Is Lateral Onset Cross Pin Technique Strong Enough? A Biomechanical Study
Ahmet Oztermeli1, Nazim Karahan2, Murat Kaya31Department of Orthopedics and Traumatology, Gebze State Hospital, Kocaeli, Türkiye2Department of Orthopedics and Traumatology, Fatih Sultan Mehmet Training and Research Hospital, Istanbul, Türkiye
3Department of Orthopedics and Traumatology, Marmara University Pendik Training and Research Hospital, Istanbul, Türkiye
Objectives: It is aimed to compare biomechanically the 3 different pin techniques and the lateral onset cross-pinning (LXP) technique in supracondylar humeral fractures.
Methods: Biomechanical testing was performed on 52 synthetic humeri Four pin configurations techniques were tested: crossed pins (XP), 2 lateral pins (2LP), 3 lateral pins (3LP), and LXP technique. Biomechanical testing was performed on Shimadzu Autograph measuring machine. Each pin configuration was tested in a total of 13 humeri: 4 in varus bending, 4 in valgus bending, and 5 in flexion bending. Displacement (mm), and load (N) data were sampled at 10 Hz during each test.
Results: Varus values were statistically lower in 2 LP group comparing to XP, 3 LP, LXP groups (p=0.01, p=0.02, p=0.012, consequently). Flexion load values statistically lower in 2 LP group comparing to XP, 3 LP, LXP groups (p=0.03, p=0.001, p=0,031, consequently). There was no difference between the groups in terms of valgus values (p>0.05).
Conclusion: LXP technique is biomechanically similar to the traditional XP technique. In situations where orthopedic surgeons choose to use medial pins in addition to lateral pins such as distal humerus fractures with medial-sided defects.
Lateral Çapraz Pin Tekniği Biomechanik Olarak Yeterli mi?
Ahmet Oztermeli1, Nazim Karahan2, Murat Kaya31Gebze Devlet Hastanesi, Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği, Kocaeli2Fatih Sultan Mehmet Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği, İstanbul
3Marmara Üniversitesi Pendik Eğitim ve Araştırma Hastanesi, Ortopedi ve Travmatoloji Kliniği, İstanbul
Amaç: Bu çalışmanın amacı, suprakondiler humerus kırıklarında üç farklı pinleme tekniğini lateral başlangıçlı çapraz pinleme tekniği ile biyomekanik açıdan karşılaştırmaktır.
Materyal ve Yöntem: Biyomekanik testler, 52 sentetik humerus üzerinde gerçekleştirildi. Dört farklı pin konfigürasyonu test edildi: çapraz pin, 2 lateral pin, 3 lateral pin ve lateral başlangıçlı çapraz pin tekniği. Biyomekanik testler Shimadzu Autograph ölçüm cihazında gerçekleştirildi. Her pin konfigürasyonu toplamda 13 humerus üzerinde test edildi: 4'ü varus bükülme, 4'ü valgus bükülme ve 5'i fleksiyon bükülme durumunda. Her test sırasında deplasman (mm) ve yük (N) verileri 10 Hz'de örneklendi. Sertlik verileri (N/mm), her testin son 2 döngüsünün yüklenme fazından hesaplandı ve karşılaştırıldı.
Sonuçlar: 2 lateral pin grubunda varus değerleri, çapraz pin, 3 lateral pin ve lateral başlangıçlı çapraz pin gruplarıyla karşılaştırıldığında istatistiksel olarak daha düşüktü (sırasıyla p=0.01, p=0.02, p=0.012). Fleksiyon yük değerleri, 2 lateral pin grubunda, çapraz pin, 3 lateral pin ve lateral başlangıçlı çapraz pin gruplarıyla karşılaştırıldığında istatistiksel olarak daha düşüktü (sırasıyla p=0.03, p=0.001, p=0.031). Valgus değerleri açısından gruplar arasında fark yoktu (p>0.05).
Sonuç: Lateral başlangıçlı çapraz pin, geleneksel çapraz pin tekniğiyle biyomekanik açıdan benzerdir. Ortopedik cerrahların medial taraf defektleri olan distal humerus kırıklarında olduğu gibi, lateral pinlere ek mediyal pinlemeyi de eklemeyi tercih ettiği durumlarda kullanılabilecek bir tekniktir. (SETB-2023-05-089)
Manuscript Language: English