Substernal guatrýn en uygun tedavisi cerrahidir. Bu hastalar preoperatif dönemde dikkatli ve multidisipliner olarak deðerlendirilmeli ve cerrahi tedavi preoperatif olarak planlanmalýdýr. Substernal guatrlarýn çoðu servikal yaklaþýmla rezeke edilebilmesine raðmen, hastalarýn küçük bir kýsmýnda ekstraservikal yaklaþým gerekebilir. Tiroidektomiye baðlý substernal guatrýn cerrahi komplikasyonlarý diðer tiroidektomilere göre daha yüksektir. Substernal guatrda tiroidektomiye baðlý komplikasyonlarýn yaný sýra cerrahi giriþimin tipine baðlý komplikasyonlar da ortaya çýkabilir. Ekstra servikal yaklaþým gerekebilecek hastalar ameliyat öncesi göðüs cerrahisi, kalp damar cerrahisi ve anestezi uzmaný ile konsülte edilmeli; cerrahi tedavi birlikte planlanmalýdýr. Bu bölümde servikal yaklaþým yöntemlerini, ekstra servikal yaklaþým yöntemlerini, teknik detaylarý ve komplikasyonlarý detaylý olarak deðerlendirmeyi amaçladýk. (SETB-2022-10-217)

Amaç: Coronavirus 2019 (COVID-19)’a baðlý olarak yaþanan kapanma süreçleri Alzheimer Hastalarýnýn nöropsikiyatrik durumu üzerinde olumsuz bir etkiye sahip olabilir. Bu çalýþmada, Alzeimer Hastalarýnýn tam ve kýsmi karantina dönemlerindeki nöropikiyatrik durumlarý deðerlendirilerek geleceðe yönelik çýkarýmlarýn bulunmasý amaçlanmýþtýr.
Gereç ve Yöntemler: Çalýþmamýz prospektif, kesitsel ve çok merkezli bir çalýþma olup; Türkiye'nin farklý bölgelerindeki polikliniklerce en az bir yýldýr takip edilen Alzheimer Hastalarýyla yapýlmýþtýr. Sosyo-demografik bilgiler, komorbidite, mobilite ile tam kapanma ve kýsmi kapanma sürecindeki sosyal etkileþim düzeyi, Klinik Demans Deðerlendirme (CDR) Ölçeði ve Nöropsikiyatrik Envanter’e (NPI) iliþkin bilgiler bakýmverenler ile dolduruldu.
Bulgular: Çalýþmaya toplam 302 Alzheimer Hastasý (ortalama yaþ: 78±8 yýl, ortalama eðitim süresi: 5,8±9 yýl) dahil edildi. En sýk eþlik eden hastalýðýn hipertansiyon olmak üzere, toplam komorbidite oraný %84 olarak bulundu. NPI skorlarýnýn ortalamasý tam kapanmada 22,9±21 ve kýsmi kapanmada 17,7±15 olup gruplar arasýndaki farkýn istatistiksel olarak anlamlý olduðu bulundu. Kapanma süreleri ve cinsiyete göre NPI puanlarýnýn toplam puanlarý ile karþýlaþtýrýldýðýnda, tam kapanmada sosyal etkileþimlerin varlýðý, mobilite ve komorbiditelerin etkisi kýsmi kapanmaya göre daha yüksek bulundu. Tam kapanmadan kýsmi sokaða çýkma yasaðýna geçildiðinde, komorbiditeler, mobilite ve CDR'ýn NPI puanlarý üzerinde anlamlý bir etkisi olduðu bulundu. Regresyon analizinde, her iki kapanma süresi için de Alzheimer Hastalarýnýn nöropsikiyatrik durumu üzerinde en etkili parametrenin CDR puaný olduðu bulundu.
Sonuç: Kapanma ile ilgili kýsýtlamalar azaltýldýðýnda, Alzheimer Hastalarýnýn nöropsikolojik durumlarý önemli ölçüde iyileþti. Kapanma kurallarý bu veriler göz önünde bulundurularak düþünülmelidir. (SETB-2021-12-375)

Amaç: Kalp, çocuklarda SARS-CoV-2 enfeksiyonu ile iliþkili multisistem inflamatuar sendromdan (MIS-C) sýklýkla etkilenen organlardan biridir. Çalýþmada, MIS-C'li hastalarda kardiyak tutulum deðerlendirildi.
Metod: Bu retrospektif çalýþmada, MIS-C'li hastalarýn þikayetleri, fizik muayeneleri ve kardiyak bulgularý deðerlendirildi.
Bulgular: MÝS-C'li 16 hasta (4 erkek ve 12 kýz) çalýþmaya dahil edildi. Ortanca yaþ 6 (5-17) yýldý. Hastalarda çarpýntý (%6), göðüs aðrýsý (%12), EKG deðiþiklikleri (%50), kapak yetersizliði (%50), düþük ejeksiyon fraksiyonu (%6), koroner dilatasyon (%6), troponin (%38), ve d-dimer (%88) yüksekliði tespit edildi. Bir hasta öldü. Kapak yetersizliði 5 (%31) hastada devam etti.
Sonuç: Kardiyak erken dönem sonuçlarý çok þiddetli olan MÝS-C'nin geç dönem etkileri hakkýnda yeterli veri bulunmamaktadýr. Önümüzdeki dönemde çocukluk çaðý hastalýklarý arasýnda önemli bir saðlýk sorunu haline gelecek olan MÝS-C'nin anlaþýlmasý için çok daha fazla çalýþmaya ihtiyaç vardýr. (SETB-2021-10-309)

