Tip 2 Diabetes Mellitus Hastalarında Bilişsel Fonksiyonlar Ve Polinöropati İlişkisi
Sibel Mumcu Timer1, Emin Timer2, Nihan Parasız Yükselen3, Münevver Çelik Gökyiğit41Bağcılar Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Nöroloji Kliniği, İstanbul, Türkiye2İstanbul Üniversitesi, İstanbul Tıp Fakültesi, Nörofizyoloji Anabilim Dalı, İstanbul, Türkiye
3Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Nöroloji Kliniği, İstanbul, Türkiye
4Beykent Üniversitesi Meslek Yüksek Okulu, Elektroneurofizyoloji Anabilim Dalı, İstanbul, Türkiye
Amaç: Tip 2 Diabetes Mellitus (DM)’un hafif bilişsel bozukluk (HBB), Alzheimer hastalığı ve vasküler demans için bir risk faktörü oluşturduğu bilinmektedir. Ancak Tip 2 DM’nin kognitif fonksiyonlarda bozulmaya öncelikle hangi patofizyolojik mekanizmalarla yol açmaya başladığı ve bu bozulmanın DM’nin hangi döneminde başladığı henüz bilinmemektedir. Bu çalışmanın amacı diabetik polinöropatili hastaların bilişsel işlevlerini, polinöropati saptanmayan kontroller ile, Standardize Mini Mental Test (SMMT) ve Montreal Bilişsel Değerlendirme Ölçeği (MOBİD) kullanarak karşılaştırmak ve polinöropati varlığının bilişsel bozukluk gelişiminde öngörücü bir faktör olup olmayacağını değerlendirmektir.
Gereç ve yöntem: Merkezimiz EMG laboratuvarına polinöropati ön tanısı ile Ocak 2014 ve Ocak 2015 tarihleri arasında yönlendirilen Tip 2 DM tanılı hastalar çalışmaya dahil edildi. Elektrofizyolojik incelemeleri yapılan hastalar polinöropati varlığı açısından değerlendirildi. Polinöropati bulguları saptananlar hasta grubunu, polinöropati saptanmayanlar ise kontrol grubunu oluşturdu. Tüm olgulara SMMT ve MOBİD uygulandı. Çalışmaya alınan hastaların demografik verileri, eğitim süreleri kaydedildi. Hipertansiyon, koroner arter hastalığı varlığı sorgulandı. Şikayetleri, hastalık süreleri, almakta oldukları tedaviler sorgulandı, son 3 ay içindeki glikozile hemoglobin (HBA1C) değerleri ve muayene bulguları kaydedildi. Hasta ve kontrol grubu istatistiksel yöntemlerle kıyaslandı.
Bulgular: Çalışmamıza dahil olan 81 hastanın 34’ünde(%42) elektrofizyolojik olarak polinöropati varlığı gösterilmiştir. Polinöropati saptanan grupta, polinöropati saptanmayan gruba kıyasla yaş, hastalık süresi, HBA1C ortalamaları daha yüksekti (sırasıyla; p=0,024, p=0,000, p=0,016). Ancak iki grubun SMMT ve MOBİD puanları arasında istatistiksel anlamlı farklılık saptanmadı. Her iki grupta da SMMT kesme değeri 24’ün altında puan alan hasta saptanmadı. Polinöropatili gruptaki 34 hastadan 17’sinin(%50), kontrol gruptaki 47 hastadan 19’unun(%40,4) MOBİD kesme değeri 21’in altında puanlar aldığı görüldü. İki grup arasında istatistiksel anlamlı farklılık saptanmadı. Tüm DM hastalarının ortalama MOBİD değeri MOBİD kesme değeri olan 21 olarak tespit edildi. Ayrıca tüm Tip 2 DM hastalarında bilişsel bozukluğu etkileyen faktörler lojistik regresyon analizi ile değerlendirildiğinde eğitim süresinin bilişsel bozukluğu etkileyen bağımsız faktör olduğu saptandı (OR=8,167; p=0,001).
