Peritoneal yapýþýklýklar baþta gastrointestinal cerrahi olmak üzere kolorektal ve jinekolojik cerrahiler için önemli bir klinik sorundur. Bu yapýþýklýklar, enfeksiyon veya cerrahi travma gibi durumlarýn peritonu irrite etmesiyle oluþmakta ve periton hasarýnýn iyileþme sürecinin patolojik bir parçasý olarak kabul edilmektedir. Postoperatif peritoneal yapýþýklýklar, ilk cerrahi iþlemden yýllar sonra bile ortaya çýkabilmekte ve kronik karýn aðrýsý, infertilite, mekanik ince barsak obstrüksiyonu ve relaparotomiler sýrasýnda yaralanmaya neden olabilmektedir. Postoperatif yapýþýklýklarý önlemek için denenen ajanlarýn çoðu, adezyon oluþumunun doðal fizyopatolojik sürecinde yer alan basamaklar üzerinde deðiþiklikler yaparak etkilerini göstermektedir. Örneðin; fibrinolizi aktive etmeyi, koagülasyonu engellemeyi, inflamatuar yanýtý azaltmayý, kollajen sentezini inhibe etmeyi veya yakýn yara yüzeyleri arasýnda bir bariyer oluþturmayý amaçlarlar. Sonuçlarý her ne kadar cesaretlendirici olsa da, çoðunun çeliþkili ve sadece hayvan modellerinde denenmiþ olmasý bu ajanlarýn kullanýmý için en büyük engellerdir.
Gelecekteki klinik araþtýrmalar ve olasý geliþmelere kadar, intraperitoneal yapýþýklýklarla mücadele sýrasýnda ortaya çýkan istenmeyen morbidite ve mortaliteleri azaltmanýn en etkin yöntemi þimdilik sadece özenli ve uygun cerrahi teknik olarak görülmektedir. Bu durumun üstesinden gelmek ve açýklýða kavuþturmak için mutlaka preklinik ve klinik çalýþmalarýn artarak devam etmesi þarttýr.

Prediyabet, tip 2 diyabet ve normoglisemi arasýndaki ara dönem olarak tanýmlanabilir. Açlýk plazma glukozunun 100-125 mg/dl olmasý (Bozulmuþ açlýk glukozu) ya da 75 gr oral glukoz tolerans testinde 2 saat plazma glukozunun 140-199 mg/dl olmasý (Bozulmuþ glukoz toleransý) prediyabet olarak adlandýrýlýr. ADA 2010 önerilerine göre HbA1c düzeyinin %5.7–6.4 arasýnda olmasý da prediyabet kabul edilmiþtir. Prediyabetiklerin her yýl %5-10’u aþikar tip 2 diyabete dönüþmektedir. Dislipidemi, hipertansiyon ve obezite ile iliþkili olan prediyabet, kardiyovasküler hastalýk açýsýndan ciddi risk faktörüdür. Bu nedenle, prediyabetin erken tanýnmasý ve tedavisi ile tip 2 diyabet geliþimine müdahale edilebilir.

Amaç: Çalýþmamýzda tedavilerinde oral antidiyabetiklerden insüline geçilen diyabetes mellitus (DM) tanýlý hastalarda insülinin periferik sinirler üzerindeki etkisini araþtýrmayý amaçladýk. Ayrýca daha önceki çalýþmalarda vurgulandýðý gibi F yanýtýnýn polinöropatinin saptanmasýndan ziyade glisemik kontrol ile polinöropati seyrinin takibinde bir parametre olarak kullanýlabilirmi sorusuna yanýt aradýk.
Gereç ve Yöntem: Çalýþmamýza Þiþli Etfal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Diyabet Polikliniðinde Amerikan Diyabet Cemiyeti (American Diabetes Association, ADA) kriterlerine göre DM tanýsý alan, oral antidiyabetik tedavi ile izlenmekte iken, insülin tedavi endikasyonu belirlenen 10 gönüllü diyabetik hasta alýndý. Tüm hastalarýn tedavi öncesi, tedavinin 1.ve 4. haftasýnda nörolojik muayene ile Total Nöropati Skorlamasý (TNS), serum glukoz ile HbA1c düzeyleri ve elektrofizyolojik deðerlendirmeleri yapýldý.
Bulgular: Çalýþmaya alýnan toplam 10 olgunun 7’si kadýn, 3’ü erkek idi. Yaþ ortalamasý 55±9.01 (40-69) idi. Olgularýn DM süreleri 1 ile 15 yýl arasýnda deðiþmekteydi (ort: 6.2±4.83). Olgularýn dördünde baþlangýç elektrofizyolojik deðerler normal sýnýrlar içindeydi. Beþ olguda alt ekstremitelerde duyusal lifleri, bir olguda üst ekstremitelerde duysal alt ekstremitelerde duyusal ve motor lifleri tutan polinöropati sendromu
tespit edildi. Polinöropatisi olmayan veya ýlýmlý nöropatisi olan olgularýn kontrol elektrofizyolojik incelemelerinde özellikle duyusal ileti amplitüdlerinin iyileþtiði ancak baþlangýçta belirgin polinöropatisi olan olgularýn kontrol elektrofizyolojik incelemelerinde anlamlý bir fark olmadýðý görülmüþtür.
Sonuç: Erken evre polinöropatinin aksine þiddetli polinöropati ortaya çýktýktan sonra iyi glisemik kontrol ile bir düzelme tespit edilmemektedir.

