Giriş: Organofosfat intoksikasyonu ilk kez Du Bois tarafından 1948 de tanımlanmıştır. Organofosfatla rirreversibl, karbamatlar reversibl olarak asetilkolinesteraza bağlanarak hem otonom hem santral sinir sistemi için hayati bir nörotransmitter olan asetilkolinin kolinerjik sinapslarda birikimine neden olarak klinik tabloyu oluşturur.
Olgu sunumu: 23 Yaşında kadın hasta, acile getirildiğinde 1/2 çay bardağı, Dichlorvos (2,2- dichlorovinily dimethyl phosphate) içeren ins etkisi disuisid amacıyla bir saat önce oral olarak almıştı. Karın ağrısı, bulantı dışında şikayeti yoktu. Erken gastrointestinal dekontaminasyon yapılmıştı. Şuur bulanıklığı, terleme, flushing olması nedeniyle tarafımızdan değerlendirildi. Atropin + pralidoksim tedavisi başlandı. Elimizde yeterli doz pralidoksim olmadığından literatürde önerilenden çok daha düşük dozdan verildi.
Sonuç: Organofosfat zehirlenmeleri hayatı tehdit eden vakalardır. Erken gastrointestinal dekontamiııasyona ilaveten tek doz 200mg pralidoksim + Inıg atropin IV tedavisinin dahi faydalı olabileceği kanaatine vardık.

Introduction: Organophosphate insecticide was first described by Du Bois in 1948. Organophosphates irreversibly, carbamates reversibly binding to acetylcholinesterase, they form the clinical presendation by causing the cumulation of acetylcholin which is vital neurotransmitter in both Centrale Nerve System and Otonomic Nerve System in cholinergic sinapses.
Case Report: 23 years old female patient, when brought to the emergency room, has taken a half tea bottle Dicklorvos insecticide containing one hour before with oral route. She had no complaint, exit of stomach ache and nausea. She had undergo¬ne early gastrointesthinal decontamination. She was evaluated by us because of she has been confusion, sweating and flushing. Atropin and pralidoxime management was started ourself. We have not sufficient dose of pralidoxime there fore it was started in a very low dose than offered in the literature.
Conclusion: Organophosphate intoxications are life treatening events. We came to a conclusion that even early gastrointesthinal decontamination and single dose 200mg pralidoxime + 1 mg atropine IV manegement could be useful. Organophosphates in toxication are events treating of life.

Amaç: Nötrofil hipersegmentasyonu, megaloblastik anemilerde beklenen bir periferik yayma bulgusudur. Yapılan araştırmalar demir eksikliği anemisi teshit edilen hastalarda da nöt¬rofil hipersegmentasyonu olabileceğini göstermiştir. Biz de bu çalışmamızda demir eksikliği anemisi olan, ancak B12 vitamini ve folik asit düzeyleri normal bulunan hastalarda nötrofil hipersegmentasyonu sıklığını araştırdık.
Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya katılan vakalar (n: 123) iki grııba ayrıldı: Grup I demir eksikliği anenıili 102 hastayı, kontrol grubu olan Grup II ise sağlıklı 21 hastayı kapsıyordu. Her iki grubun ortalama yaşları ve cinsiyet dağılımları ben¬zerdi.
Bulgular: Hipersegmentasyoıı Grup 1’de %30.4, Grup II’de ise %9.5 sıklığında bulundu. Gruplar arasında hipersegmentaysorı varlığı yönünden istatistiksel olarak anlamlı bir fark vardı (p < 0,05).
Sonuç: Bu bulgular bize nötrofil hipersegmantasyonunun izole demir eksikliği anemisi olan hastalarda da görülebileceğini göstermektedir.

Objective: Neutrophil hypersegmentation is an expected pe¬ripheral blood smear finding in megaloblastic anemias. Cli¬nical reports suggest that neutrophil hypersegmentation may also occur in patients with iron deficiency anemia. In this study we searched presence of neutrophil hypersegmentation in patients with iron deficiency anemia but have normal vitamin B12 and folic acid levels.
Study Design: The subjects (n: 123) were divided into two groups: the patients with iron deficiency anemia constituted Group I (n: l()2), and the healthy controls Group II (n: 2l). The average ages and sexuality of both groups were comparative.
Results: Hypersegmentation was found in 30.4 % of Group I and 9.5% of Group II (p<0.05).
Conclusion: These results show that neutrophil hyperseg¬mentation may also be seen in patients with iron deficiency anemia.

