih edilebilir. (SETB-2024-05-079)

Giriþ: Tiroglossal kist (TGC)’ler genellikle çocukluk çaðýnda ve 30 yaþýndan önce presente olmasýna raðmen, yetiþkinlerde hatta ileri yaþlarda da görülebilmektedir. Yetiþkinlerde nodüler tiroid hastalýðý da sýk görülmektedir. Literatürde çocuk ve yetiþkinlerde TDC kliniðinin, cinsiyetin, cerrahi sonrasý rekürensin farklý olduðu ile ilgili tartýþmalar devam etmektedir. Biz de bu çalýþmada kliniðimizde TDC nedeni ile cerrahi uygulanan yetiþkin hastalarýn TDC ile ilgili verileri, eþ zamalý tiroid hastalýðý ve tiroid cerrahisi ile ilgili verilerini deðerlendirmeyi amaçladýk
Materyal Metod: Þiþli Hamidiye Etfal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Genel Cerrahi Kliniðinde 2018-2024 tarihleri arasýnda TGC tanýsý opere edilen 18 yaþ üstü hastalarýn verileri retrospektif olarak deðerlendirildi.
Bulgular: Kriterlere uygun yaþ ortalamasý 43.94+12.98 (21-67) yýl olan 16 hasta (11 kadýn/5 erkek) çalýþmaya alýndý. TGC tanýsý 12 hastada 8%75) ultrasonografi (USG), 1 hastada (%6.25), 1 hastada magnetik rezonans görüntüleme, 2 hastada insidental olarak (12.5) intraoperatif saptandý. TGC için 13 hastaya (%81.25) Sistrunk ameliyatý, 3 hastaya (%18.75) kist eksizyonu uygulandý. 16 TGC’li hastanýn birinde (%6.25) preoperatif TGC içinde papiller tiroid kanseri saptandý. Preoperatif deðerlendirmede 12 hastada (%75) nodüler tiroid hastalýðý saptandý. Bunlarýn 3 (%18.75)’ünde preoperatif papiller tiroid kanseri saptandý. TGC’li hastalardan 3’üne (%18.75) tiroid malignitesi, 5 (%31.25)’ine nodüler tiroid hastalýðý nedeniyle (%50)’ine ek tiroid cerrahisi uygulandý. Hastalar 22.63+18.32 ay (3-67 ay) takip edildi. Takip süresinde TGC rekürensi geliþmedi.
Sonuç: TGC’li hastalarda tiroid hastalýðý, malign veya benign tiroid hastalýðý için ek tiroidektomi gerekliliði nadir deðildir. TGC’li hastalar cerrahi tedavi öncesi tiroid hastalýðý açýsýndan da deðerlendirilmelidir. TGC’li hastalarýn cerrahi tedavisinde Sistrunk ameliyatý standart cerrahi teknik olmasýna raðmen, yetiþkinlerde eðer kist hyoid kemiðin inferiorunda sonlanýyorsa hyoid kemik ortasý çýkarýlmadan total kist eksizyonu yeterli olabilir. (SETB-2024-09-149)

Giriþ: Papiller tiroid kanseri (PTK) insidansý giderek artmakta olup ameliyat sonrasý iyi seyreden saðkalým süreleri nedeniyle yapýlacak ameliyatýn geniþliði iyi belirlenmeli ve operasyon sýrasýnda geliþebilecek komplikasyonlardan kaçýnýlmalýdýr. Rekürren laringeal sinirin (RLS) sað ve sol boyun taraflarýndaki anatomik seyrinden dolayý sað paratrakeal lenf bezleri anteromedial ve posterolateral olarak ikiye ayrýlmakta ve posterolateral lenf bezleri RLS ile yakýn bir komþuluk halinde bulunmaktadýr. Bu komplikasyon riski nedeniyle bu çalýþmada PTK’da oluþabilen sað paratrakeal posterolateral lenf bezi (SPTPLLB) metastazý için risk faktörlerini belirlemeyi amaçladýk.
Gereç ve Yöntem: 2013-2022 yýllarý arasýnda tiroid bezi sað lobda PTK mevcudiyeti nedeniyle santral boyun diseksiyonu veya santral ve lateral boyun diseksiyonu yapýlmýþ olan hastalar çalýþmaya dahil edildi. Tanýmlayýcý verilerle beraber preoperatif görüntüleme bulgularý ve postoperatif patoloji bulgularý retrospektif olarak deðerlendirildi.
Bulgular: Kriterlere uyan 55 hastanýn verileri istatistiksel olarak deðerlendirildi. Hastalarýn 24’ü (%43.6) erkek, 31’i (%56.4) kadýndý. Yaþ ortalamalarý 47.9±17.5(16-81)’du. Ortalama tümör çapý 2.17±1.43(0.4-7.0) cm’di. Hastalarýn 13’ünde (%23.6) SPTPLB metastazý izlendi. Tek deðiþkenli analizde ekstratiroideal yayýlým (p=0.008), lenfovasküler invazyon (p=0.044), sað paratrakeal anteromedial lenf bezi (SPTAMLB) metastaz varlýðý (p=0.001) ve sol paratrakeal metastaz (p=0.049) varlýðý istatistiksel olarak anlamlý faktörler olarak belirlendi. Yapýlan çok deðiþkenli analizde yalnýzca sað paratrakeal anteromedial bölgede lenf bezi metastazý olmasý anlamlý deðiþken olarak belirlendi(p=0.035).
Sonuç: PTK nedeniyle opere olan hastalarda intraoperatif deðerlendirme sýrasýnda, SPTPLLB’inde metastaz olma riskinin SPTAMLB’inde metastaz olmasýyla beraber arttýðý göz önünde bulundurulmalýdýr. Santral diseksiyon planlanan sað lobda tümörü olan hastalarda sað paratrakeal diseksiyonun formal yapýlmasýnýn optimal deðerlendirme açýsýndan uygun olacaðý kanaatindeyiz. SPTAMLB varlýðýnda posterolateral diseksiyon rutin uygulanmalýdýr. Karar verilemediðinde anteromedial doku frozen patoloji ile incelenerek negatif sonuçlanmasý durumunda posterolateral diseksiyon uygulanmayabilir. (SETB-2024-09-153)