Amaç: Dislipidemi, dünyadaki bir numaralý mortalite nedeni olan koroner arter hastalýðýnýn (KAH) geliþiminde önemli yere sahiptir. Diyabet ve obezite farklý yollarla KAH geliþimine neden olmakla birlikte, dislipidemi KAH’na neden olan ortak yönlerinden biridir. Biz de ülkemizde diyabet hastalarýnda obezite ve kötü glisemik kontrolün lipid profili üzerinde nasýl bir etki yaptýðýný araþtýrdýk.
Gereç ve Yöntem: Ýstanbul Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Diyabet Polikliniði’ne baþvuran, bilinen diyabet yaþý 5‘i geçmeyen, son 6 ay içerisinde herhangi bir hiperlipidemi tedavisi almayan, kanýtlanmýþ iskemik kalp hastalýðý olmayan, sadece oral antidiyabetik ilaç kullanan, sigara ve alkol kullanmayan, kan lipid düzeyini etkileyecek bilinen bir endokrin bozukluðu olmayan 82’si erkek 165 hasta alýndý. Lipid düzeyleri ile HbA1c, vücut kitle indeksi (VKÝ) ve diyabet yaþý arasýndaki iliþkiler deðerlendirildi. Karþýlaþtýrmalarda student’s t, ANOVA ve Pearson korelasyon testleri kullanýldý. p<0.05 anlamlý kabul edildi.
Bulgular: VKÝ deðerleri arttýkça total kolesterol, trigliserid ve LDL kolesterol düzeylerinin de arttýðý (r=0.46 p<0.001, r=0.58 p<0.001, r=0.34 p<0.01, sýrasýyla), HDL kolesterol düzeylerinin ise düþtüðü
saptandý (r=-0.37 p<0.001). HbA1c deðeri yüksek olan hastalarda total kolesterol, trigliserid ve LDL kolesterol düzeylerinin yüksek olduðu (r=0.27 p<0.001, r=0.29 p<0.001, r=0.20 p<0.05, sýrasýyla) görüldü. Diyabet yaþý artýkça HbA1c düzeyleri arasýnda doðru bir orantý (r=0.28 p<0.001) saptanýrken, kan lipid düzeyinde anlamlý bir iliþki saptanmadý.
Sonuç: Ülkemizde yaptýðýmýz bu çalýþmada bire bir olmasa da daha önce yapýlan uluslararasý çalýþmalarla benzer sonuçlara ulaþtýk. Obez ve kötü glisemik kontrole sahip diyabet hastalarýnda lipid profili olumsuz etkilenmektedir.