Amaç: Boğaz kültüründe A grubu beta-hemolitik streptokok (AGBHS) üreyen hastalarda oral penisilin V, klaritromisin ve azitromisin tedavilerinin etkinliklerini karşılaştırıldı.
Gereç ve Yöntemler: Çalışmaya akut tonsillofarenjit tanısı konulan ve boğaz kültürlerinde A grubu beta-hemolitik strep¬tokok üreyen 60 hasta alındı.Hastalar iiç eşit gruba ayrıldı. Birinci gruba on giin süreyle penisilin V, ikinci gruba 10 gün süreyle klaritromisin ve üçüncü gruba iiç gün süreyle azitro¬misin verildi. Tedavinin etkinliği antibiyotik tedavisinin biti¬minden 3-7 gün sonra alınan boğaz kültürlerinde üreme olup olmamasına göre değerlendirildi.
Bulgular: Her iiç grupta orofarenks AGBHS kiiltiirü pozitif olan 20’şer hastadan antibiyotik tedavisi sonrasında penisilin grubunun 19’unda (%95), klaritromisin ve azitromisin grubu¬nun tamamında (%100) bakteri eradikasyonu saptandı. Bak¬teri eradikasyunu bakımından gruplar arasında istatistiksel olarak anlamlı fark yoktu (p>0.05).
Sonuç: Bu bulgularla AGBHS tonsillofarenjitinin tedavisinde ve bakteri eradikasyonunda konvansiyonel penisilin tedavisi¬nin yanı sıra azitromisin ve klaritromisinin de etkili bir şekil¬de kullanılabileceği sonucuna varıldı.

Objective: Comparison of the efficacy of oral penicillin, clarithromycin and azithromycin in the treatment of patients with tonsillopharyngitis due to group Afihemolytic streptococcus (GABHS) in throat cultures.
Patients and methods: The study included 60 patients diagnosed with acute tonsillopharyngitis whose throat cultures revealed GABHS. These patients were divided randomly and equally into three groups. First group was treated with oral penicillin and the second group with clarithromycin for 10 days. The third group was treated with azithromycin for 3 days. The efficacy of treatment was evaluated by the presence or absence of growth in throat cultures done 3-7 days after the completion of the therapy.
Results: Bacterial eradication was achieved in 19 patients in the penicillin (95 %) and in all of the patients (100 %) in clarithromycin and azithoromycin groups. There were no statistically significant differences between the groups in regard to bacterial eradication rate. (P > 0.05).
Conclusion: It is concluded that azithromycin and clarithromycin can also be effectively used as well as conventional oral penicillin in the bacterial eradication and treatment of GABHS tonsillopharyngitis.

