Tiroid ve paratiroid cerrahisi sonrasý hipokalsemi sýk bir komplikasyondur. Bu çalýþma hipokalseminin indidansý, fizyopatolojisi, erken taný, ayýrýcý taný, klinik ve biyokimyasal öngörü faktörleri, tedavisini deðerlendirmeyi amaçlamaktadýr. Hipokalsemi geçici (cerrahiden sonra 6 ay içinde iyileþir) ve kalýcý (cerrahi sonrasý 6 aydan fazla devam eder) olabilir. Postoperatif hipokalsemi hipoparatiroidizm; aç kemik sendromu, cerrahi stresten dolayý hemodilusyon ve postoperatif aðrýya baðlý hiperventilasyonun sebep olduðu alkalozisten kaynaklanýr. Postoperatif hipokalseminin en sýk sebebi hipoparatiroidizmdir. Hipoparatiroidizm; paratiroid hormon (PTH) eksikliðinin yol açtýðý hipokalsemi, hiperfosfatemi ve hiperkalsiuri ile karakterizedir. Postoperatif hipoparatiroidizm genellikle paratiroid bezi ve/veya damarlanmasýnýn bozulmasý veya istenmeden veya kaçýnýlmaz çýkarýlmasýndan kaynaklanmaktadýr. Aç kemik sendromu, hiperparatiroidizm ve Graves hastalýðý cerrahisi sonrasý oluþabilir. Postoperatif hipokalseminin klinik belirtileri, hipokalseminin baþlangýç hýzý ve hipokalseminin derecesine baðlýdýr. Hipokalseminin klasik semptomlarý nöromüsküler uyarýlabilirlik ile iliþkilidir. Semptomlar hafif hipokalsemilerde parmak, ayak ve aðýz çevresinde bölgede uyuþma ve karýncalanmadan ýlýmlý hipokalsemilerde üst ve alt ekstremitelerde parestezilere deðiþir tiptedir. Ciddi tiplerinde, karpopedal spazm veya yaygýn tetani þeklinde tetanik kas kramplarý oluþabilir. Bazý vakalarda bronkospazm ve laringospazm oluþabilir. Konvülziyon, oryantasyon bozukluðu, deliryum, inme gibi nörolojik semptomlar ve EKG’de QT aralýðý uzamasý, aritmi, konjestif kalp yetmezliði gibi kardiyak anormallikler de oluþabilir. Belirgin bulgusu olmayan hastalarda; nöromuskuler uyarýlabilirlik, Chvostek ve Trousseau bulgusu gibi provakatif testlerle belirgin hale getirilebilir. Hipokalsemi için tanýsal çalýþmalar serum intakt PTH, fosfor, albümin, magnezyum, 25-OH Vit D ve kalsiyum ölçümünü içerir. Hipokalseminin klinik öngörü faktörleri kadýn cinsiyet, yanlýþlýkla paratiroid bezi eksizyonu, paratiroid ototransplantasyonu, Graves hastalýðý, nüks guatr nedeniyle ameliyat, kanama için tekrar ameliyat ve aðýr tiroid spesmenini içerir. Perioperatif PTH ve postoperatif kalsiyum deðiþiklikleri hipokalseminin biyokimyasal öngörücüleri olarak kullanýlabilir. Hipokalsemi yönetimi en iyi preoperatif yüksek riskli hastalarýn belirlenmesi, ameliyat sýrasýnda paratiroid bezi fonksiyonunu koruyarak, hipokalsemiyi erken öngörücüler yoluyla belirleyerek, gerekli ise uygun tedavinin uygulanmasý yoluyla gerçekleþtirilir. Ayrýca hipokalseminin önlenmesi veya erken tanýnmasý ve uygun yönetimi hipokalsemi ile ilgili komplikasyonlarý önler ve hastalarýn daha erken taburcu edilmesine izin verir. Hipokalsemi tedavisi kalsiyum ve vitamin D analoglarý ile kombine tedaviye dayanmaktadýr. Hipokalsemi yönetiminde standart klavuzlar yoktur. Bununla birlikte klinik pratikte bazý genel uygulamalar bulunmaktadýr. Oral bir rejim oluþturulana kadar hipokalseminin baþlama hýzý ve derecesine ve semptomlarýn ciddiyetine göre intravenöz kalsiyum gerekebilir. Tedavinin amacý, hipokalsemik semptomlarý kontrol etmek, normal deðer aralýðýnýn alt sýnýrýna yakýn bir serum kalsiyum düzeyi elde etmek ve sürdürmektir. Kalsiyum ve vitamin D analoglarýnýn oral dozu serum kalsiyum, fosfat ve PTH düzeylerinin baþlangýçta her hafta, sonrasýnda 2-3 haftalýk veya aylýk yapýlan kontrol deðerlerine göre bireysel olarak düzenlenmelidir. Hiperkalsemiden kaçýnýlmalýdýr. Günümüzde klinik çalýþmalarda, rekombinan insan PTH’sý gibi yeni ilaçlar ümit verici tedavi seçenekleri olarak sunulur.