Amaç: Hashimoto tiroidit (HT) hastalýðý genetik ve çevresel faktörlerin katkýda bulunduðu otoimmün bir tiroid bezi hastalýðýdýr. Bazý Ýnsan Lökosit Antijenlerinin [Human Lökosit Antijen (HLA)] HT hastalýðý ile baðlantýlý olduðu saptanmýþtýr. Bu çalýþmada HT hastalýðý ile HLA-DRB1 alellerinin baðlantýsý araþtýrýlmýþtýr.
Gereç ve Yöntemler: Bu retrospektif çalýþmaya tiroidektomi yapýlan ve postoperatif HT tanýsý alan 48 hasta ve 126 saðlýklý akraba dýþý denek, kontrol grubu olarak dahil edildi. Hastalarýn genetik testleri Erciyes Üniversitesi Doku Tiplendirme Laboratuvarýnda polimeraz zincir reaksiyonu, sekans spesifik oligonükleotid proplarý (PCR-SSOP) kullanýlarak çalýþýldý.
Bulgular: Hastalýk grubunda HLA-DRB1*03 aleli anlamlý derecede yüksek bulunurken (hastalýk grubu; %12.5, kontrol grubu; %4.3, p=0.006), HLA-DRB1*01aleli kontrol grubunda HT hastalarýna göre belirgin derecede daha sýk olarak saptandý (hastalýk grubu; %1, kontrol grubu; %7.5, p=0.021).
Sonuç: Bu çalýþma ile Kayseri yöresi Türk toplumu için HT hastalýðý açýsýndan HLA-DRB1*03 alelinin yatkýnlýk, buna karþýlýk HLA-DRB1*01 alelinin ise hastalýktan koruyucu olabileceði gözlemlenmiþ oldu. Ancak çalýþmaya dahil edilen vaka sayýsýnýn çok az olmasý nedeni ile topluma yönelik genellemeler yapýlabilmesi için daha fazla denek sayýsýný içeren ileri çalýþmalara ihtiyaç vardýr.

Amaç: Pulmoner Emboli tanýsýnda; klinik, laboratuvar ve radyolojik bulgular önemli bir yer tutmaktadýr. Bununla birlikte,tanýda hastalarýn diðer klinik sorunlarý nedeni ile, çoðu zaman zorluklar yaþanmaktadýr. Bu çalýþmada; hastaya ait risk faktörleri, baþvuru anýndaki þikayetleri, klinik ve labaratuvar parametrelerini incelemeyi amaçladýk.
Gereç ve Yöntem: Bu çalýþmaya, 2010-2014 yýllarý arasýnda, Pulmoner Emboli nedeni ile servisimize yatýþý yapýlmýþ 27 olgu alýndý. Olgularýn, taný anýndaki risk faktörleri, semptomlarý, radyolojik görüntüsü retrospektif olarak deðerlendirildi. Hastalarýmýzýn baþvuru anýndaki, Wells (Canadian) pulmoner tromboemboli klinik tahmin skorlamasý yapýldý.
Bulgular: Olgularýn ortalama yaþý 74.56±11.63 olup, %25.9’u erkek, %74.1’i kadýndý. Olgularýn %29.6’sý sigara kullanýyordu. Wells skoru ortalama 3.57±1.7, D-dimer 2697.85±1648.26 idi. Emboliyi hazýrlayýcý faktör olarak cerrahi operasyon/ immobilizasyon (%48.1) ve derin ven trombozu tanýsýndan daha öncelikli alt taný (%55.6) ilk sýralarý aldý. En sýk görülen semptomlar sýrasýyla dispne (%59.3), çarpýntý (%44.4) iken Fizik muayenede en çok bulunan bulgu takipne (%66.7) ve raldi (%48.1) Oda havasýnda bakýlan kan gazýnda, %66,6 hipoksik hipokarbik bazik ph mevcuttu. Akciðer grafisinde en çok bulunan bulgu diafram yüksekliðiydi (%51.9). Derin ven Doppler USG olgularýn %48.1’ine yapýlýrken, yapýlmýþ olgularýn %46.15’de DVT bulgusu mevcuttu. Olgularýn 11 (%40.7)’sine Ventilasyon perfüzyon sintigrafisi yapýlýrken, yapýlmýþ olgularýn %63.63’sýnda yüksek olasýlýklý Pulmoner Emboli mevcuttu. BT anjiyo yapýlan olgularýn %48.1’inde PE bulgusu mevcuttu.
Sonuç: Çalýþmamýz sonunda olgularýn %59.3’üne ventilasyon perfüzyon sintigrafisi, %51.9’una BT Anjio, %51.9’una Derin Ven Doppler USG yapýlmadýðý görüldü. Hastalarýn ileri yaþ olmasý, eþlik eden diðer komorbiditesi yüksek sistemik hastalýklar bu tetkiklerin yapýlmasýnda sýnýrlayýcý olmaktadýr. Bu nedenle PE tanýsýnda klinik þüphenin ve olasý risklerin iyi deðerlendirilmesinin, erken taný ve tedaviye baþlanmasý açýsýndan önemli olduðunu düþünmekteyiz.