Amaç: Prematüre bebeklerde doğum ağırlığı ve gestasyonel haftaya göre Prematüre Retinopatisi (PR) insidansı saptan¬ması ve Prematüre Retinopatisi bulunan gözlerin zon ve evre ilişkisinin tespiti amaçlanmıştır.
Metod: Gestasyonel haftaları 26-36, doğum ağırlıkları 540- 2650gr arasında değişen 525 bebeğin 1050 gözü çalışmaya alındı.Pupil dilatasyonu %0.5 siklopentolat ve %2.5’ lik feni- lefrin ile yapılıp indirekt oftalmoskopi ve skleral depresyon ilefundus muayeneleri yapıldı. Bebekler gestasyonel haftala¬rına, doğum ağırlıklarına göre iki gruba ayrılıp her bir grup¬ta PR insidansı bulundu.Ayrıca retinopati saptanan gözlerde evre ile zon ilişkisi incelendi.
Bulgular: 525 Prematüre bebekten 219’unda (%41.7) PR saptandı. Prematüre bebeklerin 41’ i (%7.8) ileri tedavi ama¬cıyla İstanbul Üniversitesi İstanbul Tıp Fakülteleri’nin Oftal¬moloji Departmanları na sevk edildi.1680 gram ve 34 gestas¬yonel hafta üstündeki bebeklerin gözlerinde eşik hastalığı saptanmadı. 750gr ve altındaki tüm bebeklerde PR mevcut iken 2000gr üzerinde 28 bebeğin 2 tanesinde PR saptandı.Re¬tinopati saptanan 428 gözde en sık regresyonun 188 göz ile (%43.92) e,vre II’den olduğu ve 291 göz ile (%67.99) ile zonl- II’ te meydana geldiği görüldü.
Sonuç: Bir çok çalışmada gestasyonel hafta ve ağırlığa göre farklı PR insidansları sonuçları bildirilmiştir.Her ne kadar eşik hastalığı en fazla düşük doğum ağırlığı ve gestasyonel haftaya sahip bebeklerde görülse de, nadiren 2500 gram üzeri bebeklerde de bulunmuştur.Çalışmamız PR muayenesinde gestasyonel hafta ve doğum ağırlığının üst sınırlarının çizilmesinin güvenli olarak belirlenemeyeceğini göstermektedir.

Objective: To identify the Retinopathy of Prematurity (ROP) incidence in premature babies according to gestational week and gestational weight, and to determine the relationship between zone and grade.
Methods: 1050 eyes of 525 babies with birth weight ranging from 540 to 2650 gr, gestational week ranging from 26 to 36 weeks were included in this study.Pupils were dilated with topical %0.5 cyclopentolate and %2.5 phenylephrine before examination of ocular fundus using indirect ophthalmoscopy with scleral depression. Babies were divided into two groups according to gestational week and weight and ROP incidence was found in each group. Zone and grade relationship were also detected in affected eyes.
Results: Overall incidence of ROP was 219 of 525 eyes (%41.7) and 41 babies (%7.8) were referred to Ophthalmological Department of Istanbul Universities of Faculty of Medicine for further treatment.Threshold disease was found in eyes of babies greater than 34 gestational week and 1680 gr of gestational weight.There was ROP in all babies less than 750 gr but over 2000 gr ROP was observed in two of 28 babies..Overall ROP was detected in 428 eyes.Among these eyes, the most frequent regression of ROP was from grade II in 188 eyes (%43.92) and regression was seen most frequently in 291 eyes in zone III (%67.99).
Conclusion: There are different results of many studies about ROP incidende according to gestational week and weight. The threshold disease is mostly seen in low birth weight and week premature babies. But very rarely it may be also seen in babies over 2500 gr of weight. Our study shows that it is impossible to draw confidently the upper border of gestational week and weight of ROP during examination.

Poliglandüler otoimmun sendrom (POS), endokrin bezlerin hormonal faaliyetlerinde yetersizliğe yol açan bir grup otoimmun hastalığıdır. POS tip I ve tip II olarak 2 kategoriye ayrılır. Ek bir grup olan POS tip II! daha sonra eklenmiştir ve otoimmun tiroid hastalığına insüline bağımlı diabetes mellitus, (İDDM), pernisiyöz anemi, vitiligo ve diğer otoimmun hastalıkların eşlik etmesi ile karakterizedir. Tip I ve II’ ye göre daha nadir görülmektedir ve farklı olarak adrenal korteks tutulumu bulunmamaktadır. Biz burada kliniğimizde gördüğümüz otoimmun tiroid hastalığı ve pernisiyöz anemisi (POS tip Illb) bulunan bir vakayı sunduk.

Polyglandular autoimmune syndrome (PAS), comprise up of autoimmune disorders of the endocrine glands suits in failure of the glands to produce their horn, distinguishes two broad categories, type I and type II ditional group, PAS type III, subsequently is descri characterized by autoimmune thyroid disease, insulii dent diabetes mellitus (1DDM), pernicious anemia, and other autoimmune disorders. PAS type III, is see and in contrast to PAS type I and II, it does not in\ adrenal cortex. Here we presented a patient with autc thyroid disease and pernicious anemia (PAS type Illb, observed in our clinic.