Amaç: Bu çalýþmanýn amacý postmenopozal kadýnlarda görülen over tümörlerinde kantitatif spektral Doppler ultrasonografi (DUS) akým ölçümlerini deðerlendirmektir.
Gereç ve Yöntem: Bu prospektif çalýþmaya preoperatif over tümörü tanýsý alan 23 postmenopozal kadýn dahil edildi. Hastalar operasyondan 2-4 gün öncesinde transvajinal DUS ile incelendi. Ovaryen tümörlerdeki akýmlarda rezistans indeks (RÝ) ve pulsatilite indeksi (PÝ) transvajinal DUS ile deðerlendirildi.
Bulgular: Cerrahi sorasý yapýlan histopatolojik incelemede kitelerin 8’i malign, 13’ü benign ve 1’i borderline tümör olarak belirlendi. Malign tümörler için ortalama RÝ ve PÝ sýrasýyla 0.37 (0.35-0.45) ve 0.61 (0.43-0.85) idi. Benign tümörler için ortalama RÝ ve PÝ sýrasýyla 0.61 (0.30-0.91) ve 1.21 (0.36-3.02) idi. Ki-kare testinde DUS ölçümleri ve histopatolojik sonuçlar arasýnda istatistiksel olarak anlamlý (p<0.05) korelasyon saptandý. Malign lezyonlarý saptamada 0.4’ten küçük RÝ için; duyarlýlýk, özgüllük, pozitif ve negatif prediktif deðerleri sýrasýyla %77, %85, %77 ve %85; 0.7’den küçük PÝ için; duyarlýlýk, özgüllük, pozitif ve negatif prediktif deðerleri sýrasýyla %77, %78, %70 ve %84 olarak hesaplandý.
Sonuç: Kantitatif transvajinal DUS akým ölçümleri postmenopozal kadýnlarda malign over tümörlerinin benign over tümörlerinden ayrýmýnda duyarlý ve özgül sonuçlar saðlar.

Amaç: Diabet ve hipertansiyonun, deðiþik çalýþmalarla hs-CRP’yi artýrdýðý saptanmýþtýr. Biz bu çalýþ- mayla tip 2 diabetli hipertansif olgularda tansiyonu kontrol altýnda olan ve olmayan 2 grup arasýnda hs-CRP düzeylerini karþýlaþtýrmayý hedefledik.
Gereç ve Yöntem: Çalýþmamýza 2010 Mayýs-2010 Eylül tarihleri arasýnda diabet polikliniðimize baþvuran 64’ü kadýn, 65’i erkek olmak üzere toplam 129 olgu alýndý. Çalýþmaya alýnan olgularýn, sosyodemografik özellikleri, detaylý öyküleri, antropometrik ölçümleri, fizik muayene bulgularý, laboratuvar tetkikleri incelendi. CRP deðerini etkileyen durumlarý olan olgular çalýþma dýþý tutuldu. Çalýþmamýzda anlamlýlýk düzeyi p<0.05 olarak kabul edildi.
