Intraperitoneal adhesions: pathogenesis, clinical significance, and prevention strategies

Postoperative peritoneal adhesion is an important clinical challenge in gastrointestinal, colorectal, and gynecologic surgery. Adhesions are the most frequent cause of long-term complications, including chronic abdominal pain, female infertility, mechanical small bowel obstruction, and injury at reoperations. Postoperative adhesion formation is a natural consequence of peritoneal irritation by surgical tissue trauma or infection, and may be considered as the pathological part of healing following any peritoneal injury. In the search for effective methods for preventing postoperative adhesions, several clinical techniques and agents have been investigated. Strategies for reduction of adhesions
are based on their natural pathophysiological mechanisms of origin, including activating fibrinolysis, hampering coagulation, diminishing the inflammatory response, inhibiting collagen synthesis or creating a barrier between adjacent wound surfaces. Despite initial promising results of different measures in postoperative adhesions prevention, none of them have become a standard application and achieved mostly in animal model. Until additional information and findings from future clinical investigations, only a meticulous surgical technique can be recommended to reduce morbidity and mortality rates from these undesirable and troublesome effects of surgery. In the current state of
knowledge, further pre-clinical and clinical investigations are necessary to evaluate the prevention strategies of postoperative peritoneal adhesions.

Ýntraperitoneal adezyonlar: Patogenezi, klinik önemi ve önleme stratejileri

Peritoneal yapýþýklýklar baþta gastrointestinal cerrahi olmak üzere kolorektal ve jinekolojik cerrahiler için önemli bir klinik sorundur. Bu yapýþýklýklar, enfeksiyon veya cerrahi travma gibi durumlarýn peritonu irrite etmesiyle oluþmakta ve periton hasarýnýn iyileþme sürecinin patolojik bir parçasý olarak kabul edilmektedir. Postoperatif peritoneal yapýþýklýklar, ilk cerrahi iþlemden yýllar sonra bile ortaya çýkabilmekte ve kronik karýn aðrýsý, infertilite, mekanik ince barsak obstrüksiyonu ve relaparotomiler sýrasýnda yaralanmaya neden olabilmektedir. Postoperatif yapýþýklýklarý önlemek için denenen ajanlarýn çoðu, adezyon oluþumunun doðal fizyopatolojik sürecinde yer alan basamaklar üzerinde deðiþiklikler yaparak etkilerini göstermektedir. Örneðin; fibrinolizi aktive etmeyi, koagülasyonu engellemeyi, inflamatuar yanýtý azaltmayý, kollajen sentezini inhibe etmeyi veya yakýn yara yüzeyleri arasýnda bir bariyer oluþturmayý amaçlarlar. Sonuçlarý her ne kadar cesaretlendirici olsa da, çoðunun çeliþkili ve sadece hayvan modellerinde denenmiþ olmasý bu ajanlarýn kullanýmý için en büyük engellerdir.
Gelecekteki klinik araþtýrmalar ve olasý geliþmelere kadar, intraperitoneal yapýþýklýklarla mücadele sýrasýnda ortaya çýkan istenmeyen morbidite ve mortaliteleri azaltmanýn en etkin yöntemi þimdilik sadece özenli ve uygun cerrahi teknik olarak görülmektedir. Bu durumun üstesinden gelmek ve açýklýða kavuþturmak için mutlaka preklinik ve klinik çalýþmalarýn artarak devam etmesi þarttýr.