Amaç: Hafif-orta ve aðýr-kritik þiddetli Covid-19 hastalarýnda koku ve tat bozukluklarýnýn prevalansýný, þiddetini ve uzun dönem seyri ve bulgularýný belirlemek.
Materyal Metod: Hastanemizde MART-Nisan 2020 tarihleri arasýnda SARS-CoV-2 pozitif olan tüm eriþkin hastalara hastalýk sýrasýnda anket uygulanmýþ ve en az 12 aylýk takipten sonra tat ve koku bozukluðu olan hastalara bu semptomlarýn seyrini ve ilerlemesini belirlemek için ikinci bir anket uygulandý. Demografik özellikler ve klinik bulgularý ile hastalýk þiddeti deðerlendirildi.
Bulgular: Koku ve/veya tat bozukluðu semptomlarý olan toplam 77 hasta çalýþmaya dahil edildi. Taný sýrasýnda 58 (% 75.3) hastada koku bozukluðu ve 75 (%97.4) hastada tat bozukluðu mevcuttu. 12-14 aylýk takip sonrasý 12 (% 15.6) hastada devam eden koku bozukluðu ve 6 (% 8) hastada tat bozukluðu bulgularý devam ediyordu. Takiplerde 3 (%3.9) hastanýn kakosmisi ve 5 ( % 6.5) hastanýn parozmisi mevcuttu. Koku ve/veya tat bozukluðu devam eden hastalarýn VAS skorlarý deðerlendirildiðinde erkek ve kadýn cinsiyeti arasýnda istatistiksel anlamlý fark saptanmadý. Semptomlarýn varlýðý ve þiddeti ile hastalýðýn þiddeti karþýlaþtýrýldýðýnda istatistiksel anlamlý fark saptanmadý.
Sonuç: Koku ve tat bozukluðu COVID-19’un mevcut semptomlarý arasýnda görünmektedir. COVID-19 hastalarýndaki koku ve tat kaybýnýn prognozu ve tedavisi halen belirsizdir. Ýyileþmeyi hýzlandýrmak ve saðlamak için patofizyoloji ve tedavi seçenekleri belirlenmelidir. (SETB-2022-09-209)

Amaç: Burun ucunun 3 ana özelliði nazal tip projeksiyonu (NTP), nazal tip rotasyonu (NTR) ve belirginliðidir. Burun estetik ameliyatý, anatomik varyasyonlar, patolojiler ve çok farklý ameliyat teknikleri nedeniyle zordur. Ýdeal teknik, sadece kýsa vadede deðil uzun vadede de iyi sonuçlar vermelidir. Rinoplastide vertikal alar rezeksiyon (VAR) tekniðinin uzun dönem sonuçlarýný analiz etmek.
Yöntemler: 2001-2017 yýllarý arasýnda kýdemli yazar tarafýndan VAR yönteminin kullanýldýðý rinoplasti ameliyatý olan 48 hasta (42 kadýn, 6 erkek) çalýþmaya dahil edildi. Hastalarýn ortalama yaþý 35.5 yýl (18-56 yýl) idi. Ameliyat sonrasý ortalama takip süresi 86.8 ay (daðýlým 25-225 ay) idi. Hastalarýn ameliyat öncesi, erken ve geç ameliyat sonrasý fotoðraflarýný inceledik. Yýllara göre NTP ve NTR deðiþiklikleri objektif olarak deðerlendirildi. Hastalar ayrýca son kontrol ziyaretlerinde Rinoplasti Sonuç Deðerlendirme anketini doldurdu
Bulgular: Ortalama NTP (Goode Metodu ile) geç postoperatif kontrolde erken dönemde 0.60'tan 0.59'a, erken postoperatif kontrolde ortalama nazofasiyal açý 29.4'ten 28.7'ye deðiþti. Erken ve geç postoperatif kontrol arasýnda ortalama nazolabial açý (NLA) 97.3'ten 94.5'e ve Tip rotasyon açýsý (TRA) 35.2'den 35.4'e deðiþti. NTP ve NLA'nýn erken ve geç postoperatif ölçümleri arasýndaki farklar anlamlýydý (tümü için p<0,001), ancak TRA anlamlý olarak deðiþmedi (p>0,001).
Sonuç: VAR, nazal tip modifikasyonu için faydalý bir yöntemdir. VAR ile NTP ve NTR'yi, lateral crus ve burnun uzunluðunu kontrol edebiliriz; Bu teknikle kýsa vadede olduðu gibi uzun vadede de tatmin edici sonuçlar elde edilir. (SETB-2022-11-239)