Amaç: Son yýllarda mantar infeksiyonlarý, özellikle immünsüpresif tedavi alan ya da altta yatan bir risk faktörü nedeniyle hastanede yatan hastalarda baþlýca infeksiyon etkeni olarak ortaya çýkmýþtýr. Bu çalýþmada farklý klinik örneklerden izole edilen Candida türlerinin daðýlýmýnýn ve duyarlýlýklarýnýn retrospektif olarak incelenmesi ve kullanýlmýþ olan ticari kitlerin deðerlendirilmesi amaçlanmýþtýr.
Gereç ve Yöntem: Ocak 2011-Aralýk 2013 tarihleri arasýnda laboratuvarýmýza gelen hasta örneklerinden, maya mantarý soyutlanan 45’i kan, 12’si steril vücut sývýsý, 10’u idrar, üçü bronkoalveolar lavaj, biri kateter olmak üzere toplam 71 klinik örnek incelemeye alýnmýþtýr. Çalýþmaya alýnan örneklerden soyutlanan maya mantarlarý; germ tüp yöntemi, CHROMagar Candida (CHROMagar, Paris, France) ve AuxaColor (Bio-Rad SDP, Paris, France) ticari kitiyle tiplendirilmiþtir. Maya mantarlarýnýn antifungal duyarlýlýklarý Fungitest (Bio-Rad SDP, Paris, France) ticari kiti ile belirlenmiþtir.
Bulgular: AuxaColor ile deðerlendirilen toplam 71 Candida suþunun 28’i (%39) Candida albicans, 13’ü (%18.3) C. parapsilosis, 11’i (%15.5) C. glabrata, 10’u (%14.1) C. tropicalis, dördü (%5.6) C. krusei, üçü (%4.2) C. lusitaniae, birer tane ise (%1.4) C. kefyr ve C. dubliniensis olarak tanýmlanmýþtýr. Fungitest ile deðerlendirilen 47 suþtan Amfoterisin B’ye orta duyarlý olan bir C. parapsilosis suþu ve dirençli olan bir C. tropicalis Etest metodu ile incelenmiþ, minimum inhibitör konsantrasyon (MÝK) 1.5 µg/ml bulunmuþtur. Flukonazole (FLU) orta duyarlý üç C. albicans suþu Etest metodu ile deðerlendirilmiþ ikisinin MÝK deðeri 256 µg/ml olarak, biri 32 µg/ml olarak bulunmuþtur. FLU’ya dirençli olan bir adet C.albicans suþu MÝK deðeri Etest metodu ile 256 µg/ml olarak bulunmuþtur. Dirençli olan C. tropicalis suþunun MÝK deðer ise 0,38 µg/ml olarak bulunmuþtur.
Sonuç: Çalýþmamýzda fungal infeksiyonlarýn kontrolü için tür tayini ve antifungal duyarlýlýk test sonuçlarýnýn bilinmesi önemli olduðu ve antifungal ajanlara karþý gittikçe artan direnç oranlarý nedeniyle tedavi planlamasýnda duyarlýlýk testlerinin giderek daha önem kazandýðý sonucuna varýlmýþtýr. Kullandýðýmýz Auxacolor ve Fungitest’in uygulanmasýnýn ve deðerlendirilmesinýn kolay ve pratik bir test olduðu görülmüþtür. Fungitest duyarlýlýk sonuçlarý mevcut guidelinelarda ki antifungal dilüsyonlar ile uyumluluk göstermediðinden dikkatle deðerlendirilmelidir. Ayrýca orta duyarlý ve dirençli sonuçlarýn referans yöntemlerle teyit edilmesi uygun olacaktýr.