Bulgular: Olgularýn %49.6’sý (n=64) kadýn, %50.4’ü (n=65) erkek, yaþ ortalamasý 55.81±8.15 idi. Tansiyonu regüle olanlar 65 (%50.4), regüle olmayanlar 64(%49.6) kiþiydi. Beden kitle indeksleri (kg/m2 ) ortalamasý 30.17±5.30 idi. Diabet sürelerinin ortalamasý 6.69±4.57 yýl, hipertansiyon süreleri de ortalama 6.38±4.41 yýl idi. Tansiyonu regüle olan olgularýn beden kitle indeksi ortalamalarý 29.81±5.44, regüle olmayanlarýn ise 30.53±5.18 idi. Gruplarda cinsiyetler açýsýndan istatistiksel olarak anlamlý farklýlýk saptanmadý (p>0.05). Laboratuar bulgularýndan hs-CRP, HbA1c, total kolesterol, HDL, LDL, VLDL, trigliserid, TSH, açlýk kan glukozu, tokluk kan glukozu, AST, ALT, proteinüri ve kreatinin ölçümlerinde tansiyonu regüle olan ve olmayanlar arasýnda anlamlý farklýlýk görülmedi (p>0.05).
Sonuç: Tip 2 diabetes mellitus tanýlý hipertansiyonu olan olgularda tansiyonu kontrol altýna almanýn hs-CRP düzeyi açýsýndan anlamlý farklýlýk oluþturmadýðý saptanmýþtýr.

Amaç: Karpal Tünel Sendromu (KTS) en sýk tuzak nöropatisidir. Bu çalýþmada, minimal ve hafif karpal tünel sendromunda 4. parmak median ve ulnar sinir duysal latans farký testi ile 2. parmaktan bakýlan median duysal yanýt ve 5. parmaktan bakýlan ulnar duysal yanýt amplitüdlerinin farký karþýlaþtýrýlmýþ ve yararlýlýklarý tartýþýlmýþtýr.
Gereç ve Yöntem: Çalýþmaya Þiþli Etfal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Nöroloji Kliniði EMG laboratuarýna KTS ön tanýsý ile baþvuran hastalar dahil edildi. Rutin elektrofizyolojik yöntemlere ek olarak 4. parmak median - ulnar sinir duysal latans farký testi kullanýldý. Elektrofizyolojik inceleme Medelec Saphire 4E EMG cihazý kullanýlarak yapýldý. Verilerin deðerlendirilmesinde Statistical Package for Social Sciences (SPSS) Windows 17 programý tanýmlayýcý analizleri kullanýldý.
Bulgular: 4. parmak median- ulnar duysal latans farký testinde patoloji saptanan 17 hastamýzýn 3’ ünde (%17.64) 2. parmak median sinir duysal yanýt amplitüdü 5. parmak ulnar sinir duysal yanýt amplitüdünden daha düþük olarak saptandý.
Sonuç: Az sayýda hasta grubu ile bir ön çalýþma niteliðinde olan bu çalýþmamýzda 4. parmak medianulnar duysal latans farký testi ile taný konulmuþ KTS vakalarýnýn sýnýrlý bir kýsmýnda median sinir duysal yanýt amplitüd düþüklüðünü gözlenmiþtir. Bu sonucun daha geniþ hasta grubu ile yapýlacak çalýþmalar ile araþtýrýlmasý gerektiðini düþünüyoruz. Daha hýzlý sonuç almak ve erken dönem KTS vakalarýný saptamak için 2. parmak median ve 5. parmak ulnar duysal yanýt amplitüdü farkýnýn hassas yöntemler arasýnda yerini alabileceði düþüncesindeyiz.

Amaç: Vakum aleti kullanýlan operatif vajinal doðum sayýsý güngeçtikçe azalsa da önemini korumaktadýr. Tek merkezde 5 yýlda vakum aleti kullanýlan operatif vajinal doðumlardaki maternal ve fetal özellikler ve perinatal sonuçlar deðerlendirilmiþtir.
Gereç ve Yöntem: Çalýþma, refere bir merkez olarak hizmet veren Zeynep Kamil Kadýn ve Çocuk Hastalýklarý Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi’nde 1998 Ocak ayý ve 2012 Aralýk ayý arasýnda vakum aletinin kullanýldýðý vajinal doðum vakalarýnýn retrospektif taranmasý ile gerçekleþtirildi. Tekiz, canlý, sefalik geliþli vaginal doðumlarda vakum aletinin uygulandýðý vakalar deðerlendirildi. Hastalarýn kayýt altýna alýnmýþ olan maternal demografik özellikleri, intrapartum özellikleri ve neonatal sonuçlarý bilgisayar veritabanýnda analiz edildi.