Amaç: Bu retrospektif çalýþmada tümör hacmi, derecesi ve invazyon derinliðinin servikal lenf nodu metastazýný öngörmedeki etkinliðini deðerlendirdik. Servikal lenf nodu tutulumunu güvenilir bir þekilde öngören tanýsal parametrelerin tanýmlanmasý, laringeal kanserin yönetiminin iyileþtirilmesinde yararlý olabilir.
Gereç ve Yöntemler: Larenks yassý hücreli karsinomu nedeniyle ameliyat edilen 17 hasta retrospektif olarak deðerlendirildi. Tümörlerin yaþý, cinsiyeti, tümör-lenf nodu-metastaz (TNM) evresi, derecesi, invazyon derinliði ve tomografi (BT) hacmi analiz edildi. Bu parametreler ile servikal lenf nodu metastazý arasýndaki iliþki belirlendi.
Bulgular: Otuz iki hastada (%29.91) servikal lenf nodu pozitifliði vardý. Az diferansiye tümörlerin 13'ünde (%46.43), orta-iyi diferansiye tümörlerin 19'unda (%24.05) lenf nodu metastazý saptandý. Lenf nodu negatif hastalarda ortalama hacim 2.15±0.14 cc, lenf nodu pozitif hastalarda ise 2.97±1.05 cc idi. Lenf nodu negatif hastalarda ortalama invazyon derinliði 10.1±0.87 mm, lenf nodu pozitif hastalarda ise 11.3±1.05 mm idi. Larinks skuamöz hücreli karsinomlu hastalarda tümör derecesi ve hacmi lenf nodu metastazýný baþarýlý bir þekilde öngördü ancak invazyon derinliði nodal metastaz ile iliþkili deðildi (sýrasýyla p=0.047, p=0.0022, p=0.916)
Sonuç: Larenks skuamöz hücreli karsinomlu hastalarda tümör derecesi ve hacmi servikal lenf nodu metastazýný öngörebilirken, invazyon derinliði öngörmemektedir. Tümör hacminin radyolojik olarak hesaplanmasý, patologlarýn yaptýðý invazyon derinliði gibi ölçümlerdeki deðiþkenliði en aza indirerek lenf nodu metastazýný öngörmeye yardýmcý olabilir. (SETB-2024-05-085)