Amaç: Bu çalýþmanýn amacý, laparoskopik kolesistektomi ameliyatý sebebiyle kanama geliþen hastalarýn verilerini gözden geçirmek ve tecrübelerimizi paylaþmaktýr.
Gereç ve Yöntemler: Ocak 2006 - Nisan 2015 tarihleri arasýnda hastanemizde 865 hastaya laparoskopik kolesistektomi ameliyatý yapýldý. Bu ameliyat sebebiyle kanama geçiren ve kanama için ek bir ameliyata gerek duyulan 7 hasta çalýþmaya alýndý, týbbý kayýtlarý gözden geçirildi. Hastalarda yaþ, cins, ek hastalýk, kanama tespit zamaný, ikinci ameliyatta yapýlan iþlemler, kanama yeri, kanama sebepleri, kanama miktarý ve ameliyat sonrasý komplikasyonlar gözden geçirildi; kanamayý engellemek için alýnacak tedbirler tartýþýldý.
Bulgular: Hastalarýn ortalama yaþý 60 yýldý. Üç hastada ek hastalýk vardý. Tüm hastalarýn ameliyat öncesinde INR deðerleri normal sýnýrlarda idi. Ýki hastada ameliyat esnasýnda kanama belirlendi ve açýk ameliyata dönüldü. Diðer beþ hastanýn kanamasý ameliyattan 2-24 saat sonra belirlendi. Ýkinci kez ameliyata alýnan beþ hastanýn ikisine, doðrudan laparatomi, ikisine laparoskopi ile baþlayýp laparatomi, birine laparoskopi ile hemostaz yapýldý. Kanamalar, üç hastada safra kesesi yataðýndan, birer hastada sistik arterden, epigastrik port yerinden, kolon mezosundan ve belirsiz yerden olduðu görüldü. Kanama miktarý tüm hastalar için 300-3000 ml arasýnda olduðu belirlendi. Hastalarýmýzda kanamanýn tekrarý ve mortalite görülmedi.
Sonuç: Kanama, laparoskopik kolesistektomiden sonra az görülen ama ciddi bir komplikasyondur. En sýk kanama yeri safra kesesi yataðýdýr. Kanayacaðýndan þüphe edilen hastalarýn ameliyattan sonra 24 saat takibi yapýlmalýdýr.

Amaç: Hastanemiz jinekoloji kliniðinde 2 yýldýr endometriyum kanseri tanýsýyla opere edilen hastalarý retrospektif inceleyerek hastalarýn cerrahi ve takip sonuçlarýný incelemek ve laparaskopik cerrahinin onkolojide güvenlilik ve etkililiðini araþtýrmak.
Gereç ve Yöntem: Kliniðimizde endometriyum kanseri nedeni ile opere edilen 31 hasta retrospektif olarak incelendi.
Bulgular: Yapýlan araþtýrmada hastalarýn yaþ ortalamasý 58.4±11.7 olarak bulundu. Tümor boyutu ortalama 2.1±1.5 cm olarak belirlendi. Hastalarýn %45.1 kadarý menopozda ve %29.0 kadarý diabetik olarak belirlendi. Hastalarýn %87’si endometrioid tip adenokanser tanýsý aldý. 2 hastada servikal invazyon ve 3 hastada lenfovasküler alan invazyonu belirlendi. Hastalarýn %93.5 kadarýna baþarý ile laparaskopi yapýldý ve toplamda sadece 1 hastada obturatör sinir kesisi meydana geldi. Regresyon analizi ile bakýldýðýnda sadece CA 125 düzeyi hastalýðýn evresi ile iliþkili bulundu.
Sonuç: Onkoloji cerrahisinde laparaskopi yeterli tecrübe varsa oldukça etkili ve güvenli bir yöntemdir. CA 125 düzeyi hastalýðýn ileri evre olmasýnda fikir verebilmektedir.