Bulgular: Son 5 yýllýk dönemde toplam vaginal doðum sayýsý 31497 olarak gerçekleþmiþtir. Bu dönemdeki vakum aleti kullaným sýklýðý %0.4 (n: 126) olarak deðerlendirilmiþtir. Vakum aleti ile yýllýk vaginal doðum sýklýðýnýn 5 yýl içerisinde %0.4’ten (n: 37) %0.2’ye (n: 11) düþtüðü izlenmiþtir. Vakum ile doðum yaptýrýlan hastalarýn hiçbirinde önceki doðumlarýnda zorlu doðum öyküsü yoktur. Nullipar hasta sayýsý 93 (%91.9), multipar hasta sayýsý 33 (%26.2) olarak tespit edilmiþtir. Hastalarýn %16’sýnda (n: 21) doðum sýrasýnda perianal deþur, vajinal laserasyon ve servikal laserasyon meydana gelmiþtir. Fetuslarýn 5’ne (%3.9) oksiput posterior (OP) pozisyonunda, kalan 121’ne (%96) oksiput anterior (OA) pozisyonunda doðum sýrasýnda vakum uygulanmýþtýr. Vakum ile doðum yaptýrýlan toplam 126 yenidoðandan 21’de (%16.6) sefal hematom (SH), 54’de (%42.8) kaput suksedaneum (KS) geliþmiþ, hiçbir yenidoðanda intrakranial kanama, subgaleal hematom ya da ölüm izlenmemiþtir. OP ile OA pozisyonunda doðan yenidoðanlarýn sefal hematom geliþimi açýsýndan karþýlaþtýrýldýðýnda (sýrasýyla n: 3, %60 - n: 18, %14.8) aradaki fark istatiksel açýdan anlamlý bulunmuþtur (p: 0.008).
Sonuç: Doðum sýrasýnda vakum uygulamasý yýllar içinde çok azalmýþtýr. Asistan eðitiminde artýk nadiren görülmektedir ve oluþabilecek komplikasyonlar nedeniyle rutin eðitimde uygulama yaptýrýlmamaktadýr. Doðru endikasyonda, bu konuda deneyimli kiþiler tarafýndan uygulandýðýnda ciddi maternal ve fetal komplikasyonlarý olmayan basit, hýzlý sonuç veren ve perinatal komplikasyonlarý azaltan bir uygulamadýr. Doðum eðitimi alan herkesin vakum uygulamayý bilmesi ve uygulamasý gerekmektedir.

Amaç: Ýçselleþtirilmiþ damgalanma, bireyin toplumdaki olumsuz kalýp yargýlarý kendisi için kabullenmesi ve bunun sonucunda deðersizlik, utanç gibi olumsuz duygularla kendisini toplumdan geri çekmesidir. Remisyondaki depresyon hastalarý ile psikotik hastalar arasýnda içselleþtirilmiþ damgalanma ve iþlevsellik puanlarý açýsýndan farklýlýk olup olmadýðýnýn ve içselleþtirilmiþ damgalanmanýn kiþinin iþlevselliði üzerine etkisinin belirlenmesi amaçlanmýþtýr.
Gereç ve Yöntem: Kesitsel tipteki bu çalýþma Þiþli Etfal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Psikiyatri Polikliniði’ne baþvuran remisyondaki depresyon hastalarý ve psikotik hastalarda yapýlmýþtýr. Görüþmeyi kabul eden 50 depresyon hastasý ve 50 psikotik hasta ile çalýþma yapýlmýþtýr.Temel baðýmsýz deðiþken hastalýk tipi iken, baðýmlý deðiþkenler içselleþtirilmiþ damgalanma ve iþlevselliktir. Çalýþmada Ruhsal Hastalýklarda Ýçselleþtirilmiþ Damgalanma Ölçeði ve Kýsa Ýþlevsellik Deðerlendirme Ölçeði kullanýlmýþtýr.