AMAÇ: Karmaþýk kraniyofasiyal deformitelerin onarýmý birçok teknik zorluk içermektedir. Son yýllarda, operasyon kalitesini artýrmaya ve zorluklarý azaltmaya yönelik yeni cerrahi teknikler geliþtirilmiþtir. Ancak, etkilenen bölgenin þeklini tasarlamak ve hassas kontur elde etmek hala zorlayýcýdýr. Üç boyutlu (3D) katý modellerin kullanýmý, operasyonlarýn tüm aþamalarýnda önemli bir yardým saðlayabilir. Bu çalýþmanýn amacý, karmaþýk kraniyofasiyal operasyonlar için prototip 3D katý modellerin geçerliliðini araþtýrmaktýr.
MATERYAL VE YÖNTEM: Hastalarýn simüle edilmiþ 3D modelleri kullanýlmýþtýr. Operasyonlarýn planlanmasýnda klasik cerrahi aletler kullanýlmýþtýr. Hastalarýn takip süreleri 6 ila 18 ay arasýnda deðiþmektedir.
SONUÇLAR: Üç boyutlu katý modeller kullanýlarak operasyonlar planlanmýþ ve gerçekleþtirilmiþtir. Ameliyat sýrasýnda adýmlar, planlama sýrasýnda simüle edildiði þekilde uygulanmýþtýr. Büyük bir komplikasyon geliþmemiþtir. Tüm kemik ve yumuþak doku rekonstrüksiyonlarý büyük bir enfeksiyon olmadan iyileþmiþtir.
SONUÇ: Stereolitografik modeller þunlarý saðlar: 1) anatomiyi daha iyi anlama, 2) ameliyat öncesi simülasyon, 3) lezyon lokalizasyonunda ameliyat sýrasýnda doðruluk, 4) implantlarýn hassas üretimi ve 5) öðrencilerin eðitiminde geliþme. Ameliyat sýrasýnda navigasyon ve ameliyat öncesi planlama için doðru bir yöntem açýkça faydalýdýr. Bu teknoloji, hastanýn anatomisinin bilgisayar ile yeniden yapýlandýrýlmasý yoluyla doðrudan bir temsilini sunar, karmaþýk yüz rekonstrüksiyon prosedürlerinde bilgilerin verimli ve doðru bir þekilde aktarýlmasýný saðlar. (SETB-2024-07-125)

Giriþ: Nadir de olsa elektif karýn veya pelvik ameliyatlarda damar yaralanmalarýyla karþýlaþýlmaktadýr. Ýlgili arter/vende herhangi bir yaralanma olduðunda, bu durum hem kýsa hem de uzun vadede mortalite ve morbidite ile iliþkilidir. Elektif olgularda damar yaralanmalarýnda tedavi yaklaþýmýmýzý ve kýsa dönem sonuçlarýmýzý paylaþmayý amaçladýk.
Method: Bu çalýþmada Ocak 2018 ile Temmuz 2023 tarihleri arasýnda elektif karýn ve pelvik cerrahi esnasýnda olan iyatrojenik damar yaralanmasý nedeniyle damar cerrahý tarafýndan müdahale edilen hastalar retrospektif olarak incelendi.
Bulgular: Çalýþmada ürolojik cerrahi giriþim uygulanan 21 (%29,2) olguda, jinekolojik cerrahi tedavi uygulanan 35 (%48,6) olguda ve batýn cerrahisi uygulanan 16 (%22,2) olguda iyatrojenik damar yaralanmasý meydana geldi. 29 hastada izole arteriyel yaralanma, 37 hastada izole venöz yaralanma ve 6 hastada hem arter hem de ven yaralanmasý vardý. 24 hastaya embolektomi uygulandý. Hastalarýn 22'sine primer sütür, 13'üne ven grefti ile uç uca anastomoz, 11'ine dacron/PTFE ile uç uca anastomoz yapýldý. 10 hastaya nativ ven uç uca anastomozu yapýldý. 30 günlük takiplere bakýldýðýnda 3 hastada arter týkanýklýðý, 2 hastada venöz tromboz olduðu görüldü. Hastanede ve 30 günlük takipte mortalite olmadý.
Sonuç: Elektif karýn ve pelvik ameliyatlarda damar yaralanmalarý nadiren de olsa görülür. Ancak gerçekleþtiðinde mortal seyredebilir. Bu nedenle özellikle kitle eksizyonlarý ve damar yakýnlýðý olan lenf nodu diseksiyonlarýnda ameliyat öncesi multidisipliner deðerlendirme vasküler komplikasyonlarý en aza indirecektir. (SETB-2024-03-048)

Amaç: Proliferatif diyabetik retinopati (PDR) tedavisi için panretinal fotokoagülasyon (PRP) uygulanan hastalarda Navilas lazer ile konvansiyonel lazeri karþýlaþtýrarak aðrý algýsýný ve tedavi süresini deðerlendirmektir.
Yöntem: Bilateral yüksek riskli PDR hastalarýný içeren 40 hastadan oluþan bir çalýþma yapýldý. Her hastanýn bir gözüne konvansiyonel lazer, diðer gözüne ise Navilas lazer ile PRP tedavisi uygulandý. Tüm hastalarda lazer parametreleri, spot boyutu ve pulse süresi dahil olmak üzere standartlaþtýrýldý. Aðrý algýsý, ‘Verbal Rating Scale’ (VRS) ve ‘Visual Analogue Scale’ (VAS) kullanýlarak deðerlendirildi.
Bulgular: Navilas ve konvansiyonel lazer gruplarý arasýnda iþlem öncesi görme keskinliði, lens durumu, göz içi basýnç, cup-disk oraný ve kistik maküler ödem açýsýndan anlamlý farklýlýk bulunmadý. Lazer tedavi süresi Navilas lazer grubunda anlamlý derecede daha kýsa bulundu (517.3±48.78 saniye, p<0.001). Aðrý skorlarý (VAS ve VRS) Navilas lazer grubunda (sýrasýyla p<0.001, p=0.002) konvansiyonel lazer grubuna göre anlamlý derecede düþüktü. Hem Navilas hem de konvansiyonel lazer gruplarýnda VAS ve VRS skorlarý ile lazer süresi arasýnda korelasyon yoktu (p>0.05).
Sonuç: PDR hastalarýnda PRP için Navilas lazerin kullanýmý, konvansiyonel lazerlere kýyasla azalan aðrý ve hýzlý prosedürler gibi avantajlar sunmaktadýr. Bu bulgular, klinik kararlarýn optimize edilmesi için deðerli bir öngörü saðlamakta olup, diyabetik retinopati tedavisinde hastanýn uyumunu artýrabilir ve görme kaybý riskini en aza indirebilir. (SETB-2024-04-066)