Amaç: Retrospektif çalýþmamýzda, BI-RADS ultrasonografi ile, solid meme lezyonu bulunan olgularda, biopsi öncesi yeterli ön fikir elde edip edemeyeceðimizi deðerlendirdik.
Gereç ve Yöntem: Þiþli Hamidiye Etfal Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi ve Okmeydaný Eðitim ve Araþtýrma Hastanesi Radyoloji Kliniði’nde Eylül 2014-Mart 2015 tarihleri arasýnda 96 hastanýn 102 solid meme lezyonu ultrasonografi BI-RADS sýnýflamasýna göre ayrýlýp tru-cut biopsi yapýldý. Histopatolojik sonuçlarý retrospektif olarak deðerlendirildi.
Bulgular: Hastalarýn ortalama yaþý 45.6 bulundu. 102 solid kitlenin 23’ü (%22.6) patoloji sonucu malign; 79’u (%77.4) benign idi. En sýk rastlanan benign tümör fibroadenom; malign tümör, invaziv duktal karsinom idi. Tüm olgularýn BI-RADS gruplarýnda malign/benign oraný hesaplandý sonuçlar literatür ile uyum gösterdi.
Sonuç: Son dönemdeki teknolojideki geliþmeler ve daha yüksek rezolüsyonlu ultrasonografi cihazlarýnýn kullanýma girmesi ile pleomorfik mikrokalsifikasyonlarýn daha sýk olarak saptanabildiði ve tanýmlanabildiði göz önüne alýnýrsa, solid meme kitlesi görülen olgularda kitlenin BI-RADS skorunu belirlemede sonografik verilerin önemli ölçüde bilgi vereceðini saptadýk.

Amaç: Yenidoðan döneminde cerrahi giriþim uygulanan hastalarýn demografik özellikleri, tanýlarý, operasyon zamanlarý ve erken dönem komplikasyonlarýný deðerlendirmek.
Gereç ve Yöntem: Ocak 2007 ile Ocak 2011 tarihleri arasýnda cerrahi giriþim uygulanan ve yenidoðan yoðun bakým ünitesinde takip edilen hastalarýn dosyalarý retrospektif olarak incelendi. Olgular cerrahi yapýlan sisteme göre üç gruba ayrýldý; merkezi sinir sistemi, solunum sistemi ve gastrointestinal sistem.
Bulgular: YYBÜ’de Ocak 2007 ile Ocak 2011 tarihleri arasýnda 3246 hasta takip edildi. Cerrahi giriþim uygulanan 94 (%2.8) hastanýn 51’i erkek (%54.2) ve 80’ni (%85) zamanýnda doðan bebekler olup ortalama doðum aðýrlýklarý 3053±614 g idi. Olgularýn taný daðýlýmlarý; merkezi sinir sistemi, solunum sistemi toplam ve gastrointestinal sistem sýrasý ile 65, 14 ve 15 olgu idi. Ortalama cerrahi giriþim uygulanma zamaný 8.4±17.1 gün iken ortalama hastanede kalýþ süresi ise 21.7±26.7 gün idi. Olgularýn 36’sýnda (%38.2) cerrahi uygulama sonrasý 43 komplikasyon (17’si sepsis, 14’ü klinik sepsis, 6’sý menenjit, 2’si pnömotoraks, 2’si pnömoni, 2’si restenoz) geliþmiþti. 12 olgu (%12.7) kaybedildi. Kaybedilen olgularýn 6’sý diafragma hernisi nedeni ile cerrahi giriþim uygulanan olgulardý. Merkezi sinir sistemi olgularýnda
yaþamýnýn ilk 3 günü düzeltme operasyonu uygulanlarda ile ilk 3. günden sonra uygulananlara göre erken dönem komplikasyonlarý (sepsis, menenjit) anlamlý düzeyde düþüktü (p<0.001).
Sonuçlar: Yenidoðan döneminde cerrahi giriþimin en sýk nedeni merkezi sinir sistemi anomalileridir. Nöral tüp defektinde cerrahi giriþiminin ilk 3 günde yapýlmasýnýn erken dönem komplikasyonlarý anlamlý derecede azaltmaktadýr. En yüksek ölüm oraný konjenital diafragma hernisi idi.