Bulgular: Ýçselleþtirilmiþ damgalanma puanlarý her iki hasta grubunda birbirine yakýn bulunmuþtur. Psikotik hastalarda sosyal geri çekilme, depresyon hastalarýnda ise damgalanmaya karþý direnç puanlarý daha yüksekti. Her iki hasta grubunda da iþlevsellik ve alt ölçek puanlarý arasýnda farklýlýk bulunurken bu fark psikotik hastalarýn iþlevsellikte daha fazla zorlandýklarý yönündedir.
Sonuç: Bu çalýþmada hem depresyon hastalarý hem de psikotik hastalarda içselleþtirilmiþ damgalanmanýn iþlevselliði olumsuz yönde etkileyebileceði bulunmuþtur. Psikiyatrik tedavilerde ve psikiyatri hastalarýný konu alan iþlevsellik çalýþmalarýnda özellikle psikotik hastalarda damgalanmanýn etkisi göz önünde bulundurulmalýdýr.

Amaç: Çalýþmamýzda akut apandisit nedeniyle cerrahi tedavi uygulanan hastalarda laparoskopik ve açýk cerrahi teknik postoperatif dönem açýsýndan karþýlaþtýrmalý olarak deðerlendirildi.
Gereç ve Yöntem: Þiþli Hamidiye Etfal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Genel Cerrahi Kliniði’nde 01.01.2004-20.02.2013 tarihleri arasýnda akut apandisit nedeniyle ameliyat edilen hastalar retrospektif olarak tarandý. Yaþ, cinsiyet, preoperatif dönemde yapýlan tetkikler, ameliyat prosedürü, intraoperatif bulgular, patolojik inceleme verileri ve postoperatif dönem deðerlendirildi. Hastalar operasyon prosedürüne göre konvansiyonel appendektemi (Grup A) ve laparoskopik appendektomi (Grup L) olarak iki grupta incelendi.
Bulgular: Akut apandisit tanýsý ile toplam 3046 hasta ameliyat edildi. Hastalarýn %66’sý erkek, %34’ü kadýn olup yaþ ortalamasý 25.3 (16-98) yýl idi. Grup A (n=2662)’da ortalama ameliyat süresi 45,32±8.63 dakika, Grup L (n=384)’de 49.71±10.11 dakika olarak saptandý (p<0.01). Normal aktivitelere dönüþ süreleri Grup A’da 11.90±3.6, Grup L’de 7.3±2.5 gün olarak bulundu (p<0.01).
Sonuç: Laparoskopik appendektomi uygulanan hastalarda, hastanede yatýþ süresinin ve normal aktivitelere dönüþ zamanýnýn konvansiyonel appendektomiye göre daha kýsa olduðu, görülmektedir. Laparoskopik appendektomi yeterli tecrübeye sahip bir ekip ve gerekli ekipmanýn olduðu bir hastanede güvenli bir yöntemdir.

Amaç: Baþarýsýz paratiroidektomi sonucu geliþen persistan primer hiperparatiroidi seyrek, fakat yüksek komplikasyon ve oranlý reoperasyonu nedeni ile oranlarýna sahip olduðu için zorlu bir problemdir. Bu çalýþmanýn amacý, persisten hiperparatiroidizmden sorumlu risk faktörlerini deðerlendirmektir.
Gereç ve Yöntem: Cerrahi Kliniðimizde 2000-2010 yýllarý arasýnda primer hiperparatiroidi nedeniyle paratiroidektomi yapýlan hastalarýn verileri retrospektif olarak deðerlendirildi. Ýlk paratiroidektomi sonrasý en az 6 ay takip edilen hastalar çalýþmaya dahil edildi ve hastalar persistan olup olmadýðýna bakýlarak iki gruba ayrýldý. Grup 1’de persistan olmayan, grup 2’de persistan olan hastalar yer aldý. Gruplar yaþ, operasyon tipi, ektopik bez varlýðý, multipl bez ve nodüler tiroid hastalýðý açýsýndan Ki kare ve Fisher’in Kesinlik testi ile karþýlaþtýrýldý. Rölatif risk hesaplandý.