Amaç: Böbrek taþlarý birçok yöntemle tedavi edilmektedir, ancak 1-2 cm alt böbrek taþlarýnda hangi yöntemin tercih edilmesi gerektiði konusunda fikir birliði yoktur. Çalýþmamýzda alt renal pol 1-2 cm taþlarýnda mini (Perkütan Nefrolitotomi) PCNL ve (Retrogarad Ýntrarenal Cerrahi) RIRS sonuçlarýný araþtýrmayý amaçladýk.
Materyal-Metod: Yirmi dört Mini PCNL ve 55 RIRS hastasý çalýþmaya dahil edildi. Hastalarýn demografik verileri ve Non-Kontrast Bilgisayarlý Tomografi (NCCT)'deki taþ bilgileri kaydedildi. Her iki yöntemin taþsýzlýk durumu (SFR), ek tedavi ihtiyacý ve komplikasyonlarý karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Ameliyat süresi Mini PCNL'de 55.2±20.8 dk iken RIRS'de 70.7±36.5 dk idi ve istatistiksel olarak anlamlý derecede daha düþüktü (p=0.002). Hastanede kalýþ süresi Mini PCNL'de 2.4 ± 1.5 gün ve RIRS'de 1.3 ± 0.7 gün olup istatistiksel olarak anlamlý derecede uzundu (p=0.011). Ameliyat sonrasý 1. ay ve 3. ay taþsýzlýk oranlarýnda SFR mini PCNL grubunda daha yüksekti. Birinci ay SFR sýrasýyla %91,6 ve %54,5 iken, üçüncü ay taþsýzlýk oranlarý %95,8 ve %69,1 idi (p<0,001). Yeniden tedavi ihtiyacý mini PCNL grubunda istatistiksel olarak daha düþüktü (p<0.001). Komplikasyonlar açýsýndan, komplikasyon insidansý mini PCNL grubunda %16,6 (2 hastada aðrý, 1 hastada ateþ, 1 hastada kan transfüzyonu ihtiyacý) ve RIRS grubunda %21,8 (2 hastada aðrý, 8 hastada ateþ, 2 hastada sepsis) idi. Ýki grup arasýnda anlamlý bir fark vardý (p=0.008).
Sonuç: Mini PCNL daha yüksek SFR'ye, daha az yeniden tedavi ihtiyacýna ve daha az komplikasyona sahiptir. (SETB-2024-04-070)

Amaç: Çalýþmamýzda trakeal rekonstrüksiyon ameliyatlarýnda laringeal maske (LMA) ve orotrakeal entübasyon (OTI) kullanýmýnýn perioperatif mortalite ve morbidite açýsýndan karþýlaþtýrmayý amaçladýk.
Yöntemler: Haziran 2020 ile Haziran 2022 tarihleri arasýnda trakeal rekonstrüksiyon ameliyatý geçiren eriþkin hastalar retrospektif olarak çalýþmaya dahil edildi. Veri kaybý olan ve primer trakeal malignitesi olan hastalar çalýþma dýþý býrakýldý. Trakeal rekonstrüksiyon yapýlan hastalar iki gruba ayrýldý: grup LMA ve grup OTI.
Bulgular: Çalýþmaya dahil edilen toplam 57 hastadan OTI ve LMA gruplarýnda sýrasýyla 30 (%52,63) ve 27 (%47,37) hasta vardý. Entübe olarak yoðun bakým ünitesine transfer oraný ve yoðun bakým ünitesinde kalýþ süresi OTI grubunda LMA grubuna göre anlamlý olarak daha yüksekti (p=0. 014, p=0. 031); ayrýca, trakeal kültürlerde üreme OTI grubunda anlamlý olarak daha yüksekti (%23.33) (p=0. 007). Ameliyat sonrasý mortalite oranlarý her iki grupta da benzer gözlendi.
Sonuçlar: Trakeanýn uç uca anastomozunda gerilim olmamasý ve trakeal kontaminasyonun olmamasý baþarýlý bir cerrahi için hayati önem taþýdýðýndan, LMA uygulamasý OTI'ye göre daha üstün kabul edilebilir. Bu çalýþmada LMA tüm hastalarda baþarýyla uygulanmýþtýr. Anestezi yönetiminin amacý minimal invaziv giriþimle yeterli oksijenasyon ve normokarbiyi saðlamaktýr. Bu nedenle çalýþmamýzýn sonucuna göre trakeal rekonstrüksiyon cerrahisinde ilk seçenek olarak LMA kullanýmýný öneriyoruz. (SETB-2024-03-057)

