The effect of pentoxifylline on doxorubicin induced extravasation injury

Objectives: Extravasation injury is characterized by leakage of pharmacologic or non-physiologic substances from the vessel into the tissue, causing destruction. Full-thickness skin necrosis after extravasation of the widely used chemotherapeutic agent doxorubicin, is a significant source of morbidity in cancer patients. This progressive tissue necrosis may lead to pain, ulceration and disfiguring tissue loss. Although, various treatment options have been proposed for this type of injury, there is no consensus regarding the management of such lesions. The aim of this study was to determine the effectiveness of pentoxifylline and the relationship between usage duration and efficiency of the drug as a treatment in a rat extravasation model.
Study Design: The study was done on forty Wistar-Albino rats, weighing 300 to 350 g, All rats received 1 mg of doxorubicin in 1 cc of saline intradermal flank injection to stimulate extravasation injury. The rats were divided into three groups and intraperitoneal pentoxifylline of 50 mg/kg/day was administered within 12-hour intervals. Group1: they got the treatment on the same day with the injury (n=10). Group 2: they got the treatment 1 day after the injury (n=10). Group 3: Control group (saline infusion was administered). At the end of seventh, tenth, twelfth and fifteenth days, the size of ulcers at the injection site were calculated via Planimetri ® software image analysis program. A biopsy specimen, including all necrotic tissue and surrounding healthy tissue, was obtained at the end of the fifteenth day.
Results: In groups 1and 2 there were statistically significant differences in the sizes of necrosis compared with control group (P<0,01). In group 1 and 2, these was not statistically significant difference. Area of necrosis in Group 1 was similar to that in Group 2.
Conclucion: The data suggest that pentoxifylline is effective in the treatment of doxorubicin induced extravasation injury when administered on the day of and after doxorubicin injection.

Doksorubisine baðlý ekstravazasyon hasarýnda pentoksifilinin etkisi

Giriþ ve Amaç: Ekstravazasyon yaralanmasý, damar dýþýna kaçan farmakolojik veya fizyolojik olmayan ajanlarýn doku yýkýmý yapmasý ile karakterize bir durumdur. Kemoterapötik olarak sýkça kullanýlan doksorubisinin ekstravazasyonu sonucu geliþen tam kat cilt nekrozu kanser hastalarýnýn önemli bir morbidite kaynaðýdýr. Bu ilerleyici doku nekrozu aðrý, ülserasyon, þekil ve fonksiyon bozukluðuna neden olan doku kaybýna yol açabilir. Bu yaralanmalarda çeþitli tedavi seçenekleri önerilmesine raðmen, bu gibi lezyonlarýn tedavisi hakkýnda fikir birliði saðlanmamýþtýr. Bu çalýþmanýn amacý sýçan ekstravazasyon modelinde pentoksifilinin etkisini ve kullaným zamanýyla etkinlik iliþkisini belirlemektir.
Gereç ve Yöntem: Aðýrlýklarý 300-350 gr olan 30 adet Wistar-Albino sýçanlarýn tümüne 1 mg doksorubisin, 1cc izotonik içinde intradermal olarak enjekte edildi. Hayvanlar 3 gruba ayrýlarak 50mg/kg/gün pentoksifilin intraperitoneal olarak günde iki kez (12 saat ara ile) uygulandý. Gruplar sýrayla: Grup 1: hasar ile ayný gün tedaviye baþlandý (n=10), Grup2: hasardan sonraki gün tedaviye baþlandý (n=10), Grup 3: kontrol grubu (sadece serum fizyolojik verildi). Yaralanmadan 7, 10, 12 ve 15 gün sonra enjeksiyon yerinde ülser boyutu görüntü analiz programý yöntemi ile ölçüldü. Biyopsi materyali tüm nekrotik dokularý ve çevresindeki saðlýklý dokuyu içerecek þekilde elde edildi.
Bulgular: Grup 1 ve 2‘deki nekroz boyutlarý, grup 3 (kontrol grubu) ile karþýlaþtýrýldýðýnda istatistiksel olarak anlamlý fark saptandý (p<0,01). Grup 1 nekroz alaný grup 2 ile benzerdi, iki grup arasýnda istatistiksel olarak anlamlý fark saptanmadý (p>0,05).
Sonuç: Bu veriler sýçanlarda doksorubisin ile gerçekleþtirilen ekstravazasyon hasarýnýn azaltýlmasýnda pentoksifilinin hasardan hemen sonra ya da 1 gün sonra kullanýlmasý anlamlý fark olmadýðýndan yaralanmanýn süresi ne olursa olsun kullanýlmasýnýn yararlý olduðunu göstermektedir.