Bulgular: On yýllýk dönemde kliniðimizde primer hiperparatiroidi nedeniyle 159 paratiroid ameliyatý yapýldý. Toplam kriterlere uygun 132 hasta çalýþmaya dahil edildi ve seride toplam baþarý oraný %97.72 idi. Hastalarýn yaþ ortalamasý 54.8±12.8 yýl olup, %81.1’i kadýndý. Birinci grupta yer alan 124 hastada (93.9%) persistan hastalýk yoktu. Ýkinci grupta yer alan 8 hastada (%6.1) persistan hastalýk vardý. Ektopik bez varlýðý, multipl bez hastalýðý 1. gruba oranla 2. grupta (sýrasýyla p=0.001, p=0.0001) anlamlý olarak yüksekti. Persistan hastalýk riski ektopik bezi olan hastalarda 11.81 kat, tek adenoma olanlara göre çift adenomu olan hastalarda 32.29 kat daha fazla idi. Operatif yaklaþým ve guatrýn persistan hastalýk üzerinde bir etkisi yoktu.
Sonuç: Primer hiperparatiroidinin baþarýlý cerrahi tedavisine raðmen, kabul edilebilir oranda persistan hastalýk geliþebilmektedir. Çoklu bez hastalýðý, özellikle de çift adenom ve ektopik yerleþim, persistan hastalýk için en önemli risk faktörleridir. Persistan hastalýk geliþen hastalarýn ameliyat öncesi dönemde dikkatli deðerlendirilmesi ve uygulanan görüntüleme yöntemleri ile ikincil ameliyatlarda tatminkar oranda kür saðlanabilir.

Amaç: Total tiroidektomi sonrasý hipokalsemi bu ameliyatýn en sýk komplikasyonudur. Bu komplikasyon ciddivsemptomlara yol açýp hastanede kalýþ süresini uzatabilir. Önceki çalýþmalarda tiroidektomi sonrasý geliþen hipokalsemiyi tahmin edecek çeþitli faktörler araþtýrýlmýþtýr. Bu çalýþmada hipokalsemiyi öngörmede birden fazla faktör kombinasyonu ile bir risk skorlama sistemi oluþturulmasý amaçlandý.
Gereç ve Yöntem: 2012-2013 tarihleri arasýnda total tiroidektomi uygulanan 155 hastanýn verileri retrospektif olarak deðerlendirildi. Deðerlendirilen tüm parametrelere hipokalsemi geliþimi için birer puan tanýmlandý. ‘Hipokalsemi’: Serum total kalsiyum (Ca) düzeyinin 8 mg/dl’ nin altýnda olmasý olarak tanýmlandý. ‘Geçici hipokalsemi’: Total tiroidektomiyi takiben 6 ay içerisinde düzelen hipoparatiroidizm olarak tanýmlandý. Ýstatistiksel deðerlendirmede ‘’Multinomial Lojistik Regresyon analizi’’, ‘’Ki-kare testi’’, ‘’Fisher’in kesinlik Testi’’, ‘’Mann-Whitney U testi’’ kullanýldý.
Bulgular: Çalýþmadaki 155 hastanýn 22’sinde (%14.2) geçici hipokalsemi geliþti. Ýkili karþýlaþtýrmada; spesmende paratiroid bezi varlýðý (p<0.01), postoperatif erken serum kalsiyum düzeyi (p=0.0001), postoperatif serum magnezyum düzeyi (p=0.0001), postoperatif serum parathormon düzeyi düþüklüðü (p=0.0001) istatistiki olarak anlamlý bulundu. Yapýlan skorlamada hastalarýn 3, 4, 5 ve üzeri puan almalarý;
oluþabilecek hipokalsemiyi öngörebilecek, istatistiksel anlamlý gösterge olduðu görüldü (p=0.001). Skor ≥3/≥4/≥5 olduðunda sýrasý ile sensitivite %100/%77.27/%59.09 spesifite %46.62/%77.44/%91.73 pozitif prediktif deðer %23.66/%36.17/%54.15 negatif prediktif deðer %0.00/%4.63/%6.87 ve taný deðerleri %54.19/%77.42/%87.10 olarak bulundu.
Sonuç: Postoperatif geliþen hipokalsemi multifaktöriyeldir. Postoperatif hipokalsemiyi öngörmede 4,5,6 skorun varlýðý baðýmsýz gösterge olmasýna raðmen negatif ve pozitif prediktif deðerlerin düþüklüðü nedeniyle kesin bir skorlama sistemi olarak önerilememektedir. Postoperatif erken kalsiyum, magnezyum ve parathormon düzeyi düþük hastalarda hipokalsemi anlamlý olarak yüksek olduðundan, bu hastalar hipokalsemi geliþimi açýsýndan dikkatli takip edilmelidir.