Amaç: Kronik ekstremite tehdit edici iskemi (CTLI), iskemik istirahat aðrýsý, iyileþmeyen alt ekstremite veya ayak ülserasyonu veya gangren ile karakterize edilen periferik arter hastalýðýnýn karmaþýk bir formudur. Yüksek amputasyon riski, düþük yaþam kalitesi, morbidite ve mortalite ile iliþkilidir. Prognostik Beslenme Ýndeksi (PNI), albumin ve lenfosit düzeylerini kullanarak hesaplanan, immunolojik ve beslenme durumunu yansýtan bir gösterge olarak kabul edilir. Bu çalýþmanýn amacý, endovasküler tedavi gören CLTI'li hastalarda PNI düzeyleri ile mortalite arasýndaki iliþkiyi belirlemektir.
Yöntemler: Retrospektif incelenen bu çalýþmaya, üçüncü basamak bakým merkezimizde alt ekstremiteye endovasküler tedavi uygulanan CLTI'li hastalar dahil edilmiþtir. Hastalar, sað kalanlar ve hayatta kalmayanlar olmak üzere iki gruba ayrýldý. Mortalitenin baðýmsýz öngörücülerini belirlemek için lojistik regresyon analizleri yapýldý ve PNI ile mortalite arasýndaki iliþkiyi deðerlendirmek için Cox regresyon modeli kullanýldý. Sað kalým eðrileri, Kaplan-Meier yöntemi kullanýlarak tahmin edildi.
Bulgular: Çalýþmaya periferik arter hastalýðý olan ve endovasküler tedavi uygulanan toplam 113 hasta dahil edildi. Hayatta kalamayan grup (42 hasta), sað kalan gruptan (71 hasta) daha yaþlýydý (67,7±9,9’e karþý 62,9±10,9 p: 0,045) ve kronik böbrek yetersizliði (%42,9’e karþý %22,5 p: 0,023) ile kalp yetersizliði (%21,4’e karþý %8,5 p: 0,049) daha yaygýndý. PNI deðeri, hayatta kalamayan grupta, sað kalan gruptan daha düþüktü (35,9±5’e karþý 38,2±4,4 p: 0,012). Cox regresyon analizleri, düþük PNI'nin artmýþ mortalite ile iliþkili olduðunu gösterdi (HR=0.931, CI= 0.872-0.995, P=0.035). Tüm nedenlere baðlý mortaliteyi tahmin etmek için 37.009 kesme deðeri PNI için %64.3 duyarlýlýk, %64.8 özgüllük ve 0.642 AUC deðeri gösterdi. Kaplan-Meier analizi, daha yüksek PNI'nin daha iyi bir saðkalým ile iliþkili olduðunu destekledi.
Sonuç: Prognostik Beslenme Ýndeksi, Kronik Ekstremite Tehdit edici Ýskemi hastalarýnda mortalite ile baðýmsýz olarak iliþkilidir. (SETB-2024-02-029)

Amaç: Graves hastalýðý (GH) varlýðý ile papiller tiroid kanseri (PTK) geliþimi arasýnda hala net bir iliþki saptanamamýþtýr. Bu çalýþmanýn amacý tiroid nodülü ve GH olup PTK tanýsý alan hastalar ile tiroid nodülü olan fakat otoimmün tiroid hastalýðý olmayan PTK tanýlý hastalarýn klinik ve patolojik özelliklerini karþýlaþtýrmaktýr.
Yöntem: Çalýþma retrospektif olarak tasarlanmýþtýr ve total tiroidektomi geçiren ve PTK olduðu tespit edilen 239 hastadan oluþan bir kohortu içermektedir. Taný yaþý, hastalýk evresi, PTK alt tipleri, tümör boyutu, radyoaktif iyot kullanýmý, nodül ultrasonografik özellikleri ve PTK nüks riski GH olan ve olmayan hastalar karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: 239 hastanýn 99'unda (%41) GH mevcutken, 140 hastada (otoimmün tiroid hastalýðý olmayan) sadece papiller tiroid karsinomu vardý. Papiller tiroid karsinomu ve Graves hastalýðý olan grupta tümör çapý anlamlý olarak daha küçüktü (1,45 ± 1,28 cm vs 1,81 ± 1,34 cm, p <0,05). Graves hastalýðý ve papiller tiroid karsinomu tanýsý alan gruplarda, papiller tiroid karsinomu tanýsý alan gruba kýyasla anlamlý derecede daha düþük multifokal tutulum oranlarý gözlendi (p <0,05). Otoimmün tiroid hastalýðý olmayan hastalarda klasik papiller tiroid karsinomu alt tipi prevalansý daha yüksekti (%39'a karþý %25,7, p<0,05). GH ve PTK içeren nodüllerin ultrasonografik özellikleri, GH içermeyen PTK’lý nodüllerden farklý deðildi.
Sonuç: Taný anýnda yapýsal nüks riski, PTK'ya GH eþlik ettiðinde tek baþýna PTK varlýðý ile benzer görünmektedir. Ayrýca, GH-PTK birlikteliðinde daha küçük tümör boyutlarýnýn ve daha az multifokalitenin varlýðý olumlu bir prognozun habercisi olabilir. (SETB-2024-02-031)