GÝRÝÞ: Papiller tiroid kanseri en sýk görülen tiroid kanseridir. Bazý hastalarda lobektomi yapýldýktan sonra histopatolojik incelemede saptanan papiller tiroid kanserinin histopatolojik özellikleri nedeniyle karþý loba tamamlayýcý tiroidektomi gerekebilir. Hipokalsemi tiroidektomi sonrasý en sýk görülen komplikasyon olup, etyolojisi multifaktöryeldir. Tamamlayýcý tiroidektominin hipokalsemi geliþme riskini arttýrýp arttýrmadýðý halen tartýþma konusudur. Bu çalýþmada papiller tiroid kanseri tanýsý ile tamamlayýcý tiroidektomi uygulamasýnýn total tiroidektomiye göre hipokalsemi riskini arttýrýp artýrmadýðýný deðerlendirmeyi amaçladýk.
Gereç ve Yöntem: 2015-2018 tarihleri arasýnda opere edilen, preoperatif veya postoperatif dönemde papiller tiroid kanseri tanýsý alan hastalarýn verileri retrospektif deðerlendirilerek 2 hasta grubu oluþturuldu. Grup 1’e ilk ameliyatta lobektomi yapýldýktan sonra patolojik incelemede papiller tiroid kanseri saptanan ve karþý loba tamamlayýcý tiroidektomi uygulanan 19 hasta alýndý. Grup 2’ye ayný dönemde total tiroidektomi uygulanan preoperatif veya postoperatif papiller tiroid kanseri tanýsý koyulan hastalar arasýndan yaþ ve cinsiyet olarak 1. gruba benzer özelliklerde 53 hasta seçildi. Ýki grup arasýnda preoperatif ve postoperatif dönemde kalsiyum metabolizmasý ile ilgili biyokimyasal parametreler, paratiroid ototransplantasyonu ve istenmeden paratiroid bezi çýkarýlmasý, postoperatif hipokalsemi ve tedavi oranlarý karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Grup 1’de ve 2’de sýrasý ile, yaþ ortalamasý 48.3+12.1 olan 19 hasta (13K, 6E), 46.3+9 (40K, 13E) olan 53 hasta yer almakta olup; yaþ ve cinsiyet açýsýndan gruplar arasýnda anlamlý fark yoktu. Preoperatif parathormon (PTH), fosfor (P), magnezyum (Mg), D vitamin eksikliði oraný, paratiroid ototransplantasyonu ve tiroid piyesinde paratiroid bezi bulunmasý açýsýndan anlamlý fark saptanmadý. Preoperatif kalsiyum (Ca) deðeri 1. grupta 9.33+0.46 olup, 2. Gruba (9.65+0.41) göre düþüktü (p=0,012). Postoperatif 0. Gün Ca, P, Mg, PTH; 1. gün Ca, Mg, PTH; deðerleri arasýnda anlamlý fark yoktu. Postoperatif 1. Gün P düzeyi 1. grupta (2.86+0.72) 2. gruba (3.6+0.83) göre anlamlý olarak düþüktü. Postoperatif hipkalsemi oranlarý grup 1 ve 2’de sýrasý ile %21.1, %30.2 olup fark anlamlý deðildi (p=0,558). Her iki gruptada hipokalsemiler geçici olup, kalýcý hipoparatiroidi saptanmadý. Grup 1 ve 2’de sýrasý ile paratiroid ototransplantasyonu (10.5% vs 3.8%; p=0,283), piyeste aksidental çýkarýlan paratiroid oraný(0 vs 15.1; p=0,185) benzerdi.Postoperatif dönemde Ca ve bazen aktif D vitamin uygulanmasý oraný grup1’de %10.5, grup 2’de %22.6 olup, tedavi alma açýsýndan gruplar arasýnda anlamlý fark yoktu (p=0,327).
Sonuç: Postoperatif histopatolojik olarak papiller tiroid kanseri tanýsý alan bazý hastalarda tamamlayýcý tiroidektomi gerekli olabilir. Tamamlayýý tiroidektomi prosedürü, total tiroidektomiye göre hipokalsemi riskini artýrmadan uygulanabilir. (SETB-2022-10-219)