Amaç: Behçet Hastalýðý alevlenmelerle seyreden, çoklu organ tutulumu gösteren, kronik enflamatuvar bir hastalýktýr. Hastalýk, tekrarlayan aðýz ve genital bölge ülserleri, deri bulgularý ve üveit ile karakterizedir. Bu olgu sunumunda acil sezaryen operasyonu planlanan Behçet hastalýðýna sahip gebede anestezi yönetimini tartýþtýk.
Olgu: On dokuz yaþýnda Behçet hastalýðý tanýlý gebe hasta fetal distres geliþmesi üzerine acil sezaryen planlandý. Hastamýz bir yýl önce Behçet Hastalýðý tanýsý almýþ. Gebelik boyunca ilaçlarýný kullanmayý býrakmýþ. Sezaryen operasyonu genel anestezi altýnda gerçekleþtirildi. Hasta herhangi bir problem yaþanmadan 7.0 endotrakeal tüp ile ilk seferde entübe edildi. Anestezi oksijen, hava, sevofluran ve remifentanil ile idamesi saðlandý. Hemodinamik parametreler stabil seyretti ve herhangi bir komplikasyon yaþanmadý. Yenidoðanýn 1. ve 5. dk Apgar skoru 8 ve 10 idi.
Sonuç: Perioperatif anestezik yaklaþýmda temel problemleri, organ tutulumlarý ve havayolundaki skarlaþmaya baðlý zor entübasyon oluþturur. Kronik ilaç tedavisine baðlý olarak organ ve sistemlerde birtakým deðiþiklikler meydana gelmekte ve bu durum anestezi yönetimini daha da karmaþýk hale getirmektedir. Sezaryen gerektiren Behçet hastalýðýna sahip gebe hastalar için anestezi tekniði her hastanýn klinik durumuna göre deðerlendirilip en son anestezistin takdirine kalýr.

Pompe hastalýðý nadir görülen ve enzim tedavisi olan lizozamal depo hastalýklarýndan biridir. Ýnfantil Pompe hastalýðýnda erken tedavi hastalýðýn prognozunu belirlemede çok önemlidir. Bu 2 vaka ile Pompe hastalýðýný erken tespit etmenin ve ekokardiyografik deðerlendirmenin tanýdaki önemini vurgulamak istedik. Birinci olgu 5 aylýkken bize hipotonisite ve üfürüm nedeniyle getirildi ve ekokardiyografide belirgin hipertrofik kardiyomiyopatisi vardý. Ýkinci olgu ise 2 aylýkken akciðer grafisinde kardiyomegali saptanmasý üzerine bize yönlendirilen fizik muayenede cansýz aðlama dýþýnda patolojik özelliði olmayan ekokardiyografide hipertrofik kardiyomiyopati saptanan hastaydý. Beþ aylýkken bize baþvuran birinci olgu enzim tedavisine baþlanamadan 1 ay içinde mama aspirasyonu nedeniyle kaybedilirken; 2 aylýk olan hastaya enzim tedavisi baþlandý. Tedavisine halen devam eden bu hastanýn kardiyak hipertrofisi tedavi baþladýktan 1 ay sonra gerilemeye baþladý. Bu 2 vaka ile pompe hastalýðýný erken saptamanýn prognoz açýsýndan çok önemli olduðunu ve tanýda ekokardiyografik deðerlendirmenin çok deðerli olduðunu vurgulamak istedik.

Hirayama Hastalýðý, genç erkeklerde daha sýk görülen benign bir alt motor nöron hastalýðýdýr. Son derece enderdir. Distal üst ekstremitelerde güçsüzlük ve kas erimesiyle karakterizedir. Bu makalede ellerinde ve ön kolunda güçsüzlük ve kaslarýnda erime yakýnmasý olan 16 yaþýnda kýz hasta sunulmuþtur.

Amaç: Mezenþimal orjinli benign bir tümör olan lipomalar vücudun pek çok yerinde izlenmektedir. Ancak parotis bezinde özellikle de derin lobunda oldukça nadir bildirilmiþ olup diðer parotis kitlelerinden ayrýlmasý gerekmektedir. Bu olgu sunumuyla, parotis lipomasý ile diðer parotis kitlelerinin ayýrt edici tanýsýný yapmayý ve MR görüntüleme bulgularýný tartýþmayý hedefledik.
Olgu: Boynunda iki yýldýr var olan aðrýsýz þiþlik nedeniyle gelen erkek olgunun MR görüntüleme bulgularý sunulmuþtur.
Sonuç: Parotis bezinde lezyon saptandýðý zaman tedavisini planlamak için eksternal ve internal tümörlerin ayýrt edilmesi, fasial sinirle tümör kitlesinin iliþkisi varsa ortaya konulmasý, tümör kitlesinin malign ya da benign olmasýnýn ayýrt edilmesi oldukça önemlidir. Lipomlar için tanýda görüntüleme yöntemleri oldukça deðerlidir.