AMAÇ: Ailevi Akdeniz Ateþi (AAA) Doðu Akdeniz bölgesinde daha sýk görülen otoinflamatuar bir hastalýktýr. Literatürde inflamatuar süreçlerin vitamin D, B12 ve folat düzeylerini azalttýðýný gösteren çalýþmalar olmakla birlikte atak sýklýðýnýn vitamin düzeylere etkisi ile ilgili kýsýtlý veri mevcuttur. Çalýþmamýzda AAA atak sýklýðýnýn vitamin düzeylerine etkisinin deðerlendirilmesi amaçlandý.
YÖNTEM: Çalýþma grubuna 4-18 yaþ arasýndaki FMF hastalarý dahil edilirken ayný dönemde baþvurusu olan ve vitamin düzeylerine bakýlmýþ olan saðlýklý çocuklar da kontrol grubu olarak çalýþmaya dahil edildi. Çalýþma grubu atak sayýsýna göre 2 subgrupa bölümdü. Yýllýk atak sayýsý 2 ve altýnda olan hastalar atak grubu, 6 veya daha fazla olanlar ise sýk atak grubuna dahil edildi.
BULGULAR: Toplam 494 çocuk çalýþmaya dahil edildi. Çalýþma grubu 108’i atak, 225’i sýk atak grubunda olmak üzere toplam 333 AAA hastasýndan oluþmaktaydý. Kontrol grubuna 161 saðlýklý çocuk dahil edildi. Vitamin düzeylerinin medyan ve çeyreklikleri sýk atak, atak ve kontrol grubunda sýrasýyla vitamin D için 14.3 (9.57-18.9), 14.85 (10.12-21.77), ve 14.95 (9.92-20.12) ng/ml, Vitamin B12 için 320 (238-415), 328 (250.25-439.25), and 373 (273.75-519.25) pg/ml, ve folik asit için 6 (5.13-8.12), 6.8 (5.36-8.9), and 7 (5.3-9.9) ng/ml olarak hesaplandý. Vitamin D ve folat düzeylerinde gruplar arasýnda anlamlý fark görülmedi (Sýrasýyla p=0.436 ve p=0.25). Vitamin B12 düzeyleri çalýþma grubunda anlamlý derecede daha düþük olarak saptanmakla birlikte atak sýklýðýna göre B12 düzeylerinde farklýlýk saptanmadý (Sýrasýyla p=0.001 ve p=0.92).
SONUÇ: Atak sýklýðýnýn Vitamin D, B12 ve folat düzeylerine etkisi olmadýðý görüldü. Vitamin B12 düzeyinin çalýþma grubunda anlamlý derecede düþük olsa da bütün gruplarda normal sýnýrlarda olmasý hastalarýn dengeli beslenme alýþkanlýklarý ile açýklanabilir. (SETB-2024-03-047)

Amaç: Koroner mikrovasküler disfonksiyon toplumun büyük bir kýsmýnda mevcut olup, birçok durumda patolojik ve prognostik bir role sahip olduðu gösterilmiþtir. Bu nedenle, bilhassa seçilmiþ popülasyonlarda mikrovasküler disfonksiyonun erken tespiti önem arz etmektedir. Bu çalýþmanýn amacý, prehipertansif bireylerde, galaninin koroner akým rezervi (KAR) ile iliþkisini araþtýrarak mikrovasküler disfonksiyon tespiti için bir belirteç olarak kullanýlýp kullanýlamayacaðýný belirlemektir.
Yöntem: Bu prospektif çalýþmaya 50 prehipertansif ve 50 normotansif olmak üzere toplam 100 katýlýmcý dahil edilmiþtir. Ayrýntýlý transtorasik ekokardiyografi yapýlarak koroner akým rezervleri ve serum galanin düzeyleri ölçülmüþtür.
Bulgular: Prehipertansif grupta KAR anlamlý olarak daha düþüktü (p<0.001). Galanin deðerlerininde prehipertansif grupta sayýsal olarak daha düþük olmasýna raðmen gruplar arasýndaki fark istatistiksel anlamlýlýða ulaþmadý (p=0.062). KAR ile galanin arasýnda anlamlý bir korelasyon saptanmadý (r=-0.161 p=0.11)
Sonuç: Prehipertansiflerde KAR deðerlerinin daha düþük olmasý, hipertansiyon geliþmese bile normotansif deðerlerin üzerinde mikrovasküler disfonksiyonun baþladýðýný göstermektedir. Galaninin gruplar arasýnda istatistiksel olarak farklý saptanmamasý ve KAR ile arasýnda korelasyon saptanmamasýnýn nedeni çalýþma popülasyonunun nispeten küçüklüðünden kaynaklanabilir. Galanin, prehipertansiyon ve mikrovasküler disfonksiyon arasýndaki iliþki, geniþ çaplý popülasyon çalýþmalarý yapýldýðýnda daha net hale gelecektir. (SETB-2024-01-023)