Giriþ: Son yýllarda primer hiperparatiroidinin (pHPT) cerrahi tedavisinde görüntüleme yöntemlerinin katkýsý ile seçilmiþ hastalarda minimal invaziv paratiroidektomi (MÝP) tedavisi standart hale gelmiþtir. Bununla birlikte bazý hastalarda bilateral boyun eksplorasyonu (BBE) gerekli olabilmektedir. Bu çalýþmada BNE gerekliliði ile ilgili faktörleri deðerlendirmeyi amaçladýk.
Materyal ve Metod: 2010-2019 tarihleri arasýnda tek cerrah tarafýnden opere edilen hastalarýn verileri retrospektif olarak deðerlendirildi. Hastalar MÝP ve unilateral boyun eksplorasyonu (UNE) (grup 1) ve BBE (grup 2) olarak 2 gruba ayrýldý. BNE gerekliliði ile ilgili risk faktörleri deðerlendirildi.
Bulgular: Yaþ ortalamasý 54.1±12.8 olan 344 hasta (288K, 56 E) (grup 1: 229, grup 2: 115) çalýþmaya alýndý. Grup 1’de grup 2’ye göre preoperatif parathormon (PTH) düzeyi (288 vs 190, p<0.001,) sintigrafide uyumlu, uyumsuz ve negatif görüntüleme (sýrasý ile 82.5% vs 28.7%, 9.6% vs 19.1, 7.9% vs 52.25; p<0.001), ultrasonografide uyumlu, uyumsuz ve negatif görüntüleme (sýrasý ile 72.9% vs 20%, 7% vs 19.1%, 201% vs 60.9%; p<0.001), USG ve sintigrafi kombinasyonunda iki pozitif, tek pozitif ve negatif görüntüleme (sýrasý ile 72.5% vs 11.3%, 25.8% vs 55.7%, 1.7 vs 33%; p<0.001), patolojide tek adenom, çift adenom, hiperplazi oranlarý (sýrasý ile 96.1% vs 79.1%, 3.1% vs 12.2%, 0.9% vs 8.7%; p<0.001), ek tiroidektomi uygulanmasý (sýrasý ile 11.4% vs 38.3%; p<0.001), çýkarýlan bezin çapý (2.03 vs 1.58 cm; p<0.001), çýkarýlan bezin hacmi (sýrasý ile 2.27 vs 1.22 cm3, p<0.001), anlamlý olarak farklý idi. Multinominal lojistik regresyon analizinde preoperatif PTH’nýn düþük olmasý, sintigrafinin patolojik bez için uyumlu olmasýna göre uyumsuz olmasý (odd ratio (OR): 3.690; p=0.027), negatif olmasý (OR: 9.174, p=0.000), ek tiroidektomi gerekliliði (OR: 5.067; p=0.000) BBE gerekliliðini arttýran baðýmsýz risk faktörleri olarak belirlendi. Uzun dönem kür oranlarý (sýrasý ile 98.3% vs 94.8%, p=0.079) benzerdi
Sonuçlar: Günümüzde halen pHPT’li hastalarýn önemli bir bölümünün cerrahi tedavisinde BBE gerekli olabilmektedir. Bizim sonuçlarýmýza göre preoperatif yüksek PTH deðerlerine göre düþük PTH düzeyinde, pozitif ve uyumlu sintigrafiye göre uyumsuz ve negatif sintigrafili hastalarda, ek tiroidektomi uygulanacak hastalarda BBE gerekliliði olasýlýðý daha yüksektir. BBE, MIP’nin alternatifi deðil, paratiroid cerrahisinde optimal sonucu elde edebilmek için MIP’nin tamamlayýcýsý olan etkin bir seçenek olduðu düþüncesindeyiz. (SETB-2022-11-249)

Amaç: Pankreas kanserinde metastatik lenf nodlarýnýn prognostik önemi, kötü prognoz nedeniyle her zaman dikkat çekmiþtir ve bazý kantitatif faktörler, postoperatif sonuçlarý önemli ölçüde öngörmek için araþtýrýlmýþtýr. Boyut, lenf düðümünün kolay ölçülebilen morfolojik özelliklerinden birisi olup, en büyük metastatik lenf düðümü (LMLN) boyutunun saðkalým sonuçlarý üzerindeki etkisine iliþkin veriler pankreas kanseri için tanýmlanmamýþtýr.
Pankreas duktal adenokarsinomlu hastalarýn prognozu üzerine LMLN boyutunun etkisini deðerlendirmeyi amaçladýk.
Gereç ve Yöntemler: Bu retrospektif çalýþma ile Þubat 2015 ile Mayýs 2020 arasýnda pankreas duktal adenokarsinomu (PDAK) nedeni ile ameliyat edilen hastalar lenf nodu evrelerine ve LMLN boyutu için hesaplanan eþik deðerine göre gruplandýrarak LMLN boyutunun saðkalým sonuçlarý üzerindeki etkisi karþýlaþtýrýlacaktýr.
Bulgular: 131 hastadan oluþan çalýþma kohortunda yaþ ortalamasý 63.9±10.8 yýl ve 77 hasta kadýndý. Hastalarýn 99'u pN1, 32'si pN2 evresindeydi. Prognozu tahmin etmek için LMLN boyutunun optimal eþik noktasý 7.5 mm [duyarlýlýk = %81 ve özgüllük = %81] olarak hesaplandý. pN1 evreli hastalarýn 34'ünde (%34.3) ve pN2 evreli hastalarýn 7'sinde (%21.9) 7.5 mm'den küçük lenf nodu vardý. LMLN boyutu <7.5 mm olan hastalarda 3 yýllýk saðkalým anlamlý olarak daha uzundu (%56.2 - %18.2, p<0.001). LMLN boyutu <7.5 mm olan hastalar, pN1 lenf nodu evresi olan hasta alt grubunda istatistiksel olarak anlamlý daha uzun medyan saðkalým oranýna sahipken, pN2 hastalarýnýn alt gruplarý arasýnda medyan saðkalým oranlarýnda anlamlý bir fark gözlenmedi (p=0.237).
Sonuç: En büyük metastatik lenf nodu boyutu PDAK hastalarýnda saðkalýmýn potansiyel belirteçlerinden birisidir. (SETB-2022-04-108)