Amaç: Çocukluk çağında sindirim sistemi perforasyonu gö¬rülen olguların literatür eşliğinde incelenmesi.
Gereç ve Yöntem: 1994-2002 yılları arasında sindirim siste¬mi perforasyonu tanısı alan 35 hasta geriye dönük olarak değerlendirildi. Olgular: yenidoğan, infant ve çocuk olmak üze¬re üç gruba ayrıklı.
Bulgular: Yenidoğan grubunda, sindirim sistemi perforasyonunun en sık nekrotizan enterokolit (n=10) nedeniyle, ileum- da (n=9) geliştiği gözlendi. Bu hastalara genellikle ileostomi (n=8) yapıldı ve mortalité oraıv %35.2 oldu. Infant grubunda, bir mide ve bir kolon perforasyonu gözlendi. Bir hastada da perforasyonun yeri bulunamadı. Bu grupta sadece bir hasta yaşadı. Çocuk grubunda ise en sık perforasyon sebebi karın travması (n=4) ve koroziv madde alimiydi (n=4). Bu olgulara genellikle primer tamir (n=6) yapıldı ve mortalité oranı %26.6 oldu.
Sonuçlar: Sağlık teknolojisindeki gelişmeler çocuklarda görülen sindirim sistemi perforasyonlarmın tanı, tedavi ve takip yöntemlerine ciddi katkılar sağlamıştır. Ancak yaşamı tehdit eden bu sorun günümüzde bile ciddiyetini korumaktadır. Erken tanı ve uygun cerrahi tedavi mortalité oranını düşüren en önemli faktörlerdir.

Objective: The aim of this study was to evaluate our a gastrointestinal perforation with the literature Study Design: This study was carried out retrospectr 35 children who were diagnosed and treated for gastroi nal perforations, from 1994 to 2002. The cases were c, ed into three groups as newborns, infants, and older ch
Results: In newborn group, gastrointestinal perforation frequently observed in ileum (n=9) due to necrotizing t colitis (n=10). Ileostomy (n=8) were performed and me rate was 35.2% in this group. In infant group, one st and one colon perforation were observed and the perfc zone could not be detected in one patient. Only one / survived in this group. In children group, blunt abdomir uma (n=4) and corrosive intake (n=4) were the most ce causes of perforation. Primary suture (n=6) were per] for this groups’ cases and mortality rate was 26,6%.
Conclusion: The advances of medical technologies up\ the diagnosis, treatment, and follow-up of childhood ga testinal perforations. However, today, gastrointestinal rations still remains to be a life-threatening condit childhood. Early diagnosis and appropriate surgical vention are the most important factors for decreasing, lity rates of this problem.

Amaç: Bu çalışma diabetes mellituslu olgularda koagülasyon ve fibrinolitik aktiviteyi araştırmak, ayrıca diabetik olgularda glikometabolik kontrol durumu ile koagülasyon aktivitesi ve fibrinoliz arasındaki ilişkiyi saptamak için yapılmıştır.
Gereç ve Yöntem: Sağlıklı 20 kontrol olgusunda ve 35 kompli¬kasyonla diabetik olguda Antitrombiıı III (ATI! III), D-dimer, Fibrin yıkım ürünü (FDP) düzeylerini tayin ettik ve Hemoglo¬bin Al e (HhAlc) ile ATI! III ve D-dimer arasındaki korelasyo¬nu araştırdık.
Bulgular: Çalışmamızda DM’lu olguların ATM III ve D-Dimer düzeylerini sağlıklı kontrol olgularından anlamlı derecede yük¬sek bulduk (p<0.0060, p<().()()l). FDP düzeyi ise DM‘lıı olgu¬larda, sağlıklı kontrol olgularından önemlilik sınırında daha yüksekti (p<0.050). iyi ve kötü kontrollü diabetik olgularda HhAlc ve AKŞ açısından anlamlı bir fark olduğunu saptadık (p<0.001, p<().00l). Tüm diahetiklerin HbAIc’si ile ATM III‘ii arasında orta derecede bir korelasyon (r=0.49, p<0.03), kötü kontrollü gnılnın HbAlc’si ile ATH IIFii arasında da orta dere¬cede bir korelasyon saptadık (r=0.47, p=0<048). Buna paralel olarak kötü kontrollü grubun ATH III düzeyini (% 112.83+23), iyi kontrollü grubun ATH-III düzeyinden (%100.71 ±19) daha yüksek saptadık. HhAlc ile D-dimer arasında ise istatistiksel olarak anlamlı bir ilişki saptayamadık (p>0.5). iyi kontrollü grubun D-dimer düzeyi 0.47±0.27 kötü kontrollü grubun D-di¬mer düzeyi 0.56±0.40 pg/ml olarak bulduk. Komplikasyonla diabetik çalışma grubumuzda yaş ile D-dimer arasında hafif derecede bir korelasyon vardı (r-0.4167, p<0.013). Yaş ile ATH III arasında ise korelasyon tespit edilmedi.
Sonuçlar: Bu bulgularımıza dayanarak DM’ lu olgularda koagülasyon aktivitesi ve fibrinolizisin arttığı kanısına vardık. Kötü metabolik kontrollü DM’lu olgularda koagülasyon aktivitesi dalıa fazla artmaktadır. Glikometabolik kontrolle fibrinolitik aktivite arasındaki ilişki ise HhAlc ile gösterilememektedir.

