Objectives: The purpose of the study was to compare clinical and radiological outcomes of autografts obtained from the iliac crest (IC) and distal radius (DR) and to evaluate their superiority for surgical treatment of solitary finger enchondromas.
Methods: Twenty-five patients for whom curettage and autografting were carried out for finger enchondroma were retrospectively analyzed. DR autograft was used in eight patients and IC autograft was used in 17 patients. Data on pre-operative total active motion (TAM), disabilities of the arm, shoulder, and hand (DASH) score, and pain visual analog scale (VAS) scores of the involved finger, duration of surgery, amount of bleeding during the operation, length of hospital stay, presence of complications related to anesthesia, and post-operative donor site morbidity were obtained. Pre-operative and post-operative 12th month radiographies were evaluated for pre-operative tumor volume, post-operative remnant volume, and Tordai radiologic evaluation grade.
Results: No statistically significant difference could be identified between post-operative TAM (p=0.154), DASH (p=0.458), pain VAS scores (p=0.571), remnant volume (p=0.496), Tordai radiologic evaluation grade (p=0.522), duration of surgery (p=0.288), and amount of bleeding (p=0.114) between DR and IC groups. However, mean hospital stay duration was shorter for the DR group (p=0.0001). Recurrence was observed in one patient in the DR group and three patients in the IC group (p=0.996).
Conclusion: The clinical and radiological outcomes of grafting from the DR and IC were similar in the treatment of hand enchondromas. However, grafting from the DR may result in shorter hospital stay compared to IC grafting.
Soliter parmak enkondromlarının cerrahi tedavisinde ilyak krestten (İK) ve distal radiustan (DR) elde edilen otogreftlerin klinik ve radyolojik sonuçlarını karşılaştırmak ve birbirlerine üstünlüklerini değerlendirmek.
Metod
Parmak enkondromu nedeniyle küretaj ve otogreft uygulanan 25 hasta retrospektif olarak incelendi. Bu hastaların 8’inde DR otogrefti, 17’sinde İK otogrefti kullanılmıştı. Ameliyat öncesi toplam aktif eklem hareket açıklığı (TAM), Disabilities of the arm, shoulder and hand (DASH) skoru ve etkilenen parmağın Visual Analogue Scale (VAS) skorları, ameliyat süresi, ameliyat sırasındaki kanama miktarı, hastanede kalış süresi, anesteziye bağlı komplikasyon varlığı ve ameliyat sonrası donör saha morbiditesine ilişkin veriler elde edildi. Ameliyat öncesi ve ameliyat sonrası 12. ay radyografilerinde ameliyat öncesi tümör hacmi, ameliyat sonrası lezyon kalan hacmi ve Tordai radyolojik değerlendirmesi ölçüldü.
Bulgular
DR ve İK grupları arasında ameliyat sonrası TAM (p=0,154), DASH (p=0,458), ağrı VAS skorları (p=0,571), kalan hacim (p=0,496), Tordai radyolojik değerlendirme derecesi (p=0,522), ameliyat süresi (p=0,288) ve kanama miktarı (p=0,114) arasında istatistiksel olarak anlamlı fark saptanmadı. Ancak ortalama hastanede kalış süresi DR grubunda daha kısaydı (p=0.0001). DR grubunda 1 hastada ve İK grubunda 3 hastada nüks gözlendi (p=0,996).
Sonuç
El parmak enkondromlarının tedavisinde, DR ve İK'den greftlemenin klinik ve radyolojik sonuçları benzerdi. Bununla birlikte, DR'den greftlemede, İK greftlemeye göre daha kısa hastane kalış süresini sahipti. (SETB-2021-12-366)