Amaç: Divertiküler hastalýk oldukça sýk görülen bir durumdur. Batý toplumunda dokuzuncu dekatta nüfusun %50'sini etkiler. Akut divertikülit en sýk görülen komplikasyondur. Klinik olarak stabil olup sývýyý tolere eden hastalar, sývý alým toleransý kötüleþirse, ateþ yükselirse veya aðrý artarsa hastaneye yatýrýlmalýdýr. Baðýrsak istirahati, intravenöz sývý tedavisi ve ampirik antibiyotik tedavisi, hastaneye baþvuran hastalarda geleneksel tedavilerdir. Bu retrospektif çalýþma, komplike olmayan akut divertikülit tanýsý alan hastalarýn ayaktan veya yatarak tedavisini etkileyecek parametreleri belirlemeyi amaçlamaktadýr.
Yöntemler: Ocak 2018-Aralýk 2020 tarihleri arasýnda karýn aðrýsý ile acil servise baþvuran ve intravönöz contrast madde verilmesi sonrasý çekilen bilgisayarlý tomografide(BT) komplike olmayan divertikülit (modifiye Hinchey 1a) tanýsý alan hastalar çalýþmaya dahil edildi. Hasta kayýtlarý retrospektif olarak Excel dosyasýna kaydedildi. Acil serviste görüldükten sonra yatan hasta grubu (Grup 1) ile ayaktan takip grubu (Grup 2) arasýnda karþýlaþtýrma yapýldý.
Bulgular: Çalýþma akut komplike olmayan divertiküliti (modifiye Hinchey 1a) olan 172 hastayý içermektedir. 110 (%64,0) hasta yatarak takip ve tedavi edilirken (Grup 1) 62 (%36,0) hasta ayaktan (Grup 2) takip edildi. Taburculuk sonrasý ilk 30 gün içinde (hem ayaktan takip edilen hem de yatan hasta grubunda tedavi sonrasý) hastaneye tekrar baþvuran hastalar açýsýndan iki grup arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark yoktu.
Sonuç: Komplike olmayan Modifiye Hinchey 1a hastalarýnda yatýþ kriterlerini deðerlendirdiðimiz bu retrospektif çalýþmada hastalarýn þiddetli fizik muayene bulgularý olmamasý durumunda güvenle ayaktan tedavi olabileði bulundu. Taburculuk sonrasý yeniden hastaneye yatýþ açýsýndan iki grup arasýnda fark olmamasýna ve Modifiye Hinchey 1a divertiküliti olan hastalarýn ayaktan oral antibiyotik tedavisi ile takibinin güvenilir olabileceði düþünülse de, daha geniþ hasta sayýsý ile prospektif çalýþmalara ihtiyaç vardýr. (SETB-2022-02-030)

Objectives: Amputation is a devastating but preventable complication of diabetes and peripheral arterial disease. The aim of the present study was to investigate whether diabetes mellitus is an important isolated cause of toe amputation.
Methods: A cross-sectional study was conducted involving the records of 108 patients with minor lower limb amputations and 80 with major lower limb amputations. Association between diabetes/chronic arterial insufficiency and level of amputation was tested. Statistical analysis was performed using Fisher’s exact test.
Results: The prevalence of diabetes was 87.5% among patients submitted to minor amputations and 52.5% among those submitted to major amputations with or without chronic arterial disease. This difference was statistically significant (p<0.0001, Fisher’s exact test). A total of 44.44% of the patients submitted to minor amputations had diabetes alone (no chronic arterial insufficiency), whereas only 14.81% of the patients submitted to major amputations did not have chronic arterial insufficiency. Thus, diabetes was significantly associated with minor lower limb amputations (p<0.0004, Fisher’s exact test).
Conclusion: Based on the present findings, patients with diabetes are at greater risk of toe amputation compared to those with chronic arterial disease. (SETB-2022-03-072)