Objective: This study was done in order to investigate coagula¬tion and fibrinolytic activity in patients with diabetes mellitus, in addition to detect the relationship between glycometabolic control and coagulation activity and fibrinolysis in diabetics.
Study design: We determined levels of ATH III, D-dimer, and FDP in 20 healthy subjects and 35 diabetic patients with complications and we examined the correlations between HbAlc and ATH III and D-dimer.
Results: Compared to the control subjects, we found signifi¬cantly increased ATH III and D-dimer levels in patienlts with diabetes mellitus (p<0.0060 and p<0.001, respectively). Clini¬cally relevant increases in FDP levels were observed in diabe¬tics (p<0.050). In patients with good and poor glucose control, we noted significant differences between HbAlc and fasting blood sugar (p<0.000 and p<0.000, respectively). There was a moderate correlation between HbAlc and ATH III in all diabe¬tics (r-0.49, p<0.03); similarly a moderate correlation betwe¬en HbAlc and ATH III was found in patients with poor glucose control (r=0.47, p <0.048). Parallel to this finding, we detected higher ATH III levels in patients with poor glucose control (%112.83±23 versus %100.71±19). No statistically significant relationship was found between HbAlc and D-dimer levels. D- dimer levels in patients with good and poor glucose control were 0.47±0.27 pg/ml and 0.56±0.40 pg/ml, respectively. In patients with complications of diabetes mellitus, a slight corre¬lation was noted between age and D-dimer levels (r-0.4167, p<0.013), whereas there was no correlation between age and ATH III.
Conclusion: In view of our results, we concluded that coagula¬tion and fibrinolytic activity increased in patients with diabetes mellitus, with even more increases in coagulation activity in those with poor glucose control. The relationship between the glycometabolic control and fibrinolytic activity could not be demonstrated using HbAlc levels.

Amaç: Bu çalışmanın amacı, erken‘ tanı ve tedavinin önemli olduğu Crouzon Sendromu‘ na radyolojik yaklaşımı tartışmak¬tır.
Gereç ve Yöntem: Transvajinai yolla, zamanında doğan üç aylık bir bebek, anormal kafa şekli nedeniyle beyin cerrahisi servisinden kliniğimize sevk edildi. Olgu, direkt kranyum gra- fisi, transkranyal renkli Doppler sonografi (RDS), bilgisayar¬lı tomografi (BT), 3 boyutlu bilgisayarlı tomografi (3B BT) ve manyetik rezonans görüntüleme (MRG) ile değerlendirildi.
Bulgular: Sütürlerin füzyonunun ve anterior kraııyal fossaya göre orbitanın pozisyonunun gösterilmesinde 3D BT en de¬ğerli tanı yöntemiydi. Transkranyal RDS, intrakranyal basınç değişikliklerinin değerlendirilmesinde ve post operatif takipte kullanılan yararlı bir noninvaziv tekniktir
Sonuç: Modern görüntüleme yöntemleriyle Crouzon Snd. da¬ha kolay bir şekilde tanımlanabilmekte hastalık hakkında pre- op ve postop detaylı bilgiler ekle edilebilmektedir