Sonuç: Çalışmamızda, polinöropatisi olan ve olmayan Tip 2 DM hastalarının SMMT ve MOBİD ile değerlendirilen bilişsel test skorları arasında istatistiksel anlamlı fark saptanmamıştır. Ancak çalışmamızın kesitsel olması bu konuda yorum yapmamıza engeldir. Polinöropati varlığının Tip 2 DM’de bilişsel bozukluk gelişiminde öngörücü faktör olup olmayacağını aydınlatabilmek için daha geniş örneklem grubuna sahip ve uzun erimli izlem çalışmalarına ihtiyaç vardır. Ayrıca periferik nörolojik tutulum bulguları izlenmese de, Tip 2 DM’li hastalarda MOBİD kesme değerine göre düşük skorlar saptanabileceği ve Tip 2 DM popülasyonunda MOBİD’in eğitim düzeyinden etkilenebileceği gösterilmiştir.
The Relationship between Polyneuropathy and Cognitive Functions in Type 2 Diabetes Mellitus Patients
Sibel Mumcu Timer1, Emin Timer2, Nihan Parasız Yükselen3, Münevver Çelik Gökyiğit41Department of Neurology, Health Sciences University, Bağcılar Training and Research Hospital, Istanbul, Turkey2Department of Neurophysiology, Istanbul University, Istanbul Faculty of Medicine, Istanbul, Turkey
3Department of Neurology, University of Health Sciences, Fatih Sultan Mehmet Training and Research Hospital, Istanbul, Turkey
4Department of Electroneurophysiology, Beykent University Vocational High School, Istanbul, Turkey
Objectives: Type 2 Diabetes Mellitus (DM) is a risk factor for mild cognitive impairment (MCI), Alzheimer's disease and vascular dementia. However, it is not known which pathophysiological mechanisms lead to impairment in cognitive functions in Type 2 DM. This study aims to compare the cognitive functions of diabetic patients with and without polyneuropathy using standardized Mini-Mental Test (MMSE) and the Montreal Cognitive Assessment Scale (MoCA) and to assess whether the presence of polyneuropathy is a predictive factor for the development of cognitive impairment.
Methods: Patients with DM who underwent our EMG laboratory for polyneuropathy between January 2014 and January 2015 were included in this study. Patients who underwent electrophysiological examinations were evaluated for polyneuropathy. Patients with polyneuropathy were classified as a patient group and other patients as a control group. In all cases, MMSE and MoCA were administered. The demographic data and educational status of the patients were recorded. Hypertension, coronary artery disease, smoking and alcohol use were questioned. Their complaints, duration of illness and the treatment they were receiving were questioned. Glycosylated hemoglobin (HBA1C) values in the last three months and physical examination findings of patients were recorded. Patients with and without polyneuropathy were compared with statistical methods.
Results: Polyneuropathy was detected in 34 (42%) of the 81 patients who participated in our study. The age, disease duration and HBA1C levels were statistically higher in the polyneuropathy group than in the control group (p=0.024, p=0.000, p=0.016). However, there was no statistically significant difference between MMSE and MoCA scores of these groups. In both groups, there were no patients scoring below the MMSE cut-off value of 24. Seventeen of the 34 patients (50%) in the polyneuropathic group and 19 (40,4%) of the 47 patients in the control group had scores below the MoCA cut-off value 21. However, there was no statistically significant difference between the two groups. We also found that the mean MoCA value of all DM patients was 21, which was the MoCA cut-off value. Also, factors affecting cognitive functions in all Type 2 DM patients were evaluated by logistic regression analysis, and it was found that duration of education was an independent factor affecting cognitive impairment (OR=8.167; p=0.001).
Conclusion: In our study, we did not observe significant differences between MMSE and MoCA scores of Type 2 DM patients with and without polyneuropathy. However, the cross-sectional nature of our study makes it impossible to comment on this issue. To clarify whether the presence of polyneuropathy is a predictive factor in the development of cognitive impairment in Type 2 DM, there is a need for a larger sample group and long-term follow-up studies. It has also been shown that patients with Type 2 DM may have low scores according to the MOBID cut-off value even though peripheral neurologic involvement findings are not observed. In the Type 2 DM population, it has also been shown that MoCA may be affected by education level.
Makale Dili: İngilizce