AMAÇ: Bu çalýþmada, ailesel Akdeniz ateþi (AAA) olan hastalarda ve saðlýklý bireylerde femoral kartilaj kalýnlýðýnýn (FKK) ölçülmesi ve FKK ile amiloidoz geliþimi ve klinik özellikler ile iliþkisinin deðerlendirilmesi amaçlanmýþtýr.
METOD: Çalýþmaya Tel-Hashomer kriterlerine göre AAA tanýsý konan hastalar ve saðlýklý kontroller dahil edildi. Her iki dizde femoral kartilaj kalýnlýðý maksimum diz fleksiyonunda 7-12 MHz lineer prob ile ölçüldü. Her iki dizden üç noktadan ölçüm alýndý: lateral femoral kondil (LFK), interkondiler alan (ICA) ve medial femoral kondil (MFK). Hastalarýn klinik özelliklerinden hastalýk süresi, ilaçlar, komorbid durumlar, amiloidoz, kronik böbrek yetmezliði (KBY), FMF gen mutasyonu, artrit, sakroiliit, PRAS skoru ve Fiziksel Aktivite Anketi Kýsa Form (IPAQ-SF) skoru kaydedildi.
BULGULAR: Çalýþmaya 46 AAA (36 kadýn) ve 20 yaþ-cinsiyet-BMI uyumlu kontrol (14 kadýn) dahil edildi. Hastalarýn ve kontrollerin yaþ ortalamalarý sýrasýyla 37 ±12.9 ve 37.5 ±8.6 yýldý. Yedi hastada (%15.2) amiloidoz, 3 hastada (%6.5) KBY ve 8 hastada (%17) diz artriti meydana geldi. Hastalýk aktivitesi %55.8'inde hafif, %20.9'unda orta ve %23.23'ünde þiddetliydi. AAA ve kontrol gruplarýnda milimetre cinsinden ortalama FKK deðerleri þu þekildeydi: saðda LFK 1,9±0,5 ve 2±0,52, ICA 2,2±0,77 ve 2,25±0,97, MFK 2±0,47 ve 2,25±0,72; sol tarafta LFK 1,9±0,4 ve 2,05±0,55, ICA 2,25±0,87 ve 2,25±0,87, MFK 1,85±0,5 ve 2,25±0,6. AAA'li hastalarda kontrollere kýyasla her iki diz LFK (p<0.05) ve sol MFK (p<0.05) kýkýrdak kalýnlýðý azalmýþtý. Artrit, amiloidoz ve KBY olan ve olmayan hastalarda FCT ölçümleri benzerdi (p>0.05). FKK skorlarý hastalýk aktivite gruplarý arasýnda farklý deðildi (p>0.05).
SONUÇ: AAA hastalarýnda kontrollere kýyasla FKK azalmýþtýr ve FKK ile amiloidoz ve hastalýk aktivitesi arasýnda anlamlý bir iliþki yoktur. (SETB-2021-12-369)

Amaç: Obstetrik brakiyal pleksus paralizinde (OBPP) üst ekstremitenin fonksiyonel kýsýtlýlýðý, çocuðun günlük yaþam ve sosyal aktivitelere katýlýmýný kýsýtlar. Tedavide üst ekstremitenin rehabilitasyona katýlýmý önemlidir. Zorunlu kullaným hareket terapisi (ZKHT), nörolojik disfonksiyonu olan hastalarýn üst ekstremite fonksiyonlarýný iyileþtirmek için kullanýlan umut verici bir rehabilitasyon yaklaþýmýdýr.
Yöntem: Bu tek kör, randomize kontrollü klinik çalýþma, 2 ila 12 yaþlarý arasýnda kronik OBPP tanýsý almýþ 30 pediyatrik hastayý içermektedir. Hastalar modifiye ZKHT grubu ve kontrol grubu olmak üzere iki gruba ayrýldý. Her iki gruptaki hastalara 8 hafta boyunca haftada dört kez klasik rehabilitasyon tedavisi uygulandý. Hem kontrol hem de ZKHT grubuna hareket açýklýðý, germe, kuvvetlendirme ve proprioseptif egzersizler verildi. ZKHT grubundaki hastalar 8 hafta boyunca günde 2 saat ve haftada 4 gün kýsýtlayýcý kol askýlarý takýlmasý uygulamasý yapýldý. Hastalar, Mallet sýnýflandýrma sistemi ve Melbourne tek taraflý üst ekstremite deðerlendirmesi-2 ölçeði (MA2) kullanýlarak tedaviden önce ve sonra deðerlendirildi.
Bulgular: Her iki grupta da tedavi sürecinden sonra Mallet ve MA2 skorlarý anlamlý derecede arttý. Ancak, iyileþme yüzdesi ZKHT grubu için daha yüksekti.
Sonuç: Modifiye ZKHT, OBPP tanýlý çocuklarda eklem hareket açýklýðýný ve ekstremitenin fonksiyonel kullanýmýný iyileþtirmektedir. Bu iyileþme, kontrol grubundaki iyileþmeye kýyasla ZKHT grubunda daha fazladýr. ZKHT'nin rutin bir rehabilitasyon sürecinde uygulanmasý yardýmcý olabilir. (SETB-2021-11-333)