Amaç: Koronavirüs Hastalýðý 2019 (COVID-19) da hematolojik, inflamatuar ve biyokimyasal parametrelerin biyobelirteç olarak rolü, erken evrede riskli hastalarý belirlemede ve prognozdaki yeri araþtýrýlmýþtýr.
Metot: Çalýþmaya ülkemizdeki ilk dalgada COVID-19 ön tanýsý ile yatýrýlarak takip edilen hastalar dahil edildi. Demografik ve klinik özellikler ile beraber baþvuru, üçüncü, yedinci, 14. gündeki tam kan sayýmý, C reaktif protein (CRP), prokalsitonin (PCT), fibrinojen (FIB), ferritin, albümin (ALB), laktat dehidrogenaz (LDH) düzeyleri incelendi. Hastane takibinde ölüm gerçekleþmesine göre hastalar gruplandýrýlarak karþýlaþtýrýldý. Mortalite üzerine anlamlý düþünülen deðiþkenler tek ve çok deðiþkenli lojistik regresyon modelleri ile incelendi.
Bulgular: Çalýþma 273 (56,3%)’ü erkek, 212 (43,72%)’si kadýn olmak üzere toplam 485 hasta ile gerçekleþtirildi. Hastalarýn yaþ ortalamasý 58±16,2 idi ve 71%’i hafif-orta, 29%’u ciddi-kritik hastalýk grubunda idi. Hastalýk þiddeti, yoðun bakým ünitesi (YBÜ) takip ihtiyacý ve ölüm geliþimi; yaþ, eþlik eden hastalýk, nötrofil, lökosit, nötrofil lenfosit oraný (NLR), PCT, CRP, ferritin, LDH deðerleri ile pozitif korele iken, lenfosit (LE), ALB, hemoglobin (HGB) deðerleri ile negatif korele olarak saptandý. Çok deðiþkenli analizde hastane baþvurusunda PCT yüksekliði (OR: 6,96 [1,63;39,65]), LDH ≥ 352U/L (OR: 4,35 [1,23;16,61]), LE < 0,810 × 109/L (OR: 3,0 [1,16;7,85]) ve ileri yaþ (OR: 1,08 [1,03;1,14]) baðýmsýz olarak hastane içi ölüm ile iliþkili bulundu. Hemogram ve akut faz reaktaný takibinde PCT, CRP ve LDH ölüm öngörüsü için sýrasýyla en deðerli bulunan göstergelerdi (Üçüncü gün sýrasýyla EAA: 0,90;0,83;0,83 ve yedinci gün EAA: 0,95;0,90;0,89). Sonuç: Çalýþmamýzda hastaneye baþvuruda sýrasýyla lökosit, lenfosit, NLR, CRP, PCT, ferritin, albümin ve LDH’ nin kötü prognozu ön görmede deðerli olduðu saptandý. Ayrýca takipte PCT, LDH ve CRP artýþlarýnýn hastane içi ölümü öngörmede ve yakýn takip gereken hastalarý belirlemede kullanýlabileceði belirlendi. (SETB-2024-01-020)