Amaç: Demir eksikliði dünyadaki önemli saðlýk problemlerinden biridir. Bu çalýþmanýn amacý Çocuk Kliniðine derin anemi (Hb<7 g/dl) nedeniyle yatýrýlýp incelenen demir eksikliði anemili olgularý deðerlendirmekti.
Gereç ve Yöntem: Demir eksikliði tanýsý konulan olgularýn yaþ, cinsiyet, fizik inceleme ve laboratuar bulgularý deðerlendirilerek etyolojik nedenler araþtýrýldý.
Bulgular: Toplam 28 olgunun 15’i kýz (%53.5), 13’ü erkekti (%46.5). Yaþlarý 4 ile 18 yaþ arasýnda olup ortalama 13.25±4.68 yýldý. Olgularýn 21’i 11-18 yaþ grubu denilen adolesan yaþ grubundaydý. Adolesan yaþ grubundaki hastalarýn 11’i kýz (%52.4), 10‘u (%47.6) erkekti. Bu yaþ grubundaki hastalarýn 9‘u (%42.8) kanama ile baþvurmuþtu. Gastrointestinal kanamasý olan hastalarýn dördüne üst gastrointestinal endoskopi yapýldý ve üçünde biyopsi örneklerinde helicobacter pylori pozitifliði saptandý. Adolesan olgularýn beden kitle indeksleri (BMI) hesaplandýðýnda 13 olgunun zayýf, 4 olgunun normal, yalnýzca 1 olgunun hafif obez olduðu görüldü. Hastalarýn belirgin özelliði kýrmýzý et tüketimin azlýðýydý. En belirgin patolojik fizik inceleme bulgusu tüm olgularda saptanan belirgin cilt solukluðuydu. Diðer bulgular mezokardiyak odakda duyulan üfürüm (%46.4) ve taþikardi (%14.3) idi. Hastalarýn baþvuru sýrasýndaki laboratuar deðerleri Hb 5.59±1.85 g/dl, MCV 68.76±16.4 fL, RDW %21.55±6.45, lökosit sayýsý 7167±4528/mm3, trombosit sayýsý 326.000±241.013/mm3, serum demiri 18.2±9.92 µg/dl, serum demir baðlama kapasitesi 444±110.13 µg/dl, transferrin satürasyonu %4.03±2.26, ferritin 8.83±12.1 ng/ml idi. Olgularýn 13’ünde (%46.4) kalp yetmezliði bulgularý geliþtiðinden eritrosit süspansiyonu transfüzyonu yapýldý. Tümüne demir tedavisi uygulandý.
Tartýþma: Demir eksikliðine baðlý derin aneminin özellikle adolesan yaþ grubunda görülmesi, bunun ancak yarýsýndan azýnýn kanama ile iliþkilendirilmesi ve hastalarýn tümünde kýrmýzý et tüketiminin azlýðý besinsel yetersizliði düþündürmektedir.

Amaç: Çalýþmamýzda son bir yýlda akut karýn aðrýsý nedeniyle acil gözlemde izlenen hastalarýn, klinik spektrumu, fizik baký, laboratuvar ve görüntüleme bulgularýnýn ve seyirlerinin irdelenmesini amaçladýk.
Gereç ve Yöntem: Ocak 2012- Aralýk 2012 tarihleri arasýnda hastanemize akut karýn aðrýsý ile getirilip gözleme alýnan 451 hasta demografik özellikleri, etiyolojileri, fizik baký, laboratuvar ve görüntüleme sonuçlarý ve hastalýðýn gidiþi yönünden dosya kayýtlarýndan geriye dönük olarak incelenmiþtir.