Amaç: Kronik Obstrüktif Akciðer Hastalýðý (KOAH), ilerleyici hava yolu kýsýtlýlýðý olan bir hastalýktýr. Asimetrik dimetil arginin (ADMA) molekülünün hava yolu inflamasyonunda ve yeniden þekillenmesinde etkili olduðu bilinmektedir. Alevlenme ile baþvuran olgularda ADMA ile KOAH arasýndaki iliþkiyi ve hastalýðýn seyrindeki rolünü araþtýrdýk.
Metod: Bu tek merkezli çalýþmaya, polikliniðimize KOAH alevlenmesi ile baþvuran ortalama yaþý 67 (41-88) olan 56 hasta (%57,1 erkek) ve cinsiyet uyumlu 26 saðlýklý kontrol dahil edildi. ADMA, Beyaz Kan Hücresi Sayýsý, eozinofil, nötrofil, lenfosit, C-Reaktif Protein, fibrinojen, Oksijen Satürasyonu %, Solunum Fonksiyon Testi deðerleri karþýlaþtýrýldý.
Bulgular: Kontrol grubuna kýyasla KOAH grubunda ADMA deðerleri anlamlý derecede yüksekti (516.93'e karþý 320.05 medyan, p<0.05). Kronik Obstrüktif Akciðer Hastalýðý için Global Giriþim' e (GOLD) göre ADMA konsantrasyonlarýnda anlamlý bir fark gösterilmedi (p>0.05). KOAH' ýn prediktif gücünü tahmin etmek için yapýlan ROC analizinde, ADMA konsantrasyonu >301 ng/ml deðeri ile tüm vakalarda KOAH hastalarýný ayýrt edebildiði bulundu.
Sonuç: KOAH' ta ADMA seviyeleri karmaþýk mekanizmalarla artmaktadýr. Hastalýðýn önemli bir göstergesi olabilir. Bununla birlikte, KOAH' ýn þiddeti ve ilerlemesinde bir biyobelirteç olarak kullanýmý için daha kapsamlý araþtýrmalara ihtiyaç vardýr. (SETB-2022-05-132)

Amaç: Antiviral tedaviye uyum tedavi baþarýsý ve direncin önlenmesi için önemlidir. Nükleoz(t)id analoglarý ile tedavi alan hastalarda tedaviye uyum oraný ve bunu etkileyen faktörlerin saptanmasý amaçlanmýþtýr.
Yöntem: En az bir yýldýr kronik hepatit B tanýsý ile oral nükleoz(t)id analogu(NA) alan 168 hasta çalýþmaya dahil edildi. Hastalarýn demografik verileri ile ilaç atlama durumlarý uygulanan geri bildirim anketinden elde edilirken, eczane kayýt sisteminden son 1 yýllýk ilaçlarýn dökümü yapýlarak Medication Possesion Ratio(MPR) hesaplandý.
Bulgular: Hastalarýn 60’ý (%35,7) kadýn, 108’i (% 64,3) erkek idi. Yaþ ortalamasý 43,61±10,35 olarak hesaplandý. MPR ye göre %29.2 hasta nonadherence- uyumsuz (MPR deðeri < 0,90) saptandý. Orta yaþlardan itibaren tedavi uyumunun arttýðý görüldü. Hepatit B dýþýndaki hastalýklar nedeni ile ilaç kullanýmý olan hastalarda tedavi uyumu daha yüksek bulundu. Cinsiyet, eðitim- çalýþma durumu, medeni hali, sigara- alkol gibi alýþkanlýklarý, kullanmakta olduðu antiviral tedavinin türü, ilaç alma zaman ve þekli, tedavi baþlangýcýndaki biopsi bulgularý arasýnda tedavi uyumu açýsýndan anlamlý fark saptanmadý. Hastalarýn en sýk ilaç atlama nedenleri unutkanlýk olarak saptandý. Sýk görülen diðer nedenler baþka iþlerle meþgul olma, günlük rutinde deðiþiklik olmasýydý.
Sonuç: Çalýþmamýzda MPR ile hesaplanan tedavi uyumu %70.8 olarak saptanmýþtýr. Bu uyum düzeyi literatürdeki KHB ile yapýlan çalýþmalara göre daha düþük düzeydedir. KHB hastalarýnda uyumun hekim tarafýndan takip edilmesi ve desteklenmesi önemlidir. (SETB-2021-09-282)

