The Effect of Type and Daily Doses of Insulin to Treatment Success in Type 2 Diabetes Patients who are Receiving Basal-bolus Insulin Therapy
Yuksel Asli Ozturkmen1, Suna Avci2, Aslihan Calim1, Elif Guven Cetin1, Nazan Demir1, Emrah Erkan Mazi1, Fatih Borlu1, Yuksel Altuntas31Department of Internal Medicine, University of Health Sciences, Istanbul Sisli Hamidiye Etfal Health Training and Research Hospital.2Department of Geriatric Medicine, Istanbul University Cerrahpasa Faculty of Medicine, Istanbul, Turkey
3Department of Endocrinology and Metabolism, University of Health Sciences, Sisli Hamidiye Etfal Teaching and Research Hospital, Istanbul, Turkey
Objectives: The present study aims to compare different types of insulin concerning treatment success and insulin dose requirement in type 2 diabetes patients who were receiving basal-bolus insulin therapy and to evaluate the causes of treatment failure despite high doses of insulin.
Methods: In our retrospective study, 198 type 2 diabetes patients who were receiving basal-bolus insulin therapy included. Patients were divided into three groups according to the insulin types (Group 1: short and long-acting analogue insulin users (n=83), Group 2: short and long-acting human regular insulin users (n=58), Group 3: human regular insulin + long-acting analogue insulin users (57)). Demographic data and daily insulin doses were recorded from the patient follow-up files. These data and the rates of achievement of the target HbA1c levels were also compared between groups. In addition, insulin doses of the patients whose glycemic targets could and could not be achieved were compared.
Results: In this study, 123 (62.1%) of the 198 patients were female and 65 (47.9 %) were male. The mean age of the three groups was 55.81±8.1, 58.3±8.9, 58.3±8.8, respectively. HbA1C values were 8.72±1.65% in group 1, 9.0±1.98% in group 2 and 9.05±2.24% in group 3. The rates of achievement HbA1c value below 7% were 27.7% in analogue insulin group, 25.9% human regular insulin group and 31.6% in regular + analogue insulin group (p >0.05). There were no significant differences in daily basal and bolus insulin doses, total daily and per kg insulin doses and basal-bolus rates between groups. Higher total daily insulin doses were determined in patients who could not achieve target glycemic values than achieved it in group 1 and 2. Higher basal insulin doses were determined in patients who could not achieve target glycemic values than could achieved it in group 3.
Conclusion: In our study, in which we did not find any significant difference in the dose analysis between analogue and regular insulin, the findings showed that high insulin doses might not be sufficient for glycemic control. The underlying causes should be investigated and correctible reasons should be eliminated in these patients.
Bazal bolus insülin tedavisi alan tip 2 diyabetiklerde insülin çeşidi ve günlük dozların tedavi başarısına etkisi
Yuksel Asli Ozturkmen1, Suna Avci2, Aslihan Calim1, Elif Guven Cetin1, Nazan Demir1, Emrah Erkan Mazi1, Fatih Borlu1, Yuksel Altuntas31Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Şişli Hamidiye Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi, İç Hastalıkları Kliniği, İstanbul2İstanbul Üniversitesi Cerrahpaşa Tıp Fakültesi, Geriatrik Tıp Anabilim Dalı, İstanbul
3Sağlık Bilimleri Üniversitesi, Şişli Hamidiye Etfal Eğitim ve Araştırma Hastanesi Endokrinoloji ve Metabolizma Kliniği, İstanbul
GİRİŞ: Çalışmamızın amacı sık aralıklı insülin tedavisi almakta olan tip 2 diyabet hastalarında farklı insülin tiplerini günlük insülin doz ihtiyacı ve tedavi başarısı açısından karşılaştırmak, yüksek dozlara rağmen tedavi başarısızlığının sebeplerini irdelemektir
YÖNTEM: Retrospektif olarak dizayn edilmiş olan çalışmamıza bazal bolus insülin tedavisi altındaki 198 tip 2 diyabet hastası dahil edildi. Hastalar aldıkları insülin tiplerine göre 3 gruba ayrıldı (Grup 1: Kısa ve uzun etkili analog insülin alanlar(n: 83), Grup 2: Kısa ve uzun etkili regüler insülin alanlar(n: 58), Grup 3: Regüler insülin + uzun etkili analog insülin alanlar(n: 57)) Hasta takip dosyalarından demografik veriler ve günlük insülin doz bilgileri kaydedildi. Bu veriler ve hedef HbA1c düzeyine ulaşma oranları gruplar arasında karşılaştırıldı. Ayrıca, glisemik hedeflere ulaşılabilen ve ulaşılamayan hastaların insülin dozları karşılaştırıldı.
BULGULAR: 198 hastanın 123’ü (%62,1) kadın 65’i (%47,9) erkektir. Üç grubun yaş ortalaması sırasıyla 55,81± 8,1, 58,3 ± 8,9, 58,3± 8,8 dir. HbA1c düzeyleri Grup 1 de 8,72± 1,65, Grup 2 de %9,02± 1,98, Grup 3 de ise %9,05 ± 2,24 saptanmıştır. Hedef A1c değeri %7 nin altına ulaşma oranları analog tedavi grubunda %27,7, regüler tedavi grubunda %25,9, regüler+analog tedavi grubunda ise %31,6 dır (p >0,05). Üç grubun günlük bolus ve bazal insülin dozu, total ve kg başına insülin dozu ve bazal bolus oranı anlamlı farklılık göstermemiştir(p > 0,05). Grup 1 ve Grup 2 de glisemik kontrol hedefine ulaşılamayan hastalarda günlük total insülin dozları,Grup 3 de ise bazal insülin dozu hedefe ulaşılanlardan anlamlı olarak daha yüksek saptandı.
SONUÇ: Analog ve regüler insülinler arasında doz analizlerinde belirgin farklılık saptamadığımız çalışmamızda en önemli sonuç olarak yüksek insülin dozlarına çıkmanın glisemik kontrol için yeterli olmayabileceği ortaya konulmuştur. Bu hastalarda altta yatan neden aranmalı, düzeltilebilecek nedenler ortadan kaldırılmalıdır. (SETB-2018-10-140)
Manuscript Language: Turkish