Bulgular: Acil servise baþvuran 94750 hastanýn 3700’ü (%3.9) karýn aðrýsý nedeniyle getirilmiþ olup 451’i (%12.2) acil gözlemde izlenmiþtir. Hastalarýmýzýn yaþ ortalamasý 7.01±1.62 yýl olup kýz erkek oraný 1.6 idi. Karýn aðrýsýna en sýk eþlik eden semptom kusmaydý (%45.4). Hastalarýn %21.5’inde (n=97 hasta) tekrarlayan karýn aðrýsý öyküsü vardý. Tekrarlayan karýn aðrýlý hastalarýn %29.9’unu (n=29 hasta) Ailevi Akdeniz Ateþi tanýlý hastalar oluþturmaktaydý. Laboratuvar bulgularý %74.9 hastada (n=338 hasta) karýn aðrýsý etyolojisini saptamaya ardýmcý olmamýþtý. Hastalarýn %26.82’sine (n=121 hasta) karýn ultrasonografisi (USG) yapýlmýþ olup USG yapýlan hastalarýn %46.7’si (n=64 hasta) normal, %26.2’sinde de (n=36 hasta) mezenterik lenfadenit bulunmuþtu. Hastalarýn %11.6’sýnda (n=51 hasta) cerrahi nedenler saptanmýþtý ve bu nedenler arasýnda en sýk neden akut apandisitti. Cerrahi müdahale gerektiren hastalarýn %71.4’ünde USG bulgularý tanýyý destekliyordu. Hastalarýn %12.6’sýnda (n=57 hasta) karýn aðrýsýnýn nedeni bulunamamýþtý. Cerrahi dýþý nedenler arasýnda akut gastroenteritler ilk sýradaydý. Hastalarýmýzýn %12.8’inin (n=58 hasta) yatýrýlarak izlemine devam edilmiþti.
Sonuç: Acil gözlemde akut karýn aðrýsý nedeniyle izlenen hastalarda cerrahi dýþý nedenler daha fazla gözlenmekteydi. Cerrahi giriþim gerektiren hastalarda USG tanýyý desteklemekteydi.

Amnion sývý embolisi, sýklýkla gebelik, doðum veya doðum sonrasý erken dönemde ortaya çýkan gebeliðin anaflaktoid sendromu olarak tanýmlanan nadir obstetrik bir acildir. Genel anestezi altýnda sezaryen seksiyo sonrasý 12. saatte hemoraji, koagülopati ve kardiyopulmoner arrest geliþmesi üzerine muhtemel amnion sývý embolisi olarak deðerlendirilen 24 yaþýnda 38 haftalýk gebe kadýn olgusu sunuldu. Ciddi þüphe üzerine yoðun bakým þartlarýný da içeren medikal tedavi acil olarak baþlatýldý ve hastada tam þifa saðlandý. Bu olgu sunumunda baþarýlý sonuç için erken taný ve tedavinin önemini vurgulamayý amaçladýk.

Transfüzyona baðlý geliþen akut akciðer hasarý plazma içeren kan ürünlerinin tranfüzyonu ile ortaya çýkabilen, erken taný ve tedavisi yapýlmadýðý takdirde mortal seyreden nadir görülen bir kan transfüzyonu komplikasyondur. Akut akciðer hasarý tablosunda en kritik nokta tanýnýn akla getirilip etkin bir þekilde ayýrýcý taný yapýlma aþamasýdýr. Biz burada sebebi bilinmeyen anemi nedeniyle takip edilirken ateþ, nefes darlýðý, göðüs aðrýsý ve tansiyon düþüklüðü geliþmesi üzerine septik þok, kalp yetmezliði ön tanýlarý ile servise yatýrýlan ve akut akciðer hasarý tanýsý alan olgumuzu literatür bilgileri eþliðinde sunmaya çalýþtýk.

Piyoderma gangrenosum nadir görülen idiopatik kronik deri deðiþiklikleri ile karakterize hýzla ilerleyen ve sistemik hastalýklarla birlikte görülebilen bir hastalýktýr. Piyoderma gangrenosum 3/106 sýklýkta görülür, 20-50’li yaþlar arasýnda ve kadýnlarda daha sýk karþýmýza çýkar. Etiyolojisi tam olarak aydýnlatýlamamýþtýr. Son yýllarda yapýlan araþtýrmalarda bir immun sistem hastalýðý olduðu kesinleþtirilmiþtir. Bu vaka dolayýsýyla cerrahi kliniklerinde nadir olarak görülen ve tanýsý konulamadýðý zaman cerrahi müdahale ile progrese olan 34 yaþýnda piyoderma gangrenosum olgusunu sunmaktayýz.