Amaç: Ýlaç alerji reaksiyonlarý, immünolojik mekanizma ile ortaya çýkan ve ilaca özgü antikorlarýn ve/veya T-hücrelerin oluþumu ile sonuçlanan reaksiyonlardýr ve tüm ilaç reaksiyonlarýnýn sadece %15’ten azýný oluþturmaktadýr. Ancak hem hastalar hem de ebeveynler her türlü istenmeyen ilaç etkisini altta yatan mekanizma immünolojik olsun ya da olmasýn ilaç alerjisi olarak adlandýrmaktadýr. Ýlaç alerjisi için yapýlan tanýsal testler sonrasýnda ise, klinik öykülerine dayalý olarak ilaç alerji reaksiyonlarý için pozitif rapor edilen hastalarýn sadece küçük bir yüzdesinin gerçekte ilaç alerjisi olduðu doðrulanmaktadýr. Bu çalýþma, çocuklarda ilaç alerjilerinin gerçek sýklýðýný, ilaç alerjisi þikayeti olan hastalarda en sýk alerjiye neden olan ilaçlarý belirlemeyi ve eþlik eden demografik ve klinik özelliklerini deðerlendirmeyi amaçlamaktadýr.
Yöntem: Çalýþmada, üç yýllýk bir süre içinde ilaç alerjisinden þüphelenilen toplam 266 hastanýn (0-18 yaþ) verileri deðerlendirildi. Doktor tanýlý ilaca baðlý anafilaksi tanýsý konan 24 hasta ve tanýsal testleri kabul etmeyen 85 hasta çalýþma dýþý býrakýldý ve toplam 157 hasta ile çalýþmaya devam edildi. Alerji çalýþmasý, ENDA/EAACI kýlavuzlarýnýn tavsiyelerine uygun olarak in vivo ve in vitro testlerden oluþuyordu.
Bulgular: 157 hastadan oluþan bir gruptan elde edilen veriler [E (%54.6)); K (%45.4)] geriye dönük olarak analiz edildi. Beta laktamlar (BL'ler), rapor edilen klinik öyküde en yaygýn olarak yer alan ilaçlardý ve bunu non-steroid antiinflamatuar ilaçlar (NSAID'ler) izledi. Alerjik
reaksiyonlar ilaç alýmýndan sonraki ortanca 1. günde (min: 1-maks: 8) meydana geldi ve en sýk görülen ürtiker (%55.3) olarak gözlendi. Hastalarýn %53,5'inde ani reaksiyonlar ve %46.5'inde ani olmayan reaksiyonlar gözlendi.
Sonuç: Literatürdeki verilerle uyumlu olarak, çalýþmamýzda ilaç alerji yakýnmasý ile baþvuran hastalarýn sadece %15,5’inde ilaç alerjisi doðrulandý. Ýlaç alerji þüphesi olan hastalarda tanýsal alerji testleri ile doðrulama yapýlmasý gereklidir. (SETB-2021-09-266)

Akut infantil hemorajik ödem ateþ, geniþ purpurik deri lezyonlarý ve ödem üçlüsü ile seyreden nadir bir lökositoklastik vaskülittir. Baþlýca özellikleri ekimotik purpura, uzuvlarda ve yüzde inflamatuar ödemdir. Dramatik baþlangýçlý benign bir durumdur, 1-3 hafta içinde kendiliðinden ve tam olarak düzelir ve 3 yaþýndan küçük çocuklarda görülür. Çocukluk çaðýnda, özellikle yenidoðan döneminde nadir görülen bir hastalýk olduðu için akut infantil hemorajik ödemli yenidoðaný detaylandýrmak istedik. (SETB-2021-09-260)

Bilateral eþ zamanlý omuz çýkýklarý çok nadir görülen yaralanmalardýr. Literatürdeki olgularýn çoðu grand mal epileptik nöbetler, elektrik çarpmalarý ve elektrik çarpmalarýnda görülen yaygýn kasýlmalara baðlý posterior omuz çýkýklarýdýr. Literatür bize bilateral anterior omuz çýkýklarýnýn epileptik nöbetlerden ziyade travmaya baðlý yaralanmalardan sonra görüldüðünü göstermektedir. 39 yaþýnda erkek hasta grand mal epileptik nöbet sonrasý bilateral anterior glenohumeral çýkýk ile acil servisimize baþvurdu. Hasta kapalý redüksiyon, Velpeau bandaj, FTR ve nöroloji konsültasyonu ile konservatif olarak tedavi edildi. Hastanýn omuzlarýnýn bilateral yer deðiþtirmesi ve yaþý nedeniyle tedavisi konservatif olarak planlandý. (SETB-2021-11-324)

SETB-2022-02-049