Objective: The aim of this study is to discuss radiological approach to Crouzon syndrome which early diagnosis and treatment is important.
Study Design: A three-month old baby that was born by nor¬mal vaginal delivery on due time was admitted to our clinic from the department of neurosurgery due to abnormal head shape.The case was evaluated by conventional graphy of the cranium, transcranial color Doppler sonography (CDS), computed tomography (CT), three dimensional reconstructi- onal computed tomography (3D CT) and by magnetic reso¬nance imaging (MRI).
Results: Among all the modalities were used, 3D CT was the most valuable diagnostic tool in the demonstrating the fusion of the sutures and also position of the orbita relative to the anterior cranial fossa.. Transcranial CDS is a noninvasive technique for determining intracranial pressure changes and also post-operative follow up.
Conclusion: The intracranial pressure build up that observed in Crouzon Syndrome,may cause the pressure atrophy in bra¬in paranchyma and impairment of neuromotor development. By using the modern imaging techniques, this disease can be diagnosed clearly.

Gluteal bölgenin delici kesici aletle yaralanması oldukça nadir olup, kompleks ve ciddi yaralanmalara neden olarak, yaralanmanın lokalizasyonuna göre ölümcül seyredebilmektedir. Biz burada oldukça ender görülen arteria guluteus inferior yaralanmasını anjiografik olarak tespit edip başarılı bir embolizasyon tedavisini bildirmekteyiz.

Stab wounds to the gluteal region are uncommon and potentially lethal, and the location of injury influences the rate and severity of associated injuries. We report an unusual case of a inferior gluteal artery rupture without stab wounds. Angiography revealed an injured inferior gluteal artery, which was successfully embolized.

Psödotümörler hemofili vakalarında nadiren görülürler ve gerçek kemik tümörlerini taklit edebildiklerinden tamda zor¬luklara yol açabilirler. MR görüntüleme bu tür lezyonların tanısında çok yararlı ve hassas bir modalitedir. MR inceleme hem lezyon içerisindeki değişik safhalara ait kan ürünlerini açığa çıkarak hemofilik psödotümörler hakkında önemli bilgiler temin eder, hem de tedavi planlamasında yarar sağlar. Biz MR görüntülemeyi femurda hemofilik psödotümör tanısında kullandık ve bir hemofili vakasındaki psödotümör için patognomonik olan karakteristik kan ürünlerini bu lezyonda ortaya koyduk.

Pseudotumors are rarely seen in hemophilia cases and can lead to some diagnostic difficulties due to mimicking real bo¬ne tumors. Magnetic Resonance Imaging is a very useful and sensitive modality for the diagnosis of these kinds of lesions. It provides important information about the hemophilic pse¬udotumors by revealing blood products of various stages in the lesion and is also helpful in therapeutic decision-making. In our case We used Magnetic Resonance Imaging modality for diagnosing a right femur hemophilic pseudotumor and have been able to show characteristic blood products of this lesion which was pathognomonic for a pseudotumor in a hemophilia case.

Alt ekstremitenin travmatik amputasyonlarında replantasyon uygulamaları mikrocerrahi deneyimi olan bir ekip gerektiren uzun, komplike operasyonlardır. Ayak ve bacağa yönelik protezler çok gelişmiş olsa da çoğunlukla fonksiyonel ve estetik açıdan replante edilmiş ekstremitenin yerini tutamaz. Bu makalede, hastanemizde ilk kez uygulanan ayak replantasyonu olgusunu ve bu konudaki literatür bilgilerini sunmaktayız.

Replantations after traumatic amputations of the lower extremity are long, complicated operations requiring a team with microsurgery experience. Although the prothesis for lower extremity are well developed, they cannot replace the replan- tated extremity functionally and aesthetically. In this paper we present the first lower extremity replantation case in our hospital and knowledge of literature about this subject.