Amaç: Biliþsel bozukluk, Parkinson Hastalýðýnýn (PH) yaygýn bir motor dýþý semptomudur ve hastanýn yaþam kalitesini önemli ölçüde etkiler. Saat Çizme Testi (SÇT) planlama, organizasyon ve dikkat, hafýza ve görsel-uzamsal beceriler gibi yürütücü iþlevler de dahil olmak üzere bir dizi biliþsel beceriyi deðerlendirir. Bu çalýþmanýn amacý, PH'da biliþsel bozukluðun teþhisinde CDT'nin duyarlýlýðýný belirlemektir.
Yöntem: 2018-2022 yýllarý arasýnda demans (30 hasta) veya hafif biliþsel bozukluk (14 hasta) tanýsý konan 44 PH hastasýnýn (16 kadýn, 28 erkek) kayýtlarý incelenmiþtir. Bu hastalar, 106 saðlýklý kontrol ile karþýlaþtýrýlmýþtýr. Ayrý bir araþtýrmacý, yaþ ve eðitim düzeyi hariç diðer tüm hasta verilerinin gizliliðini koruyarak hastalarýn SÇT puanlarýný deðerlendirmiþtir.
Bulgular: 44 PH hastasý arasýnda hafif biliþsel bozukluðu olan iki kiþi SÇT'de normal olarak deðerlendirilirken, tüm PH demans vakalarý yalnýzca SÇT aracýlýðýyla tespit edilmiþtir. Saðlýklý kontrol grubunda 106 kiþiden 72'si herhangi bir biliþsel þikayet bildirmezken, 34 kiþi (%32,1) kör bir araþtýrmacý tarafýndan deðerlendirilen biliþsel þikayetler bildirmiþtir. SÇT'nin pozitif öngörü deðeri %55,3 ve negatif öngörü deðeri %97,3 olarak hesaplanmýþtýr. Duyarlýlýk %95,5 ve özgüllük %67,9 olarak hesaplanmýþtýr.
Sonuçlar: Bulgular, SÇT'nin kognitif defisiti olan PH hastalarýnda kognitif bozukluðu saptamada hassas olduðunu göstermektedir. SÇT etkili bir hýzlý tarama aracý olarak hizmet ederken, yüksek skorlar biliþsel bozukluðun olmadýðýný gösterir, ancak düþük skorlar tek baþýna kesin demans tanýsý için yetersizdir. Kapsamlý nörolojik deðerlendirme ve ayrýntýlý kognitif deðerlendirme demans tanýsýný doðrulamak için gerekli olmaya devam etmektedir. (SETB-2024-05-097)

Amaç: Güncel kýlavuzlar, 10 yaþýn üzerindeki KF’li hastalarýn yýllýk olarak OGTT ile deðerlendirilmesi gerektiðini önermektedir. Bu çalýþmada merkezimizde kistik fibrozis (KF) tanýsýyla takip edilen 10 yaþ üstü hastalarda OGTT sonuçlarýnýn deðerlendirilmesi amaçlandý.
Gereç ve yöntemler: Çalýþmaya OGTT uygulanan 10 yaþ ve üzeri 46 KF hastasý dahil edildi. Cinsiyet, taný yaþý, antropometrik ölçümler, akciðer fonksiyonu (%FEV1) ve OGTT sonuçlarý gibi veriler elde edildi. Analizde normal glukoz toleransý(NGT) ve anormal glukoz toleransý(AGT) olan hasta gruplarý karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Olgularýn 37’sinde (%80,4) NGT, 9’unda (%19,5) AGT saptandý. Normal glukoz tolerans grubundaki olgularýn median açlýk glukoz ve OGTT sýrasýnda alýnan 120.dakikadaki ortalama glukoz düzeyleri AGT grubuna göre daha düþük saptandý (p<0,005). Anormal glukoz tolerans grubundaki olgularýn, ortalama vücut aðýrlýðý, boy, VKÝ SDS deðerleri, FEV1 yüzdesi NGT’li olgu grubuna göre daha düþük saptanmakla beraber aradaki fark istatistiksel olarak anlamlý bulunmadý (p>0,05).
Sonuç: 10 yaþ ve üzeri KF’li yaklaþýk 5 hastadan 1'inde AGT tespit ettik. AGT’li hastalarýn neredeyse yarýsýnýn (%44,4) açlýk kan þekerinin normal olduðu görüldü. Bu nedenle KF’li hastalarda açlýk kan þekeri yerine OGTT ile kistik fibrozis iliþkili diyabet taramasý yapýlmalýdýr. (SETB-2024-02-030)

Kardiyak rabdomyom; sýklýkla fetal ekokardiyografi ile taný alabilen, infant döneminin en sýk primer kalp tümörüdür. Ýyi huylu olarak adlandýrýlan bu tümörün kalp tutulumu farklý lokalizasyonlarda görülebilmektedir. Kalbin sol ventrikülünde, sað ventrikülünde ya da septumda yerleþebilen rabdomyom, çoðunlukla multipledir. Tümörün seyrinde spontan gerileme olabilmekle birlikte, hemdinamik bozukluklar, aritmiler ve ani ölüm de bildirilmiþtir. Hayatý tehdit edici ventrikül çýkým yolu darlýklarýnda, kalp yetmezliðinde ve aritmilerde cerrahi tedavi ön plana çýkmaktadýr. Olgumuzda, ciddi sol ventrikül çýkým yolu darlýðýna neden olan rabdomyoma sahip yenidoðandaki baþarýlý cerrahi tedavi yaklaþýmýmýzý sunmayý amaçladýk. (SETB-2023-12-240)

(SETB-2024-02-036)